Η δύναμη της πίστης και της θέλησης, στα αθλητικά και τα πατριωτικά ιδεώδη.





  Γράφει η Αντωνέλλα Δούκα (Δασκάλα-Γυμνάστρια).*

Είναι γνωστό, ότι κάθε επώνυμος, έχει φανατικούς φίλους και εχθρούς.

Πολλοί είναι αυτοί οι οποίοι τον κατηγορούν, ως προκλητικό, και “βουτηχτή” των πέναλτι. Στο χθεσινό μου άρθρο, μεταξύ άλλων έγραφα, για τις δυσκολίες του αθλητισμού στην επαρχία, και ειδικά για το άθλημα του στίβου.

Το άρθρο μου αυτό, ήταν για να τιμήσω, όλους τους αφανείς Ήρωες του στίβου, στην Ελληνική επαρχία, οι οποίοι, κάτω από τις πιο αντίξοες συνθήκες, όχι μόνον δεν εγκαταλείπουν, αλλά έχουν να παρουσιάσουν και πολλές διακρίσεις.

Την δεκαετία του 1990 σε ηλικία δέκα ετών, ξεκίνησα να ασχολούμαι, με το άθλημα του Στίβου. Στο χωριό το οποίο έμενα, το στάδιο δεν είχε ταρτάν, αλλά χώμα, όπως συμβαίνει με τα περισσότερα χωριά της επικράτειας, μέχρι και σήμερα. Για όσους γνωρίζουν στα στάδια χωρίς ταρτάν, είναι δύσκολο, να γίνουν σωστά οι προπονήσεις.

Κυριολεκτικά είναι τριτοκοσμικές οι συνθήκες αθλήσεως, και πολύ αντίξοες,

Επίσης στο γήπεδο δεν υπήρχαν σύγχρονα όργανα γυμναστικής. Το μόνο το οποίο είχαμε στην διάθεση μας, στα αποδυτήρια, ήταν ένα μηχάνημα παλαιού τύπου, από την δεκαετία του 1980, για τετρακέφαλο, δικέφαλο, και δυο αλτήρες. Για να κάνουμε αντιστάσεις, δέναμε σχοινιά, και τραβούσαμε παλαιά λάστιχα αυτοκινήτου !!! Για να καλύψουμε όλες τις υπόλοιπες ανάγκες πηγαίναμε στο δάσος, και στην παραλία για τρέξιμο, καθώς και σε μικρά εκκλησάκια έξω από το χωριό με πολλά σκαλοπάτια, τα οποία ανεβαίναμε και κατεβαίναμε, αρκετές φορές.

Με αυτούς τους τρόπους προσπαθούσαμε να καλύψουμε την έλλειψη μηχανημάτων εκγύμνασης, και σύγχρονων υποδομών. Το μεγαλύτερο μας κίνητρο, για να αντέχουμε, και να είμαστε σε θέση, να ανταπεξέλθουμε με επιτυχία, σε κάθε δυσκολία, ήταν η αγάπη για τον στίβο, οι ηθικές και οι σωματικές ανταμοιβές.

Θυμάμαι τους πρώτους μου αγώνες, έξω από τον Νομό, ήταν οι Αιγαιοπελαγίτικοι αγώνες, οι οποίοι εκείνη την σεζόν γινόταν στην Ρόδο. Δεν θα ξεχάσω ποτέ, τον μεγάλο ενθουσιασμό μου, όταν μπήκα για πρώτη φορά στο στάδιο της Ρόδου, για να συμμετέχω, μαζί με όλη την ομάδα, στους αγώνες εκείνης της χρονιάς. Κυριολεκτικά πετούσα, δεν “βρισκόμουν” στην γη. Μοναδικές στιγμές ζωής, ανεπανάληπτα συναισθήματα, τα οποία εύχομαι να τα ζήσουν όλα τα παιδιά.

Ένας μαγικός κόσμος, ανοιγόταν μπροστά μου. Ήταν η πρώτη φορά, που θα αγωνιζόμουν, σε στάδιο με ταρτάν. Αν και ήταν η πρώτη μου φορά σε αγώνες έξω από τον νομό μας, επέτυχα να ανέβω στον βάθρο των νικητών. Η χαρά μου, ήταν απερίγραπτη. Όταν αγαπάς κάτι πραγματικά, τότε δεν υπολογίζεις, δυσκολίες και εμπόδια. Ακόμη και με βροχές κρύο, χιόνια, κάναμε προπονήσεις και φυσικά ο μεγαλύτερος αντίπαλος μας, ήταν το χωμάτινο τερέν. Όλα τα παιδιά της ομάδας, κάναμε κατάθεση ψυχής. Μάθαμε από πολύ μικρή ηλικία, να έχουμε υπομονή, επιμονή, πειθαρχία και στόχους. Ούτε οι τραυματισμοί, στάθηκαν εμπόδιο, στο να συνεχίσουμε και να εξελιχθούμε. Ένα από τα αθλητικά πρότυπα μου, το πιο σημαντικό, για να αντέξω τις δύσκολες αθλητικές συνθήκες, ήταν ο Αλέξης Αλεξανδρής. Ο Αλέξης έκανε μια πολύ σημαντική αθλητική καριέρα. Όμως το πιο σημαντικό που επέδειξε ήταν η ψυχική δύναμη, η τεράστια υπομονή, το παθός, η πίστη, η αγάπη, σε αυτό το οποίο έκανε. Κάποια στιγμή, και έπειτα από τόσα χρόνια, που ήταν καταξιωμένος, στο ποδοσφαιρικό στερέωμα, βρέθηκε να είναι για αρκετό χρόνο, στους αναπληρωματικούς, του Ολυμπιακού.

Εν τούτοις, όχι μόνον δεν έχασε την πίστη, το πάθος, και το θάρρος του, αλλά όλες τις φορές, που πέρασε στους αγώνες, ως αλλαγή από τον πάγκο των αναπληρωματικών, επέτυχε πολλά και σημαντικά, τέρματα στην Ευρώπη και στο Ελληνικό πρωτάθλημα.

Πραγματικά ήταν σαν να έπαιζε από την αρχή των αγώνων ως βασικός και όχι ως αλλαγή. Αυτό έγινε για πολύ μεγάλο χρονικό διάστημα. Νομίζω ότι η η ψυχολογία, η προσωπικότητα, η δύναμη, το πάθος, η πίστη, η επιμονή και το πείσμα που επέδειξε, ο Αλέξης Αλεξανδρής, εκείνα τα χρόνια, που αγωνιζόταν ως αλλαγή, θα πρέπει να αποτελούν παράδειγμα, για κάθε αθλητή.

Ο Αλέξης Αλεξανδρής ξεκίνησε το ποδόσφαιρο από τον Πέλοπα Κιάτου και το 1986, σε ηλικία 18 ετών, πήγε στη Βέροια. Έδωσε τα πρώτα του διαπιστευτήρια στη μεγάλη κατηγορία σημειώνοντας συνολικά 10 γκολ με τη φανέλα της Βέροιας μέχρι τον Μάιο του 1988, όταν η “Βασίλισσα της Ημαθίας” υποβιβάστηκε στη Β’ Εθνική. Συνέχισε να αγωνίζεται με τη φανέλα της Βέροιας για τα επόμενα τρία χρόνια στο πρωτάθλημα της Β’ Εθνικής, στο οποίο αναδείχθηκε πρώτος σκόρερ την περίοδο 1989-90.

Το 1991 έκανε το μεγάλο άλμα στην καριέρα του παίρνοντας μεταγραφή για την ΑΕΚ, όπου την περίοδο εκείνη με προπονητή τον Ντούσαν Μπάγεβιτς, κατέκτησε 3 πρωταθλήματα και αναδείχθηκε μία φορά πρώτος σκόρερ. Το 1994 ολοκληρώθηκε το συμβόλαιο του στην ΑΕΚ και ο Αλεξανδρής αποδεχόμενος την πρόταση του Ολυμπιακού αποφάσισε να συνεχίσει την καριέρα του στην ομάδα του Πειραιά.

Στον Ολυμπιακό πήγε στα λεγόμενα “πέτρινα χρόνια”, σε μια περίοδο που είχε να κατακτήσει το πρωτάθλημα 9 χρόνια και συνέβαλε στην αναγέννησή του. Την περίοδο 1996-97 αναδείχθηκε και πάλι πρώτος σκόρερ. Αξιομνημόνευτο έχει μείνει το τέρμα που σημείωσε εναντίον του Άγιαξ στις 23 Οκτωβρίου 1998 στην φάση των ομίλων του Τσάμπιονς Λιγκ (1998-99). Χαρακτηριστικά έχουν μείνει επίσης τα τέρματα του με ανάποδο ψαλίδι.[

Το 2006 αποσύρθηκε από την ενεργό δράση, έχοντας συνολικά 504 συμμετοχές πρωταθλήματος και 249 τέρματα, καθώς και 48 συμμετοχές στις ευρωπαϊκές διοργανώσεις με 10 τέρματα. Επίσης, μαζί με τους Γιώργο Ανατολάκη και Μίμη Δομάζο είναι οι τρεις ποδοσφαιριστές που έχουν κατακτήσει 10 πρωταθλήματα Ελλάδας. Τους ξεπερνούν μόνο οι Αντώνης Νικοπολίδης (11 πρωταθλήματα) και Πρέντραγκ Τζόρτζεβιτς (12 πρωταθλήματα). Στις εθνικές ομάδες. Με την Ελλάδα αγωνίστηκε 42 φορές, έχοντας σημειώσει 10 τέρματα. Το ντεμπούτο του με τη γαλανόλευκη φανέλα πραγματοποιήθηκε στις 27 Μαρτίου 1991, στην εκτός έδρας φιλική αναμέτρηση με το Μαρόκο (0–0). Συμμετείχε στην αποστολή της Ελλάδας που έλαβε μέρος στην τελική φάση του Παγκοσμίου Κυπέλλου των ΗΠΑ το 1994, αγωνιζόμενος σε έναν αγώνα.

Υπήρξε βασικό στέλεχος της εθνικής Ελπίδων που έλαβε μέρος στον τελικό του Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος Ελπίδων (Κ-21) το 1988, εναντίον της Γαλλίας. Το προηγούμενο έτος (2019) , ο Αλέκος Αλεξανδρής σκόραρε για μια ακόμη φορά. Πέτυχε ένα πάρα πολύ σημαντικό “τέρμα”, αλλά αυτή την φορά εκτός γηπέδων. Φαίνεται, ότι μεταξύ άλλων, ο ΑλέκοςΑλεξανδρής εμφορείται, και από πατριωτικές αξίες. Ενδεικτική είναι η σημερινή ανάρτηση. Σάλος έχει προκληθεί στα social media με την ανάρτηση που έκανε στον προσωπικό λογαριασμό του στο Facebook για τους πρόσφυγες ο πρώην διεθνής ποδοσφαιριστής Αλέκος Αλεξανδρής. «Σε ενοχλεί που τρώω χοιρινό εισβολέα;», αναφέρει αρχικά ο Αλέκος Αλεξανδρής και στη συνέχεια σημειώνει μεταξύ άλλων «Με ενοχλεί που εισβάλλεις στη χώρα μου, με ενοχλεί που απαιτείς σπίτι, ενώ εγώ κινδυνεύω να μου πάρει η τράπεζα το δικό μου».

Ενδεικτικές είναι και οι δηλώσεις του : “Επειδή δεν έχω σάιτ ούτε πληρώνομαι και από κανένα για να του κάνω χατίρια, θα σας πω κάτι χωρίς να σας κουράσω. Όσον αφορά το ποστ που με τόσο ζήλο και υποκρισία αναλύσατε θα σας διευκρινίσω ότι δεν είναι δικό μου, όπως θα δείτε στο τέλος του, δηλαδή δεν το έγραψα εγώ. Απ’ όλο το κείμενο σαφώς και δεν με ενδιαφέρει ούτε τι κρέας τρώει ο κάθε άνθρωπος, ούτε αν μυρίζει κρεμμύδι. Για τα υπόλοιπα όμως, όπως βιασμούς, κλεψιές, απαξίωση των ηθών και αξιών της πατρίδας μου και της βεβήλωσης της πίστης μου στα ιδανικά της πατρίδας μου με βρίσκει απόλυτα σύμφωνο.

Αν αυτό το θεωρεί κάποιος ρατσιστικό είναι δικαίωμά του. Η ανησυχία μου δεν είναι για τους μετανάστες, αλλά γι’ αυτούς που εισβάλουν στην χώρα μου τόσο εύκολα με εγκληματικές τάσεις που ουδείς γνωρίζει από πού προέρχονται και όχι για τους πρόσφυγες πολέμου. Για μια ακόμη φορά διαπιστώνω την υποκρισία και τον φαρισαϊσμό που έχει καταβάλει την χώρα μου απ’ τους ίδιους τους Έλληνες, που όπως πάντα στην ιστορία μας σαν λαός την έφερε στην σημερινή κατάντια. Ουδείς μπορεί να φιμώσει τα πιστεύω μου, τις αξίες και τις σκέψεις μου όπως και κανενός συνανθρώπου μου.

Εύχομαι σε λίγα χρόνια να μην συμφωνείτε με τα λεγόμενα μου γιατί αν συμφωνήσετε τότε θα έχει χαθεί η πατρίδα. Στοπ στους ανεξέλεγκτους μετανάστες λοιπόν και όχι σ’ αυτούς που αναζητούν στην χώρα μου μια ευκαιρία ζωής.

Ελπίζω στα όσα κακά έρθουν να δείξετε τον ίδιο ζήλο προβολής όπως κάνατε σήμερα.

Υ.Γ.1 Μην μπερδεύεται τα λόγια μου με τον αθλητισμό!

Υ.Γ.2 Και ξέρω ότι δεν θα δημοσιευθεί, γιατί ο καθένας επιλέγει να πλασάρει αυτό που του συμφέρει”.

loading...