ΠΑΡΑΚΜΗ ΚΑΙ ΕΚΦΥΛΙΣΜΟΣ
Ο ΠΑΡΑΤΗΡΗΤΗΣ ΓΡΑΦΕΙ *
Οὐδείς ἐκ τῶν ὑπαρχόντων σήμερον ἔχει τήν πνευματικήν ἰκανότητα νά περιγράψη μέ καλλίτερον τρόπον τήν σημερνήν παρακμήν καί τόν ἐκφυλισμόν τῆς δημοκρατίας, ἀπ’ ὅτι τήν περιγράφουν καί καταγράφουν πρό 2.500 ἐτῶν οἱ μέγιστοι φιλόσοφοι μας Σωκράτης καί Πλάτων. Εἰς τήν «πολιτείαν» τοῦ Πλάτωνος, περιγράφεται καί ἀπό τό Πλάτωνα καί ἀπό τόν Σωκράτη ὁ ἐκφυλισμός τῆς ψυχῆς τοῦ <δημοκρατικοῦ καί προοδευτικοῦ > πολίτη. Σήμερον δέ οἱ αὐτοαποκαλούμενοι προοδευτικοί δέν εἶναι τίποτε ἄλλο παρά τό ἀπόλυτον βαθύ σκοτάδι, εἶναι τό σάπιο μῆλο τῆς κοινωνίας. Ἡ «πολιτεία» τοῦ Πλάτωνος εἶναι ἕνα ἀπό τά καλλίτερα δοκίμια πού ἔχουν γραφεῖ, ὅσον ἀφορᾶ τήν ἀνάλυσιν τῆς ψυχικῆς σφαίρας τοῦ ἀνθρώπου, γράφει ἐδῶ καί 2.500 ἔτη:
«Ταῦτά τε, ἦν δ’ ἐγώ, καὶ σμικρὰ τοιάδε ἄλλα γίγνεται· διδάσκαλός τε ἐν τῷ τοιούτῳ φοιτητὰς φοβεῖται καὶ θωπεύει, φοιτηταί τε διδασκάλων ὀλιγωροῦσιν, οὕτω δὲ καὶ παιδαγωγῶν· καὶ ὅλως οἱ μὲν νέοι πρεσβυτέροις ἀπεικάζονται καὶ διαμιλλῶνται καὶ ἐν λόγοις καὶ ἐν ἔργοις, οἱ δὲ γέροντες συγκαθιέντες τοῖς νέοις εὐτραπελίας τε καὶ χαριεντισμοῦ ἐμπίμπλανται, μιμούμενοι τοὺς νέους, ἵνα δὴ μὴ δοκῶσιν ἀηδεῖς εἶναι μηδὲ δεσποτικοί».
Δηλ…..Αὐτά λοιπόν καί ἄλλα μικρά παρόμοια συμβαίνουν (σέ μία παρηκμασμένην πόλιν). Οἱ διδάσκαλοι σέ μία τέτοια πόλιν τούς φοιτητάς τούς φοβοῦνται καί τούς καλοπιάνουν. Οἱ δέ φητηταί ὀλιγοροῦν ἔναντι τῶν διδασκάλων των καί παιδαγωγῶν των. Καί γενικῶς οἱ μέν νέοι ἐπιθυμοῦν νά ὁμοιάσουν πρός τούς πρεσβύτερους τούς ἀνταγωνίζονται δέ εἰς τά λόγια καί εἰς τά ἔργα. Οἱ δέ γέροντες συγκατατίθονται καί ἱκανοποιοῦνται μέ τούς νέους εἰς τά εὐτράπελα καί χαριεντίζονται μαζί τους διά νά μήν φανοῦν ὅτι εἶναι δυσάρεστοι καί δεσποτικοί.
«Οἷον, ἔφην, πατέρα μὲν ἐθίζεσθαι παιδὶ ὅμοιον γίγνεσθαι καὶ φοβεῖσθαι τοὺς υἱεῖς, υἱὸν δὲ πατρί, καὶ μήτε αἰσχύνεσθαι μήτε δεδιέναι τοὺς γονέας, ἵνα δὴ ἐλεύθερος ᾖ· μέτοικον δὲ ἀστῷ καὶ ἀστὸν μετοίκῳ ἐξισοῦσθαι, καὶ ξένον ὡσαύτως. Γίγνεται γὰρ οὕτως, ἔφη».
… Δηλ. διά τό ὁποῖον παραδείγματος χάριν εἶπον, ὁ πατέρας συνήθως γίνεται ὅμοιος μέ τό παιδί του καί φοβᾶται ἐπί πλέον τά παιδιά του, ὁ δέ υἱός οὔτε ντρέπεται οὔτε φοβᾶται τούς γονεῖς, διά νά νομίζη ὅτι εἶναι ἐλεύθερος, ὁ δέ μέτοικος ἐξισοῦται μέ τόν ἀστόν καί ὁ ἀστός μέ τόν μέτοικον, καί ὁ ξένος παρομοίως. Οὕτως ἀκριβῶς συμβαίνει.
«τί, ἦν δ᾽ ἐγώ, γελοιότατον αὐτῶν ὁρᾷς;ἢ δῆλα δὴ ὅτι γυμνὰς τὰς γυναῖκας ἐν ταῖς παλαίστραις γυμναζομένας μετὰ τῶν ἀνδρῶν, οὐ μόνον τὰς νέας, ἀλλὰ καὶ ἤδη τὰς πρεσβυτέρας, ὥσπερ τοὺς γέροντας ἐν τοῖς γυμνασίοις, ὅταν ῥυσοὶ καὶ μὴ ἡδεῖς τὴν ὄψιν ὅμως φιλογυμναστῶσιν; νὴ μά τὸν Δία, ἔφη, γελοῖον γὰρ ἄν, ὥς γε ἐν τῷ παρεστῶτι, φανείη».(ναί μά τόν Δία θά φαινόταν γελεῖον συμφώνως μέ τάς παρούσας ἀντιλήψεις).ῥυσοὶ=ρυτιδιασμένοι, ἡδύς=εὐχάριστος, γλυκύς, παρεστῶτι τοῦ παρ-ἵστημι, φανείη τοῦ φαίνω, φαίνομαι
Οἱ Σωκράτης καί Πλάτων εἶναι ὡσάν νά ζοῦν σήμερον, καί νά περιγράφουν τήν σημερινήν πραγματικότητα. Βλέπομεν κάτι γέροντες, μέ σκουλαρίκια, μέ κοτσίδες, μέ βαμένο σάν κοράκι τό μαλί τους, μέ τρύπια παντελόνια, νά περιδιαβαίνουν τούς δρόμους διά νά κάνουν τούς νέους κ.τ.λ, κ.τ.λ. φαιδρά, φαιδρά.
«Τὸ δέ γε, ἦν δ’ ἐγώ, ἔσχατον, ὦ φίλε, τῆς ἐλευθερίας τοῦ πλήθους, ὅσον γίγνεται ἐν τῇ τοιαύτῃ πόλει, ὅταν δὴ οἱ ἐωνημένοι καὶ αἱ ἐωνημέναι μηδὲν ἧττον ἐλεύθεροι ὦσι τῶν πριαμένων. ἐν γυναιξὶ δὲ πρὸς ἄνδρας καὶ ἀνδράσι πρὸς γυναῖκας ὅση ἡ ἰσονομία καὶ ἐλευθερία γίγνεται, ὀλίγου ἐπελαθόμεθ’ εἰπεῖν».
Δηλ…..Τό δέ ἄκρον ἄωτον τῆς ἐλευθερίας τοῦ πλήθους(τῆς μάζας) πού συμβαίνει εἰς αὐτήν τήν πόλιν ὦ φίλε εἶναι, ὅταν οἱ ἀγορασμένοι καί αἱ ἀγορασμέναι εἶναι ἔξ ἴσου ἐλεύθεροι μέ αὐτούς πού τούς ἀγόρασαν. Νά μήν λησμονήσωμεν δέ νά ἀναφέρωμεν τήν ἰσονομίαν πού ὑπάρχει, τῶν γυναικῶν πρός τούς ἄνδρας καί τῶν ἀνδρῶν πρός τάς γυναῖκας.
« Πάνυ γε, εἶπον· καὶ ἔγωγε οὕτω λέγω· τὸ μὲν γὰρ τῶν θηρίων τῶν ὑπὸ τοῖς ἀνθρώποις ὅσῳ ἐλευθερώτερά ἐστιν ἐνταῦθα ἢ ἐν ἄλλῃ, οὐκ ἄν τις πείθοιτο ἄπειρος. ἀτεχνῶς γὰρ αἵ τε κύνες κατὰ τὴν παροιμίαν οἷαίπερ αἱ δέσποιναι γίγνονταί τε δὴ καὶ ἵπποι καὶ ὄνοι, πάνυ ἐλευθέρως καὶ σεμνῶς εἰθισμένοι πορεύεσθαι, κατὰ τὰς ὁδοὺς ἐμβάλλοντες τῷ ἀεὶ ἀπαντῶντι, ἐὰν μὴ ἐξίστηται, καὶ τἆλλα πάντα οὕτω μεστὰ ἐλευθερίας γίγνεται».
Δηλ….βεβαίως μάλιστα εἶπον ἐγώ βεβαίως τοῦτο λέγω· τήν μεγάλην ἐλευθερίαν πού ἔχουν τά θηρία ( τά ζῶα) εἰς αὐτήν τήν πόλιν ἐκ μέρους τῶν ἀνθρώπων, δέν θά ἐπείθετο κάποιος πού εἶναι ἄπειρος εἰς αὐτά. Καθ΄ὅτι οἱ κύνες (τά σκυλιά) κατά τήν παροιμίαν γίγνονται καθ΄ ὅλα ὅμοια μέ τάς κυρίας των, ὡς ἐπίσης οἱ ἵπποι καί τά γαϊδούρια συνηθίζουν ἐλευθέρως νά πορεύονται εἰς τούς δρόμους κτυπόντας αὐτούς πού θά συνταντήσουν μπροστά τους ἐάν δέν παραμερίσουν, καί αὐτά καί ἄλλα καί ὅλα γενικῶς οὕτως γίνονται λόγω τῆς μεγάλης ἐλευθερίας.
Τό τραγικόν σήμερον εἶναι αἱ γυναῖκες ἐναγκαλίζονται τά σκυλάκια τους μέ μεγαλυτέραν στοργήν καί ἀγάπη ἀπ’ ὅτι τά παιδιά τους, ἀλλ’ τοῦτο εἶναι μία μεγάλη δυστυχία γιά τά παιδιά!
Ἀλλά μᾶς περιγράφουν καί οἱ δύο ποία πρέπει νά εἶναι τά ποιοτικά χαρακτηριστικά τοῦ χαρακτῆρος μας καί τά καταγράφουν: «εἰ μή φύσει εἴη (ὁ χαρακτήρ μας θά πρέπει νά εἶναι) μνήμων, εὐμαθής, μεγαλοπρεπής, εὔχαρις, φίλος τε και συγγενής ἀληθείας, δικαιοσύνης, ἀνδρείας, σωφροσύνης.
Νά προσθέσωμεν ὅτι διά τούς δύο μεγίστους ἰδιοφυεῖς ἀπόλυτον ἰδανικόν ἦτο ἡ ΦΙΛΟΠΑΤΡΙΑ, καί τοῦτο μᾶς διατυμπανίζει ὁ Σωκράτης μέ τήν γνωστήν ῥῆσιν: «Μητρός τε καί πατρός καί τῶν ἄλλων προγόνων ἁπάντων τιμιώτερον ἔστιν ἡ πατρίς καί σεμνότερον καί ἁγιώτερον καί ἐν μείζονι μοίρα καί παρά θεοῖς καί παρ’ ἀνθρώποις τοῖς ΝΟΥΝ ΕΧΟΥΣΙ».
–«τοῖς ΝΟΥΝ ΕΧΟΥΣ» , καί ἐμεῖς οἱ Ἕλληνες πού ἐν τῷ συνόλῳ ἀγαπῶμεν τήν Πατρίδαν μας, ἐκτός ἑνός 0,5% πού τήν φθονεῖ, παρά ταύτα τάς τελευταίας περιόδους ἀναδείξαμεν πρωθυπουργούς πού ὄχι μόνον δέν ἐπιδείκνυον οὐδείαν ἐκτίμησιν καί σεβασμόν εἰς τούς προγόνους μας καί τήν ἔνδοξον Ἱστορίαν μας, ἀλλά ἀντιθέτως ἐκδηλώνοντο μέ ἐχθρικάς διαθέσεις ἔναντι τῆς Πατρίδος μας. Ἐμεῖς ὡς ἀνόητοι δρῶντες τούς ψηφίζαμεν, καί πληρώνομεν πανάκριβα τό κόστος τῆς ἀνοήτου ἐπιλογῆς μας. Σημίτης, Γιωργάκης, Τσίπρας, Μητσοτάκης. Αὐτοί εἶναι οἱ ἀγαπητικοί τῶν εἰσβολέων, ἀδιαφορόντας πλήρως δ’ἡμᾶς, πού αὐτοί ἔχουν προκαλέσει εἰς ἡμᾶς ἀναριθμήτους ληστείας ἑκατοντάδας δολοφονίας καί ἄλλων τόσων βιασμῶν. Διέξοδος εἰς τό ἀδιέξοδον πού ἔχομεν περιέλθει εἶναι νά ψηφίσωμεν ἀνθρώπους πού εἶναι ἑντός τοῦ πνεύματος τῶν μεγαλυτέρων διανοητῶν μας, τοῦ Σωκράτους καί τοῦ Πλάτωνος.
Ὁ Πλάτων ἀναφέρει τάς λέξεις μέτοικος καί ξένος. Μέτοικος ἦτο Ἕλλην ὁ ὁποῖος ἐπιθυμοῦσεν νά ἐγκατασταθῆ εἰς μίαν ἄλλην Ἑλληνικήν πόλιν. Ξένος εἶναι πάλιν ὁ Ἕλλην καί οὐχί ἀλλοδαπός, ὁ ὁποῖος διήρχετο ἀπό μίαν πόλιν. Ἦτο ἱερόν πρόσωπον, ὁ φιλοξενών καί ὁ φιλοξενούμενος ἀντήλλασαν δῶρα τἀ ὁποία μεταφέροντο ἀπό τούς γονεῖς εἰς τούς υἱούς. Εἰς τάς πόλεις ὑπῆρχαν ναοί, τοῦ ξενίου Διός, τῆς ξενίας Ἀθηνᾶς, διά νά ἐπιβλέπουν ἐάν τηροῦνται οἱ κανόνες τῆς Φιλοξενίας. Ἤτοι ἡ φιλοξενία ἀπευθύνετο ἀπό Ἕλληνα πρός Ἕλληνα καί οὐχί ἀπό Ἕλληνα πρός βαρβάρους.
