Ε, ναι. Οι αρκούδες, παρά τις ενστάσεις σας, έχεζαν, χέζουν και θα χέζουν στο δάσος. Αναλύστε το κι άλλο. Ηλίθιοι…
Παρακολουθούμε τις τελευταίες μέρες την κορύφωση ενός δημόσιου διαλόγου για τις δολοφονίες μελών του οργανωμένου εγκλήματος.
Πρόκειται για διάλογο ο οποίος εμένα μου μοιάζει να διενεργείται από ηλίθιους και να απευθύνεται σε ηλίθιους.
Εξηγούμαι:
1. Ο διάλογος προσπερνά ως απολύτως φυσιολογικό το γεγονός ότι κάποιος που ανοίγει ένα πχ συνοικιακό καφέ πρέπει να πληρώνει για “προστασία” το οργανωμένο έγκλημα. Όλα καλά λοιπόν. Αυτό δεν υπάρχει λόγος να το συζητήσουμε, ε; Οπότε πάμε παρακάτω.
2. Η “ανησυχία” των δημοσιολογούντων στα πάνελ έχει να κάνει με το γεγονός ότι αυτοί που εμπλέκονται σε αυτές τις “δουλειές” προσπαθώντας να μοιράσουν τη πίτα αρχίζουν να αλληλοσκοτώνονται. Ω μα τι έκπληξη! Άνθρωποι αδίστακτοι, παράνομοι, που οπλοφορούν και έχουν διαφορές να αλληλοσκοτώνονται… Μα είναι πράγματα αυτά; Που είναι το κράτος;
3. Άρα, η συζήτηση γίνεται για να βρούμε τρόπους να προστατεύσουμε τους οπλοφορούντες εκβιαστές Α από τους οπλοφορούντες εκβιαστές Β;
Υπάρχει τρόπος να τους εμποδίσεις αυτούς τους ανθρώπους να αλληλοσκοτωθούν;
Το ζητούμενο ποιο είναι; Να εφαρμόσουμε κανόνες νόμιμης προστασίας για να διαφυλάξουμε τους αποφασισμένους παράνομους προστάτες Α από τους αποφασισμένους παράνομους προστάτες Β;
Μα, η θεμελιώδης έννοια του παράνομου δεν είναι ότι δεν ακολουθεί τους νόμους εξ αρχής; Αυτό συζητάμε; Βοηθήστε με…
4. Η δημοσιογραφική κοινότητα, η οποία αφού έχει αποδεχθεί ότι α) υπάρχουν αρκούδες β) κυκλοφορούν ελεύθερες στο δάσος και κάνουν ότι θέλουν, εκπλήσσεται και αγανακτά μάλιστα με το γεγονός πως οι αρκούδες αυτές, τελικά, χέζουν στο δάσος!
Ε, ναι. Οι αρκούδες, παρά τις ενστάσεις σας, έχεζαν, χέζουν και θα χέζουν στο δάσος.
Αναλύστε το κι άλλο.
Ηλίθιοι…
