Κάποιου χωρικού το χωράφι είχε μεγάλη και πολύ καλή παραγωγή σε καρπούζια.
Εξ αυτού, επουλήθηκαν όλα τα καρπούζια γρήγορα και στην καλλίτερη τιμή και το κέρδος ήταν υπερβολικά μεγάλο.
Μετά από αρκετές ημέρες η τιμή των καρπουζιών έπεσε και η νέα παραγωγή του χωρικού δεν έφερε το αντίστοιχο κέρδος.
Ο χωρικός διαμαρτυρήθηκε έντονα γιά τις χαμηλές τιμές των καρπουζιών.
Τότε κάποιος έμπορος, του απάντησε:
«Δεν λες “δόξα τω Θεώ”, γιά τα χρήματα που πήρες από την πλούσια αρχική παραγωγή που είχες.
Θα έπρεπε να είσαι ευγνώμων απέναντι στον Θεόν…».
Ακούγοντας αυτά τα λόγια ο χωρικός εθύμωσε και εφώναξε μπροστά σε όλους:
«Γιά ποιό λόγο να είμαι ευγνώμων προς τον Θεόν;
Δεν του χρωστώ τίποτε…
Όλα τα χρωστώ στα χέρια μου…».
Και έδειξε τα ροζιασμένα του χέρια.
Το επόμενο καλοκαίρι, τα καρπούζια που βγήκαν στο χωράφι του συγκεκριμένου χωρικού ήταν μικρά, σαν μιά γροθιά.
Τυχαία, ευρέθηκε στην αγορά με εκείνον τον έμπορο, που είχε κάνει συζήτηση περί ευγνωμοσύνης προς τον Θεόν.
Μόλις τον είδε, άρχισε να διαμαρτύρεται, πώς ο Θεός φέτος, δεν του έδωσε καθόλου καλούς καρπούς και ότι τα καρπούζια του ήταν άχρηστα…
Ο έμπορος τον εθυμήθηκε και αφού άκουσε τα παράπονα του, εχαμογέλασε και του είπε:
«Πέρυσι, όταν σου είπα να δοξάσεις τον Θεόν, μου απάντησες επιθετικά και δείχνοντάς μου τα ροζιασμένα σου χέρια, ότι δεν Του χρωστάς τίποτε…
Επομένως, εφέτος, μην διαμαρτύρεσαι εναντίον Του, αλλά ταπεινά παραδέξου την αγνωμοσύνη σου απέναντι στην Φιλανθρωπία Του….».
