Ο ρόλος της ορθόδοξης εκκλησίας στην ιστορία μας
Το 146 π.Χ. η Ελλάδα κατελήφθη από τη Ρώμη και οι Έλληνες έγιναν υπήκοοι της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, ήτοι Ρωμαίοι πολίτες με Ελληνική εθνικότητα.
Αν και η πολιτική και η πολιτιστική ζωντάνια στον ελλαδικό χώρο με την κατάργηση της πόλης-κράτους βαθμιαία ξέφτιζε, για πεντακόσια ακόμη χρόνια συνεχίστηκε η απήχηση του ελληνικού πολιτισμού στους λαούς της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας και η κοσμοπολίτικη εξάπλωση και επίδραση του αρχαιοελληνικού πνεύματος στη διαμόρφωση νέων πεποιθήσεων και ιδεολογιών. Αυτό το πνεύμα της ελευθερίας και της ομορφιάς το έβλεπαν απόλυτα εχθρικά οι Εβραιοχριστιανοί, σαν τον μέγιστο φορέα αμφισβήτησης της διαμορφούμενης ιδεολογίας τους. Ήταν το φεγγοβόλο αντίπαλο δέος απέναντι στην φτώχια, στην παραίτηση από τη χαρά της ζωής, στη στέρηση και στην υποταγή που έφερνε το κίνημά τους. Και βάλθηκαν να το εξαφανίσουν με όλο τον φανατισμό και τη βαρβαρότητα που τους χαρακτηρίζει. Όταν κατά τον τέταρτο αιώνα η στρατοκρατική Ανατολική Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία επέλεξε να βασίσει τη συνεκτικότητά της στην δουλική και άκριτη ιδεοληψία των χριστιανών, ήρθε το τέλος των Ελλήνων, του Ελληνισμού, της Ελλάδας.
Άγριες ορδές φανατικών ρασοφόρων γκρέμισαν, έκαψαν, ρήμαξαν, έκλεψαν, εξανδραπόδισαν, σκότωσαν βάναυσα κάθε έμψυχο ή άψυχο που σχετίζονταν με τον Ελληνικό πολιτισμό. Υπό την καθοδήγηση και με την παραίνεση των ιεραρχών τους και κάποτε με την κάλυψη αυτοκρατορικών διαταγμάτων. Είναι όλα αυτά λεπτομερώς καταγεγραμμένα, θα χρειαζόταν ένας τεράστιος χώρος για να τα απαριθμήσουμε. Όμως πρόκειται χωρίς την παραμικρή αμφισβήτηση για το ΜΕΓΙΣΤΟ ΕΓΚΛΗΜΑ ΚΑΤΑ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΥ και κατά του ανθρώπινου πολιτισμού, που ρίχτηκε έτσι στον Μεσαίωνα για χίλια χρόνια. Σκεφτείτε πώς θα ‘ταν ο κόσμος σήμερα αν δεν είχε μεσολαβήσει αυτή η βάρβαρη καταστροφή κι οπισθοδρόμηση. Σκεφτείτε πως θα ήταν να διατρέχεις μιαν Ελλάδα με ακέρια τα αρχαία της κτίσματα, τους ναούς, τα στάδια, τα αγάλματα, τις βιβλιοθήκες, τους παπύρους και τις περγαμηνές με τα έργα, μιαν Ελλάδα με τη συνέχεια του πνεύματος και της ομορφιάς! Όλα αυτά δεν πέσανε μόνα τους. Αυτόν τον πολιτισμό τον κατάστρεψε η ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΕΚΚΛΗΣΙΑ. Αυτή η ΜΑΣΤΙΓΑ ΤΟΥ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ είναι η ΈΝΟΧΗ!!! Πρέπει να δικαστεί. Και θα δικαστεί όταν η ιστορία θα γράφεται αληθινά και δεν θα χαλκεύεται από το ιερατείο και τους δικούς του.
Οι υπό ανελέητο διωγμό Έλληνες υποχρεώθηκαν να σβήσουν το Έλληνες και να το αντικαταστήσουν με το Χριστιανοί. Πάει ο Ελληνισμός, βαθμιαία εξέπνευσε. Το ιερατείο είχε νικήσει. “Ρωμιοί και Χριστιανοί” γινήκαν όλοι. Μόνο κάποιοι λίγοι ξέθαψαν το αρχαίο Γραικοί και το διατήρησαν σαν εθνική ταυτότητα. Τίποτα στην χριστιανική αυτοκρατορία δεν ήταν ελληνικό εκτός από τη γλώσσα που ήδη είχε εξαπλωθεί στους λαούς σαν κοινή τους διεθνής γλώσσα. Αλλά κι αυτήν “ρωμαίικα” την είπαν. Για τους άρχοντες και τους λόγιους του Βυζαντίου “Ελλάδα” δεν υπήρχε. Είτε ως Ρωμανία αναφέρονταν είτε και σαν τα ασήμαντα “Κατωτινά μέρη”. Εγκατάλειψη, φτώχια, αλλεπάλληλες οι κάθοδοι και οι καταστροφές από βαρβαρικά φύλλα, απώθηση των γηγενών κι εγκατάστασή εποίκων, μεσαίωνας αμάθειας, πλήρης η απώλεια εθνικής συνείδησης και μνήμης. Όταν κάποιοι δυτικοί περιηγητές ρωτούσαν ντόπιους -“Τι είστε;” η απάντηση ήταν “Χριστιανοί”. Μόνο κατά τους τελευταίους αιώνες του Βυζαντίου, από τους Κομνηνούς και μετά, όταν η “αυτοκρατορία” συνεχώς συρρικνώνονταν γύρω απ’ την Πόλη και στον Μοριά – από τη μια οι Τούρκοι από την άλλη Φράγκοι και Βενετοί – άρχισαν ν ’αναφαίνονται κάποιες αναφορές σε Ελλάδα.
Με την Άλωση “επιβίωσε” και μια χαρά βολεύτηκε ο Πατριάρχης (και ο κάθε επόμενος που συνωστίζονταν ποιος θα πλειοδοτήσει με χρήμα στον “θεόσταλτο” Σουλτάνο για να πάρει τη θέση) να διαφεντεύει τους χριστιανούς της ανεξίθρησκης Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Και να οικονομάει πλούτο και να φτιάχνει τεράστιες περιουσίες. Η ιεραρχία της εκκλησίας λειτουργούσε σαν ο επιτηρητής του σουλτάνου πάνω στο λαό, να πληρώνει και να μη σηκώνει κεφάλι στο τούρκο. Τέσσερεις ακόμη αιώνες εγκατάλειψης, σκοταδιού, αμάθειας για το λαό, απαγόρευσης για σχολείο που να μην είναι ιερατικό, αποθάρρυνσης κάθε ίχνους εθνικής συνείδησης, κι αφορισμοί από την εκκλησία των διάφορων μικροεξεγέρσεων που κατά καιρούς ξεσπούσαν εδώ κι εκεί στο Μοριά ή στη Ρούμελη σαν αποτέλεσμα φεουδαρχικών ανταγωνισμών. Φράγκοι, Βενετοί και Τούρκοι και Κοτζαμπάσηδες να πολεμούν και να αλληλοτρώγονται, με σφαγές αντιποίνων για τον κοσμάκη, Μαλτέζοι και Καταλανοί κι άλλοι πειρατές να λεηλατούν και ν’ αρπάζουν κόσμο για τα σκλαβοπάζαρα, οι έλληνες όλο και να λιγοστεύουν μεταναστεύοντας ή αλλαξοπιστώντας για να γλυτώσουν τα χαράτσια, το παιδομάζωμα με τη συνεργεία της εκκλησίας να μετατρέπει σε μουσουλμάνους γενίτσαρους ή διοικητικά στελέχη ή υπηρέτες τα επιλεγμένα παιδιά των ντόπιων, τελικά ένας λαός συνονθύλευμα από διάφορες “φάρες” γηγενών Γραικών, Τούρκων, “εξελληνισμένων” Σλάβων, πολλών Αρβανιτών, Βλάχων, κλπ που έμαθε να επιβιώνει άγρια κι όπως-όπως. Απλά να επιβιώνει και να στασιάζει δώθε-κείθε. Ούτε Αναγέννηση πέρασε, ούτε Ουμανισμό, ούτε Διαφωτισμό. Φρόντιζε και το Πατριαρχείο να μην εμφανίζονται τέτοια μιάσματα.
Κι έτσι θα συνεχίζονταν αν δεν ερχόταν απέξω, τέλη 18ου – αρχή 19ου αιώνα, ο επαναστατικός αντίκτυπος κοσμοϊστορικών αλλαγών σαν την Αμερικάνική και τη Γαλλική επανάσταση, τη δημιουργία εθνικών κρατών, την εξάπλωση του Διαφωτισμού. Και να κάποιοι δικοί μας από την Εσπερία με μόρφωση και γνώση και εθνικό ΚΑΗΜΟ, και να πολλοί Ευρωπαίοι διανοούμενοι εραστές του αρχαίου ελληνικού πνεύματος που ονειρεύονταν ΕΚΕΙΝΗ την Ελλάδα, και να οι μεγάλες δυνάμεις που είπαν να βάλουν τέλος στην κυριαρχία της παρακμάζουσας Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, και να ο Αλή Πασάς που άναψε τις φωτιές, και να η Ελληνική Επανάσταση. Ελληνική γιατί κάποιο όνομα έπρεπε να πάρει. Το Βυζαντινή αποκλείστηκε μετά βδελυγμίας. Τι απέμενε; Η Αρχαία Ελλάδα, η δήθεν “συνέχισή” της! Κανείς από τις επαναστατημένες φάρες των Γραικών, των Αρβανιτών, των Σλάβων, των Βλάχων, δεν είχε ενδοιασμό να είναι κατευθείαν απόγονος του Περικλή και του Μεγαλέξανδρου. Όλοι εγίναν Έλληνες λοιπόν. Και με την αξία τους.
Μόνο που δεν βγήκε έτσι όπως το ήθελαν οι οραματιστές της Ελληνικής αναγέννησης. Δηλαδή ένα σύγχρονο, συγκροτημένο, δημοκρατικό κι ευρωπαϊκό όχι ανατολίτικο κράτος. Γιατί και πάλι η Ορθόδοξη Εκκλησία έδρασε συμφεροντολογικά και μακιαβελικά. Αφού είχε λυσσάξει να αποτρέψει την επανάσταση, αφού ανθελληνικά πρόδωσε και κατέδωσε κινήσεις και φορείς της προετοιμασίας της, αφού αφόρισε σκαιά την ίδια την επανάσταση, όταν είδε ότι αυτή θα πετύχει, έκανε την αναίσχυντη κωλοτούμπα (τι πείραζε δα αυτό το άτιμο το “ελληνο…” ;)και την καπέλωσε. Συνεννοήθηκε με τους κοτζαμπάσηδες και τους κάθε λογής κρατούντες του παλιού φεουδαρχικού κατεστημένου και την είπανε επανάσταση ΤΩΝ ΧΡΙΣΤΙΑΝΩΝ. Ο εθνικοαπελευθερωτικός και ταξικός αγώνας του λαού έγινε δήθεν και θρησκευτικός πόλεμος. Και μια και είχε ήδη φορέσει και μανδύα “ελληνικό” την είπανε την επανάσταση ΕΛΛΗΝΟΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ. Ώστε να είναι αυτοί μέσα. Και τίποτα να μην αλλάξει στο κοτζαμπασίδικο θεοκρατικό νεοελληνικό κράτος. Η Εκκλησία ξανακαβάλησε την εξουσία και μας περνιέται – χωρίς ίχνος ντροπής – ως ο προστάτης του επί χίλιαπεντακόσια χρόνια ΘΎΜΑΤΌΣ της, του Ελληνισμού!!!
αναγνωστης
