ΣΕΒΑΣΤΕ ΜΟΥ ΕΛΛΗΝΑ Η ΥΓΕΙΑ ΣΟΥ ΚΑΙ Η ΖΩΗ ΣΟΥ ΕΙΝΑΙ ΥΠΕΡΤΑΤΑ ΑΓΑΘΑ ΚΑΙ ΑΠΑΡΑΒΙΑΣΤΑ ΚΑΙ ΟΠΟΙΟΣ ΣΤΑ ΠΑΡΑΒΙΑΖΕΙ, ΔΙΚΑΙΩΣ ΤΟΝ ΤΙΜΩΡΕΙΣ





Ο ΠΑΡΑΤΗΡΗΤΗΣ  ΓΡΑΦΕΙ *

ΙΠΠΟΚΡΑΤΗΣ

ΔΙΔΑΧΑΙ ΚΑΙ ΔΙΔΑΓΜΑΤΑ

ΑΠΟ ΤΗΝ ΣΟΦΙΑΝ ΤΩΝ ΠΡΟΓΟΝΩΝ ΜΑΣ.

ΟΤΑΝ ΟΙ ΣΟΦΟΙ ΜΙΛΟΥΝ ΟΙ ΠΟΛΙΤΙΚΟΙ ΥΠΑΚΟΥΟΥΣΙΝ

ΣΕΒΑΣΤΕ ΜΟΥ ΕΛΛΗΝΑ Η ΥΓΕΙΑ ΣΟΥ ΚΑΙ Η ΖΩΗ ΣΟΥ ΕΙΝΑΙ ΥΠΕΡΤΑΤΑ ΑΓΑΘΑ ΚΑΙ ΑΠΑΡΑΒΙΑΣΤΑ ΚΑΙ ΟΠΟΙΟΣ ΣΤΑ ΠΑΡΑΒΙΑΖΕΙ, ΔΙΚΑΙΩΣ ΤΟΝ ΤΙΜΩΡΕΙΣ

«ἀσφάλεια ἐστί τό προνοεῖν καί προλαμβάνειν. Τό δέ προνοεῖν καί προλαμβάνειν κρεῖτον ἐστί τοῦ θεραπεύειν». ΙΠΠΟΚΡΑΤΗΣ

Ἕνα μεγάλο πνεῦμα τοῦ Ἑλληνισμοῦ καί θεμελιωτοῦ τῆς Ἰατρικῆς ἐπιστήμης εἶναι ὁ Ἱπποκράτης, τόν ὅρκον τοῦ ὁποίου δίδουν καί οἱ σημερινοί ἰατροί. Ἔχουν λεχθεῖ τά ὅσα πλείστα διά τήν μεγίστην προσφοράν τοῦ Ἱπποκράτους εἰς τήν Ἰατρικήν ἐπιστήμην, ἀλλά ἐμεῖς θά σᾶς ἀποκαλύψωμεν αὐτά τά ὁποία εἴτε δέν γνωρίζουν, εἴτε σκοπίμως ἀποκρύπτουν, καί εἶναι αὐτά πού ἰδίως σήμερον ὄφειλαν νά ὑπερθεματίσουν.

Ὁ Ἱπποκράτης εἶναι ὁ Μέγας Ἰατρός καί Μέγας Ἕλλην. Τοῦτο τό διαβάζομεν γραμμένον εἰς τό βιβλίον «ΣΩΡΑΝΟΣ- Ἱπποκράτους γένος καί βίος» ἐκδόσεις <ΚΑΚΤΟΣ>,σελίς 220.

«ἀφιλάργυρος δέ καί τοῖς τρόποις σεμνός καί φιλέλλην ὑπῆρχεν, ὅτι καί τούς ὁμοεθνεῖς ἐθεράπευε συμπάσῃ σπουδῇ( μέ κάθε προθυμία), ὡς καί λοιμῶν ὅλας ῥύσασθαι(ἔσωσεν) πόλεις, καθάπερ εἴρηται (ὅπως ἀκριβῶς λέγεται). Ὅθεν καί λαμπρῶν ἔτυχε τιμῶν οὐ παρά Κῲοις μόνον, ἀλλά καί Ἀργείοις καί Ἀθηναίοις». Μήπως καί οἱ σημερινοί ἰατροί ὀφείλουν νά μάθουν ἀπό τόν σοφό πατέρα τους καί διδάσκαλον τους Ἱπποκράτη τούς ὁμοεθνεῖς νά θεραπεύουν.

Ἐπίσης εἰς τήν σελίδα 216 διαβάζομεν πῶς ἐνήργησεν ὁ Μέγας ἰατρός πρός τούς βασιλεῖς τῶν Παιόνων καί τῶν Ἰλλυριαίων, ἀλλά καί ὡς πρός τόν μέγα βασιλέα τῶν Περσῶν Ἀρταξέρξη ὅταν αὐτοί εἶχον ζητήσει τήν βοήθειαν του:

«ἀλλά καί εἰς τήν Ἰλλυριῶν καί Παιόνων βαρβάρων γῆν λοιμοῦ κατασκήψαντος καί δεομένων τῶν ἐκεῖ βασιλέων πρός αὐτούς ἐλθεῖν, παρά τῶν πρέσβεων ἧν ἐκεῖ τά πολλά τῶν πνευμάτων μαθών ἐκείνους μέ ἀπράκτους ἀπέπεμψεν, συλλογισάμενος δέ τήν νόσον ἐπί τήν Ἀττικήν ἥξειν, προειπών τό γενησόμενον καί τῶν πόλεων καί τῶν μαθητῶν ἐπεμελήθη».

Δηλ. Ἀλλά καί ὅταν εἰς τήν Γῆν τῶν βαρβάρων Ἰλλυριῶν καί Παιόνων, κατέπεσεν λοιμός, οἱ ἐκεῖ βασιλεῖς τόν παρεκάλεσαν πρός αὐτούς νά ἔλθη, καί ἀφοῦ ἔμαθεν ἀπό τούς ἀπεσταλμένους πρέσβεις των, τήν φοράν τῶν ἀνέμων, ἐκείνους μέ ἀπράκτους ἀπέπεμψεν, συλλογιζόμενος ὅτι πιθανόν νά μεταφέρη τήν νόσον εἰς τήν Ἀττικήν, προειδοποίησεν δέ διά τό θά συνέβαινεν καί ἐπιμελήθηκε(φρόντισε) καί τῶν πόλεων καί τῶν μαθητῶν του.

Καί ὁ Σωρανός συνεχιζει: «Τοσοῦτον δέ φιλέλλην ὑπῆρξεν, ὥστε τῆς δόξης αὐτοῦ μέχρι Περσῶν διαπύστου γενομένης καί διά τοῦτο καί τοῦ Ἀρταξέρξου διά Ὑστάνους τοῦ Ἑλλησποντίων ὑπάρχου ἐπί μεγάλαις δωρεαῖς δεομένου πρός αὐτόν ἐλθεῖν, διά τό σεμνόν καί ἀφιλάργυρον καί φιλόκειον ἀρνήσασθαι, ὡς καί τοῦτο διά τῆς πρός αὐτόν ἐπιστολῆς δηλοῦται».

Δηλ. Τόσον πολύ δέ μαγάλος φιλέλλην ὑπῆρξεν ὥστε τήν φήμη του τήν εἶχον πληροφορηθεῖ καί οἱ Πέρσες, ὥστε ὁ Ἀρταξέρξης διά μέσου τοῦ ὑπάρχου τοῦ Ἑλλησπόντου Ὑστάνη, τόν ἐνημερώνει ὅτι τοῦ προσφέρει μεγάλα καί πλούσια δῶρα, διά νά μεταβῆ εἰς αὐτούς, ἐπειδή ὄμως αὐτός ἦτο σεμνός, ἀφιλάργυρος καί φιλόπατρις, ἀρνήθηκε νά μεταβῇ, ὅπως τοῦτο δηλώνει μέ ἐπιστολήν πού ἐστειλεν εἰς αὐτούς.

Ἀλλά καί πάλιν εἰς τό βιβλίον <ΙΠΠΟΚΡΑΤΗΣ> ἀπό τάς ἐκδόσεις <ΚΑΚΤΟΣ> διαβάζομεν:

«Βασιλεὺς βασιλέων μέγας Ἀρταξέρξης Ὑστάνει Ἑλλησπόντου ὑπάρχῳ χαίρειν.

Ἱπποκράτους ἰητροῦ Κῴου ἀπὸ Ἀσκληπιοῦ γεγονότος καὶ ἐς ἐμὲ κλέος ἀφῖκται τῆς τέχνης. Δὸς οὖν αὐτῷ χρυσὸν ὁκόσον ἂν βούλη ται, καὶ τὰ ἄλλα χύδην ὧν σπανίζει, καὶ πέμπε ἐς ἡμέας. Ἔσται γὰρ ἰσότιμος Περσέων τοῖς ἀρίστοις…….·Ἔῤῥωσο».

Δηλ. Ὁ Βασιλεὺς βασιλέων μέγας Ἀρταξέρξης χαιρετᾶ τόν ὕπαρχον τοῦ Ἑλλησπόντου Ὑστάνην. Ἡ δόξα τοῦ ἰατροῦ Ἱπποκράτη πού κατάγεται ἀπό τήν Κῶ, καί ἀπό τήν γενεά τοῦ Ἀσκληπιοῦ ἔχει φθάσει καί σέ μένα. Δῶσε εἰς αὐτόν ὅσον χρυσόν ἐπιθυμεῖ καί ἄλλα σέ ἀφθονία καί εἰς ὅσα ἔχει ἔλλειψιν καί στεῖλτον εἰς ἐμένα. Θά εἶναι δέ ἰσότιμος μέ τούς ἀρίστους τῶν Περσῶν. Χαῖρε.

–Ὁ Ὑστάνης συναντᾶ τόν Ἱπποκράτη καί τοῦ λέγει:

«Ὑστάνης ὕπαρχος Ἑλλησπόντου Ἱπποκράτει Ἀσκληπιαδῶν ὄντι ἀπογόνῳ χαίρειν».

Ὁ Ὑστάνης ὕπαρχος Ἑλλησπόντου χαιρετᾶ τόν Ἱπποκράτην ἀπόγονον τοῦ Ἀσκληπιοῦ καί τοῦ λέγει.

«Βασιλεὺς μέγας Ἀρταξέρξης σοῦ χρῄζων ἔπεμψε πρὸς ἡμέας ὑπάρχους, κελεύων σοι ἀργύριον καὶ χρυσὸν καὶ τὰ ἄλλα χύδην ὧν σπανίζεις καὶ ὅσα βούλει διδόναι, καὶ πέμπειν πρὸς ἑωυτὸν ἐν τάχει· ἔσεσθαι γὰρ Περσέων τοῖς ἀρίστοις ἰσότιμον. Σὺ οὖν παραγίνου ξυντόμως. Ἔῤῥωσο».

Δηλ. Ὁ μέγας Βασιλεὺς Ἀρταξέρξης σέ ἔχει ἀνάγκην καί ἀπέστειλεν πρός ἐμᾶς τούς ὑπάρχους διαταγήν νά σοῦ δώσωμεν χρήματα καί χρυσόν σέ ἀφθονία καί εἰς ὅσα ἔχεις ἔλλειψιν, καί εἰς αὐτόν ταχέως νά σέ παραπέμψω. Θά εἶσαι δέ ἰσότιμος μέ τούς ἀρίστους τῶν Περσῶν.

–Ὁ Ἱπποκράτης ἀπαντᾶ διά μέσου τοῦ Ὑπάρχου Ἑλλησπόντου εἰς τόν μέγα βασιλέα λέγοντας.

Ἱπποκράτης ἰητρὸς Ὑστάνει Ἑλλησπόντου ὑπάρχῳ χαίρειν.

Ὁ ἰατρός Ἱπποκράτης χαιρετᾶ τόν Ὕπαρχον τοῦ Ἑλλησπόντου Ὑστάνην

«Πρὸς τὴν ἐπιστολὴν, ἣν ἔπεμψας φάμενος παρὰ βασιλέως ἀφῖχθαι, πέμπε βασιλεῖ ἃ λέγω γράφων ὅτι τάχος, ὅτι καὶ προσφορῇ καὶ ἐσθῆτι καὶ οἰκήσει καὶ πάσῃ τῇ ἐς βίον ἀρκεούσῃ οὐσίῃ χρεόμεθα. Περσέων δὲ ὄλβου οὔ μοι θέμις ἐπαύρασθαι, οὐδὲ βαρβάρους ἄνδρας νούσων παύειν, ἐχθροὺς ὑπάρχοντας Ἑλλήνων. Ἔῤῥωσο».

Δηλ. Ὅσον ἀφορᾶ τήν ἐπιστολήν πού μοῦ ἔστειλες λέγοντας μου ὅτι ἀφικνεῖται ἀπό τόν βασιλέα, γράψε καί ἀπέστειλε ταχέως εἰς τόν βασιλέα αὐτά τά ὁποία θά σοῦ ὑπαγορεύσω. Ἀπό φαγητό, ἐνδύματα καί οἰκίαν καί ὅτι ἄλλο χρειαζόμεθα εἰς τήν ζωήν μας ἔχομεν ἀρκετά. Τῶν Περσῶν τά πλούτη δέ εἶναι ἡθικόν νά ἀπολάυσω, οὔτε νά θεραπεύσω τήν νόσον τῶν βαρβάρων, πού εἶναι ὑπαρκτοί ἐχθροί τῶν Ἐλλήνων. Χαῖρε.

–Ὁ Ὑστάνης ὕπαρχος Ἑλλησπόντου δίδει τήν ἀπάντησιν τοῦ Ἱπποκράτους εἰς τόν Ἀρταξέρην.

Ὅταν ὁ Βασιλεὺς βασιλέων μέγας Ἀρταξέρξης λαμβάνει τήν ἀπάντησιν τοῦ Ἱπποκράτη ἐξοργίζεται ἀπειλεῖ καί ἐκβιάζει τούς Κώας λέγοντας:

Βασιλεὺς βασιλέων μέγας Ἀρταξέρξης Κῴοις τάδε λέγει.

«Δότε ἐμοῖς ἀγγέλοις Ἱπποκράτην ἰητρὸν κακοὺς τρόπους ἔχοντα καὶ εἰς ἐμὲ καὶ εἰς Πέρσας ἀσελγαίνοντα. Εἰ δὲ μὴ, γνώσεσθε καὶ τῆς πρώτης ἁμαρτίας τιμωρίην τίσοντες· δηϊώσας γὰρ τὴν ὑμετέρην πόλιν καὶ νῆσον κατασπάσας εἰς πέλαγος, ποιήσω μηδὲ ἐς τὸν ἐπίλοιπον χρόνον γνῶναι, εἰ ἦν ἐπὶ τούτῳ τῷ τόπῳ νῆσος ἢ πόλις Κῶ».

Δηλ. Παραδῶστε εἰς τούς ἀγγελιοφόρους μου τόν ἰατρόν Ἱπποκράτην ὁ ὁποῖος ἔχει κακούς τρόπους καί φέρεται μέ ἀσέβειαν καί εἰς ἐμἐνα καί εἰς τούς Πέρσας. Διαφορετικῶς νά γνωρίζεται ὅτι θά πληρώσεται μέ τιμωρίαν καί διά τό πρῶτον λάθος σας. Θά καταστρέψω τήν πόλιν σας καί εἰς τό πέλαγος θά βυθίσω τήν νῆσον σας καί θά πράξω ὥστε εἰς τόν ὑπόλοιπον χρόνον νά μήν γνωρίζουν ὅτι εἰς αὐτόν τόν τόπον ὑπῆρξεν νῆσος ἤ πόλις Κῶ.

–Καί οἱ Κῶες ἀπαντοῦν εἰς τόν Ἀρταξέρην λέγοντας:

«Ἔδοξε τῷ δάμῳ ἀποκρίνασθαι τοῖς παρὰ Ἀρταξέρξου ἀγγέλοις, ὅτι Κῷοι οὐδὲν ἀνάξιον πράξουσιν οὔτε Μέροπος οὔτε Ἡρακλέους οὔτε Ἀσκληπιοῦ, ὧν ἕνεκεν πάντες οἱ πολῖται οὐ δώσουσιν Ἱπποκράτεα…»

Ὁ Δῆμος ἀποφάσισεν νά ἀπαντήση εἰς τούς ἀγγελιοφόρους τοῦ Ἀρταξέρξη, ὅτι οἱ Κῶες δέν θά πράξουν οὐδέν τί τό ἀνάξιον, οὔτε Μέροπος οὔτε Ἡρακλέους οὔτε Ἀσκληπιοῦ, καί ἕνεκα αὐτῶν ἄπαντες οἱ πολῖται ἀπεφάσισαν μήν παραδώσουν τόν Ἱπποκράτην

–Ὁ Ἱπποκράτης γράφει εἰς τόν φίλον του Δημήτριον:

Ἱπποκράτης Δημητρίῳ ὑγιαίνειν.

Βασιλεὺς Περσέων ἡμέας μεταπέμπεται, οὐκ εἰδὼς ὅτι λόγος ἐμοὶ σοφίης χρυσοῦ πλέον δύναται. Ἔῤῥωσο.

Δηλ. ὁ Βασιλεύς τῶν Περσῶν μέ προσκάλεσεν, ἀλλά δέν γνωρίζει ὅτι δ΄ἐμέ ἡ σοφία ἔχει μεγαλυτέραν δύναμιν ἀπό τόν χρυσόν. Χαῖρε.

Οἱ Ἕλληνες εἶχον πάντοτε ἀνεπτυγμένον καί ἰσχυρόν τό ἀρχέγονον ἔνστικτον τῆς αὐτοσυντηρήσεως ὑπαρκτόν ἀκόμι καί εἰς τά σκουλίκια. Ἀγαπούσαν τήν Ζωήν των καί λάτρευαν τήν Ἐλευθερίαν τους. Διά τοῦτο καί ὑπάρχομεν δια 11.500 ἔτη, κάθ’ ὅσον τόσον μακρά εἶναι ἡ Ἰστορία μας. Σήμερον κατάφεραν οἱ ὀλιγάριθμοι ἀνθέλληνες(προοδευτικοί), συπεριλαβάνεται καί ὀ κος Μητσοτάκης αὐτό τό ἔνστικτον τῆς αὐτοσυντηρήσεως, νά τό ὑπονομεύσουν καί νά μᾶς ὁδηγήσουν εἰς τήν παρακμήν. Ἐάν θά θέλαμεν νά ὀρίσωμεν τί εἶναι παρακμή, δυνάμεθα νά εἴπωμεν ὅτι παρακμή εἶναι, ἡ διάβρωσις τοῦ ἐγώ, ἠ ἀποσύνθεσις τοῦ εἶναι, ἡ ἀπώλεια ἀγάπης διά τόν ἑαυτόν μας. Καί οὕτως βλέπομεν τούς Ἕλληνας νά βιάζονται, νά δολοφονούνται, νά ληστεύονται καί δουλικά νά τά ὑπομένουν. Ὅταν τοῦτο ἀπολέλυται τά πάντα γίνονται φυσιολογικά.

Ἀξιότιμοι συνέλληνες ὁφείλομεν νά ἐπανακτήσωμεν αὐτά τά ὁποία μᾶς ἀφαίρεσαν, τό ἀρχέγονον ἔνστικτον τῆς αὐτοσυντηρήσεως, τήν ἀγάπη εἰς τήν Ζωήν μας, τήν ἀγάπη εἰς τήν Ἐλευθερία μας, καί τήν ἀγάπη εἰς τήν Πατρίδα μας. Ὀδηγός μας ὁ Σοφός Ἱπποκράτης καί δέν εἶναι μόνον αὐτός

Ἰατρός-Νικόλαος Μ.

loading...