Κύπρος, κομμουνιστικό κόμμα ΑΚΕΛ: Με έμβλημα μια… τουρκολάγνα στρουθοκάμηλο

Το ΑΚΕΛ είναι το αρχαιότερο πολιτικό κόμμα της Κύπρου… Αν συνυπολογίσουμε και τον πρόγονό του το Κουμμουνιστικό Κόμμα Κύπρου (1926 – 1941), μετρά 95 χρόνια ζωής. Το ιστορικό επίτευγμα του ΑΚΕΛ είναι ότι οργάνωσε την εργατική τάξη της Κύπρου, και σφυρηλάτησε την ταξική της συνείδηση, δημιουργώντας πολιτικές και συνδικαλιστικές οργανωτικές δομές εκπροσώπησης της εργατικής και αγροτικής τάξης. Το ΑΚΕΛ έμεινε στο απυρόβλητο, σε αντίθεση με άλλα παραδοσιακά Σταλινικά κόμματα που υπέστησαν διασπάσεις, συρρίκνωση μέχρι και εξαφάνιση κάποιων ισχυρών κομμάτων (βλέπε ΚΚ Γαλλίας, και ΚΚ Ιταλίας) …

Του ΧΡΗΣΤΟΥ ΗΛΙΑΔΗ
ΠΗΓΗ: ΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΟΣ (Κύπρος)

Ελάχιστη έως καθόλου επίδραση είχαν στο ΑΚΕΛ γεγονότα όπως το 20ο Συνέδριο ΚΚΣΕ (1956) και η «αποσταλινοποίηση» αλά Χρουστσόφ, οι Σοβιετικές εισβολές σε Ουγγαρία (1956), Τσεχοσλοβακία (1968), το πραξικόπημα στην Πολωνία (1982), η κρίση του «Ευρωκομουνισμού» (δεκαετία 1970-1980), ο υποσκελισμός των κουμμουνιστικών κομμάτων από νέα Σοσιαλδημοκρατικά κόμματα (Γαλλία, Ισπανία), και κυρίως φυσικά η πτώση των καθεστώτων του «Υπαρκτού Σοσιαλισμού» (1989).

Ο κυριότερος λόγος της «ανοσίας» του ΑΚΕΛ ήταν η ύπαρξη του ζέοντος Κυπριακού προβλήματος (Εθνικό-απελευθερωτικός αγώνας, Τουρκανταρσία, εισβολή) που σαν καθαυτό υπαρξιακό πρόβλημα επιβίωσης του Κυπριακού λαού, μπόρεσε να απορροφήσει αυτούς τους ισχυρούς κραδασμούς στρέφοντας αλλού την προσοχή.

Η μετά το 1974 εποχή σηματοδότησε την έντονη πολιτική ριζοσπαστικοποίηση της κοινωνίας (βλέπε επίσης μαζικοποίηση της ΕΔΕΚ) που πρόσφερε επιπλέον παράταση ανοσίας στο ΑΚΕΛ από τους κραδασμούς στον Ευρωπαϊκό κυρίως χώρο της Αριστεράς. Κατάφερε μάλιστα να εκλέξει τον Γ.Γ. (Δ. Χριστόφιας) στην Προεδρία, εκτοπίζοντας τον «απορριπτικό» Τ. Παπαδόπουλο.

Το τέλος όμως της πενταετίας Χριστόφια, σηματοδοτεί και την απαρχή της καθοδικής εκλογικής πορείας του ΑΚΕΛ… Σύμπτωση; Και όμως, σε μια πρωτοφανή εκδήλωση πολιτικού στρουθοκαμηλισμού, αυτό δεν απασχόλησε καθόλου τους ΑΚΕΛικούς συνέδρους!!!

Από τότε που το ΑΚΕΛ αυτόνομα και αυτόφωτα δοκιμάστηκε – και απέτυχε – στην άσκηση εξουσίας άρχισε η καθοδική πορεία. Τα τελευταία 10 χρόνια, μέσα από διαδοχικές εκλογικές αναμετρήσεις, το ΑΚΕΛ οδηγείται σε σταθερή συρρίκνωση της εκλογικής του βάσης, χάνοντας το ένα τρίτο περίπου της εκλογικής του δύναμης (από 32% σε 22%).

Η τελευταία αναμέτρηση των Βουλευτικών εκλογών τον Μάϊο το 2021 (εν μέσω μάλιστα πρωτοφανούς απομόνωσης της κυβέρνησης Αναστασιάδη – ΔΗΣΥ λόγω φαινομένων σήψης και διαφθοράς) αποτελεί το επιστέγασμα της δεκάχρονης καθοδικής πορείας του κόμματος και της ιστορικής κρίσης του που δεν μπορεί πια να κρυφτεί.

Θα περίμενε κανείς ότι με τέτοια συνταρακτικά δεδομένα, το 23ο Συνέδριο του ΑΚΕΛ (2-4 Ιουλ. 2021) θα αποτελούσε σεισμό για ανασύνταξη του κόμματος και ανασκόπηση των πολιτικών του.

Αντί τούτου, για όλα τα θέματα θεωρείται εκ προοιμίου ότι οι επι μέρους πολιτικές του ΑΚΕΛ είναι σωστές και ότι το κύριο πρόβλημα ήταν οι οργανωτικές και επικοινωνιακές αδυναμίες του κόμματος! Χώνοντας το κεφάλι βαθιά στην άμμο, το ΑΚΕΛ αποφεύγει να κοιτάξει τον καθρέφτη και να αναρωτηθεί για τη διαλεκτική σχέση των πολιτικών του θέσεων και της σταθερής εκλογικής συρρίκνωσης την τελευταία δεκαετία.

Ακολουθεί σύντομος σχολιασμός κάποιων θεματικών ενοτήτων όπως αυτές προβλήθηκαν από το 23ο Συνέδριο, και όπως αναλύονται μέσα από την εναρκτήρια ομιλία του απερχόμενου Γ.Γ Άντρου Κυπριανού.

Διεθνές – Περιφερειακό περιβάλλον… και η Τουρκία απούσα!

Γίνεται αναφορά στην όξυνση των ανταγωνισμών ΗΠΑ – ΕΕ – Ρωσίας – Κίνας, στην στρατικοποίηση ΗΠΑ – ΕΕ μέσω ΝΑΤΟ, για τον έλεγχο των πλουτοπαραγωγικών πηγών του πλανήτη, καθώς και στη Μέση Ανατολή που υποφέρει από τις Αμερικανικές και τις συμμαχικές τους παρεμβάσεις, όταν με το φιάσκο της «Αραβικής Άνοιξης» ανέδειξαν σκοταδιστικές δυνάμεις, κάτι που οι λαοί της περιοχής πληρώνουν βαρύ φόρο αίματος σε Αφγανιστάν, Λιβύη, Συρία.

Ο ρόλος της νέο-οθωμανικής ιμπεριαλιστικής Τουρκίας είναι εκκωφαντικά απών από το κάδρο! Μιας Τουρκίας που σε μια σύνθεση Οθωμανικού μεγαλοϊδεατισμού και ισλαμισμού, ξεδιπλώνει την δική της αυτόνομη, επεκτατική – ιμπεριαλιστική ατζέντα, χρησιμοποιώντας ΗΠΑ και Ρωσία, «πουλώντας» εξυπηρέτηση, πότε στον ένα και πότε στον άλλο για επίτευξη των δικών της αυτόνομων στόχων.

Πέραν της κατάκτησης της Κύπρου και της ντε φάκτο ενσωμάτωσης της στην Τουρκία, η νέο-οθωμανική ιμπεριαλιστική ατζέντα περιληπτικά περιλαμβάνει:

>Την «Γαλάζια Πατρίδα» με την οποία επιδιώκει manu militari την καταλήστευση των ενεργειακών υποθαλάσσιων πόρων των ΑΟΖ της Ελλάδας και Κύπρου, (βλέπε και το παράνομο Τουρκο-Λιβυκό Μνημόνιο για κοινή ΑΟΖ που αντιστρατεύεται το Διεθνές Δίκαιο της Θάλασσας).

>Χρηματοδοτεί και χρησιμοποιεί προς όφελος της τζιχαντιστικές οργανώσεις σε Συρία, Λιβύη, και Αρτσάχ.

>Δημιουργεί στρατιωτικές βάσεις σε κρίσιμα γεωπολιτικά σημεία σε Λιβύη, Κατάρ, Συρία, Σομαλία, Ιράκ για εξυπηρέτηση των δικών της ιμπεριαλιστικών συμφερόντων.

>Το αυταρχικό καθεστώς Ερντογάν, μετάτρεψε την Τουρκία σε μια απέραντη φυλακή καταργώντας δημοκρατικές ελευθερίες, φιμώνοντας και φυλακίζοντας κάθε πραγματικό ή φανταστικό αντίπαλο.

Το να χαρακτηρίσει φυσικά το ΑΚΕΛ το Τουρκικό κράτος σαν ιμπεριαλιστικό, θα έχει αναγκαστικά επιπτώσεις στην πολιτική αντιμετώπισης του, όπου η διαιώνιση της πολιτικής του κατευνασμού θα ήταν κομμάτι δύσκολο να δικαιολογηθεί…

Φανταστήκατε να διοργάνωνε το ΑΚΕΛ μαζί με το αδερφό ΡΤΚ διαδήλωση στην κατεχόμενη Λευκωσία μπροστά από την Τουρκική «πρεσβεία» (ή έστω στα οδοφράγματα) ενάντια στις Τουρκικές ιμπεριαλιστικές παρεμβάσεις σε ολόκληρη την περιοχή μας; Πιο βολικό είναι να προσπερνάς τέτοιες αναλύσεις που αναγκαστικά καταλήγουν σε συγκεκριμένες πολιτικές ανάσχεσης του Τουρκικού ιμπεριαλισμού.

Ο Άντρος Κυπριανού κάνει και τις αναγκαίες αναφορές διεθνιστικής αλληλεγγύης «…στους λαούς που μάχονται για την ελευθερία, ανεξαρτησία και την αξιοπρέπεια τους» με ονομαστική αναφορά στον Παλαιστινιακό λαό.

Προφανώς ο Κουρδικός λαός δεν αξίζει τέτοιας αναφοράς και αλληλεγγύης – ίσως επειδή μάχεται ένοπλα ενάντια στο Τουρκικό κράτος για να κατοχυρώσει τα ίδια αγαθά τα οποία διεκδικούν και οι Παλαιστίνιοι.

Η εκδήλωση έστω και λεκτικής αλληλεγγύης στον μαχόμενο Κουρδικό λαό χαλά το αφήγημα του συμβιβασμού – κατευνασμού του Τουρκικού ιμπεριαλισμού, άσε δε που τέτοια υποστήριξη μπορεί να χαρακτηριστεί και «εθνικιστική» ή/και «σοβινιστική» (sic).

Οικονομία

Κριτικάρονται έντονα τα οικονομικά πεπραγμένα των κυβερνήσεων Αναστασιάδη – ΔΗΣΥ (κούρεμα καταθέσεων, φτωχοποίηση, εξυπηρέτηση μεγάλων ιδιωτικών συμφερόντων και των τραπεζών, λιτότητα, κλείσιμο Συνεργατισμού, ανεργία …

Σωστά όλα αυτά…. Αλλά πότε ξεκίνησε η διαδικασία που οδήγησε σε αυτά (και μάλιστα έδωσε και «δικαιολογία» στον Αναστασιάδη, π.χ. για το κούρεμα καταθέσεων);

Γιατί αποσιωπάται ότι η Μνημονιακή υποτέλεια ξεκίνησε επι Προεδρίας Χριστόφια, με εισαγωγή και ψήφιση σωρείας μνημονικών νόμων, περικοπές μισθών σε δημόσιο και ημι-δημόσιο τομέα και εκτίναξη της ανεργίας;

Το 2009 ο παντογνώστης Χριστόφιας διατυμπάνιζε ότι «η κρίση θα αφήσει αλώβητη την Κύπρο»… τόση άγνοια των διαλεκτικών σχέσεων αλληλεπίδρασης μεταξύ των συνιστώντων του παγκόσμιο καπιταλιστικού μηχανισμού!

Αυτός ο αλαζονικός εφησυχασμός της «παντογνωσίας» Χριστόφια έφερε την Κύπρο στο παρα πέντε της χρεωκοπίας, γιατί όπως ο ίδιος ο Χριστόφιας είπε σε δημοσιογραφική συνέντευξη, «ξέρει καλύτερα από τους Μανδαρίνους των υπουργείων» και ο εκπρόσωπος τύπου του ΑΚΕΛ περηφανευόταν ότι «είναι μαγκιά αυτής της κυβέρνησης να δίνει παροχές εν μέσω κρίσης».

Η διαχείριση της καπιταλιστικής οικονομίας (με την υψηλή εποπτεία Χριστόφια) έγινε απο τραπεζίτες, χωρίς κανένα όραμα διαφοροποίησης … η παταγώδης αποτυχία στον οικονομικό τομέα με όλα τα συνεπακόλουθα (μνημόνια, ανεργία, εκτίναξη χρέους, κοινωνικά παντοπωλεία κλπ.) είναι κάτι που το ΑΚΕΛ προτιμά να ξεχνά, ο κόσμος όμως (συμπεριλαμβανομένης μεγάλης μερίδας ψηφοφόρων του ΑΚΕΛ) θυμάται – και τιμωρεί με την ψήφο του.

Για όσο καιρό το ΑΚΕΛ συνεχίζει να εκθειάζει και να λιβανίζει την πενταετία Χριστόφια βαφτίζοντας το ψάρι κρέας, θα θεωρείται υποκριτικά ανυπόληπτο – σαν του «άλλους”!

Διαφθορά

Η εμπλοκή του ΑΚΕΛ (ή έστω στελεχών του) σε σκάνδαλα διαπλοκής και διαφθοράς δεν ήρθε στην επιφάνεια μόνο με το γνωστό βίντεο του Al Jazeera…. Όσο και αν το ΑΚΕΛ προσπαθεί να τοι κρύψει, τη σχέση του τόσο με τις τράπεζες (όλοι οι υπουργοί οικονομικών του Χριστόφια ήταν τραπεζίτες) όσο και με επιφανή μέλη της οικονομικής ελίτ είναι γνωστή.

Δεν ξεχνιέται επίσης το σκάνδαλο της FOCUS όταν α καμπόσος Ανδρέας Βγενόπουλος χρηματοδοτούσε εξίσου τις προεκλογικές εκστρατείες τόσο του ΔΗΣΥ όσο και του ΑΚΕΛ. Είναι εκπληκτικό ότι εν μέσω πρωτόγνωρης κρίσης διαπλοκής και διαφθοράς της κυβέρνησης Αναστασιάδη – ΔΗΣΥ, το ΑΚΕΛ δεν κατάφερε να κεφαλαιοποιήσει πολιτικά – εκλογικά τον θυμό του κόσμου ούτε κατ’ ελάχιστον – αντίθετα συρρικνώθηκε!

Όταν ο κόσμος δεν βλέπει καμμιά ουσιαστική διαφορά με τους «άλλους» γιατί να ψηφίσει ΑΚΕΛ; Η γνωστή λαϊκή παροιμία λέει πως «όποιος ανακατώνεται με τα πίτουρα, τον τρώνε οι όρνιθες». Οι όρνιθες βέβαια δεν χώνουν το κεφάλι τους στην άμμο.

Κυπριακό

Το ΑΚΕΛ εξακολούθησε να πορεύεται στη γραμμή Μακαρίου για πέντε περίπου χρόνια μετά τον θάνατο του συμμαχώντας με το ΔΗΚΟ («Δημοκρατική Συνεργασία ΑΚΕΛ – ΔΗΚΟ»). Όταν προσπάθησε να αποστασιοποιηθεί από τον «απορριπτικό» Σπ. Κυπριανού και να συνταχθεί ανοιχτά με τον ΔΗΣΥ, το πλήρωσε ακριβά στις βουλευτικές του 1985 (από πρώτο κατατάγηκε τρίτο κόμμα).

Στη συνέχεια το ΑΚΕΛ ακολούθησε μια πιο «ευέλικτη» γραμμή όπου στο μεν Κυπριακό συντάχθηκε με την «ρεαλιστική» γραμμή του Γλαύκου Κληρίδη, ενώ σε όλα τα άλλα θέματα ασκούσε έντονη αντί – ΔΗΣΥ ρητορική σε μια ολοφάνερη προσπάθεια ιδεολογικής – κομματικής περιχαράκωσης των κομματικών μελών και ψηφοφόρων.

Η ίδια τακτική ακολουθείται και σήμερα, μια σειρά όμως από γεγονότα (Δημοψήφισμα, πενταετία Χριστόφια, θέσεις για το Κρανς Μοντάνα κ.λπ.), δημιούργησαν σοβαρά ρήγματα σε αυτή την περιχαράκωση – με αποτέλεσμα τη μαζική διαφυγή ψηφοφόρων.

Η «ρεαλιστική» – κατευναστική πολιτική Κληρίδη στο Κυπριακό συνίσταται στην αποδοχή του γεωγραφικού και εθνοτικού διαχωρισμού, που η εισβολή δημιούργησε με απώτερο σκοπό την νομιμοποίηση τους μέσω ενός συνομοσπονδιακού πολιτειακού σχήματος (Διζωνική Δικοινοτική Ομοσπονδία – ΔΔΟ) που θα νομιμοποιεί επίσης τον εποικισμό και την κλοπή των ελληνοκυπριακών περιουσίων. Για το θέμα των εγγυήσεων και παραμονής στρατευμάτων παραμένει να βρεθεί η αναγκαία φόρμουλα για να σερβιριστεί στους ιθαγενείς.

Τόσο ο ΔΗΣΥ όσο και το ΑΚΕΛ έχουν το θράσος να ονομάζουν την ΔΔΟ σαν πολιτική «επανένωσης» ή ακόμα και «απελευθέρωσης» τη στιγμή που πρόκειται στην ουσία για νομιμοποίηση της διχοτόμησης μέσω μιας συνομοσπονδιακή συγκόλληση δύο εθνικά «καθαρών» περιοχών (σαν αποτέλεσμα της εισβολής) και επιβολής των Τουρκικών κεκτημένων σε ένα πολιτειακό μόρφωμα που θα ελέγχεται πλήρως από τη Τουρκία.

Υπενθυμίζεται ότι το 2004 η μεγάλη πλειοψηφία των ψηφοφόρων του ΑΚΕΛ ήταν ενάντια στο Σχέδιο Ανάν, πράγμα που ανάγκασε το μέχρι τότε θετικά προσκείμενο Πολιτικό Γραφείο να ανακρούσει πρύμνα και να εφεύρει το «Όχι για να τσιμεντώσουμε το Ναι».

Για να το πετύχει αυτό εκλέγηκε στην προεδρία της Δημοκρατίας ο Δ. Χριστόφιας που έδωσε ακόμα περισσότερα «δώρα» στην Τουρκία: μέσω των συγκλίσεων Ταλάτ – Χριστόφια αποδέχτηκε σαν μέρος της «πολιτικής ισότητας» την εκ περιτροπής προεδρία και τα οιονεί τουρκοκυπριακά βέτο σε όλες τις αποφάσεις του νέου κράτους, παραδίδοντας έτσι τον έλεγχο της Κύπρου στην Τουρκία.

Τα πιο πάνω υποστηρίζει και προβάλλει φανατικά το ΑΚΕΛ , ιδιαίτερα από το Κρανς Μοντάνα και μετά, αλλά και πιο διακριτικά (και θεατρινίστικά) ο ΔΗΣΥ μέσω Αβέρωφ Νεοφύτου, Όταν σαν ΑΚΕΛ επίμονα ταυτίζεσαι με την πολιτική Κληρίδη – ΔΗΣΥ στο Κυπριακό και επιμένεις να ικανοποιείς όλα τα Τουρκικά «θέλω», σε αναντιστοιχία με την βάση σου, τότε δεν πρέπει να διερωτάσαι γιατί χάνεις ψήφους!

Τις πταίει;

Αφού λοιπόν τόσο ο Γ.Γ όσο και άλλα επιφανή στελέχη του ΑΚΕΛ φρόντισαν να ξεκαθαρίσουν πριν το συνέδριο, οι πολιτικές το ΑΚΕΛ είναι εκ προοιμίου σωστές άρα και εκτός συζήτησης, το συνέδριο επικεντρώθηκε στην ανάλυση οργανωτικών και επικοινωνιακών αδυναμιών:

Ένοχοι είναι λοιπόν ο «παραγοντισμός», η υπολειτουργία των κομματικών ομάδων βάσης, η αποστασιοποίηση κυρίως των λαϊκών στρωμάτων από την πολιτική διαδικασία (ή μήπως από τις πολιτικές του ΑΚΕΛ;), η ευρύτερη κατάσταση στο λαϊκό κίνημα, η ολομέτωπη επίθεση του κατεστημένου εναντίον της Αριστεράς, οι συνθήκες πανδημίας που δεν επέτρεψαν την προσέγγιση ψηφοφόρων «από πόρτα σε πόρτα» κ.λπ.

Πέραν από την εκλογή νέου Γ.Γ. μια άλλη σημαντική απόφαση του Συνεδρίου είναι η σύγκληση Καταστατικού Συνεδρίου όπου θα επιχειρηθεί υπέρβαση των οργανωτικών αδυναμιών, που θα περιλαμβάνουν και θεσμοθετημένη συμμετοχή στις διαδικασίες του ΑΚΕΛ, από ανένταχτα άτομα και κινήσεις που τοποθετούν τους εαυτούς τους στον – κατά ΑΚΕΛ – χώρο της «προοδευτικής Αριστεράς» (λέγε με εθνομηδενιστές των “UNITE CYPRUS” και «ΩΣ ΔΑΜΕ» μεταξύ άλλων).

Όταν ο Άντρος Κυπριανού ρωτήθηκε μετά τις Βουλευτικές αν προτίθεται να παραιτηθεί δήλωσε, ότι «πέραν των όποιων προσωπικών ευθυνών που μου αναλογούν, η ηγεσία του κόμματος είναι συλλογική και όχι προσωπική» υπονοώντας ότι και οι ευθύνες είναι συλλογικές. Αν όντως αυτό ισχύει, τότε γιατί διεκδίκησαν τη θέση του Γ.Γ. δύο μέλη του πυρήνα αυτής της ηγεσίας (Σ. Στεφάνου, Γ. Λουκαΐδης) – η οποία καθ΄ ομολογία απέτυχε;

Όταν δεν μπορείς να διαφοροποιηθείς από τους «άλλους» είτε στο Κυπριακό, είτε στην οικονομία, είτε σε θέματα διαφθοράς, χάνοντας το «ηθικό πλεονέκτημα», όσο και να στρουθοκαμηλίζεις, δεν μπορείς να εκπλήσσεσαι όταν ο κόσμος σε τσουβαλιάζει μαζί με τους «άλλους».

Με χρονοκαθυστέρηση 3-4 δεκαετιών, το ΑΚΕΛ ακολουθεί το μονοπάτι της κρίσης των άλλων Ευρωπαϊκών Σταλινικών κομμάτων. Η κρίση αυτή δεν μπορεί να αναστραφεί με αλλαγές ηγεσίας και καταστατικές πρόνοιες οργανωτικού – επικοινωνιακού χαρακτήρα.

Ακόμα κα να έβγαζε το ΑΚΕΛ το κεφάλι από την άμμο, απλούστατα δεν θα μπορούσε να αναστρέψει την πορεία παρα μόνο οριακά – διαφορετικά θα αυτό-αναιρείτο σαν το κόμμα του κατευνασμού και συμβιβασμού με τον ιμπεριαλισμό αλλά και με το Κεφάλαιο. Ο χώρος της Αριστεράς αρχίζει να ανοίγει για σπάσιμο του μονοπωλίου της πολιτικής εκπροσώπησης του χώρου από το ΑΚΕΛ.