Η ιστορία της γυναικείας αποτρίχωσης!
Επειδή πολλά τρελά ακούσαμε μαζεμένα, (βλέπε Λατινοπούλου) πάμε να δούμε λίγο τι παίζει με τις τρίχες για να μην αποτρελαθούμε!
Μέχρι και το 1900, οι γυναίκες συνήθιζαν να ντύνονται με ρούχα της βικτωριανής εποχής. Με φούστες που έφταναν μέχρι τον αστράγαλο ή φορέματα που κάλυπταν όλο το σώμα. Επομένως, η αποτρίχωση ήταν κάτι που δεν ενδιέφερε και πολύ.
Τη δεκαετία του 1920 η μόδα άρχισε να αλλάζει. Οι γυναίκες πέταξαν τους ασφυκτικούς κορσέδες και άρχισαν να ντύνονται με πιο ανάλαφρα ρούχα. Τότε εμφανίστηκαν και τα πρώτα αμάνικα φορέματα. Oι εταιρείες ξυριστικών όπως η Ζιλέτ υποδέχτηκαν με χαρά τη νέα μόδα, αφού αντί να προσπαθούν να πείσουν τους μουσάτους να ξυριστούν βρήκαν μια χρυσοφόρα ευκαιρία στις γυναίκες που ήταν και περισσότερες.
Όμως, η αποτρίχωση ήταν τόσο καινούρια ιδέα, ώστε μπήκαν στο χορό και οι διαφημιστικές. Τα γυναικεία περιοδικά, που βρίσκονταν σε άνθιση εκείνη την περίοδο, ξεκίνησαν να κατακλύζονται από διαφημίσεις, στις οποίες εμφανίζονταν καλλίγραμες γυναίκες, συνήθως μοντέλα, να ποζάρουν με ξυρισμένες μασχάλες.
Στις δεκαετίες που ακολούθησαν, η μόδα επέβαλλε ολοένα και πιο κοντά φορέματα και φούστες και κάπως έτσι έγινε αναγκαίο και το ξύρισμα των ποδιών.
Οι σύγχρονοι ερευνητές συνηθίζουν να αποκαλούν τις συγκεκριμένες διαφημίσεις «χειριστικές», καθώς έπεισαν τις γυναίκες ότι θα δώσουν λύση σε ένα «πρόβλημα» που δεν γνώριζαν καν ότι είχαν, και βοήθησαν τις εταιρείες ξυριστικών να αυξήσουν κατακόρυφα τα κέρδη τους.
Έτσι, οι αξύριστες μασχάλες έγιναν πλέον συνώνυμο της βρωμιάς και σταδιακά εξελίχθηκαν σε κοινωνικό ταμπού, έτσι ώστε κάθε κυρία Λατινοπούλου να βγαίνει και να ενοχλείται.
