Διεπιστημονικότητα. Μια άγνωστη λέξη στην Ελλάδα.

 ”Κοροιδεύαμε τις άλλες χώρες που ενώ είχαν τους διπλούς και τριπλούς νεκρούς από εμάς επέμεναν να μην προχωράνε σε λοκντάουν και να κρατάνε τη μετακίνηση και την οικονομία ανοιχτή. 

Περηφανεύομασταν για τα νούμερα μας και τους θεωρούσαμε ηλίθιους. 

Τρέξαμε τα πρώτα 5 χιλιόμετρα σα να είναι sprint ξεχνώντας ότι η Πανδημία είναι Μαραθώνιος.

Τώρα, με τη γλώσσα έξω, αποκαμωμένοι, εκνευρισμένοι και φτωχοί βλέπουμε όλους τους άλλους να μας ξεπερνάνε και να οδεύουμε στον πάτο της λίστας σε νοσηλείες και θανάτους αναλογικά με τον πληθυσμό.

Όταν εδώ και μήνες κάποιοι φώναζαν ότι η επιτροπή θα έπρεπε να απαρτίζεται από πολλές άλλες ειδικότητες που θα βλέπουν τη μεγάλη εικόνα και όχι μόνο τις επόμενες 10 μέρες και τους εφήμερους αριθμούς, σημασία δεν έδινε κανείς.

 Όταν παιδοψυχίατροι, ψυχολόγοι και κοινωνιολόγοι προειδοποιούσαν ότι συντελείται έγκλημα στις νέες γενιές, ότι ο κόσμος δε θα την παλέψει για πολύ με τον εγκλεισμό και θα γυρίσει μπούμερανγκ όλο αυτό, κωφεύατε. 

“Και μια ζωή να σωθεί αξίζει” απαντούσατε. 

“Το λένε οι Ειδικοί”. Λες και αυτοί που σας τα έλεγαν δεν είναι ειδικοί στο δικό τους επιστημονικό αντικείμενο. 

Δεν έχουν βγάλει τα μάτια τους στα βιβλία. 

Μόνο οι λοιμωξιολόγοι σπουδάσανε, άλλος κανείς. 

Διεπιστημονικότητα. Μια άγνωστη λέξη στην Ελλάδα. 

Είτε αφορά σε παρεμβάσεις στο Δημόσιο Χώρο, είτε σε πανδημίες, είτε σε κάθε μεγάλο πολυσύνθετο project.

Επιμένουμε να σκεφτόμαστε σε βάθος και όχι να στοχαζόμαστε σε πλάτος.

Μία ζωή τα ίδια και τα ίδια”…

(Silia Psychi)

loading...