ΚΕΙΜΕΝΟ ΚΑΤΑΛΛΗΛΟ ΚΑΙ ΓΙΑ ΕΥΣΥΓΚΙΝΗΤΟΥΣ

Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΚΑΙ Η ΔΟΞΑ ΜΑΣ ΜΑΣ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΑΜΕΤΡΟΝ…Η ΚΑΤΑΝΤΙΑ ΜΑΣ ΝΑ ΜΕΤΡΑΜΕ…ΔΟΣΕΙΣ!

Γράφει ο Κωνσταντίνος Καλιμαυκίδης

Τόλμησα ως ευσυγκίνητος και διάβασα τον Δάσκαλο Δημήτρη Νατσιό.Αντιθέτως με τον τίτλο, το βρήκα απολύτως κατάλληλο, τίποτε δεν έπαθα.
Απλά μου θύμισε τον συγχωρεμένο τον πατέρα μου.

Έχω γράψει σχετικά πολλές φορές, ποιος ήταν και τι κληρονόμησα από αυτόν.

Ορφανό προσφυγάκι, μεγάλωσε.

Ίσα ίσα που γνώριζε να διαβάζει και να γράφει, ανορθόγραφα μεν καλλιγραφικά δε, όπως τον δίδαξαν οι δάσκαλοι που πρόλαβε και τους μνημόνευε, έβριζε τη ζωή γιατί δεν μπόρεσε να συνεχίσει το σχολείο.

Εργάζονταν από τα εννιά του χρόνια στο μεροκάματο, ανέβηκε στο βουνό και πήρε εκούσια τα όπλα κατά του Γερμανού κατακτητή.

Ήταν πολύ ευαίσθητος στην αδικία και ευσυγκίνητος στον ανθρώπινο πόνο. Πρωτοστατούσε σε διαμαρτυρίες και απεργίες.

Μάλωνε με όλους τους συμβιβασμένους και τους δωσίλογους.

Ήταν σκληρός και άγριος και δεν τα πήγαινε καλά με όλους τους παπάδες, μόνο με πολύ λίγους .

Όμως δάκρυζε μπροστά στην εικόνα του Άη Δημήτρη, που τον έσωσε με την παρουσία του.

Βούρκωνε από λύπη ή χαρά.

Οι άντρες δεν κλαίνε, μόνο βουρκώνουν στα μάτια αν έχουν πρόσωπο και δεν το κρύβουν, πάντα βγαίνουν μπροστά, έλεγε.

Δεν ήταν ψύχραιμος και συνετός να κάνει το κορόιδο και να βολευτεί, όπως οι πολλοί γύρω του.

Τα πλήρωσε ακριβά σε χρήμα και διώξεις από τους ασυγκίνητους αναίσθητους απογόνους του Δανέζου, όπως γράφει και μας μαθαίνει ο δάσκαλος, για τον Σουλιώτη γερο-Νίκα .

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΤΗΝ ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΣΤΟ
ΟΙΜΟΣ-ΑΘΗΝΑ