Έμεινεν όρθιος έως ένα τέταρτον, πότε χαιδεύων τα μαλλιά του παιδιού του και άλλοτε τα χείλη του. Μια στιγμή που θωπεύων τα παγωμένα χέρια του είπε, «παιδί μου, πώς επάγωσαν τα χεράκια σου …

…. και έπειτα, «Εύγε Πίπη μου, έκαμες το καθήκον σου». Όταν βγήκε από την σκηνή, το πρόσωπό του ήταν χλωμό και ανέκφραστο. Τότε στράφηκε προς τους αξιωματικούς που τον περίμεναν έξω απ’ την σκηνή και με βλέμμα βλοσυρό τους είπε, «Κύριοι, επί των ίππων το καθήκον μας καλεί!».

Ήταν ο Κωνσταντίνος Καλλάρης (1858-1940), διοικητής της «σιδηράς» (ΙΙας) Μεραρχίας, που έχοντας χάσει τον πρωτότοκο γιο του Σπύρο, κατά την διάρκεια της μάχης του Μπιζανίου, την 7η Δεκεμβρίου του 1912, «πολέμησε όλη μέρα σαν στρατηγός και το βράδυ θρήνησε σαν πατέρας» το παιδί του. Δέκα χρόνια αργότερα, την 20η Αυγούστου του 1922, στη διάρκεια της «Μικρασιατικής Εκστρατείας», η μοίρα επεφύλασσε άλλη μια «μαχαιριά» για τον Καλλάρη, όταν κοντά στο Ουσάκ ο δευτερότοκος γιος του, ο Άγγελος, θα έπεφτε χτυπημένος από μια σφαίρα στο στέρνο, βυθίζοντας τον γενναίο στρατηγό στην θλίψη μέχρι το τέλος της ζωής του.

loading...