Και ο ιός συνεχίζει να θερίζει τις ψευδαισθήσεις μας. Καλό καλοκαίρι

 Πέρασα σχεδόν όλη την περίοδο του εγκλεισμού σε σκληρή καραντίνα καθώς εργαζόμουν από το σπίτι και έβγαινα μόνο για τις διαδηλώσεις. 

Και χαιρόμουν τότε, γιατί σκεφτόμουν ότι αναπνέουμε πάντα ελεύθερα στο δρόμο και συλλογικά. Και μιας και αγαπώ την ανάγνωση και έχω πρόσβαση στον αόρατο κόσμο των βιβλίων, δεν ένιωθα και τόσο απομονωμένος από τον κόσμο ενώ έμενα στο σπίτι. Μα δεν κατάλαβα καλά. 

Το ψυχολογικό φορτίο και κόστος συσσωρευόταν υπόγεια, οι ψυχικές μου αντοχές φθείρονταν, χωρίς να το νιώσω. Και το ένιωσα μόλις άνοιξε ξανά η κοινωνία και βγήκα. Τώρα νιώθω πραγματικά ζαλισμένος από την πανδημική φρενίτιδα. Ένταση, επιτάχυνση, σύγχυση, βιασύνη, αγωνία, ηλιθιότητα, ιδιώτευση, τσαμπουκάς. Τσαμπουκάς εδώ, τσαμπουκάς εκεί, τσαμπουκάς παντού εκτός από τις διαδηλώσεις. 

Τσαμπουκάς του κράτους αλλά και τσαμπουκάς μεταξύ μας. Και η ηλιθιότητα των ταυτοτικών εμμονών, η ανάγκη να κρατήσουμε όρθια την αυτοεικόνα μας χωρίς να σκεφτόμαστε την αξιοπρέπειά μας. 

Η φρενίτιδα της επιτάχυνσης. Και έπειτα, ξανά το πλάκωμα της παύσης. Μια χώρα χορεύει στην κόψη του μισανθρωπισμού. Και εγώ ήμουν από τους πιο τυχερούς, με ένα σπίτι που αγαπώ, με συντροφιά που αγαπώ, χωρίς άλλους να εξαρτώνται από εμένα.

Ούτε τολμώ να φανταστώ τι συνέβη εκεί που υπήρχαν κλινικά ψυχοπαθολογικά προβλήματα, εκεί στις οικογένειες που ήταν φυλακισμένη η αδυναμία μαζί με τη βία, εκεί στα κέντρα κράτησης και τις δομές ψυχικής υγείας, εκεί που ζουν οι αόρατοι. Α, και ο ιός συνεχίζει να θερίζει τις ψευδαισθήσεις μας. Καλό καλοκαίρι