ΟΙ ΜΕΓΑΛΕΣ ΙΕΡΕΙΣ ΤΗΣ ΑΡΧΑΙΟΤΗΤΑΣ.

 Γράφει η Melisandre-Μαρία Κομνηνού (απόφοιτη της φιλοσοφικής και μέλος της Tantric Yoga Team). *

 O  όρος θεουργία σημαίνει « του Θεού, το Έργον» και ορίζει την πρακτική τελετουργιών, μαγικής φύσης, οι οποίες τελούνται με σκοπό την επίκληση σε δράση, ενός ή περισσοτέρων αρχαίων, με στόχο την ένωση με τους θεούς, και την τελειοποίηση του ατόμου. Κατ’ επέκτασιν σημαίνει «την ενσυνείδητη συμμετοχή του ανθρώπου στο Θείο Έργο». Κατά τον Mouni Sadhu, «Θεουργία είναι η τέχνη της αποτελεσματικής λατρείας».

Στην θεουργία κάνει αναφορά και ο Μεγάλος Θεουργός-Αυτοκράτορας Ιουλιανός. Ο Ιουλιανός συνόψισε στους «Χαλδαϊκούς Χρησμούς», ένα σύνολο τελετουργικών πρακτικών μαγείας-μαντείας,

οι οποίες στόχευαν στην επίκληση των θεών ώστε με την υπερφυσική τους ισχύ, να προειδοποιούν τον θεουργό. για μελλοντικά γεγονότα, να χειραγωγούν τον υλικό κόσμο ή να διασφαλίζουν κάποια απροσδιόριστη «σωτηρία της ψυχής» του.

Κεντρικό χαρακτηριστικό της θεουργίας ήταν η «καταληψία», η άυλη παρουσία των θεών στο εσωτερικό γήινων, υλικών αντικειμένων ή πλασμάτων τα οποία δρούσαν ως αγωγοί. Οι αγωγοί αυτοί διακρίνονταν σε άλογους (αγαλματίδια, λατρευτικά τεχνουργήματα, μέταλλα, ζώα, φυτά) και έλλογους (ανθρώπους). Δύο ήταν τα είδη της θεουργίας,  Η τελεστική, βασισμένη σε άλογους αγωγούς, και η πνευματιστική, βασισμένη σε έλλογους αγωγούς. Η τελεστική θεουργία διεπόταν από την μαγική αρχή της συμπάθειας, σύμφωνα με την οποία το κάθε πράγμα, έχει τα αντίστοιχά του, τα οποία μπορούν να χρησιμοποιηθούν ως υποκατάστατά, καθώς μεταξύ τους υφίσταται σχέση αλληλεξάρτησης.

Η πνευματιστική είχε ως αξίωμα, ότι ο δεσμός ψυχής και σώματος, δεν είναι σταθερός κατά την διάρκεια ζωής του τελευταίου.

Για αυτό είναι εφικτό, μέσω των σωστών  τελετουργιών από τον θεουργό, να τοποθετηθούν διαφορετικές ψυχές, στο ίδιο σώμα, συμπεριλαμβανομένων ψυχών νεκρών ανθρώπων ή θεών.

Στην περίπτωση αυτή το σώμα αποτελεί το πέρασμα, στην υπερφυσική δύναμη του εγκλωβισμένου θεού προς τον θεουργό, για να εξυπηρετήσει τους σκοπούς του. Εναλλακτικά ο θεουργός διατύπωνε ερωτήματα προς τον θεό, σχετικά με τα μελλούμενα, και αυτός απαντούσε μέσω του κατειλημμένου σώματος του ανθρώπινου αγωγού. Ο άνθρωπος που συμμετείχε, έπρεπε να πληροί κάποιες προϋποθέσεις, και να έχει κάνει ειδικές καθαρτικές τελετουργίες, οι οποίες προέρχονται, στις μυστηριακές μυήσεις.

Η θεουργία αποτελεί μία μεθοδική πρακτική, η οποία μπορούσε να προσαρμοστεί σε πολλαπλά διαφορετικά μεταφυσικά και λατρευτικά συστήματα.

Η ανερχόμενη θρησκεία του Ερμητισμού,  υιοθέτησε την θεουργία ως αναπόσπαστο τμήμα της διδασκαλίας και πρακτικής του.

Ενδεικτικό είναι τον τρίτο αιώνα, ο σοφός Πλωτίνος, αποδεχόταν, την δύναμη της μαγείας, και της θεουργίας., σε σχέση με τον υλικό, φυσικό κόσμο και ο μαθητής του, ο Πορφύριος, υποστήριξε ότι η τελετουργική θεουργία, λειτουργεί, ως καθαρτήρια οδός για τον άνθρωπο, ώστε να μπορέσει στην συνέχεια να επιδοθεί στις αρχές του νεοπλατωνισμού.

Ο Πορφύριος δίδαξε με την σειρά του,  την μαγεία, τη μαντεία, την αστρολογία, την  αλχημεία, αλλά όχι τα αρχαία μυστήρια.

Ο Πορφύριος κατέστησε την επιστήμη της θεουργίας, αντικείμενο φιλοσοφικού προβληματισμού, και διεύρυνσης της τάξης των φιλοσόφων, ένα καθεστώς, το οποίο παγιώθηκε, από τον μαθητή του, τον Ιάμβλιχο.

Σύμφωνα με τον Ιάμβλιχο, η μόνη οδός για την κάθαρση της ψυχής και τη λύτρωση της, είναι η εξάσκηση της θεουργίας κατά το χρονικό διάστημα της ενσάρκωσης της, και όχι η Ελληνική Φιλοσοφία.

Επίσης ο Ιάμβλιχος, δίδαξε φιλοσοφία σε μία ολόκληρη γενιά Ελλήνων και κατέγραψε τις διδαχές του, περί θεουργίας στο βιβλίο του «Περί Αιγυπτίων Μυστηρίων».

H «Θεουργία» είναι ένα Θείο δώρο, προς τον Άνθρωπο. Στόχος της Θεουργίας είναι η αποκατάσταση της Ουράνιας Αρμονίας. Αυτό επιτελείται μέσω της συνειδητής συμμετοχής του Θεουργού, στις ειδικές τελετές.

Η Θεουργία είναι ένα σύστημα επικλήσεων ή προσευχών, το οποίο τελείται με συγκεκριμένο τρόπο, από τον θεουργό, ώστε να επιτευχθεί η μέγιστη αποτελεσματικότητα ανταπόκρισης του Πνευματικού κόσμου προς εμάς και την Ανθρωπότητα.

Ο ασκών την Θεουργία, είναι εκείνος ο οποίος θέλει να ξεπεράσει, την απλή λατρεία, των Θρησκειών και να εμβαθύνει περισσότερο στην πνευματικότητα και στην επαφή με το Θείο.

Η Μυστηριακή δράση της Θεουργίας, έχει ως στόχο αφενός την ανακούφιση του πάσχοντα, και την εδραίωση του Θεϊκού Σχεδίου.

Οι ιέρειες πρωταγωνιστούσαν ισότιµα µε τους άνδρες ιερείς στην έντονη θρησκευτική ζωή.

ΟΙ ΓΥΝΑΙΚΕΣ ΘΕΟΥΡΓΟΙ.

Μόνον στην αρχαία Αττική έχουν καταµετρηθεί 2.000 ιερά και 170 θρησκευτικές εορτές. Οι γυναίκες ιέρειες ασκούσαν εξουσίες και δεχόταν ανώτατες τιµές, Η θέση της ιέρειας έχει υποβαθµισθεί και έχει παρερμηνευτεί. Πολλοί νομίζουν, ότι η θέση της γυναίκας στην αρχαία Ελλάδα ήταν στο σπίτι, υποταγμένη και αόρατη. Ενδεικτικό είναι ότι ένα απόσπασµα τραγωδίας του Ευριπίδη, αναφέρει, ότι οι γυναίκες πρωταγωνιστούν στην αρχαία Ελληνική θρησκεία. Στην αρχαιότητα κάθε θεός ή θεά είχε τους αντίστοιχους ιερείς και ιέρειες. Ίσχυε η αναλογία του ίδιου γένους που ήταν τόσο δυνατή ώστε να επιβάλει τις γυναίκες ιέρειες, οι οποίες ενεργούσαν ως δηµόσιοι λειτουργοί.

Μπορεί η ιεροσύνη να µην άνοιγε στις γυναίκες τον δρόµο για την κοινωνική ή οικονοµική ανεξαρτησία τους, από την ανδρική οικονομική εξουσία, εν τούτοις η ιεροσύνη πρόσφερε στις γυναίκες µία µοναδική ευκαιρία να συµµετέχουν στην δηµόσια ζωή, µε ηγετικούς ρόλους, ίσους με εκείνους µε των ανδρών. Έχει πλέον αποδειχθεί ότι στην αρχαιότητα δεν ίσχυε ο διαχωρισµός κράτους και εκκλησίας, ιδιωτικό, δηµόσιο, κοσµικό, θρησκευτικό αξίωµα. Τα θρησκευτικά θέµατα της πόλης δεν εθεωρούντο ως κάτι ξεχωριστό. Το πρώτο µέρος των συνελεύσεων του δήµου, ήταν αφιερωµένο στην αρχαία θρησκεία. Στην αρχαία Ελλάδα, οι ιέρειες  παρελαύνουν υπερήφανα, µε ιδιαίτερες στολές, συμμετέχουν και μιλάνε σε συνελεύσεις, κρατούν τα κλειδιά, έχουν σφραγίδες και τις βάζουν σε δηµόσια έγγραφα, όπου θεσπίζουν «ιερούς νόµους» που ίσχυαν όσο και οι νόµοι της πολιτείας. Ακόμη  έκαναν και δωρεές. Η πόλη απένειµε στις ιέρειες ύψιστες τιµές. Χρυσά στεφάνια, τιµητικές επιγραφές και ψηφίσµατα, ξεχωριστές  θέσεις στα θέατρα και τα στάδια. Μετά θάνατον, τις τιµούσαν µε µνηµεία, όπου τονιζόταν ο δηµόσιος ρόλος τους, τις µνηµόνευαν σε επιτύµβια.

Η µελέτη αυτού του αρχαίου Ελληνικού πολιτισµού, είναι έργο ζωής και συνεχώς ανοίγει νέους δρόμους, για το τι σηµαίνει να είσαι Έλληνίδα.

Ο ρόλος της γυναίκας-μάγισσας, είναι ίσως ο πιο γνωστός και αυτό γιατί τα μαντεία ήταν τα πιο φημισμένα μέρη της αρχαιότητας. Οι Πυθίες στους Δελφούς ήταν από τις πιο γνωστές μάντισσες. Για την θέση της Μεγάλης Ιέρειας εκπαίδευαν ειδικά επελεγμένα κορίτσια, που τα έπαιρναν από τότε που οι ικανότητές τους ήταν φανερές και ισχυρές. Αυτές ήταν γνωστές στην Αίγυπτο με τον τίτλο «Ενδύματα της Ίσιδας» και στην Ελλάδα σαν «Πυθώνισσες». Το εσωτερικό τους έργο ήταν να οδηγούν τους ιερείς στα μακρινά και συχνά επικίνδυνα μονοπάτια προς την κορυφή της ιεροσύνης. Δίδασκαν τους άντρες να αναζητούν μέσα από τον εαυτό τους τη δική τους άνιμα, την δική τους ιδέα του θηλυκού. Η ελληνική μυθολογία είναι γεμάτη από μάγισσες και μαγικές τελετουργίες (Κίρκη, Μήδεια, Αριάδνη, Πασιφάη,  Διοτίμα, Οινόη, Ελένη κλπ). Διαβόητη μάγισσα υπήρξε επίσης και η Αγαμήδη, η θυγατέρα του Αυγεία. Η ωραία Ελένη.Όλες οι ισχυρές γυναίκες, ασκούσαν την σεξουαλική μαγεία. Ενδεικτικά αναφέρω ότι για να τιμήσουν τους μεγάλους αυτούς δαίμονες, πίεζαν την φλέβα του μορίου, μείωναν την ροή, για να εξέρχονται, περισσότερα χοντρά  κομμάτια, έρωτα από το πέος  Οι μεγάλες μάγισσες τα αρχαία χρόνια, ασκούσαν την σεξουαλική μαύρη μαγεία και συμμετείχαν  με πάθος, σε όλα τα σεξουαλικά όργια, με μοναδικό σκοπό να αποκτήσουν μεγάλη δύναμη και εξουσία, και για να τιμήσουν, τους Αιγύπτιους και τους Φρυγικούς δαίμονες.

ΙΣΙΣ ΚΑΙ ΜΗΔΕΙΑ.

Η θεά Ίσις αποτελεί, παγκόσμιο μητριαρχικό πρότυπο, κατά την σύγχρονη εποχή. Το όνομα Ίσις είναι λέξη αρχαιοελληνική, και προέρχεται από το Αιγυπτιακό Ισέτ, που σημαίνει θρόνος Ο Πλούταρχος ο αρχιερέας του Μαντείου των Δελφών, αναφέρει ότι το όνομα της Θεάς Ίσιδας, σημαίνει “αυτή που της αρμόζουν η γνώση και οι επιστήμες”. Η Ίσις από την αρχή έδειξε πόσο ισχυρή γυναίκα ήταν εκείνη την εποχή. Για να κατακτήσει μεγάλη δύναμη στην μαγεία, εξαπάτησε τον Θεό Ρα, ο οποίος έχοντας γεράσει πια, ήταν σε σημείο που να τρέχουν από το στόμα του σάλια, με τα οποία, σε συνδυασμό με χώμα, δημιούργησε ένα φίδι, συγκεκριμένα μία κόμπρα. Διότι το φίδι αυτό δεν ήταν δικό του δημιούργημα, ο Ρά δεν μπόρεσε να προφυλαχθεί από αυτό. Η Ίσις του είπε ότι θα τον θεραπεύσει, μόνο αν της αποκάλυπτε το μυστικό του όνομα. Ο Ρα δέχτηκε, με αποτέλεσμα, όλη η δύναμη των μαγικών του δεξιοτήτων να περάσουν στην Ίσιδα.

ΙΣΙΣ ΚΑΙ ΟΣΙΡΙΣ

Τα δύο αδέλφια, ο Όσιρις και η Ίσιδα αποφάσισαν να κατοικήσουν στην Αίγυπτο. Την εποχή της διακυβέρνησής τους, η Αίγυπτος γνωρίζει τεράστια πολιτιστική-πνευματική δύναμη. Την Αίγπυτο κυβερνούσε η Ίσιδα, καθώς ο Όσιρις γυρνούσε, ώστε να εκπολιτίσει τους ανθρώπους. Όταν ο Όσιρις επιστρέφει από μία πνευματική αποστολή, θανατώνεται από τον αδελφοκτόνο και θεό Σεθ. Η Ίσιδα τον ανασταίνει μέσα από την αγάπη της, και τις μαγικές της δυνάμεις, ενώνοντας το σώμα του συζύγου της, το οποίο ο Σεθ είχε τεμαχίσει σε δέκα κομμάτια, τα οποία είχε σκορπίσει στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα. Στην μαγική τελετουργία της ανάστασης, της συμπαραστάθηκαν και άλλοι Θεοί, όπως η αδελφή της Νέμφις, ο ανηψιός της Άνουβις,ο Θωθ και ο Όρος. Η Ίσις επέτυχε να αναστήσει τον Αδελφό και συζυγό-εραστή της. “Ομως δυστυχώς για εκείνη, τις έλειπε, το πιο βασικό μέλος από το σώμα του Οσίρι. Αύτο ήταν το μόριο του, το οποίο αναζητούσε στα πέρατα της γής, χωρίς αποτέλεσμα. Εν τούτοις, η παντοδύναμη θεά, επέτυχε να γονιμοποιηθεί, μόνη της.

Μέσα από αυτή την ιερή πράξη της, όσο και μέσα από τη διακυβέρνηση της φανερώνεται η μεγάλη της δύναμη. Μια πανίσχυρη μάγισσα που αποδεικνύει σε όλο της το μεγαλείο ότι μπορεί να κυβερνάει σοφά όταν ο Όσιρις λείπει για το εκπολιτιστικό του έργο. Ένας από τους πολλούς τίτλους – ονόματα που εκπροσωπούν τη Θεά και εξυμνούν το μεγαλείο της είναι: Ίσις η Παρθένα του Κόσμου Η λέξη Παρθένα στους μυστηριακούς ναούς χρησιμοποιούνταν για να δηλώσει την γυναίκα που δεν ανήκει σε κανέναν άνδρα. Είναι εκείνη που ανήκει μόνο στον εαυτό της, ενώ παράλληλα έχει συζύγους και εραστές. Η κυοφορία ανήκει στη γυναίκα, ως συμβολισμός αυτονομίας. Δεν ήταν άσπιλη και αμόλυντη, με την έννοια που μετέφερε ο χριστιανισμός, αλλά η αυτάρκεια προερχόταν, από την γονιμοποιό δύναμη εντός της μήτρας της. Η γυναίκα δημιουργός. η κοσμική μητέρα. Το Ιερό Θηλυκό.

Το αρχέτυπο θηλυκό, την αρχή όλων. Σε αυτό το επίπεδο, λειτουργεί ως ένα διάμεσο μεταξύ Θεών, Σύμπαντος και ανθρώπων. Η ίδια η μήτρα είναι ένα κανάλι, ένα δίκτυο που ενώνεται με την κοσμική μήτρα και αναπαράγει την άμεμπτη δόνησή του. Για να μπορεί να είναι αυτό εφικτό, είναι απαράιτητο η μήτρα χρειάζεται να μην είναι σκλαβωμένη, να είναι ελεύθερη. Εδώ κατανοούμε πεντακάθαρα τον ανελέητο διωγμό του θηλυκού και τον τόσο επισταμένο κατατρεγμό του.

Εξάλλου, δείτε την Αίγυπτο του σήμερα, όπου το θηλυκό απομυζήθηκε, θυσιάστηκε στο βίαιο φόβο του αρσενικού και στην ανάγκη του για κυριαρχία. Η γυναίκα με τις γνώσεις της μαγείας, και της γνώσης, είναι μία συνουσία που γεννά Ιέρειες, ικανές να αλλάξουν τη δομή του κάθε τόπου. Για αυτό τις θανάτωσαν στο παρελθόν σε πνεύμα και σώμα, φυσικά και ενεργειακά, πείθοντάς τις ότι είναι αμαρτωλά πλάσματα. Όμως έχασαν και αυτοί, γιατί, όταν η γυναίκα σκλαβώθηκε, χάθηκε η σύνδεση με την ψυχή του έθνους, του κάθε έθνους. Η γυναίκα είναι η γενεσιουργός αιτία, σε όλους τους τομείς. Το θηλυκό μπορεί να εμφυσήσει την συνειδητότητα στην ανθρωπότητα. Αυτός είναι και ένας από τους λόγους που οι γυναίκες ως Μεγάλες Ιέρειες χρησιμοποιήθηκαν στους ναούς για να μεταφέρουν υψηλές μυήσεις στους άνδρες. Η μήτρα έχει χωρητικότητα. Είναι ο αντικατοπτρισμός του Σύμπαντος, κατανοήστε το. Η Ίσιδα δίδαξε στους ανθρώπους την καλλιέργεια και ειδικά τους προσέφερε το δώρο του σταριού. Η Θεά Ίσιδα, αρχικά στην Ελλάδα, ονομάστηκε Θεά Δήμητρα, όπως μας αναφέρει ο ο Ηρόδοτος ( Δεύτερο βιβλίο). Εξάλλου, σε πολλές παραδόσεις, την καλλιέργεια στους θνητούς τη δίδαξαν θηλυκές Θεές: αυτές είναι που ξέρουν για την κυοφορία, την θρέψη, το μεγαλείο του σπόρου. Αυτή ήταν άλλωστε και η δύναμη της μητριαρχίας. Αυτό που επιβάλουμε εκ νέου οι γυναίκες της νέας-σύγχρονης εποχής, μέσα από το αποτύπωμα της αμαρτίας, η οποία αποτυπώνεται σε κάθε θηλυκό, συνειδητά ή ασυνείδητα. Την σημερινή εποχή, οι αδύναμοι- απαίδευτοι άνθρωποι, στην συντριπτική τους πλειοψηφία, εγκατέλειψαν τον αληθινό Θεό, και παραδόθηκαν ψυχή και πνεύματι, στον Εωσφόρο, μέσα από την σάρα, και τις παρά φύσιν, σεξουαλικές επιθυμίες τους και πράξεις. Η μαγεία είχε τέτοια έκταση στους κόλπους της αρχαιοελληνικής θρησκείας, ώστε είχε οριστεί ως προστάτιδά της η φοβερή τρίμορφη θεά της νύχτας, του σκότους και των φαντασμάτων Εκάτη – Άρτεμις, (Κορνούτος, Περί της θεών φύσεως,34,1). Η σκοτεινή “θεά” ταυτιζόταν με τον δίσκο της Σελήνης, γι’ αυτό οι απόκρυφες μαγικές τελετουργίες γινόταν, και γίνονται ακόμα μέχρι σήμερα, τη νύχτα και μάλιστα όταν είναι πανσέληνος! Δεν είναι τυχαία η επιδίωξη να «εορτάζουν» την πανσέληνο και μάλιστα σε ορισμένες ημέρες του χρόνου. Επίσης δεν είναι συμπτωματικό ότι στους ύστερους χρόνους, όταν είχαν εισβάλλει στον ελληνικό χώρο οι ανατολικές θρησκείες, έγινε ενθουσιωδώς δεκτή η λατρεία της Αιγυπτιακής Ίσιδος, προστάτιδας της μαγείας! Σύμφωνα με τη μαρτυρία του Πλουτάρχου, η λατρεία της αιγυπτιακής μάγισσας «θεάς» εισήλθε και σ’ αυτό το δελφικό «ιερό» (Πλουτ. Περί Ίσιδος και Οσίριδος)! Στην Τιθωρέα μάλιστα πήρε την θέση της Αρτέμιδος, αφού και οι δύο «θεές» προστάτευαν τη μαγεία!

Δυστυχώς είναι γνωστό ότι εξαναγκάζονταν ακόμη και οι γυναίκες που ήταν παντρεμένες, να βγαίνουν τις ημέρες των εορτών στους δρόμους και να παίρνουν μέρος στις τελετές, υποκύπτοντας στις βρωμερές ορέξεις του κάθε ανώμαλου και αισχρού άνδρα θρησκευτή, ως υποταγή στο θέλημα του Θεού Διόνυσου. Η σεξουαλική κακοποίηση τους θεωρούνταν, θρησκευτική πράξη λατρείας προς τον θεό. Κατά την σύγχρονη εποχή, όπου έχουμε μητριαρχία, έχει αλλάξει ριζικά αυτό το καθεστώς. Πλέον οι λαϊκοί θρησκευτές, του Θεού Διόνυσου,  η μόνη επιλογή, που έχουν είναι να προτείνουν στις γυναίκες, να τελέσουν την λατρεία του Θεού κοινή συναινέσει. Δεν έχουν καμία άλλη επιλογή, Στον αντίποδα τα αρχαία χρόνια, είχαμε πλήρη υποταγή των γυναικών, κατά την διάρκεια, της λατρείας του Θεού, με υποχρεωτικές καταπόσεις σπέρματος, και ανελέητους σοδομισμούς, ακόμη και από πολλούς παρτενέρ. Η Διονυσιακή λατρεία, κάτω από την μητριαρχική εξουσία έχει αλλάξει ριζικά, την σύγχρονη κοινωνία. Εκτός από τους λαϊκούς θρησκευτές, που εκτονώνουν τις κτηνώδεις ορμές τους, από την αρχαία εποχή, υπήρχαν και οι μύστες. Οι μύστες ήταν άτομα, με υψηλή παιδεία και ξεχωριστές πνευματικές ικανότητες. Συμμετείχαν στην λατρεία του Θεού Βάκχου, για να εξελιχθούν κοινώνικα, να πάρουν θέσεις εξουσίας, και να γίνουν πιο δημιουργικοί και καλύτεροι άνθρωποι, και να προσφέρουν στην κοινωνία και στο έθνος. Το ίδιο ακριβώς, συνεχίζει να ισχύει και με τους σημερινούς μύστες, στις διάφορες κλειστές ομάδες, οι οποίες, λατρέυουν το Θεό.

Στον επίλογο του σημερινού άρθρου μου, σας υπενθυμίζω ότι η Μεγάλη  Μυρτάλη-Ολυμπιάδα, Στρατονίκη, Πολυξένη, ήταν μύστις των Βακχικών-Διονυσιακών και των Καβείριων Μυστηρίων, που την εφοδίασαν με διορατικότητα, πάθος για την ζωή-εξουσία, και με σημαντική μαχητικότητα. Στην Αρχαία Ελλάδα η σεξουαλική φύση όλων των μυστηρίων, και όλες οι ερωτικές ανωμαλίες, για τους άρχοντες, είχαν ως στόχο την πνευματική ανάταση, την κοινωνική εξέλιξη και την επικοινωνία με τους Θεούς, και δεν αντιμετωπιζόταν με σύγχρονους όρους. Ο Φίλιππος την γνώρισε στην Σαμοθράκη, όπου τελούσε χρέη Ιέρειας στα Καβείρια μυστήρια, κατά την διάρκεια οργιαστικών τελετών. Εκεί οι δύο παθιασμένοι νέοι, ανέπτυξαν μία έντονη σχέση που θα άλλαζε για πάντα την ζωή τους.