Θα σας πω μια ιστορία που έζησα πριν δέκα χρόνια ήμουν γύρω στα 20 και ο αδερφός μου ο μεγάλος 22 και ο μικρός 16 …
.. αναφέρω της ηλικίες για νας σας δώσω να καταλάβετε ότι αυτό που ζήσαμε δεν ήταν παιχνίδι του μυαλού τουλάχιστον έτσι πιστεύω εγώ τα αδέρφια μου πλέον έχουν άλλη άποψη… Εμένα σε μια γειτονιά στην Αθήνα με την μαμα μου και τα αδέρφια με τον μπαμπά μου είχαν χωρίσει και δεν το βλέπαμε κάποια στιγμή έπρεπε να αλλάξουμε σπίτι για οικονομικούς λόγους βρήκαμε ένα δυάρι κάπου στα δυτικά της Αθήνας όταν πρώτο μπήκα στο σπίτι για να το δούμε θυμάμαι ότι ανατρίχιασα μπενοτας άριστα ήταν η κουζίνα και μέσα στην κουζίνα ήταν μια μικρή πόρτα που ήταν το μπάνιο δεξιά ήταν η κρεβατοκαμαρα και ευθεία το σαλόνι που το είχαμε κάνει και δωμάτιο λοιπόν στο σαλόνοδωμάτιο κοιμόμουν εγώ με την μαμα μου και στο άλλο τα αδέρφια στο δωμάτιό των αγοριών κάτω είχε ένα μωσαϊκό παλιό με ενα αστέρι που έμοιαζε με πεντάλφα πάντα με τρόμαζε δεν μπωρουσα να κάτσω μόνη σε εκείνο το δωμάτιο ένα πρωί ο μεγάλος μου αδερφός ξύπνησε ουρλιαζοντας και φώναζε άσε με και έλεγε μπήκα μέσα και κρατεγε το λαιμό πολύ σφηχτα σιγά σιγά του μίλησα και τον άγγιξα απαλά ξύπνησε και έκλαιγε μας είπε ότι έβλεπε ένα μαύρο πράγμα να τον πνίγει ότι και να έκανε δεν έπιανε προσπαθούσε να φωνάξει αλλά δεν τον άκουγε κάνεις με από κάποιες μέρες ξύπνησε η μαμά μου να πάει για δουλειά και εγώ για κάποιο λόγο ξύπνησα πήγα στην κουζίνα ήπια λίγο νερό και ξάπλωσα ξαφνικά άρχισα να νιώθω ότι δεν μπωρο να κουνιθω ούτε να μιλισω στο κρεβάτι απέναντι υπήρχε ένας κανεπες όπως προσπάθησα να ανοίξω τα μάτια είδα στον καναπέ τον πατέρα να με κοιτάει και να μου μιλάει χωρίς να ανοίγει το στόμα άρχισα να λέω το πάτερ ήμουν και τίποτα κάποια στιγμή άκουσα να λέει φύγετε και άρχισα να λέω το πιστεύω τότε άλλαξε μορφή και πετάχτηκε πάνω με έπιασε από το λαιμό και ούρλιαζε τετο είπα το πιστεύω με όλοι μου τι δύναμη και το τε άνοιξα τα μάτια μου ήταν δίπλα μου αδερφός μου και εγώ είχα τα χέρια μου στο λαιμό τότε με αγκάλιασε και μου είπε όλα καλά το είπαμε στην μάνα μας και φύγαμε από κει μετά από λίγες ημέρες όλοι τελικά νιωθαμε περίεργα σε αυτό το σπίτι δεν θα ξεχάσω ποτέ αυτήν την πρώτη ανατριχίλα την πρώτη φορά που μπήκα σε εκείνο το σπίτι…
