Η ιστορία της κλιματικής αλλαγής

1824 

Ο Γάλλος φυσικός Ζοζέφ Φουριέ περιγράφει για πρώτη φορά το φαινόμενο του θερμοκηπίου της Γης

1861

Ο Ιρλανδός φυσικός John Tyndall δείχνει ότι οι υδρατμοί και ορισμένα άλλα αέρια  δημιουργούν το φαινόμενο του θερμοκηπίου. “Αυτοί οι υδρατμοί είναι μια κουβέρτα περισσότερο απαραίτητη για την φυτική ζωή της Αγγλίας από ότι τα είδη ένδυσης είναι για τον άνθρωπο”, γράφει.

1896

Ο Σουηδός χημικός Svante Arrhenius καταλήγει στο συμπέρασμα ότι η καύση του άνθρακα στην βιομηχανική εποχή θα ενισχύσει το φυσικό φαινόμενο του θερμοκηπίου και προτείνει ότι θα μπορούσαν να επωφεληθούν από αυτό οι μελλοντικές γενιές. Η άποψη του σχετικά με το πιθανό μέγεθος του “τεχνητού θερμοκηπίου” είναι εξαιρετικά όμοιος με τα σύγχρονα μοντέλα του κλίματος.

1938

Ο Βρετανός μηχανικός Guy Callendar δείχνει ότι η θερμοκρασία αυξήθηκε κατά την διάρκεια του προηγούμενου αιώνα (19ος), χρησιμοποιώντας στοιχεία από 147 μετεωρολογικούς σταθμούς σε όλο τον κόσμο. Δείχνει, επίσης, ότι η συγκέντρωση του διοξειδίου του άνθρακα εξ αιτίας της καύσης αυξήθηκε κατά την ίδια περίοδο.

1957

Ο Αμερικανός ωκεανογράφος Roger Revelle και ο χημικός Hans Suess δείχνουν ότι το θαλασσινό νερό δεν θα απορροφήσει το σύνολο του πρόσθετου CO2 που εισέρχεται στην ατμόσφαιρα, όπως πολλοί υπέθεταν. Ο Revelle γράφει σχετικά: “Τα ανθρώπινα όντα είναι τώρα μέρος ενός γεωφυσικού πειράματος μεγάλης κλίμακας που διεξάγεται σε όλο τον κόσμο…”

1958

Ο Αμερικανός επιστήμονας Charles David Keeling ξεκινά συστηματική μέτρηση των ατμοσφαιρικών εκπομπών του CO2 στο όρος Mauna Loa στη Χαβάη και στην Ανταρκτική, με αποτέλεσμα να φανεί η πρώτη σαφής απόδειξη ότι οι συγκεντρώσεις του CO2 αυξάνονται.

1965

Η Συμβουλευτική Επιτροπή του Προέδρου των ΗΠΑ προειδοποιεί ότι το φαινόμενο του θερμοκηπίου είναι ένα θέμα που φέρνει «πραγματική ανησυχία».

1972

Πρώτη διάσκεψη του ΟΗΕ στη Στοκχόλμη για το περιβάλλον, με επίκεντρο τη χημική ρύπανση, τις δοκιμές της ατομικής βόμβας και τη φαλαινοθηρία.

1980

Ο Carl Sagan στην εκπομπή του Cosmos προειδοποιούσε:

«Αποδεσμεύομε τεράστιες ποσότητες διοξειδίου του άνθρακα, αυξάνοντας το φαινόμενο του θερμοκηπίου. Ίσως να μην χρειάζεται πολύ να αποσταθεροποιηθεί το κλίμα της Γης, για να μετατραπεί αυτός ο παράδεισος το μοναδικό μας σπίτι στο σύμπαν, σε ένα είδος κόλασης.»

1987

Το πρωτόκολλο του Μόντρεαλ περιορίζει τις χημικές ουσίες που βλάπτουν το στρώμα του όζοντος. Οι πλούσιες χώρες τις αποσύρουν σταδιακά πρώτες, και οι αναπτυσσόμενες χώρες ακολουθούν αργότερα.

1988

Η Διακυβερνητική Επιτροπή για την Αλλαγή του Κλίματος (IPCC) δημιουργήθηκε για τη συλλογή και την αξιολόγηση στοιχείων για την αλλαγή του κλίματος. Ο Τζέιμς Χάνσεν (James Hansen) του Ινστιτούτου Διαστημικών Μελετών Goddard της NASA προειδοποιεί σε μια ακρόαση του Κογκρέσου των ΗΠΑ ότι είναι 99% σίγουρος ότι η υπερθέρμανση του πλανήτη βρίσκεται σε εξέλιξη.

1989

Η Μάργκαρετ Θάτσερ προειδοποιεί σε μια ομιλία της στον ΟΗΕ ότι «Βλέπουμε μια τεράστια αύξηση στην ποσότητα του διοξειδίου του άνθρακα που φθάνει στην ατμόσφαιρα … Το αποτέλεσμα είναι ότι αυτή η αλλαγή στο μέλλον είναι πιθανό να είναι πιο θεμελιώδης και περισσότερο διαδεδομένη από οτιδήποτε έχουμε γνωρίσει μέχρι σήμερα για το κλίμα.” Και προσκαλεί για μια παγκόσμια συνθήκη για την αλλαγή του κλίματος.

1990

Η πρώτη έκθεση αξιολόγησης της IPCC καταλήγει στο συμπέρασμα ότι οι θερμοκρασίες έχουν ήδη αυξηθεί κατά 0.3-0.6 βαθμούς Κελσίου κατά τον τελευταίο αιώνα, εξ αιτίας των ανθρωπογενών εκπομπών του διοξειδίου του άνθρακα που προστίθενται στα φυσικά αέρια του θερμοκηπίου της ατμόσφαιρας, και ότι η προσθήκη αυτή αναμένεται να οδηγήσει σε νέα αύξηση της θερμοκρασίας.

1992

Το Πλαίσιο Συμφωνίας για την Κλιματική Αλλαγή των Ηνωμένων Εθνών (UNFCCC), υπεγράφη κατά την Παγκόσμια Διάσκεψη Κορυφής στο Ρίο. Ο πρωταρχικός στόχος της είναι η σταθεροποίηση των αερίων του θερμοκηπίου, ώστε να αποφευχθεί η αλλαγή του κλίματος. Κάπου 192 χώρες έχουν υπογράψει μέχρι τώρα.

1995

Η Δεύτερη Έκθεση Αξιολόγησης της IPCC καταλήγει στο συμπέρασμα ότι το ισοζύγιο των ενδείξεων δείχνει “μια ευδιάκριτη ανθρώπινη επίδραση” στο κλίμα της Γης – και αυτό το συμπέρασμα είναι η πρώτη οριστική δήλωση ότι ο άνθρωπος είναι υπεύθυνος για την αλλαγή του κλίματος.

1997

Σύμφωνα με το Πρωτόκολλο του Κιότο, τα ανεπτυγμένα κράτη συμφωνούν να μειώσουν τις εκπομπές των αερίων του θερμοκηπίου κατά τουλάχιστον 5% έως το 2012, αλλά οι ΗΠΑ αργότερα αρνούνται να αναλάβουν δράση. Οι αναπτυσσόμενες χώρες, συμπεριλαμβανομένης και της Κίνας, δεν έχουν αναλάβει κανένα επίσημο δεσμευτικό στόχο. Οι πλούσιες χώρες συμφωνούν να αναλάβουν δράση για πρώτη φορά πάνω στο πρότυπο του Πρωτοκόλλου του Μόντρεαλ

1998

Η θερμότερη χρονιά στην θερμότερη δεκαετία στον θερμότερο αιώνας έως σήμερα, για τα τουλάχιστον χίλια χρόνια, μεγεθύνεται από ένα ισχυρό Ελ Νίνιο.

2001

Η Τρίτη Έκθεση Αξιολόγησης της IPCC καταλήγει στο συμπέρασμα ότι υπάρχουν νέα και ισχυρότερα στοιχεία ότι το μεγαλύτερο μέρος της αύξησης της θερμοκρασίας που παρατηρείται κατά τα τελευταία 50 χρόνια οφείλεται στις ανθρώπινες δραστηριότητες. Ο Πρόεδρος Τζορτζ Μπους αποσύρει τις ΗΠΑ από τη διαδικασία του Κιότο.

2005

Το Πρωτόκολλο του Κιότο καθίσταται διεθνές δίκαιο για τις χώρες αυτές που εξακολουθούν να είναι μέσα.

2006

Μια συνολική οικονομική αξιολόγηση των κλιματικών μεταβολών, από τον Λόρδο Stern, καταλήγει στο συμπέρασμα ότι το παγκόσμιο ΑΕΠ θα μπορούσε να καταστραφεί μέχρι και 20%, αν η υπερθέρμανση του πλανήτη  αφεθεί ανεξέλεγκτη – αλλά ο περιορισμό της θα κοστίσει περίπου το 1% του παγκόσμιου ΑΕΠ.

2007

Η Τέταρτη Έκθεση Αξιολόγησης της IPCC καταλήγει στο συμπέρασμα ότι είναι περισσότερο από 90% πιθανό οι εκπομπές από την ανθρωπότητα των αερίων του θερμοκηπίου είναι υπεύθυνες για την αλλαγή του κλίματος στη σύγχρονη εποχή. Ο Οδικός Χάρτης του Μπαλί καθορίζει μια διαδικασία δύο χρόνια για μια δεσμευτική συμφωνία το 2009 στην Κοπεγχάγη.

2008

Στη Βρετανία επικυρώνεται νομοθετικά ο στόχος της μείωσης των εκπομπών των αερίων του θερμοκηπίου κατά 80% των επιπέδων του 1990 έως το 2050. Η επιτροπή της Αλλαγής του Κλίματος υπό τον Adair Turner θέτει σαν στόχο της μια μείωση κατά 34%έως το 2020, αυξάνοντας το σε 42%, αν υπάρξει μια παγκόσμια συμφωνία για τη μείωση των εκπομπών.

2009

Η Κίνα θα ξεπεράσει τις ΗΠΑ σαν τη μεγαλύτερη πηγή εκπομπών των αερίων του θερμοκηπίου στον κόσμο – αν και οι ΗΠΑ παραμένουν αρκετά μπροστά σε κατά κεφαλήν βάση. Στη Βαρκελώνη, κατά τον τελευταίο γύρο των διαπραγματεύσεων για το  Πλαίσιο Συμφωνίας για την Κλιματική Αλλαγή των Ηνωμένων Εθνών  (UNFCCC), οι αξιωματούχοι παραδέχονται ότι μια νομικά δεσμευτική συμφωνία είναι απίθανο να συμβεί μέχρι το τέλος του έτους, εξ αιτίας του γεγονότος ότι οι πλούσιες και οι φτωχές χώρες δεν μπορούν να συμφωνήσουν στους στόχους τους.

Δεκέμβριος 2009

Από τις 7 έως 18 Δεκεμβρίου θα γίνει στην Κοπεγχάγη το Παγκόσμιο Συνέδριο για το Κλίμα της UNFCCC. Οι πλούσιες χώρες πείστηκαν να περικόψουν τις εκπομπές των αερίων ενώ οι αναπτυσσόμενες χώρες σαν την Κίνα επίσης θα δράσουν για την μείωση των δικών τους εκπομπών. Ο κόσμος επίσης θα εγκαινιάσουν οικονομικούς μηχανισμούς για να σταματήσουν την αποψίλωση των δασών, κινούμενοι προς μια πράσινη οικονομία αλλά και να βοηθήσουν τις ευπαθείς χώρες να προσαρμοστούν στην αλλαγή του κλίματος.

2010

Τον Ιούνιο στη Βόννη και τον Δεκέμβριο στο Μεξικό – Η τυχόν αποτυχία της Κοπεγχάγης να φέρει μια νομοθετική συμφωνία σημαίνει ότι θα υπάρξουν νέες συναντήσεις κάτω από την ομπρέλα της UNFCCC.

2012

Το Δεκέμβριο η ισχύς του Πρωτόκολλου του Κιότου τελειώνει

2013

Τον Ιούνιο αρχίζει η περίοδος υλοποίησης οποιουδήποτε ντηλ για να αντιμετωπίσουμε την κλιματική αλλαγή ….

2014

Η ετήσια 20η Συνδιάσκεψη των 195 χωρών του ΟΗΕ για το Κλίμα στη Λίμα του Περού τον Δεκέμβριο του 2014 (COP20)  δεν φάνηκε τελικά αντάξια των προσδοκιών.

2015

Στην 21η Συνδιάσκεψη (COP21) που πραγματοποιήθηκε τον Δεκέμβριο του 2015 στο Παρίσι, προέκυψε η Συμφωνία των Παρισίων μια παγκόσμια συμφωνία για την κλιματική αλλαγή. Η συμφωνία αποτέλεσε ένα σχέδιο δράσης για τη συγκράτηση της αύξησης της θερμοκρασίας του πλανήτη «αρκετά κάτω» από τους 2°C.

2017

Η 23η Συνδιάσκεψη του ΟΗΕ (COP23)  για το Κλίμα, που πραγματοποιήθηκε στη Βόννη από τις 5 – 17 Νοεμβρίου 2017 και συμμετείχαν περίπου 200 χώρες, δε συμφώνησε ούτε πάνω στο θέμα της ενίσχυσης των οικονομικά ασθενέστερων χωρών, βάσει της απόφασης της συμφωνίας του Παρισιού. Για άλλη μια φορά, οι αναπτυσσόμενες και οι ανεπτυγμένες χώρες με μεγάλη συμμετοχή στην ρύπανση της ατμόσφαιρας όπως η Κίνα (28%), οι Η.Π.Α. (15%), η Ε.Ε. (10%), η Ινδία (7%), η Ρωσία (5%) και άλλοι, διαφώνησαν στο ακανθώδες θέμα της χρηματοδότησης για το κλίμα.

2018

Στην 24ηΣυνδιάσκεψη του ΟΗΕ (COP24) για το κλίμα, που πραγματοποιήθηκε στο Κατοβίτσε της Πολωνίας τον Δεκέμβριο 2018 διακόσιες χώρες υιοθέτησαν τους κανόνες εφαρμογής της Συμφωνίας του Παρισιού κατά της υπερθέρμανσης του πλανήτη. Ωστόσο δεν ανέλαβαν νέες δεσμεύσεις για αναπροσαρμογή των στόχων τους για την περαιτέρω μείωση των εκπομπών αερίων που προκαλεί το φαινόμενο του θερμοκηπίου.Τελικά οι χώρες (πλην τις ΗΠΑ, τη Σαουδική Αραβία και τη Ρωσία) ξεπέρασαν τις πολιτικές διαφορές τους και συμφώνησαν σε ένα λεπτομερέστερο πλαίσιο για την υλοποίηση της συμφωνίας του Παρισιού που έχει ως στόχο τον περιορισμό της ανόδου της μέσης θερμοκρασίας της Γης κατά «αρκετά λιγότερο» από 2 βαθμούς Κελσίου (με ιδανικό τον 1,5 βαθμό Κελσίου μέσα στα επόμενα 12 χρόνια βάσει συμφωνίας) σε σχέση με τα προβιομηχανικά επίπεδα.

2019

Ακυρώθηκε η κρίσιμη συνδιάσκεψη για το κλίμα (COP25) που θα έπρεπε να είχε γίνει τον Δεκέμβρη του 2019 στο Σαντιάγκο της Χιλής. 

2020

Φαίνεται τελικά ότι ο πόλεμος κατά των κλιματικών αλλαγών είναι μπροστά μας και ότι όσες μάχες και αν χάνονται οι πολίτες δεν πρέπει να απογοητεύονται και να συνεχίζουν να πιέζουν τις κυβερνήσεις τους για ένα νέο Κιότο και την στήριξη της συμφωνίας του Παρισιού, όπου όλες οι χώρες – κράτη του ΟΗΕ (μαζί με Η.Π.Α, Σαουδική Αραβία και Ρωσία που απέχουν), θα συμφωνήσουν και θα δεσμευτούν για τη σωτηρία του Πλανήτη. 

Η κλιματική αλλαγή είναι ένα σημαντικό παγκόσμιο ζήτημα που επηρεάζει τους πάντες.