Οι γιατροί όταν ακούνε την ιστορία μας βρίζουν και χτυπάνε τους τοίχους.. Κανένας δεν μπορεί να το πιστέψει.

 9 χρόνια πριν …

Μέσα σε μια βδομάδα γκρεμίζεται ο κόσμος μου ξαφνικά …

Ο αδερφός μου, 48 χρονών, ένα από τα μεγαλύτερα κομμάτια της καρδιάς μου έχει όγκο στο κεφάλι…

Η γυναίκα του καρκίνο στο στήθος..

Κι εγώ κάπου στην μέση .

Το ζευγάρι χειρουργείται την ίδια μέρα .

Το πρωί η νύφη μου ,το μεσημέρι ο αδερφός μου …..!!

Οι γιατροί όταν ακούνε την ιστορία μας βρίζουν και χτυπάνε τους τοίχους..

Κανένας δεν μπορεί να το πιστέψει.

Και ξεκινάει ο Γολγοθάς .

Η νύφη μου δεν μπορεί να ακολουθήσει φυσικά τον αδελφό μου,πρέπει να σωθεί και εκείνη.

Οι γονείς μου υπερήλικες και αργοπεθαίνουν από τον πόνο για τα παιδιά τους.

Μένω εγώ λοιπόν,μόνη μου να πρέπει να αντιμετωπίσω τους δαίμονες .

Κάποια Δευτέρα στη μία το μεσημέρι ξεκινάει το δεύτερο μεγάλο χειρουργείο.

Κρανιοτομή για να αφαιρεθεί ο όγκος ..

Τα χειρουργεία στο υπόγειο και οι ώρες να περνάνε ..

Κάθε μία ώρα ανέβαινα πάνω,να πιάσει σήμα το κινητό μου και  να πάρω τους γονείς μου μου ήταν χιλιόμετρα μακρυά  για να πω το ίδιο ψέμα.

“Όλα θα πάνε καλά, μη κλαίτε.”.

Η σχέση μου με την θρησκεία πολύ ιδιαίτερη..

Σπάνια θα με δει κάποιος σε μια εκκλησία αλλά όταν θέλω να ανάψω ένα κερακι στο δικό μου παρεκκλήσι θα το κάνω ακόμη και στις 3 τα μεσάνυχτα. ..

5 ώρες μετά,στην ίδια καρέκλα έξω από το χειρουργείο , με τα μάτια κλειστά και την ψυχή σμπαράλια πιάνω τον εαυτό μου να παρακαλάει..

“Άγιε Εφραίμ κάνε να ζήσει και θα έρθω ναα σε βρω”.

Σε πέντε λεπτά ανοίγω τα μάτια μου και σκέφτομαι  τι είπα ..

“Άγιος Εφραίμ;;; Ποιος είναι ;; Δεν τον έχω ξανακούσει ποτέ ;;; Τι είπα;;” 

Σκέφτομαι πως μάλλον κάπου θα είδα κάποια εικόνα με το όνομα και χώθηκε στο υποσυνείδητό μου.

Σηκώνομαι και αρχίζω να ψάχνω οποίο διάδρομο του νοσοκομείου έχω περάσει..

Πουθενά…..

Κάπου,κάποτε  θα το έχω δει κάτι δεν το θυμάμαι σκέφτομαι..

Ξανά στο υπόγειο, ξανά η ίδια απάντηση  από τους  γιατρούς που με ενημέρωναν ..

Ζει ,κράτα αυτό ,έχουμε όμως πολλές ώρες ακόμη.

Αρχίζω να ανεβαίνω πάλι προς τα πάνω για το τηλέφωνό στους γονείς μου..

Εξουθενωμένη ανάβω ένα τσιγάρο και κοιτάζω τα μηνύματα που συνεχίζουν να έρχονται μόλις πιάνει σήμα…

100;;;200;;;

Ούτε θυμάμαι…

Όλοι περιμένουν μια κουβέντα μου εκεί πίσω αλά δεν έχω κουράγιο..

Μέσα σε όλα και ένα μήνυμα από τον κολλητό μου που ζει στην Αθήνα ..

Δεν ξέρω γιατί….αλλά ήταν το μόνο που άνοιξα.

“Θα βγει ζωντανός από το χειρουργείο και εκεί που σκέφτηκες φυσικά θα σε πάω εγώ,θα σε πάω και σε  ένα άλλο μοναστήρι”

Παγώνω …διαβάζω ,ξαναδιαβάζω και δεν πιστεύω τι διαβάζω..

Τον παίρνω αμέσως τηλέφωνο ..

Ακούω μόνο αυτό..

” Αυτό που σου είπα,πήγαινε  τώρα στον αδελφό σου”

“Μα πωςςςςς;;;; Πως ήξερες;;;;” του φωνάζω..

“Άκουσες τι σου είπα;;; Πήγαινε στον αδελφό σου και βαστά γερά”..

Ο αδερφός μου βγήκε από το χειρουργείο 9 ώρες μετά ζωντανός . 

3 χρόνια μπαινοβγαίναμε οι δυο μας στα νοσοκομεία ..

Μετά το δεύτερο νοσοκομείο και αφού πήγαμε και σε 2 καθηγητές  η διάγνωση ήταν τελεσίδικη ..

Κινητικό πρόβλημα και απόλυτη τύφλωση…

Τρίτο νοσοκομείο και μόλις γυρίσαμε σπίτι μας,κατεβαίνω Θεσσαλονίκη παίρνω ένα αεροπλάνο και φεύγω για εκείνο το τάμα ..

Ο κολλητός μου με την αρραβωνιαστικιά του με πήγαν την επόμενη μέρα στον Άγιο Εφραίμ στην Νέα Μάκρη …

Το μόνο που θυμάμαι είναι ένας ασταμάτητος λυγμός μπροστά στο σκήνωμα του …

Στο σκήνωμα εκείνου του Αγίου που δεν είχα ξανακούσει ποτέ στην ζωή μου…

Έξι μήνες μετά ο αδερφός μου  άρχισε να βλέπει κάποιες σκιές. 

Σήμερα διαβάζει…όχι με ευκολία αλλά διαβάζει. ..

Κι εγώ κάπου εκεί πίσω αναρωτιέμαι με ποιανού τα μάτια;;;;;;;;;;;;;

Εύχομαι υγεία σε ότι αγαπάτε…

Παραφυσικά Μεταφυσικά φαινόμενα θαύματα ιστορίες βγαλμένες μέσα από την ζωή

loading...