Ήρθε και το 4ο κύμα. Και τώρα τι κάνουμε;

Γράφει ο Χρήστος Μπουσιούτας*

Δεν ξέρω πολλά πράγματα, δεν είμαι γιατρός, δεν είμαι επιδημιολόγος ούτε καλλιτέχνης η ένας παίκτης κάποιου ριάλιτι που τα ξέρει όλα, έχει άποψη επί παντός επιστητού και οι απόψεις του βρίσκουν πρόσφορο ακροατήριο.

Δεν είμαι και δεν θα ήθελα να είμαι πολιτικός η δημοσιογράφος, γιατί δεν θέλω να ταΐζω με κούφια λόγια τον λαό, με ψευδαισθήσεις και παραπληροφόρηση την μάζα.

Είμαι ένας άνθρωπος που ρίσκαρε να πιστεύει οτι όλη του η ζωή έχει αξία, όταν σκέφτεται σαν παιδί.

Που ποντάρει στο «κουτσό» άλογο της ουτοπίας, επειδή δεν θέλει να σκέφτεται αλλιώς.

Πιστεύω αυτό που έλεγε ο Ντοστογιέφσκι: “Τα μικρά πράγματα έχουν τη σημασία τους. Και είναι πάντα τα μικρά πράγματα αυτά που χάνεις.”

Είμαι από εκείνους τους ανθρώπους που πιστεύουν στην δημοκρατία, στην ανθρωπιά, στην αγάπη, στην αλληλεγγύη και στην ομαλή συνύπαρξη των ανθρώπων.

Στην δυνατότητα να εκφράζει ελεύθερα ο κάθε ένας από μας την γνώμη του, να την υπερασπίζεται αλλά και να την τεκμηριώνει με λογικά επιχειρήματα και να μην πιστεύει ότι κατέχει την μόνη αλήθεια.

“Η ανάγκη να έχεις πάντα δίκιο, σφραγίδα ενός χυδαίου πνεύματος” έλεγε ο Καμύ.

Θέλω αυτή η χώρα να μην θρηνήσει άλλα θύματα, να αδειάσουν οι εντατικές, να λειτουργεί χωρίς προβλήματα το ΕΣΥ και να μην περιμένω με αγωνία και φόβο τα αποτελέσματα και τους δείκτες από την ενημέρωση των έξι.

Σε ένα περιβάλλον άνετης πρόσβασης στην ενημέρωση και στην γνώση, οι άνθρωποι δεν πρέπει να υιοθετούν με ευκολία και χωρίς έρευνα θεωρίες συνωμοσίας και παραλογισμούς και το κυριότερο, να μην γίνονται θύματα και πειθήνια όργανα επιτηδείων υπηρετώντας τους άνομους σκοπούς τους.

Θεωρώ ότι κάθε ένας από μας χρειάζεται να έχει αυτόφωτη βούληση και δεν πρέπει να έχει ανάγκη κανένα “Πετράκο”  να τον κατευθύνει σε λάθος δρόμους, κάνοντας τις ανθρώπινες αδυναμίες του, δική του δύναμη και πολύ περισσότερο κάποιον πολιτικό, που θα τον βόλευε σε αυτή την συγκυρία να δημιουργηθεί ένα καινούριο κύμα αγανακτισμένων πολιτών, για να το χρησιμοποιήσει όπως μόνο εκείνος ξέρει.

Βλέποντας τις πορείες των εντιεμβολιαστών, όσο και αν έψαξα να βρω αν το διακύβευμά τους θα μπορούσε να έχει ένα έρεισμα στην κοινωνία, όχι μόνο δεν βρήκα, αλλά το αντίθετο μάλιστα.

Η προσωπικότητα των πρωτοστατούντων σε αυτά τα συλλαλητήρια, τα σύνθηματα και τα λάβαρα που κρατούσαν, το απαξίωσαν ακόμα περισσότερο στην συνείδησή μου και πιστεύω και στην συνείδηση του Ελληνικού λαού.

Όλοι αυτοί μου θυμίζουν αυτό που είπε ο Ιησούς στην επί του Όρους Ομιλία:

“Βλέπουν την ακίδα στο μάτι του αδελφού τους, αλλά δεν βλέπουν το δοκάρι στο δικό τους μάτι”.

Είμαι ένας άνθρωπος που πιστεύει στην ελευθερία της έκφρασης, που δίνει το δικαίωμα στον κάθε έναν από μας να υπερασπίζεται δημόσια την άποψή του, αρκεί με αυτή του την ενέργεια να μην θέτει σε κίνδυνο την ζωή των συνανθρώπων του, την δημόσια υγεία, αλλά και την οικονομία του τόπου.

Για να πάψουμε πια να πιστεύουμε ότι το χάος και το τυχαίο κυβερνούν αυτή την χώρα και την καταστρέφουν συγχρόνως.

Έχω την άποψη ότι η λογική σπάνια καθοδηγεί τη σκέψη των ανθρώπων, όταν η καρδιά τους είναι γεμάτη οργή, φόβο, θυμό και όταν πιστεύουν ότι κατέχουν την μόνη αλήθεια. Γιατί τότε, υιοθετούν τις πιο ακραίες σκέψεις και τις πιο ανεπιθύμητες συμπεριφορές.

Ένας άνθρωπος που πιστεύει στην ουσία και όχι στην “ερμηνεία” των λέξεων.

Θεωρώ ότι στον κύκλο αυτό, δεν υπάρχει σωστό και λάθος, ηθικό και ανήθικο, δίκαιο και άδικο, μονάχα στάδια που πρέπει να ολοκληρωθούν με αμοιβαίες και ειλικρινείς υποχωρήσεις και συμβιβασμούς.

Είναι λυπηρό και κρίμα να βλέπουμε αντιεμβολιαστές να μετακινούνται από τις ακραίες θέσεις τους όταν τους κτυπά την πόρτα ο ιός, όπως έχει συμβεί πολλές φορές μέχρι σήμερα, αλλά τότε είναι αργά και για τους ίδιους αλλά και για την κοινωνία, με την διασπορά του ιού που έχουν προκαλέσει στην κοινότητα.

Είναι οξύμωρη η εικόνα των αντιεμβολιαστών από το κρεβάτι του πόνου να υπερασπίζονται ξαφνικά αυτό που φανατικά πολεμούσαν και να προτρέπουν τον κόσμο να πάει να εμβολιαστεί.

Ας ακούσουμε τους λοιμωξιολόγους που δεν είναι όργανα μιας παγκόσμιας συνωμοσίας αλλά άνθρωποι που αντιλαμβάνονται από “πρώτο χέρι” το τεράστιο πρόβλημα και να πάμε να εμβολιαστούμε.

Είμαι ένας Έλληνας που πιστεύει ότι αυτή η χώρα για να πάει μπροστά χρειάζεται ομόνοια, ομοψυχία, αλληλεγγύη και ανθρώπους που αντιλαμβάνονται το αυτονόητο. Να μην σηκώνει κάθε ένας το δικό του μπαϊράκι και να μην ξεχνάμε ότι τίποτα δεν είναι τόσο κακό, που να μην μπορεί να γίνει χειρότερο.