Ένας πολύ σημαντικός παράγοντας της ανάπτυξης είναι το δημογραφικό

– αφού όταν μειώνεται ο πληθυσμός περιορίζεται αυτόματα το ΑΕΠ. Στο παράδειγμα της Ελλάδας, τα 650.000 άτομα σε παραγωγική ηλικία που εγκατέλειψαν τη χώρα από το ξεκίνημα της κρίσης, έχουν μειώσει το ΑΕΠ κατά περίπου 32,5 δις € ετήσια, με τη μέση παραγωγικότητα τους στα 50.000 € το έτος. Πρόκειται για ένα τεράστιο ποσόν που είναι αδύνατον να ανακτηθεί, εάν δεν δημιουργηθούν οι κατάλληλες συνθήκες επιστροφής τους. 

Γενικότερα τώρα ο πρωτογενής μας τομέας με τη μεταποίηση του, η σωστή εκμετάλλευση του τουρισμού, η διαχείριση του ελληνικού στόλου (25 δις € στο Ντουμπάι ή 15% του ελληνικού ΑΕΠ του 2020), η ιδιωτική εκπαίδευση (5% του ΑΕΠ στην Κύπρο), καθώς επίσης η επαναλειτουργία των ναυπηγείων (τζίρος περί τα 18 δις € ή σχεδόν 11% του ΑΕΠ), θα μπορούσαν να εκτινάξουν το ΑΕΠ μας – ενώ το γεγονός ότι, τα δημόσια χρέη υπολογίζονται ως ποσοστό επί του ΑΕΠ, θα καθιστούσε αυτόματα φερέγγυα την Ελλάδα, επιλύοντας πολλά προβλήματα χρηματοδότησης της. 

Για παράδειγμα, εάν το ΑΕΠ μας έφτανε στα 300 δις €, τότε το καθαρό δημόσιο χρέος (περί τα 343 δις €) θα μειωνόταν στο 114% του ΑΕΠ – οπότε, με μέσο κόστος χρηματοδότησης στο 1,68% σήμερα, θα ήταν κάτι παραπάνω από βιώσιμο. Εκτός αυτού, τα επί πλέον 135 δις € θα σήμαιναν επί πλέον έσοδα 38 δις € για το δημόσιο – οπότε θα λυνόταν εύκολα τα προβλήματα μας. 

Όλα αυτά μοιάζουν βέβαια με παραμύθι, αλλά το ΑΕΠ της Ελβετίας, με τον ίδιο περίπου πληθυσμό και με κατά πολύ λιγότερους πλουτοπαραγωγικούς πόρους, είναι της τάξης των 600 δις € – οπότε διπλάσιο από αυτό που «ονειρευόμαστε» και επομένως απόλυτα εφικτό. Με ένα άλλο παράδειγμα, το ΑΕΠ του Ισραήλ είναι περί τα 400 δις $ σήμερα, έναντι 200 δις $ της Ελλάδας – όταν το 1995 ήταν περί τα 110 δις $ και της Ελλάδας περί τα 150 δις $. Ντροπή μας!

Βασίλης Βιλιάρδος