Λέω, «ΤΙ εννοείς επτά εβδομάδες διακοπές;» Λέει, είναι ο γερμανικός νόμος, γονεϊκή άδεια, με μια πολύ μικρή απώλεια εισοδήματος.

 Υπογεννητικότητα, εργασιακό και άλλες ιστορίες… 

Ζευγάρια τρία. 

Γερμανά όλοι. 

Ζευγάρι 1. 

Γύρω στα 30-35, με μωρό επτά μηνών. Ταξιδεύουν με το βανάκι τους. 

Χαρούμενοι. 

Λέω, θαρραλέο που φέρετε το μωρό οδικώς, λένε «έχουμε επτά εβδομάδες διακοπές, οπότε το πάμε σιγά σιγά. 

Λέω, «ΤΙ εννοείς επτά εβδομάδες διακοπές;»

Λέει, είναι ο γερμανικός νόμος, γονεϊκή άδεια, με μια πολύ μικρή απώλεια εισοδήματος». 

Λέω εισόδημα να χασεις, τη δουλειά να μην χασεις, γελάσανε με απορία, υποπτεύομαι ότι τους είπα κάτι στα κινεζικά.

Λέω «στο δημόσιο;»

Λένε όχι, σε κάτι ιδιωτικές εταιρείες, ποιο δημόσιο; 

Λέω ποιος από τους δυο γονείς πήρε την άδεια; 

Ξανά γελάσανε. 

«Και οι δυο φυσικά»… 

Ένιωσα επίσης ότι μου μιλούσαν κινεζικά…

Ζευγάρι 2. 

Ίδιες ηλικίες, δυο παιδιά, ένα τριών ετών και ένα εννέα εβδομάδων. 

Εβδομάδων, ξαναλέω.

Ταξιδεύουν με τροχόσπιτο. 

Ο μπέμπης κουλ, μασουλάει μια πιπίλα χαρούμενος. 

Χαρούμενο και το ζευγάρι. 

Θα γυρίσουν την Πελοπόννησο. Δεν ρωτησα για γονεϊκές άδειες για να μην κάνω βουτιά στα ζαναξ. 

Ζευγάρι 3. 

Συνταξιούχος φαρμακοποιός αυτός, εκείνη μεγάλωσε τρία παιδιά που γίναν όλοι γιατροί (κτηνίατρος, οδοντίατρος και χειρουργός) και πήγε μετά και η ίδια στο πανεπιστήμιο κι έγινε μικροβιολόγος.

Χαρούμενοι. 

Έχω εκνευριστεί πλέον και θέλω να τους πω «με τα δικά μας λεφτά τα κάνετε όλα αυτά», αλλά είμαι ευγενής και φιλόξενη, κάτι μου λένε ότι είμαστε τυχεροί οι Έλληνες, δεν κρατήθηκα, λέω ξέρετε δεν είναι ακριβως έτσι, πρέπει να μπορείς και να τα απολαμβάνεις όλα αυτά, δύσκολο για το μέσο έλληνα, απαντάει ο Γερμανός -ετοιμοπόλεμος- «οποίος δανείζεται πρέπει να πληρώνει», χαμογελάνε, χαμογελάω κι εγω για να μην σκοτώσω πολύτιμο τουρίστα και χαλάσω τη βαριά βιομηχανία της χώρας. 

Να πω, πάντως, ότι πρόσθεσε πως θα έπρεπε κι αυτοί να μας ξεπληρώσουν τις πολεμικές αποζημιώσεις…

Χλιαρά το πρόσθεσε, δεν είμαι και πολύ βέβαιη ότι το εννοούσε. 

Τους βλέπω το πρωί, φεύγουν, χαιρετιόμαστε, «που πάτε;»

«Μυστρα, Μονεμβασιά, μετά ισως κάνα δυο εβδομάδες στην Κρήτη, θα δούμε»… 

Κάνα δυο εβδομάδες στην Κρήτη, με όχημα, εμένα θα μου κόστιζε τρία μηνιάτικα και ένα νεφρό. Ο γύρος της Πελοποννήσου επίσης. 

Το καλό είναι ότι θα τον έκανα μόνη μου, διότι τα παιδιά θα τα είχα πουλήσει. 

Βιλκόμεν στον παράδεισο. Από σήμερα ακόμη καλύτερα όλα. 

Για σας.