Κάλεσμα «βόμβα» για «παγκόσμια αρχή»: «Λύση» στα Ιεροσόλυμα, ανακατονομή του πλούτου, τέλος στην αναρχία

Δεν μπορεί ο Ο.Η.Ε., χρειάζεται κάτι άλλο, αναφέρουν…

Ο Oded Gilad είναι διευθυντής του «One World: Movement for Global Democracy – Ένας κόσμος: Κίνημα για Παγκόσμια Δημοκρατία», στο Τελ Αβίβ του Ισραήλ, και έδωσε στους πάντες να καταλάβουν ποιο μέλλει να είναι το επόμενο βήμα, με αφορμή το ξέσπασμα της σύγκρουσης μεταξύ Ισραήλ και Παλαιστίνης και βασικό λάφυρο τα Ιεροσόλυμα.

Σε άρθρο του στο «Δημοκρατία χωρίς Σύνορα», οργάνωση που πρωτοστατεί μαζί με την «Open Society» του Τζορτζ Σόρος στην εγκαθίδρυση παγκόσμιας κυβέρνησης με δικό της κοινοβούλιο , γράφει μεταξύ άλλων για όσα συμβαίνουν αυτή την στιγμή στην Μέση Ανατολή:

Ως Ισραηλινός πολίτης που προωθεί το όραμα μιας δημοκρατικής παγκόσμιας ομοσπονδίας, αντιμετωπίζω συχνά το ακόλουθο προκλητικό ερώτημα: «Η χώρα σας κρατά εκατομμύρια Παλαιστίνιους υπό στρατιωτική κυριαρχία, καταπίεση και διακρίσεις. Δεν θα έπρεπε να αγωνιστείτε για να επιτύχετε πρώτα την επικράτηση πραγματικής δημοκρατίας σε εθνικό επίπεδο και έπειτα να ασχοληθείτε με την προώθησή της σε παγκόσμιο επίπεδο;»

Η ειλικρινής απάντησή μου είναι ότι, κατά τη γνώμη μου, η έλλειψη δημοκρατίας και κράτους δικαίου σε παγκόσμιο επίπεδο είναι, στην πραγματικότητα, η πιο θεμελιώδης αιτία αυτής της σύγκρουσης και, ως εκ τούτου, η απουσία της πρέπει να αντιμετωπιστεί ως ύψιστη προτεραιότητα.

(…)

Αν υπήρχε – στο παρελθόν ή σήμερα – μια παγκόσμια ομοσπονδία που να κατέχει τόσο την δύναμη όσο και την δημοκρατική νομιμότητα για την υπεράσπιση όλων των ανθρώπων στον κόσμο, είναι απίθανο ο Σιωνισμός και πολλά άλλα εθνικά κινήματα να είχαν γίνει τόσο δημοφιλή και ισχυρά.

ΜΙΑ ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΟΜΟΣΠΟΝΔΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΥΠΕΡΑΣΠΙΣΗ ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΑΝΘΡΩΠΩΝ

Είναι αλήθεια ότι σε μια δημοκρατική παγκόσμια ομοσπονδία οι Ισραηλινοί Εβραίοι θα συνιστούσαν μία μικρή μειονότητα και θα στερούνταν την νομική κυριαρχία που απολαμβάνουν σήμερα. Αλλά αυτό δεν θα ήταν πρόβλημα για αυτούς, καθώς, αντί να πρέπει να υπερασπιστούν τον εαυτό τους, θα προστατευτούν από την πολύ ισχυρότερη κυβέρνηση που θα εκπροσωπεί όλους τους ανθρώπους. Σε έναν τέτοιο κόσμο, όλες οι άλλες θρησκευτικές, εθνικές ή εθνοτικές ομάδες θα μετατραπούν ομοίως σε μικρές μειονότητες.

Σε αντίθεση με τα έθνη-κράτη, τα οποία έχουν εμμονή με την διατήρηση της εθνικής πλειοψηφίας στην χώρα τους, σε μια παγκόσμια ομοσπονδία «ο λαός» θα αποτελούταν εξ ολοκλήρου από μειονότητες. Αυτή η εγγενής ποικιλομορφία του πληθυσμού σημαίνει ότι το μόνο κοινωνικό συμβόλαιο, στο οποίο θα μπορούσε να βασίζεται μια τέτοια πολιτεία, θα ήταν αυτό που κατοχυρώνει και προστατεύει τα βασικά δικαιώματα και ελευθερίες όλων των ανθρώπων και των ομάδων τους, μέσω αποτελεσματικών συνταγματικών και θεσμικών ελέγχων και ισορροπιών και με δημοκρατικά εκλεγμένο παγκόσμιο κοινοβούλιο στο κέντρο (σ.σ. η παγκόσμια κυβέρνηση θα είναι ίσως στην αρχή δημοκρατική. Τι θα γίνει όμως στο μέλλον σε περίπτωση που εκτραχυνθούν τα πράγματα;;;).

Σε μια τέτοια ομοσπονδία, οι Εβραίοι και οι Παλαιστίνιοι δεν θα είναι περιορισμένοι από το να εγκατασταθούν σε οποιοδήποτε μέρος της Γης (σ.σ. κατάργηση συνόρων).

Καμία γη δεν θα ανήκε αποκλειστικά σε καμία ομάδα, και οι άνθρωποι θα ήταν ελεύθεροι να ζουν όπου και αν το επιλέξουν, όπως συνηθίζεται στις δημοκρατικές ομοσπονδίες.

ΤΟ ΟΡΑΜΑ ΕΝΟΣ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ ΠΡΟΝΟΙΑΣ

Για εκείνους που φοβούνται ότι αυτή η παγκόσμια ελευθερία κινήσεων θα ανοίξει τις πύλες για ένα τεράστιο κύμα παγκόσμιας μετανάστευσης από φτωχές σε πλούσιες χώρες, θα έλεγα ότι οι φόβοι τους είναι αβάσιμοι.

Σε μια παγκόσμια ομοσπονδία, η φορολογική αρχή θα εκτείνεται σε κάθε γωνιά του πλανήτη, θα υπάρξει ένα τεράστιο κύμα ανακατανομής όχι μόνο της πολιτικής, αλλά και της οικονομικής δύναμης από τον παγκόσμιο υπερ-πλούσιο στους παγκόσμιους φτωχούς. Σε μια τέτοια παγκόσμια «μικτή οικονομία» ή «κράτος πρόνοιας», οι παγκόσμιοι φτωχοί, ξαφνικά θα είναι σε θέση να κάνουν, μια αξιοπρεπή διαβίωση σε τοπικές θέσεις εργασίας, παροχή απαραίτητων υπηρεσιών και υποδομών στις δικές τους κοινότητες. Έχοντας αυτήν την επιλογή, είναι σαφές ότι η συντριπτική πλειοψηφία των ανθρώπων θα παραμείνουν στις πατρίδες τους με τα αγαπημένα τους πρόσωπα.

ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΑΝΑΡΧΙΑ

Επιστρέφοντας στο στενότερο ζήτημα του Ισραήλ και της Παλαιστίνης, ορισμένοι επιμένουν και διατυπώνουν εκ νέου την ερώτησή τους ως εξής: «παρότι μια παγκόσμια ομοσπονδία είναι ένα ευγενές όραμα να φιλοδοξεί μακροπρόθεσμα, λένε, εν τω μεταξύ οι Παλαιστίνιοι υποφέρουν τεράστια από φρικτές αδικίες και δεν μπορώ να περιμένω να αναδυθεί η παγκόσμια δημοκρατία. Το αποικιοκρατικό σχέδιο του Σιωνισμού συνεχίζει να τους στερεί τα βασικά τους ανθρώπινα δικαιώματα, κατά κατάφωρη παραβίαση του διεθνούς δικαίου, και είναι ηθικό μας καθήκον να τα βοηθήσουμε και να τα προστατεύσουμε πρώτα. “

Για να αντιληφθείτε τα ελαττώματα σε αυτό το εγχείρημα, είναι χρήσιμο να κάνετε το εξής: φανταστείτε μια ένοπλη ομάδα που ορμά σε μια αίθουσα συνεδριάσεων και παίρνει όλους τους συνοδούς ως ομήρους. Στα εγχώρια εθνικά μας συστήματα, γνωρίζουμε ότι θα χρειαστούν πολύ λιγότερο από 50 λεπτά για να περιτριγυριστεί ο χώρος με αστυνομικά αυτοκίνητα και ειδικές δυνάμεις που έρχονται για να απελευθερώσουν τους αιχμαλώτους. Ωστόσο, στο αναρχικό μας διεθνές σύστημα, οι Παλαιστίνιοι μπορούν να ζήσουν υπό κατοχή για πάνω από 50 χρόνια και καμία αστυνομική δύναμη δεν βιάζεται να τους βοηθήσει (σ.σ. προτροπή δημιουργίας παγκόσμιων δυνάμεων ασφαλείας για να βάλουν τάξη στην παγκόσμια αναρχία).

ΑΝΑΓΚΗ ΠΑΓΚΟΣΜΙΑΣ ΑΡΧΗΣ

Εάν κάποιος πιστεύει ότι η σύγκρουση στο Παλαιστινιακό πρέπει να τελειώσει, χωρίζοντας την γη εκεί, σε δύο έθνη-κράτη ή μετατρέποντάς την σε ένα δημοκρατικό κράτος, πρέπει να αναγνωρίσει την αναγκαιότητα μιας εξωτερικής (παγκόσμιας) αρχής εξοπλισμένης με επαρκή δύναμη – και δημοκρατική νομιμότητα – να παρέμβει όταν είναι απαραίτητο, επιβάλλοντας μια τέτοια λύση και προστατεύοντάς την. Στην τρέχουσα διεθνή τάξη μια τέτοια αρχή δεν υπάρχει και σίγουρα δεν θα “αναδυθεί”, αν συνεχίσουμε να αναβάλουμε την συζήτηση για αυτήν.

ΟΧΙ ΤΑ ΗΝΩΜΕΝΑ ΕΘΝΗ ΚΑΤΙ ΑΛΛΟ

Τα Ηνωμένα Έθνη, σαφώς δεν διαθέτουν την απαραίτητη δύναμη για μια τέτοια παρέμβαση, καθώς ο προϋπολογισμός του υπουργείου Άμυνας του Ισραήλ και μόνο, είναι αρκετές φορές μεγαλύτερος από τον συνδυασμένο προϋπολογισμό όλων των υπηρεσιών του ΟΗΕ. Δεδομένου ότι ο ΟΗΕ δεν έχει καμία κρατική εξουσία και δεν μπορεί να εισπράξει φόρους από τους παγκόσμιους πλούσιους και τις εταιρείες τους, εξαρτάται πλήρως από τις εθελοντικές συνεισφορές των πλουσιότερων κυβερνήσεων-μελών, οι οποίες δίνουν πολύ λίγα.

ΤΟ ΟΡΑΜΑ ΤΗΣ ΠΑΓΚΟΣΜΙΑΣ ΟΜΟΣΠΟΝΔΙΑΣ

Η πραγματοποίηση του οράματος μιας παγκόσμιας ομοσπονδίας μπορεί να προωθηθεί με πολλούς τρόπους, και ένας από τα πιο υποσχόμενους είναι η δημιουργία μιας Κοινοβουλευτικής Συνέλευσης στα Ηνωμένα Έθνη που θα μπορούσε τελικά να μετατραπεί σε παγκόσμιο κοινοβούλιο (σ.σ. το el.gr είχε δώσει πρώτο πανελληνίως την είδηση). Μια τέτοια συνέλευση, της οποίας η δημιουργία από νομικής απόψεως είναι σχετικά εύκολη, καθώς δεν απαιτεί μεταρρύθμιση του χάρτη των Ηνωμένων Εθνών, θα συγκεντρώσει εκλεγμένους εκπροσώπους, τόσο από τα κόμματα των κυβερνητικών συνασπισμών, όσο και από τα κόμματα της αντιπολίτευσης από πολλά κράτη. Ακολουθώντας το παράδειγμα του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, αναμένεται ότι αυτοί οι εκπρόσωποι θα σχηματίσουν διεθνικές ομάδες, που θα προωθήσουν πολλές άλλες απαραίτητες μεταρρυθμίσεις και περαιτέρω εκδημοκρατισμό σε παγκόσμιο επίπεδο (σ.σ. θα προετοιμάσουν δηλαδή τον δρόμο για ένα «παγκόσμιο αριστερόστροφο καθεστώς», το οποίο, όπως είπε ο Oded θα υπερβεί τα εθνικά σύνορα και θα ανακατανείμει τον παγκόσμιο πλούτο. Τα ίδια υπόσχονταν στην Σοβιετική Ένωση και τελικά ο πλούτος συγκεντρώθηκε σε ένα κέντρο εξουσίας, το οποίο κυβέρνησε με ολοκληρωτικό καθεστώς).