Τα φρικώδη εργατικά τάγματα της Τουρκίας

Τι να πούμε για τα εργατικά τάγματα της Τουρκίας Αυτά τα έλεγαν οι Τούρκοι ισαάτ ταπουρού, οι δε Έλληνες τα έλεγαν ειρωνικά εσιέκ Ταπουρού (γαϊδουρινά τάγματα)

Στα τάγματα αυτά κατατάσσονταν μονάχα χριστιανοί Έλληνες, γιατί οι Αρμένιοι εξοντώθηκαν τον Ιούνιο του 1915. Να ο καθρέπτης των εργατικών ταγμάτων: Δουλειά αδιάκοπη, από τα ξημερώματα μέχρι το ηλιοβασίλεμα. Φαγητό ελάχιστο. Ψωμί μπομπότα μία φέτα. Διαμονή γαϊδουρινή· μέσα σ’ ένα μικρό αχούρι πλάγιαζαν 10,20 και 30 άντρες κατάκοποι, νηστικοί, γυμνοί και ξυπόλητοι. Πείνα λοιπόν αφάνταστη, γύμνια, ψείρες, ξυλοδαρμοί και θάνατοι ήσαν το μενού κάθε μέρας.

Λένε πως κάποια μέρα ψόφησε ένα βόδι της δουλειάς των Εργατικών ταγμάτων κι ο Τούρκος λοχαγός επιστάτης λυπήθηκε τόσο πολύ το βόδι ώστε μια μέρα παρουσία όλων των σκλάβων εργατών είπε: «Έπρεπε να μου ψοφήσουν 100 Γκιαούρηδες στρατιώτες παρά αυτό το βόδι». Ώστε για τους αξιωματικούς της Τουρκίας έχασε κάθε έννοια η λέξη άνθρωπος. Τα στρατόπεδα αιχμαλώτων του Χίτλερ φρίττουν μπροστά στα εργατικά τάγματα των Τούρκων.

Μπράβο τους! Οι μεγαλομάρτυρες Άγιος Γεώργιος και Δημήτριος κατά δίκαιο λόγο οφείλουν να παραχωρήσουν τη θέση τους στον Παντελή Κωστίκ, στον Πέτρο Γωνιάδη και σ’ όλους τους άλλους Σανταίους που πέσανε στα εργατικά τάγματα των Τούρκων και βρήκανε μαρτυρικό θάνατο.

Φωτογραφία: “Η μεγάλη φωτογραφία είναι από το οικογενειακό μου αρχείο. Πολλές φορές έχει δημοσιευτεί σε βιβλία, αλλά και στο δίκτυο, γιατί οι φωτογραφίες από τα “αμελέ ταμπουρού” είναι σπάνιες. Τραβήχτηκε στον Πόντο (το 1914) και προφορικές μαρτυρίες λένε ότι πρόκειται για την διάνοιξη του δρόμου Τραπεζούντας – Λαραχανής” – Λυκούργος Βιόπουλος

….

Οι Ελλαδίτες Δεξιοί ήταν ΧΕΙΡΟΤΕΡΟΙ από τους τουρκους, ΔΕΞΙΟΙ πολιτικοι (Π. Κανελλοπουλος) και ποντιοι ιστορικοί (Γαβριηλιδης) τα λένε!

ΔΙΑΒΑΣΤΕ:

«Δεν άκουγε κανείς εκείνες τις μέρες τίποτα άλλο από τα στόματα όλων αυτών παρά κατάρες στο Βενιζέλο και βλαστήμιες: «Αχ αυτοί οι τουρκοσπορίτες Έλληνες της Μικράς Ασίας μας πήραν στο λαιμό τους. Μακάρι να τους σφάξει όλους ο Κεμάλ και να μη μείνει ούτε ποδάρι από δαύτους…». Η μοναρχική παράταξη θεωρούσε τους πρόσφυγες «ξένο σώμα» στην Ελλάδα.

Ο αρχικός εκνευρισμός που ένιωσαν οι ντόπιοι για τους πρόσφυγες της Μικρασιατικής Καταστροφής πήρε σύντομα τη μορφή εχθρότητας. Η ρατσιστική συμπεριφορά κατά των προσφύγων θα αποτελέσει γενικευμένη κοινωνική συμπεριφορά, τόσο των Ελλαδιτών Ελλήνων, όσο και των εθνικών και θρησκευτικών μειονοτήτων που κατοικούσαν τότε στην Ελλάδα. Δεν θα υπάρξουν σημαντικές εκδηλώσεις κοινωνικής αλληλεγγύης. «Η βρισιά ΄΄τουρκόσπορος΄΄ μαζί με σωρό ανάλογες βρισιές, όπως ΄΄σκατοουγλούδες΄΄, ΄΄παληοαούτηδες΄΄ κ.λπ. ήταν στην ημερήσια διάταξη, από ανώτερα και κατώτερα κυβερνητικά όργανα…». Το συναίσθημα αυτό περιγράφεται από τον Π. Κανελλόπουλο: «Μια μεγάλη μερίδα του πληθυσμού, που από το 1915 είχε διχασθεί δεν αντίκρυσε τους πρόσφυγες με συμπάθεια, όταν τα αδυσώπητα κύματα της ιστορίας τους έριξαν πάνω στους βράχους της Ελλάδας. Δεν υπήρξε συμπάθεια, δεν υπήρξε απάθεια, υπήρξε αντιπάθεια.». Για τους ίδιους τους πρόσφυγες, η επαφή με τους γηγενείς υπήρξε ένα τραυματικό πολιτισμικό σοκ.

Με την έναρξη της ανταλλαγής των πληθυσμών, ως απόρροια της συνθήκης της Λωζάννης, θα αρχίσει η ολοκλήρωση της μετακίνησης. Στα λοιμοκαθαρτήρια της Μακρονήσου, του Αγίου Γεωργίου Σαλαμίνας, του Καραμπουρνού στη Θεσσαλονίκη, στο Βίδο, γνωστό και ως «νησί του θανάτου» στην Κέρκυρα και άλλού θα επαναληφθούν οι σκηνές του 1920. Χιλιάδες εξαθλιωμένοι πρόσφυγες θα χάσουν τη ζωή τους στον προθάλαμο της «μητέρας-πατρίδας». Ο Κώστας Γαβριηλίδης θα γράψει: «Γεμάτη από στερήσεις η ζωή. Ιατροφαρμακευτική περίθαλψη καμιά. Δουλειά δεν υπήρχε πουθενά. Ζώα και γεωργικά εργαλεία για να επιδοθούμε στην καλλιέργεια δεν είχαμε… Περάσαμε μια ζωή δραματική. Ο κόσμος λιποθυμούσε από την πείνα. Τα παιδιά μας είχαν μείνει πετσί και κόκαλο…».

Οι γηγενείς της υπαίθρου θα ανταγωνιστούν τους πρόσφυγες προσπαθώντας να καταπατήσουν τα Ανταλλάξιμα κτήματα. Συνήθως οι πρόσφυγες δέχονται οργανωμένες επιθέσεις από ομάδες γηγενών, που προσπαθούσαν να τους εκδιώξουν από τα μέρη τους. Χαρακτηριστική είναι η περιγραφή του κλίματος στο χωριό Ροδολείβος της Δράμας όπου φανατισμένοι ντόπιοι απειλούσαν ότι: «θα σφάξωσι, θα εκδιώξουσι τους πρόσφυγας δι’ όπλων, μαχαίρων, και ροπάλων». Οι συγκρούσεις θα είναι πολλές, όπως και τα ρατσιστικά συναισθήματα, τα οποία πολλές φορές θα είναι η αιτία των επιθέσων… “

loading...