Την καλοσύνη δεν τη βρήκα στα βιβλία.

Είχε αναφορές εκεί γι αυτήν αλλά κανείς δεν μπορούσε να τη διδάξει. Έπρεπε το τσαγανό σου να το λέει, και για εκεί να θελήσεις να τραβήξεις.

Την αγαθότητα, επίσης δεν είδα να την έχουν σε κανένα πτυχίο. Και όμως, αν αυτή δεν είναι το κίνητρό σου, τότε τι να τους κάνεις τους υπόλοιπους τίτλους που μαζεύεις;

Την ανθρωπιά, ε, αυτή πολλές φορές την άκουσα να τη λένε. Συνήθως άνθρωποι που έκαναν τη διαφορά, συνήθως αυτοί που αγωνίζονταν για το άδικο, συνήθως αυτοί που δεν κοίταζαν μόνο τη δουλειά τους.

Τη συμπόνια, δεν τη βρήκα σε κανένα τίτλο σπουδών. Ούτε καν στις προϋποθέσεις για να βρεις εργασία! Κανείς φαίνεται δεν τη θεωρεί προσόν!

Την αλληλεγγύη δεν τη συνάντησα ούτε στα υποχρεωτικά ούτε στα προαιρετικά μαθήματα. Δεν τη χρειάζεται ο πολιτισμός μας!

Το σεβασμό, δεν θα τον βρεις σε καμία βαθμίδα της εκπαίδευσης. Μόνο θα ακούς τις απαιτήσεις όλων γι αυτόν. Αλλά κανείς δεν θα σου μάθει ότι πηγάζει από μέσα σου.

Για την ισότητα θα ακούσεις πολλά. Αλλά θα δεις ότι κάποιοι είναι πιο ίσοι από κάποιους άλλους.

Για να είναι κάτι ηθικό, δεν ξέρω αν πλέον θα ακούσεις κάτι να λέγεται.

Για να είναι τίμιο και δίκαιο, μάλλον δεν θα πρέπει να ζεις μέσα σε αυτήν την κοινωνία, καθώς οι κανόνες της πολύ απέχουν από αυτό.

Για να δίνει ισορροπία στον πλανήτη, άστο καλύτερα, καθώς μάλλον νομίζουμε ότι ο πλανήτης είναι κάποιο μεταφορικό μας μέσο, που όταν κλατάρει θα βρούμε άλλο.

Την αγάπη, γι αυτήν και αν άκουσα τόσα και τόσα. Και είδα θυσίες, αίματα, κατακτήσεις, βιασμούς, απαιτήσεις, εκβιασμούς, ασέβειες, φόνους, τρόμο, αφανισμό, και όλα αυτά στο όνομά της. Μια λέξη μόνο γι αυτό. Ντροπή!

Τελικά, μπορείς να μάθεις και να εκπαιδευτείς το τι θα κάνεις στη ζωή σου, αλλά όχι το πως θα το κάνεις. Πρόσεξε λοιπόν πολύ τις επιλογές του πως, γιατί αυτές θα καθορίσουν τη διάρκεια του τι σου.

Δημήτρης Νομικός