Ποιο ήταν αυτό το φίδι που δελέασε την Εύα, αυτό το τόσο έξυπνο φίδι που ήξερε να μιλάει και να λέει τόσο πειστικά πράγματα ;

Το φίδι είναι ένα σύμβολο πάρα πολύ πλατύ και βαθύ που συναντάμε σε όλες τις θρησκείες, ένα σύμβολο που αντιπροσωπεύει πραγματικότητες φαινομενικά πολύ διαφορετικές : την δύναμη Κουνταλίνι, το Κακό, τον Διάβολο ή ακόμη την μαγική ενέργεια που μεταβιβάζει κάθε πράγμα από τον ουρανό προς την γη και από την γη προς τον ουρανό.

Οι Μύστες δεν πιστεύουν πως το φίδι είναι απόλυτα το σύμβολο τού κακού : διακρίνουν σε αυτό ένα κατώτερο σκοτεινό μέρος και ένα ανώτερο φωτεινό μέρος. Γι ‘ αυτούς, το φίδι είναι η μαγική ενέργεια που όταν εμποτιστεί από ακάθαρτα στοιχεία προκαλεί στο πέρασμα του βλαβερά αποτελέσματα, αλλά όταν όμως εμποτιστεί από τίς φωτεινές σκέψεις τών αγίων και τών προφητών, τίς μεταβιβάζει μέχρι τον θρόνο τού Θεού. Το φίδι ή ο δράκοντας είναι λοιπόν ένα σύμβολο αυτής τής μαγικής ενέργειας που εμποτιζει το σύμπαν ολόκληρο μέχρι τα άστρα, και που μεταφέρει τόσο τίς καλές εκπορεύσεις όσο και τίς κακές.

Το φίδι τής Γένεσης αντιπροσωπεύει ένα ρεύμα που ανεβαίνει από την γη και φτάνει στις πολύ ψηλές περιοχές. Στα ύψη είναι αγνό και φωτεινό, αλλά στις χαμηλές περιοχές θαμπώνει και γίνεται αποκρουστικό. Αυτό το φίδι δεν ήταν ένα μοναδικό όν, αλλά ένα σύνολο από πλάσματα που είχαν σαν αποστολή από τον Δημιουργό να εργάζονται στα βάθη τής γης πάνω στα μέταλλα, στα κρύσταλλα, στην φωτιά, κτλ…, να ετοιμάσουν όλα τα υπόγεια πλούτη, και μετά να επιστρέψουν προς τον Θεό όταν θα είχαν εκπληρώσει την αποστολή τους. Το φίδι λοιπόν είναι το σύμβολο όλων τών πνευμάτων που χώρισαν από τον Θεό. Ήταν όντα πολύ εξελιγμένα που κατείχαν μία επιστήμη και αφάνταστες γνώσεις, χάρη στις οποίες κατόρθωσαν να αποπλανήσουν την Εύα, υποσχόμενα να την μυήσουν στα μυστικά τους σύμβολα. Η πρώτη μύηση τού Αδάμ και τής Εύας ήταν να έρθουν σε επαφή με αυτές τίς δυνάμεις τής φύσης που δεν γνώριζαν. Τότε η στυπτική δύναμη άρχισε την εργασία τής συμπύκνωσης της και εκείνοι, που μέχρι τότε δεν ντρέπονταν που ήταν γυμνοί γιατί το σώμα τους ήταν καμωμένο από φως, όταν είδαν ότι έγιναν τόσο “παχείς και βαρείς”, ντράπηκαν για την γύμνια τους. Η ιστορία τού προπατορικού αμαρτήματος είναι η ιστορία τής καθόδου τού ανθρώπου στην ύλη. Αυτό που ορισμένες θρησκείες ονομάζουν “πτώση” δεν είναι τίποτα άλλο παρά η επιλογή που έκαναν οι πρώτοι άνθρωποι να κατέβουν να εξερευνήσουν την ύλη.

Το παρήγορο είναι ότι η ζωή που έζησε ο άνθρωπος στον Παράδεισο έχει αφήσει μέσα του ανεξίτηλο αποτύπωμα, και πότε πότε ξαναθυμάται την ηχώ αυτής τής αρμονίας, αυτό το μεγαλείο, γεύεται και πάλι τίς στιγμές τού Παραδείσου με την ομορφιά του, με την μουσική του, με την ποίηση του. Ο Παράδεισος είναι μέσα σε κάθε ανθρώπινη ψυχή, γιατί καθεμία ήταν από την αρχή στον Παράδεισο και εκεί θα επιστρέψει μία μέρα, στην αγκαλιά τού Θεού. 

Omraam Mikhael Aivanhov