ΣΩΜΑΤΙΚΟΣ ΚΑΙ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΣ ΘΑΝΑΤΟΣ:ΠΡΟΣΩΡΙΝΑ ΚΑΙ ΜΟΝΙΜΑ ΜΕΤΡΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΑΝΔΗΜΙΑ ΤΗΣ ΚΑΚΙΑΣ

ΠΩΣ ΚΑΙ ΠΟΤΕ ΠΕΘΑΙΝΕΙ Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ



Γράφει ο Κυανούς Ουρανός

Ο μεγαλύτερος φόβος του ανθρώπου ήταν ανέκαθεν ο θάνατος. Άλλωστε η θανατική καταδίκη θεωρείτο η εσχάτη των ποινών. Το θέμα του θανάτου απασχόλησε κατά κόρον την αρχαίαν Ελληνική Φιλοσοφία. 

Δεν δεχόταν με τίποτα την απώλειαν της ψυχής αλλά πίστευεν ότι η ψυχή συνεχίζει να υπάρχει μετά τον σωματικόν θάνατον, φανταζόταν τις νήσους των μακάρων, τα Ηλύσια πεδία, χώρους δηλαδή τους οποίους αργότερα η Χριστιανική Πίστις αντικατέστησε με τον Παράδεισον, όπου πήγαιναν οι ευτυχείς, οι αναμάρτητοι, εκείνοι που κρίνονταν ως κατάλληλοι, άξιοι κι αγαθοί σύμφωνα με τον κατ’ Αριστοτέλην ορισμόν του τελείως σπουδαίου ανθρώπου («καλός κ’αγαθός»).

Η Σταυρική Θυσία του Ιησού Χριστού και η Ανάστασις Αυτού, έλυσε το μυστήριον του θανάτου για τους χριστιανούς, τους αποδεχόμενους πλήρως την χριστιανικήν Πίστιν. Το άρθρον («Θανάτω θάνατον πατήσας…») αναφέρθηκε εις όλα αυτά. Το θέμα όμως είναι πως και πότε πεθαίνει ο άνθρωπος, υπό ποίες χρονικές και φυσικές συγκυρίες.

Η Ορθόδοξος Πίστις, δεχόμενη τον Τριαδικόν Θεόν ως Ζωοδότην, θα ήταν αδύνατον να δεχθεί αιτίαν θανάτου άλλην πλην του Τριαδικού Θεού. Εκείνος παρέχει την ζωήν, 

Εκείνος την τερματίζει. Με την Πνοήν Του εξ άκρας συλλήψεως σηματοδοτεί την έναρξιν μίας αιωνίου ζωής και με την εντολήν προς τον Αρχάγγελον Μιχαήλ να Του φέρει πίσω την ψυχήν τερματίζει την επίγεια ζωήν, την βιοτήν του ανθρώπου.

Η επίγεια ζωή παρέχεται από τον Θεόν ως χρόνος (ευκαιρία) προκρίσεως για την θέωσιν του ανθρώπου, την αιώνια “συγχώρησιν” (~συν+χωρώ) με τον Θεόν, την ένωσιν με Αυτόν. Αλλιώς η αιώνια ζωή θα είναι ένα αιώνιο μαρτύριον, αυτό που ο κόσμος εννοεί με τον όρον “κόλασις”.

Δεν υπάρχει απολύτως καμμία περίπτωσις να “πεθάνει” (σωματικά) κάποιος από άλλην αιτία πλην του Τριαδικού Θεού. Ο ακατήχητος δυστυχώς κόσμος μπορεί να θεωρεί ότι κάποιος πέθανε από αυτοκινητιστικόν ατύχημα, από ασθένειαν ή ότι δολοφονήθηκε. 

Όλα αυτά συν οποιαδήποτε άλλη δυνατότητα σωματικού θανάτου συνιστούν το “κοσμικό ντύσιμο” του θανάτου, η αιτία είναι πάντοτε η λήξις ευκαιριών διορθώσεως εκ μέρους του Χριστού.

Εις το Ευαγγέλιο ο Χριστός μας πληροφορεί ότι οι τρίχες της κεφαλής μας είναι αριθμημένες, με άλλα λόγια ότι “και τρίχα για να πέσει, πρέπει Εκείνος ως Παντοδύναμος να δώσει την εντολή”, να το επιτρέψει. 

Οι “άγιοι” πρόγονοί μας, ηρωικοί αγωνισταί του 1821 έλεγαν (κατά τον γ.Βασίλειον Καυσοκαλυβίτη) : «Θεέ μου Παντοδύναμε, Μεγάλο τ’Όνομά Σου! φύλλο δεν πέφτει απ´το δεντρί, χωρίς το Θέλημά Σου», διατρανώνοντας την βιωθείσα Παντοδυναμία του Τριαδικού Θεού.

Αν δεν ισχύουν αυτά, πως θα μπορούσε να είναι Παντοδύναμος;

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΤΗΝ ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΣΤΟ ΟΙΜΟΣ-ΑΘΗΝΑ




loading...