Ο ΧΡΙΣΤΟΣ ΚΑΙ Η ΕΛΛΑΣ ΞΑΝΑΣΤΑΥΡΩΝΟΝΤΑΙ.
Η Ελλάδα στο πέρασμα των αιώνων, έχει σταυρωθεί αμέτρητες φορές. Πόλεμοι, γενοκτονίες, σφαγές, κλοπές, βιασμοί και σκλαβιά.
Ο λόγος ένας και μοναδικός. Η Ελλάδα είναι το αιώνιο πολιτιστικό φως, και όλοι οι υπόλοιποι, το αιώνιο σκοτάδι.
Με την αποδοχή του Χριστιανισμού, ένα πράγμα αυτονόητο, καθώς αρχαίος Ελληνικός πολιτισμός και χριστιανισμός είχαν τα ίδια αξιώματα. οι περιπέτειες του Ελληνικού έθνους έγιναν πάρα πολύ μεγαλύτερες στο πέρασμα των αιώνων.
Οι βασικότερες αιτίες για τους πολέμους, μεταξύ των πολιτισμών ήταν θρησκευτικής πολιτιστικής και οικονομικής φύσεως. Οι δύο παγκόσμιοι πολιτισμοί, ήρθαν εκ νέου σε σύγκρουση.
Από τα πανάρχαια χρόνια δύο ήταν και είναι οι παγκόσμιοι πολιτισμοί, που συγκρούονται για την κυριαρχία στον πλανήτη. Ο Ελληνικός πολιτισμός του φωτός, της ηθικής, των Ηρώων, της δημιουργίας, της εξέλιξης, της λογικής, της δικαιοσύνης, ο οποίος είναι για το καλό της ανθρωπότητας. Αντιθέτως ο Φοινικικός πολιτισμός, κατά γενική ομολογία είναι σκοτεινός, και προσπαθεί με κάθε τρόπο να αφανίσει τον Ελληνικό, για να κυριαρχήσει και να επιβάλει το παγκόσμιο κράτος. Διαχρονικά όταν επικρατεί ο πολιτισμός των Ελλήνων, η Χριστιανική ηθική, το μηδέν άγαν και το μέτρον άριστον, το έθνος μεγαλουργεί-επιβιώνει, ανάλογα με την εποχή. Στον αντίποδα, όταν επικρατεί στην Ελλάδα, ο Φοινικικός-Ιουδαϊκός έχουμε παρακμή-σήψη, σεξουαλική διαφθορά, οικονομική εξαθλίωση, κοινωνικές αδικίες, εμφυλίους και γενοκτονίες. Από τα πανάρχαια χρόνια, όλοι οι λαοί που πιστεύουν στον Εωσφόρο, έχουν κοινές θρησκευτικές, πολιτικές, κοινωνικές, οικονομικές και σεξουαλικές πεποιθήσεις. Σφαγές, κλοπές, εμπρησμοί, βιασμοί, σκλάβωμα γυναικών, σοδομισμοί, καταπόσεις, όργια, αιμομιξίες, τατουάζ, σκουλαρίκια στον αφαλό για τις γυναίκες.
Η νέα τάξη πραγμάτων αποτελεί μια άσπλαχνη, πανάρχαια θεώρηση, ενός άλλου πολιτισμού, του Φοινικικού, ο οποίος εκφράζει την κοινωνία του κέρδους, της απόλυτης κυριαρχίας στην οικονομία. Δημιουργεί ανθρώπους, οι οποίοι ζούνε μέσα στην ακολασία και τα πιο ταπεινά σεξουαλικά πάθη.
Παρατηρώντας την ιστορία θα διαπιστώσουμε δυο βασικά αξιώματα, τα οποία καθόρισαν την επιβίωσή, την και την εξέλιξή της Ελλάδος και της ανθρωπότητας. Τα στοιχεία αυτά είναι η λογική σκέψη, ο πολιτισμός των Αρχαίων Ελλήνων Φιλοσόφων, και από την άλλη η Ιουδαϊκή-Βακχική λατρεία. Η λογική σκέψη, οι επιστήμες, και το πάθος για την ζωή, συνθέτουν το βασικό υπόβαθρο της ανθρώπινης σκέψης. Τα παραπάνω δυο βασικά στοιχεία, τα οποία ήταν και είναι εντελώς αντίθετα μεταξύ τους. Εδώ και αιώνες συγκρούονται ο αρχαίος Ελληνικός πολιτισμός και ο Ιουδαϊκός, με προεξέχων τον Φρυγικό θεό Σαβάζιο, που αργότερα, ονομάστηκε Διόνυσος, ως θεό των παρά φύση σεξουαλικών πράξεων. Από την μία οι Έλληνες της λογικής, του φωτός, του μέτρου και του πολιτισμού. Από την άλλη οι Φοίνικες και ο Σαβάζιος-Διόνυσος, ήταν και είναι οι εκφραστές, του αχαλίνωτου σεξουαλικού πάθους, της μανίας και των έντονων συναισθημάτων. Οι δυο πολιτισμοί συγκεντρώνουν, δυο διαφορετικές κοσμοθεωρίες, δυο αντίθετα φιλοσοφικά αξιώματα, για την ζωή. Οι αντίθετες αυτές δυνάμεις-ιδεολογίες, προσπαθούν να κυριαρχήσουν στις επιστήμες, στις τέχνες, στους θεσμούς, στην ηθική στην κοινωνία, και τα έθνη. Ειδικότερα το Ελληνικό έθνος, στο πέρασμα των αιώνων, είναι δημιούργημα τόσο του Ελληνικού φιλοσοφικού πνεύματος, όσο και του Διονυσιακού (ΙΦοίνικες-παγανισμός). Τον Ελληνικό πολιτισμό αποτελούν η ορθή παιδεία-Φιλοσοφία, η απλότητα, η λογική, ο στοχασμός, η αυτοσυγκράτηση, και η γαλήνη. Αντίθετα το Διονυσιακό πνεύμα, το χαρακτηρίζει η μανία, το μένος, το πάθος, το συναίσθημα, οι σεξουαλικές ανωμαλίες οι ψυχικές εκρήξεις, οι παρορμήσεις, τα πιο βρώμικα-αισχρά ένστικτα, του ανθρώπου, και η εύθυμη πλευρά της ζωής.
Η Ελληνική αγωγή, ορίζεται από το μέτρον άριστον και το μηδέν άγαν, την μεσότητα και την αποφυγή των υπερβολών και των άσκοπων-καταστροφικών ενεργειών. Αντίθετα, το Διονυσιακό-Φοινικικό πνεύμα δεν τα δέχεται όλα αυτά, και οδηγεί τους Έλληνες σε καταστροφικές πράξεις και συμπεριφορές οριακές, οι οποίες διαχρονικά θέτουν τον Ελληνισμό σε θανάσιμους κινδύνους. Tο Διονυσιακό στοιχείο καθηλώνει το Ελληνικό έθνος και τους Έλληνες, στο επίπεδο των ζώων και στον πρωτογονισμό, ενώ το Ελληνικό πνεύμα, εξυψώνει και βοηθά, με τα ανώτερα και ευγενέστερα δημιουργήματα του.
Από το έτος 2010 μ.Χ, ξεκίνησε για μια ακόμη φορά ένας απίστευτος Εθνικός Γολγοθάς. Η Ελλάδα μας κάθε χρόνο σταυρώνεται μαζί με τον Ιησού. Μόνον που σε αντίθεση, με τον Χριστό, η Ελλάδα παραμένει μονίμως, αδύναμη και δυστυχώς καθηλωμένη επάνω στον σταυρό του μαρτυρίου. Φυσικά όσο επιμένουν οι κάτοικοι, να μην αλλάζουν τρόπο ζωής, και να ζούνε με τον σεξουαλικό τρόπο ζωής, που επιθυμεί και επιβάλει, ο Φρυγικός δάιμονας Σαβάζιος-Διόνυσος, καμία ελπίδα επιιβιώσεως, δεν διαγράφεται στον ορίζοντα. Αυτό διότι ο διαχρονικός τρόπος επιβίωσης του Ελληνικού έθνους, ήταν πάντοτε τα χρηστά ήθη.
Το χειρότερο όλων είναι ότι ήρθε ο Χριστός στην γη, δίδαξε έκανε θαύματα μαρτύρησε, σταυρώθηκε, αλλά δεν αναστήθηκε μέσα στις ψυχές των ανθρώπων. Δηλαδή δεν αναστήθηκαν ψυχικά και πνευματικά αρκετοί άνθρωποι, στο πέρασμα 2021 ετών. Πάρα πολλοί άνθρωποι παρέμειναν κακοί, δειλοί, σάπιοι και άνανδροι. Άδικος κόπος είχε αναφέρει ο Νίκος Καζαντζάκης, απορημένος, για το πως ο ερχομός του Χριστού στην γη, δεν άγγιξε της ψυχές όλων των ανθρώπων. Βέβαια, ξεχνά, είτε δεν υπολογίζει ο Νίκος Καζαντζάκης, ότι εκτός από τον Χριστό στην γη, υπάρχει και ο Εωσφόρος με τους υποτακτικούς του. Σε μια ακόμη εποχή γενοκτονίας για το έθνος μας, όλοι λένε ότι είναι “Χριστιανοί”, αλλά σταυρώνουν καθημερινά τον Χριστό μας με τις πράξεις τους. Το χειρότερο όλων είναι ότι οι κατ επίφασίν χριστιανοί, δεν είναι ικανοί να κάνουν μερικά απλά πράγματα που μας ζήτησε ο Χριστός. Άραγε τι κόστος έχει, να πας να κάνεις παρέα σε ένα συνάνθρωπο σου, εάν δεν μπορείς να τον βοηθήσεις οικονομικά, για να αποφύγει την αυτοκτονία, η οποιαδήποτε άλλη καταστροφική ενέργεια ; Τι κοστίζει να δώσεις ένα παλιό ρούχο που δεν φοράς, και να μην πας μια δυο φορές στην καφετέρια, και όπου αλλού για να δώσεις αυτά τα χρήματα σε έναν άστεγο, και κάποιες φορές να βοηθήσεις ένα αδέσποτο ζώο. Τι θα πάθει κάποιος εάν αγοράσει αργότερα καινούργια ρούχα;
Απολύτως τίποτα. Όμως αυτά τα λίγα και ασήμαντα, δεν είναι ικανοί να τα κάνουν οι χλιαροί Χριστιανοί.
Είναι η απόλυτη τραγική ειρωνία, είναι η σχεδόν απόλυτη προσβολή προς τον Ιησού Χριστό, μετά τις σεξουαλικές ανωμαλίες, αυτήν την εποχή οι σατανιστές να έχουν αγάπη μεταξύ τους, να βοηθά ο ένας τον άλλον, σε όλα τα επίπεδα, οικονομικό, επαγγελματικό, κοινωνικό, όχι γιατί ξαφνικά άλλαξαν, και ήρθαν στον δρόμο του Χριστού, αλλά για να επιτύχουν την δημιουργία του πολυπόθητου για αυτούς, από τα αρχαία χρόνια κράτος του αντιχρίστου. Οι σατανιστές, επέτυχαν να μην υπάρχουν πλέον πολλοί χριστιανοί. Αυτήν την εποχή ο ένας να κάνει άδικα κακό στον άλλο, είτε να αδιαφορεί ο ένας για τον άλλον. Μπόρεσαν να καταργήσουν από τους χριστιανούς το εμείς, και να τους επιβάλλουν το εγώ, που είναι απόλυτα σατανικό, και καταστροφικό.
Να περάσουμε τώρα να δούμε την εωσφορική αλαζονεία και κακία, τέτοιου είδους “ανθρώπων”, οι οποίοι άφησαν εποχή, μέσα από ένα παγκοσμίου βεληνεκούς μυθιστόρημα.
Βρισκόμαστε στην Μικρά Ασία επί Τουρκοκρατίας, σε ένα πλούσιο Ελληνικό χωριό, την Λυκόβρυση όπου οι περισσότεροι ραγιάδες είναι σαπισμένοι από την διαφθορά. Οι προεστοί του χωριού μαζί τον παπά τα ‘χουν βρει σε όλα με τον Αγά του χωριού, ξεχνώντας τα μέγιστα αξιώματα, που είναι η Ορθοδοξία, η Ελλάδα, η Ελευθερία, η Αξιοπρέπεια, και η Δικαιοσύνη. Όλα αυτά διότι ήταν καλά βολεμένοι οι προεστοί, όπως ήταν καλά βολεμένοι σε πολλά άλλα μέρη της σκλαβωμένης Ελλάδος, καθώς είχαν συμμαχήσει, με τους Τούρκους αδιαφορώντας για τα πάντα. Στο χωριό φτάνουν κυνηγημένοι Έλληνες που τους έκαψαν τα σπίτια οι Τούρκοι, έσφαξαν τους συγγενείς τους, τους πήρανε κινητή-ακίνητη περιουσία. Όσοι γλύτωσαν, πήραν τους δρόμους για να σωθούν. Κάποιοι κάτοικοι του πλουσίου χωριού Λυκόβρυση, επιθυμούν να βοηθήσουν τους κατατρεγμένους ομοεθνείς τους, αλλά φοβούνται τους δημογέροντες.
Πάνω από όλα φοβούνται τον παπά του χωριού, για αυτό δεν τολμούν να βοηθήσουν τους πεινασμένους. Κάποιοι βοηθάνε στα κρυφά, για να μην τους πάρει είδηση ο ιερέας της Λυκόβρυσης και τους αφορίσει !!! Ο παπά Γρηγόρης ήταν ένας κοιλαράς ιερέας, που δεν έδινε του Αγγέλου του νερό που λέει και ο λαός. Όταν πέθαινε κάποιος φτωχός που δεν είχε λεφτά για την κηδεία τον άφηνε άθαφτο, εκτός εάν πλήρωναν τα έξοδα οι υπόλοιποι χωριανοί.
Ούτε ελεημοσύνη έδινε σε κανέναν φτωχό, όποιος φτωχός του χτυπούσε την πόρτα για βοήθεια χαμήλωνε υποκριτικά τα μάτια λέγοντας ψέματα πως και εκείνος ήταν φτωχός ότι πεινούσε. Για αυτό ο πάπα Γρηγόρης μόλις είδε τους κατατρεγμένους Έλληνες έκανε τα πάντα για να τους διώξει. Δεν τον ένοιαζε που ήταν σκελετωμένοι, που έπεφταν κάτω από την πείνα, που πέθαιναν νέα παιδιά από την ασιτία και τις κακουχίες, που ήταν Χριστιανοί Έλληνες. Προτιμούσε ο πάπα Γρηγόρης να πετάνε στα σκουπίδια τα φαγητά τους, οι κάτοικοι του χωριού, παρά να τα δίνουν στους φτωχούς Έλληνες. Όπως επίσης προτιμούσε να έχουν ένα μέρος των χωραφιών τους ακαλλιέργητα, παρά να τα πάρουν οι φτωχοί δυστυχισμένοι, για να τα καλλιεργήσουν να φανέ λίγο ψωμί, δίνοντας φυσικά το μερίδιο που συμφώνησαν από την σοδειά, στους ιδιοκτήτες των κτημάτων.
Ο πάπα Γρηγόρης μέχρι τέλους δεν άλλαξε μυαλά, κυνήγησε με όλη την δύναμη της ψυχής του, τους φτωχούς κατατρεγμένους Έλληνες αδελφούς. Εδώ αρχίζει το απίστευτο μεγαλείο του Νίκου Καζαντζάκη, του παπά των κατατρεγμένων-ξεριζωμένων Ελλήνων, και κάποιων άλλων ανθρώπων, το οποίο είναι ταυτόχρονα αιώνιο διαχρονικό Ελληνικό αξίωμα.
Ο ιερέας των κατατρεγμένων, ο παπά Φώτης απευθυνόμενος στο ποίμνιο του, δοξάζει τον Χριστό γιατί τους ξεπάτωσαν, τους έδιωξαν από τα σπίτια τους, τους έκλεψαν, τους κυνήγησαν, οι Τούρκοι. Καθώς όπως είπε ο πάπα Φώτης είχαν αρχίσει στο χωριό τους να τρώνε πάρα πολύ, παραφόρτωσαν την ψυχή τους με κρέατα, είχαν ειρήνη, ασφάλεια, καλοπέραση, η σάρκα είχε θρασέψει έχοντας καταπλακώσει την ψυχή. Έλεγαν ότι όλα είναι καλά, όλα είναι δίκαια, κανένας δεν πεινά, κανένας δεν κρυώνει, κανένας δεν υποφέρει, δεν υπάρχει καλύτερος κόσμος.
Τότε ο Χριστός μας λυπήθηκε είπε ο πάπα Φώτης, μας πέταξε στους δρόμους, αδικηθήκαμε, πεινάσαμε, κρυώσαμε και είδαμε πως υπάρχει αδικία, πείνα, κρύο, φτώχεια, γύμνια. Ταυτόχρονα δίπλα στους ανθρώπους που πεινούν υπάρχουν οι πλούσιοι που τους βλέπουν γελώντας. Μας άνοιξε η πείνα τα φτερά, ξεφύγαμε από το δίχτυ της αδικίας, της καλοπέρασης, είμαστε ΕΛΕΥΘΕΡΟΙ, από τα υλικά αγαθά. Το βασικότερο όμως ήταν ότι ζούσαν πλέον αυτοί οι άνθρωποι ως πραγματικοί Έλληνες Χριστιανοί, με αγάπη μεταξύ τους, χωρίς διαφορές, με πραγματική δικαιοσύνη, ενώ πάνω από όλα ζούσαν, χωρίς σεξουαλική διαφθορά, και όλα αυτά που έχουν καταστρέψει ολόκληρους λαούς, και κοινωνίες από την ημέρα που υπήρξαν άνθρωποι στον πλανήτη, μέχρι σήμερα. Μεταξύ των κατατρεγμένων Ελλήνων υπήρχε η απόλυτη τάξη τριαδικού Θεού, για αυτό στο τέλος πήραν την ανταμοιβή που τους άξιζε.
Το απόλυτο διαχρονικό Ελληνικό μεγαλείο, ψυχής , το οποίο μας τονίζει και ο Καζαντζάκης είναι ότι οι περισσότεροι άνθρωποι, που θα πάθαιναν τέτοιου είδους συμφορές θα είχαν απομακρυνθεί για πάντα από τον Χριστό, θα τον ξεχνούσαν, θα τον βλαστημούσαν, θα τον μισούσαν, για το πολλαπλό κακό που τους βρήκε. Κάποιοι άλλοι θα γινόταν εωσφοριστές. Αντίθετα αυτοί εδώ οι κατατρεγμένοι δοξάζουν τον θεό, παρά τα φοβερά δεινά που τους βρήκαν. Αυτό γιατί θεωρούν ότι είναι μια τεράστια ευκαιρία όλες αυτές οι συμφορές, για να μπορέσουν να γίνουν καλύτεροι άνθρωποι, βλέποντας ποσό άδικος είναι ο κόσμος. Όταν ένας άνθρωπος βρίσκεται μέσα στα υλικά αγαθά, είναι σκλάβος του διαβόλου, και εχθρός του Χριστού, διότι δεν βλέπει, δεν νοιώθει την αλήθεια, την δικαιοσύνη, την αξιοπρέπεια, την Ελευθερία. Μεγάλο μέρος των κατατρεγμένων ξεριζωμένων Ελλήνων παρακαλούσε τον θεό, να τους δώσει από εδώ και στο εξής, μόνον τα απολύτως απαραίτητα, γιατί ήταν σίγουροι πλέον πως μόλις αποκτούσαν ξανά παραπανίσια υλικά αγαθά-περιουσία, θα έχαναν πάλι την ελευθερία τους καθώς θα ξαναγίνονταν σκλάβοι των υλικών αγαθών, με αποτέλεσμα να ξαναρχίσουν οι αδικίες μεταξύ τους. Ο κύριος Χαρίλαος, ένας γέροντας από τους ξεριζωμένους, που ήταν πλούσιος, παρακαλούσε όλη μέρα τον Χριστό να μην του ξαναδώσει πλούτη, γιατί θα γινόταν πάλι κακός άνθρωπος.
Ο Χριστός μίλησε μέσα στις ψυχές κάποιων ανθρώπων, ένας από αυτούς που πόνεσε για τους ξεριζωμένους, ήταν ο φτωχός βοσκός από το χωριό της Λυκόβρυσης ο Μανωλιός, ο οποίος λυπήθηκε τους φτωχούς κατατρεγμένους για αυτό τους συμπαραστεκόταν με όλη την ψυχή. Σε μια λοιπόν από της πολλές διαμάχες μεταξύ των υποστηρικτών των κατατρεγμένων Ελλήνων, και αυτών που δεν τους ήθελαν, είπε ο Μανωλιός απευθυνόμενος στον κακό ιερέα της Λυκόβρυσης τον πάπα Γρηγόρη που τον καταράστηκε γιατί βοηθά τους φτωχούς : “Με καταριέσαι, αλλά αυτό που θέλεις να πεις, είναι στην κατάρα των προεστών και των παπάδων (των κακών, όχι των καλών). Εσείς σταυρώσατε τον Χριστό, και άμα κατέβαινε πάλι στην γη, εσείς πάλι θα τον ξανασταυρώνατε”.
Ο καιρός περνούσε και κάποιοι χωριανοί από την Λυκόβρυση, εξακολουθούσαν να βοηθούν τους φτωχούς κατατρεγμένους, που είχαν ανεβεί στις σπηλιές όπου κατοικούσαν μέσα στο κρύο γυμνοί, πεινασμένοι, και πέθαιναν από την πεινά. Σκεφτόταν λοιπόν ο πάπα Γρηγόρης ότι έπρεπε ο λόγος του ιερέα να έχει μεγαλύτερη δύναμη. Με έναν του λόγο ο κάθε ιερέας να μπορεί να αφήνει νεκρό, όποιον διαφωνούσε μαζί του, με αυτόν τον τρόπο θα επικρατούσε “δικαιοσύνη”, στον κόσμο. Πέρασαν λοιπόν από το μυαλό του πάπα όλοι οι άνθρωποι που θα σκότωνε, εάν είχε αυτήν την δύναμη. Η δικαιοσύνη του Χριστού. Όταν ο Χριστός μίλησε μέσα στην ψυχή ενός πραγματικά καλού ανθρώπου, του Μιχελή, τότε έγινε ένα ακόμη θαύμα. Ο Μιχελής ήταν ο ποιο πλούσιος του Χωριού, πίστεψε πραγματικά στον Χριστό, για αυτό αποφάσισε να δώσει όλη την περιουσία στους κατατρεγμένους φτωχούς. Όμως ο παπά Γρηγόρης έκανε ότι περνούσε από το χέρι του, με αποτέλεσμα να βγάλει τρελό το αρχοντόπουλο, χωρίς να ισχύει κάτι τέτοιο.
Αυτό το έκανε για να πάρει την περιουσία του εκείνος, ως αρχηγός της δημογεροντίας (Έλληνες προεστοί). Όλα αυτά με την σφραγίδα του Τούρκου Αγά που ήταν ένα και το αυτό με τους ψευτοέλληνες προεστούς. Μετά από αυτήν την αδικία, ο ιερέας των φτωχών ο παπά Φώτης πήγε να μιλήσει στον Δεσπότη του Μεγάλου χωριού, στο οποίο υπαγόταν η Λυκόβρυση, μήπως βρούνε οι φτωχοί το δίκιο του, για να μπορέσουν να πάρουν πίσω τα χωράφια που τους παραχώρησε ο Μιχελής.
Ο Δεσπότης όμως δεν άκουσε την φωνή του Χριστού, καθώς πιο πριν, είχε περάσει ο παπά Γρηγόρης από το γραφείο του δεσπότη, και του είπε ψέματα. Ο ιερέας της Λυκόβρυσης, του είπε, ότι οι κατατρεγμένοι Έλληνες που τους ξερίζωσαν, οι Τούρκοι, ότι ήταν κομμουνιστές, μπολσεβίκοι με εντολές από την Μόσχα. Ο δεσπότης δέχτηκε την άποψη του κακού ιερέα, καθώς είχε πάρει από εκείνον τα απαραίτητα δώρα. Στον αντίποδα ο φτωχός ξυπόλητος, ο ιερέας των κατατρεγμένων δεν είχε τίποτα να του προσφέρει, για να μπορέσει να βρει το δίκιο του. Εδώ είναι πλέον ολοφάνερο, ότι από τα αρχαία χρόνια, ότι δύο είδη Χριστού υπάρχουν. Ο ένας “Χριστός” είναι ο ψεύτικος, διότι είναι άδικος, κακός, πλούσιος κοτζάμπασης, που τα έχει καλά με τον Αγά του Χωριού, και όλους τους εξουσιαστές του κόσμου ανά τους αιώνες. Αυτός ο Χριστός κλείνει την πόρτα τρώγοντας, χωρίς να δίνει στους φτωχούς, λέγοντας ότι είναι δίκαιος, σωστός, αυτός ο κόσμος και όποιος τολμήσει να αντιδράσει θα τον αφορίσουν, οι ιερείς του.
Αντίθετα ο πραγματικός Χριστός είναι ξυπόλυτος, φτωχός, κατατρεγμένος, χτυπά τις πόρτες για βοήθεια αλλά δεν του ανοίγει κανένας, βλέπει τα παιδιά που πεινούν τις ψυχές που πονούν, λέγοντας ότι ο κόσμος είναι άδικος πρέπει να αλλάξει . Αυτός ο τελευταίος όπως καταλάβατε είναι ο πραγματικός Χριστός, είναι ο Χριστός των Ελλήνων, είναι ο θεός που σταυρώθηκε και μαρτύρησε για τους ανθρώπους. Η πείνα και η δυστυχία των φτωχών Ελλήνων συνεχιζόταν, με αποτέλεσμα τα παιδιά της Σαρακήνας, να πεθαίνουν σκελετωμένα από την πείνα. Στην Λυκόβρυση, κατά την διάρκεια ενός γλεντιού για αρραβώνες, ο Μανωλιός, ο βοσκός πλησίασε τους προεστούς ζητώντας να μιλήσει. Ο κακός ιερέας με το ζόρι τον άφησε να μιλήσει. Όταν ο Μανωλιός πηρέ τον λόγο είπε, ότι τον στέλνει ο Χριστός για να τους μιλήσει και να τους πει ότι όταν πεινούν οι φτωχοί είναι σαν να πεινά ο ίδιος, ότι όταν υπάρχουν άστεγοι, γυμνοί, πεινασμένοι, είναι κι ο ίδιος ο Χριστός άστεγος, γυμνός, και πεινασμένος. Όποιος ελεεί φτωχό είναι σαν να δανείζει στον θεό τους είπε ο φτωχός βοσκός. Δώστε το ένα δέκατο από την σοδειά σας, να φανέ τα αδέρφια μας οι πεινασμένοι Έλληνες, δώστε τα ακαλλιέργητα χωράφια μας να τα δουλέψουν οι φτωχοί να φανέ ψωμί, να γίνετε και εσείς οι Λυκοβρυσιώτες ακόμη πιο πλούσιοι από το μερίδιο της σοδειάς, που θα σας δίνουν ως ιδιοκτήτες των κτημάτων. Αλίμονο στον Λυκοβρισιώτη που τρώει χωρίς να συλλογιέται τα φτωχά παιδια. Κάθε παιδί που πεθαίνει της πείνας είμαστε εμείς υπεύθυνοι που έχουμε και δεν δίνουμε. Ο κακός ιερέας δεν άντεξε σηκώθηκε λέγοντας μην τον ακούτε αυτόν τον λαοπλάνο τον Μανολιο, ο Χριστός έχει “δικούς” του κρυφούς νόμους για να μοιράζει τα πλούτη στους ανθρώπους. Ο θεός αποφασίζει για το ποιοι θα είναι πλούσιοι, και ποιοι θα είναι φτωχοί, να πας στα πρόβατα σου είπε ο παπά Γρηγόρης, στον Μανωλιό, διότι οι ελεημοσύνες είναι εναντία στο θέλημα του θεού !!! Ο παπά Γρηγόρης δεν γινόταν καλά με τίποτα, είχε εξαγριωθεί, για αυτό στην συνέχεια είπε : “Ότι ήμασταν μια χαρά στο χωριό μας, τάξη και ομόνοια βασίλευε, μέχρι που ήρθανε αυτοί οι πεινασμένοι από άλλα μέρη”. Τότε τον λόγο πήρε ο ιερέας των φτωχών κατατρεγμένων Ελλήνων, ο παπά Φώτης, ο οποίος απευθυνόμενος στον κακό ιερέα του είπε με ήρεμη φωνή : “Δίκιο έχεις παπά Γρηγόρη ότι γίνεται σε αυτόν τον κόσμο, είναι γιατί ο θεός το θέλησε. Μίλησε ο Μανωλιός γιατί ο θεός το θέλησε, άνοιξαν μερικές καρδιές από την Λυκόβρυση, για αυτό άνοιξαν μερικά κελάρια δίνοντας βοήθεια στους πεινασμένους γιατί ο Χριστός το θέλησε. Εάν ήρθαμε εμείς να χαλάσουμε την ησυχία σας, φέρνοντας ανησυχία στο χωριό σας, πάλι ο Χριστός το θέλησε. Γιατί όταν πολυησυχάσει το νερό βουρκιάει, όταν πολυσυχάσει η ψυχή βουρκιάζει και αυτή.
Ο θεός έδωσε να είμαστε εμείς ο άνεμος, που θα σηκώσει την τρυκιμία να ζωντανέψουν τα νερά (Οι ψυχές), για να βρούν ξανά τον σωστό δρόμο”, για τον Χριστό, την Ελλάδα, την Ελευθερία, και την δικαιοσύνη. Εδώ γίνεται αναφορά στα υλικά αγαθά την καλοπέραση, την αδικία, την διαφθορά, την αδιαφορία για τον συνάνθρωπο. Η σωτηρία των πλουσίων κατοίκων της Λυκόβρυσης είναι οι κατατρεγμένοι Έλληνες που ήρθαν από μακριά κυνηγημένοι από τους Τούρκους. Ο παγκόσμιος Έλληνας Νίκος Καζαντζάκης, έγραψε το παγκοσμίου βεληνεκούς, μυθιστόρημα “ο Χριστός ξανασταυρώνεται”. Εκεί μέσα από τους πρωταγωνιστές, μας δείχνει μερικούς από τους πιο διαχρονικούς χαρακτήρες, του Ελληνικού έθνους.
Οι άνθρωποι αυτοί αυτοί έχουν συγκεκριμένα κοινωνικά χαρακτηριστικά, τα οποία παραμένουν σταθερά και αναλλοίωτα στο πέρασμα των αιώνων. Είναι άνθρωποι διαχρονικοί, γεμάτοι από ανήθικα-ταπεινά πάθη, καταπιεσμένοι με φοβίες, χωρίς να υπάρχει καμία ιδιαίτερη αιτία, πλην της Τουρκικής κατακτήσεως. Άνθρωποι χωρίς παιδεία, που δεν διέπονται, από τα πατροπαράδοτα Ελληνικά αξιώματα.
Ο Νίκος Καζαντζάκης καταδικάζει μέσα από το εξαίσιο έργο του, τον ραγιαδισμό και την απανθρωπιά. Οι κάτοικοι του χωριού Λυκόβρυση βρίσκονται υπό την διοίκηση, του Τούρκου Αγά, τον οποίο φοβούνται πολύ,. Ο ραγιαδισμός, η δειλία και η υποτακτικότητα, έχουν εισχωρήσει, βαθιά μέσα στο dna τους. Έχουν γίνει αγνώμονες, κουτοπονήροι, συμφεροντολόγοι, άτολμοι, φαρισαίοι, και τιμητές της ηθικής. Ήταν δειλοί, μοιραίοι, και άβουλοι αντάμα. Αναζητούν στην μικρή κλειστή κοινωνία, έναν αποδιοπομπαίο τράγο, ο οποίος θα γνωρίσει ταπεινώσεις και προσβολές εκ μέρους τους. Σταυρώνουν τους αδύναμους, τους κατατρεγμένους, τους αδικημένους, γιατί οι συνειδήσεις τους είναι ένοχες. Οι άβουλοι και απαίδευτοι ραγιάδες, ακολουθούν τις προσταγές των δημογερόντων τους. Είναι έρμαια, των κουτοποόηρων προεστών, που ενεργούν, αποκλειστικά με βάση τα προσωπικά τους συμφέροντα, και όχι για την προάσπιση των κεκτημένων της Ελληνικής κοινότητας.
Αυτές οι θλιβερές μορφές ζωής, βάζουν προσωπεία “Χριστιανικά-Ελληνικά”, και υποδύονται ότι είναι “ηθικοί, σεμνοί, λογικοί, δίκαιοι” και πολεμούν ως ξένο σώμα, ως κάτι “κακκό” τους ανθρώπους, που άδικα, η ζωή τους χτύπησε.
Στην τοπική κοινωνία επικρατεί η υποκρισία, ο ψευτοχριστιανισμός-ραγιαδισμός, η ματαιοδοξία, και η κατάντια. Ελληνικές αρετές, όπως η εξέλιξη, η βοήθεια, προς τον συνάνθρωπο, και η απονομή δικαιοσύνης, αποτελούν άγνωστες έννοιες, για τους κατοίκους της Λυκόβρυσης..
Οι κάτοικοι του χωριού, αποτελούν ένα τραγικό συνοθύλευμα, από ματαιόδοξους-συμφεροντολόγους ιερείς, αδύναμους-απαίδευτους και φιλάργυρους κάτοικους. Η δημογεροντία καταδυναστεύει τους αμέτοχους στην διοίκηση της κοινότητας, και όταν κάποιος ζητήσει να συμμετέχει στα κοινά, και στην λήψη των αποφάσεων, απειλείται και διώκεται. Οι εύποροι-ραγιάδες κάτοικοι, δεν απειλούνται από την Τουρκική εξουσία του Αγά. Αντιθέτως, συνδιαλέγονται μαζί του, και τις περισσότερες φορές εις βάρος των ομόθρησκων συμπολιτών τους.
Εδώ βλέπουμε τον διαχρονικό και προδοτικό ρόλο των ραγιάδων, και την υποτέλεια στον εκάστοτε κατακτητή, προκειμένου να εξασφαλισθούν κάποια προσωπικά τους προνόμια. Ο Καζαντζάκης στιγματίζει μια άρρωστη κοινωνία, της οποίας η ψυχολογία στηρίζεται στην νοοτροπία του, άβουλου υποχείριου ραγιά, του υποταγμένου, στην ιδεολογία των αρχόντων. Οι προεστοί συμπεριφέρονται με βάση τα οικονομικά και τα ταξικά-κοινωνικά τους συμφέροντα. Από την στιγμή που ο φτωχός βασκός, ο Μανωλιός, γίνεται κίνδυνος για τα δικά τους κεκτημένα τους, και τις κοινωνικές δομές που τα στηρίζουν, δεν διστάζουν να τον εξοντώσουν. Η Χριστιανική πίστη, για την οποία αγωνίζονται οι αδύναμοι και κατατρεγμένοι, στοχοποιείται και χαρακτηρίζεται από την δημογεροντία ως “κομμουνιστική”-“επικίνδυνη” και οι υποστηρικτές της, ονομάζονται “ταραχοποιοί”, που ήταν όργανα των Ρώσων κουμμουνιστών, που απειλούν την τάξη και την ασφάλεια της κοινωνίας και τα θεμέλια αυτής την θρησκεία, την πατρίδα, την οικογένεια, την ιδιοκτησία και την δικαιοσύνη.
Αναφορικά με τον προδοτικό ρόλο της εκκλησίας, στο μυθιστόρημα του, ο Καζαντζάκης καταδικάζει τους επαγγελματίες ιερείς, τον νεοταξικό Χριστιανισμό, ο οποίος δεν λειτουργεί ως στήριγμα των αδύναμων Ελλήνων, καθώς έχει ταυτιστεί με τα συμφέροντα και την ιδεολογία, που έχουν οι κρατούντες της άρχουσας-νέας τάξης. Η στάση της εκκλησίας, εμποδίζει την επαναστατική διάθεση, με τις ευχές της επίσημης Τουρκικής εξουσίας,
Οι κατατρεγμένοι Έλληνες, από τους Τούρκους, βρίσκουν στήριγμα σε έναν ταπεινό λειτουργό, του κυρίου ημών Ιησού Χριστού, τον παπά-Φώτη, έναν φωτισμένο εκπρόσωπο του κατώτερου κλήρου, ο οποίος συντρέχει τις ανησυχίες και το δίκιο των προσφύγων και κάνει τα πάντα να τους βοηθήσει. Αυτή η επιλογή του, θα τον φέρει σε ανοιχτή ρήξη με την επίσημη ιεραρχία.
Οι κατεξοχήν εκπρόσωποι της Καζαντζάκειας ελευθερίας είναι οι κάτοικοι της Σαρακήνας, οι διωκόμενοι-αδικημένοι Έλληνες πρόσφυγες, αλλά και ο παπά Φώτης, η κεφαλή, των αδύναμων. Στον αντίποδα βρίσκονται οι κάτοικοι της Λυκόβρυσης, και οι αδρανείς ραγιάδες. Οι κάτοικοι της Σαρακήνας είναι οι αγέρωχοι μαχητές του Ελληνισμού, της Ελευθερίας, της αξιοπρέπειας και της ορθοδοξίας. Ένα ακόμη, επικό μυθηστόρημα, του κορυφαίου υμνήτη της Ελευθερίας.
Το έργο ο Χριστός ξανασταυρώνεται, είναι γραμμένο με το ίδιο πολεμικό και αγωνιστικό ύψος, όπως είναι και ο Καπετάν Μιχάλης. Ελευθερία, αξιοπρέπεια, πίστη, Ελλάδα, Ορθοδοξία και αγώνας.
Η πατρίδα εiναι η μητέρα όλων μας, καθώς όλοι οι Έλληνες έχουμε ισχυρό συναισθηματικό δέσιμο, με την θρησκεία, την ιστορία, τον πολιτισμό και τους προγόνους.
Η Ελλάδα και το Ελληνικό έθνος διατηρούν την αξιοπρέπεια, και το μεγαλείο της ψυχής, σε κάθε περίσταση, ακόμη και στις πιο δύσκολες καταστάσεις.
Από τον Μαραθώνα, την Σαλαμίνα, της Πλαταιές, της Θερμοπύλες, την Νινευή, τον Σπερχειό, το Κλειδί, και την εκστρατεία του Μεγάλου Αλεξάνδρου, εως το αθάνατο 1821 και το ένδοξο έπος του 1940, με την ανέλπιστη εκείνη εποποιία, έναντι των Ναζιστών του Χίτλερ, η ιδέα της ελευθερίας και των αδούλωτων Ελληνικών μεταφέρεται με ένα θαυμαστό τρόπο από γενιά σε γενιά. Μέσα από τις Ομηρικές ραψωδίες, τους Περσικούς πολέμους, τις μοναδικές αρχαίες τραγωδίες, την Ελληνική-Ρωμαϊκή ιστορία, το αγιασμένο 1821, την προφορική παράδοση, κυριάρχησαν τα Ελληνικά ιδεώδη και στην σύγχρονη εποχή τα βλέπουμε με τον πιο μεγαλειώδη τρόπο, στα έργα του Νίκου Καζαντζάκη.
Την σημερινή εποχή ας σταθούμε στις επάλξεις δίπλα στον Έλληνα που αναπαύεται στο Έβδομον (Κωνσταντινούπολη), στην αυτοκρατορική βίγλα, κάτω από το λάβαρο του σωτήρα ημών Ιησού Χριστού και του Βουλγαροκτόνου, του αλύγιστου στα στίφη των βαρβάρων, τον πολέμαρχο των ελευθέρων Ελλήνων, τον ανίκητο ηθικά Ήρωα της Ρωμιοσύνης. Αυτό επιβάλει το ιερό καθήκον, το υπέρτατο χρέος έναντι του έθνους.
Στις εποχές της πνευματικής άλωσης, της διαφθοράς, τις επελάσεως της παγκοσμιοποίησης, των καθημαγμένων και υπόδουλων ψυχών, από την οικονομική κρίση, οι Έλληνες κυβερνήτες ως ανήμποροι-επαίτες, παραδίδουν κυριαρχία και εθνικό πλούτο, παρακαλούν για χρήματα αδιαφορώντας για την εθνική συνείδηση, τον πολιτισμό και τις αξίες μας.
Χριστιανοί, σήμερα οι Ήρωες της Ελληνικής-Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας, κρατώντας την βασιλική ρομφαία, στέκονται όρθιοι, απτόητοι, αγέρωχοι, μας δείχνουν τον δρόμο ελπίζοντας να μας οδηγήσουν εκ νέου σε νικηφόρους αγώνες, σε μάχες σπουδαίες, έναντι του προαιώνιου εχθρού, της νεοταξικής βαρβαρότητας. Η νέα τάξη πραγμάτων αποτελεί μια άσπλαχνη, πανάρχαια θεώρηση, ενός άλλου πολιτισμού, του Φοινικικού, ο οποίος εκφράζει την κοινωνία του κέρδους, της απόλυτης κυριαρχίας στην οικονομία. Δημιουργεί τους ανθρώπους, οι οποίοι ζούνε μέσα στην ακολασία και τα πιο ταπεινά σεξουαλικά πάθη.
Η Ελλάδα σήμερα θυμίζει την εποχή, των Κομνηνών και την εποχή της Αλώσεως της αυτοκρατορίας το 1204 μ.Χ., Όπως τότε, το ίδιο και τώρα, η χώρα βρίσκεται σε πλήρη οικονομική, εθνική, κοινωνική παρακμή- απαξίωση και απομόνωση. Η Ελλάδας εξαθλιώνεται ραγδαία, ηθικά-πνευματικά, φτωχοποιείται και εξαναγκάζεται, να καταβάλει, έναν τεράστιο φόρο υποτέλειας-ραγιαδισμού, πληρώνοντας κατασκευασμένα χρέη, σύμφωνα με τους ειδήμονες. Η πολιτική, η στρατιωτική, η οικονομική και η εθνική μας ισχύς εκμηδενίστηκαν.
Η ηθική, η πνευματική, η κοινωνική, η στρατιωτική, η οικονομική κατάρρευση, οδηγούν στην εθνική παρακμή-σήψη και κατ επέκτασιν στον αφανισμό. Η νέα τάξη έχει πλέον επιβληθεί στην Ελληνική επικράτεια και βιώνουμε την εξουσία της, σε όλους τους βασικούς θεσμούς του έθνους. Ειδικά η νέα τάξη κυριάρχησε στην κλασική Ελληνική παιδεία, και στην Ορθοδοξία. Η παιδεία ως θεσμός έχει απολέσει οριστικά την ιδιότητα του Ελληνικού, εθνικιστικού-παιδαγωγικού και κοινωνικού χαρακτήρα. Όλες οι κοινωνικές τάξεις υποκύπτουν σταδιακά στην παγκοσμιοποίηση. Η εθνική ανεξαρτησία και η δυνατότητα των Ελλήνων να ορίζουν ανεξάρτητη εθνικιστική παιδαγωγική και Ορθόδοξη θρησκευτική πολιτική, μειώθηκε δραματικά και τείνει να εξανεμιστεί. Οι σύγχρονοι φίλοι του δωδεκαθέου, κυριαρχούν παντού, με αποτέλεσμα να ελέγχουν κάθε πτυχή της ζωής των σκλαβωμένων Ελλήνων. Η νέα τάξη ελέγχει εκτός από την Ελληνική παιδεία, την μουσική, τον κινηματογράφο, το θέατρο, την λογοτεχνία, τα ΜΜΕ, την μόδα, τον αθλητισμό κλπ.
Ελάχιστοι είναι αυτοί οι οποίοι εξαιρούνται, από κάθε τομέα.
Ομαδικά και οργανωμένα, από όλους τους κλάδους επιβουλεύονται την ορθοδοξία, και προσπαθούν να αφανίσουν καθετί χριστιανικό. Προωθούν την απομάκρυνση από την Ηθική Χριστιανική ζωή. Ισοπεδώνουν τους Έλληνες και την Ορθοδοξία. Στο διάβα τους, εξαφανίζουν κάθε έννοια ηθικής, και αξιοπρέπειας. Έκαναν την πλειοψηφία των πολιτών, να είναι κατώτεροι και από τα ζώα. Η νέα ηθική, που επιβάλλουν οι κρατούντες, έχει έναν βασικό δόγμα, την σεξουαλική λατρεία. Δεν υπάρχει κανένα όριο, και κανένας ηθικός δισταγμός.
Υπάρχουν λαοί οι οποίοι με κλάματα, παρακάλια και βλαστήμιες, καλούν τον Κύριο ημών Ιησού Χριστό να τους βοηθήσει.
Όμως οι Έλληνες, μόνον με έναν τρόπο ξέρουν να καλούν τον Χριστό να τους υποστηρίξει, πολεμώντας. Όλοι οι Έλληνες εφάρμοσαν πιστά την διδαχή του στυλοβάτη του Ελληνισμού και της Ορδοδοξίας, του Αγίου Γρηγορίου του Θεολόγου : ” Κρείττων γάρ επαινετός πόλεμος, ειρήνης χωριζούσης θεού. Για αυτό πολέμησαν ανά τους αιώνες, εκατομμύρια Έλληνες ήρωες. Η χριστιανική πίστη θεωρεί τον πόλεμο και την χρήση των όπλων προς άμυνα βέβαια, ένα αναγκαίο κακό. Η Ελλάδα στο πέρασμα των αιώνων, έχει σταυρωθεί αμέτρητες φορές. Πόλεμοι, γενοκτονίες, σφαγές, κλοπές, βιασμοί και σκλαβιά. Ο λόγος ένας και μοναδικός.
Το Ελληνικό έθνος, διαχρονικά επιβίωσε, εξαιτίας των σοφών, των αγίων, των Ηρώων και των χρηστών ηθών. Ω, παίδες Ελλήνων, ίτε, ελευθερούτε πατρίδ’, ελευθερούτε δε παίδας, γυναίκας, θεών τε πατρώων έδη, θήκας τε προγόνων` νυν υπέρ πάντων αγών (Παιάνας-Αισχύλος). Μητρός τε και πατρός και των άλλων προγόνων απάντων τιμιώτερον εστίν η Πατρίς (Πλάτων, Κρίτων). Ο Αριστοκλής-Πλάτωνας εiναι ο πρώτος-κορυφαίος εθνικιστής φιλόσοφος, όλων των εποχών, διότι καθόρισε το πρώτο και σπουδαιότερο πατριωτικό αξίωμα, ενώ ήταν ο μοναδικός φιλόσοφος στον κόσμο ο οποίος πήγε ενάντια, στην Φιλοσοφική και ηθική του διδασκαλία για να επιβιώσει η Ελλάδα. Αν είσαι ανήμπορος να κρατήσεις αναμμένες τις λαμπάδες της Πατρίδα σου, δεν είσαι συνειδητός Έλληνας, δεν είσαι Πατριώτης. Χρωστάμε σ’ όσους ήλθαν, πέρασαν, θα ‘ρθούνε, θα περάσουν. Κριτές θα μας δικάσουν, οι αγέννητοι, οι νεκροί ( Κωστής Παλαμάς).
Αν λαχταράς την λευτεριά σε ξένους μην ελπίζεις, παρ’ την ο ίδιος αν μπορείς αλλιώς δεν την αξίζεις. Αυτά είπε μεταξύ πολλών άλλων ο μεγαλύτερος υμνητής των δυο ιερότερων ανθρώπινων αξιών, της ελευθερίας και της αξιοπρέπειας, οι οποίες εiναι δημιουργήματα των αρχαίων Ελλήνων, κατά την σύγχρονη εποχή.
Οι πρόγονοί μας όχι μόνον δημιούργησαν αυτές τις δύο αξίες, αλλά της “πότισαν” με αίμα, όσο κανένα άλλο Έθνος στην παγκόσμια ιστορία. Η ελευθερία του ανθρώπου είναι το πιο ακριβό αγαθό, δεν δίνεται δωρεάν ούτε από τον Θεό, ούτε από τους ανθρώπους, χρειάζεται πολύς αγώνας, κόπος, αίμα για να πάρεις πίσω την ζωή σου. Αυτό μας το έδειξαν οι πόλεμοι των αγίων προγόνων μας, οι οποίοι πολεμούσαν, όλους εκείνους τους αιώνες για να παραμείνουν ελεύθεροι και για να έχουν την διοίκηση της Ελληνικής-Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας. Εάν η ζωή ήταν μόνον προσευχές, καθώς και υποστήριξη του Χριστού μέσω θεόσταλτων σωτήρων, τότε οι προγονοί μας, αυτοί οι τέλειοι χριστιανοί δεν θα χρειαζόταν να πολεμήσουν ποτέ κατά την μεσαιωνική εποχή. Θα έπρεπε δικαιωματικά να καθόταν όλους εκείνους τους αιώνες στα σπίτια τους-καναπέδες να περιμένουν τον αντίστοιχο Βατάτζη, τον οποίο περιμένουν αδίκως οι ραγιάδες σήμερα. Η προσμονή “θεόσταλτων σωτήρων” από τον Θεό είναι ένα από τα μεγαλύτερα δείγματα αμάθειας-παρακμής των ραγιάδων, οι οποίοι σαπισμένοι από την σεξουαλική διαφθορά αναμένουν βοήθεια από τον θεό.
Σκεφτείτε τι θα γινόταν εάν οι προγονοί μας οι άγιοι Έλληνες της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας σε κάθε εισβολή των αμέτρητων εχθρών μας αντί να πολεμούν να έκαναν μόνον συλλαλητήρια ;
Θα είχε αφανιστεί η Ελλάδα πολλούς αιώνες πριν. Φανταστείτε την ώρα που εισέβαλαν οι Πέρσες, οι Αγαρηνοί, οι Γότθοι, οι Βούλγαροι, οι Ρώσοι, οι Άβαροι, ι Τούρκοι να έπαιρναν οι άγιοι πρόγονοι μας σημαίες και πανό να έκαναν συλλαλητήρια και να έλεγαν δεν πολεμάμε.
Σε κάθε πρόταση παραδόσεως από τους εχθρούς, οι πρόγονοι μας απαντούσαν ΟΧΙ. Όλες τις φορές οι Έλληνες απάντησαν αρνητικά. Ο Χριστός βοηθά μόνον αυτούς που αγωνίζονται σκληρά, μόνον όσους πολεμούν, όσους ζούνε χωρίς σεξουαλικές ανωμαλίες. Αντιθέτως δεν βοηθά ποτέ όσους ζούνε μέσα στην σεξουαλική διαφθορά. Επίσης ο Θεός δεν βοηθά ποτέ όσους είναι καθήμενοι σε έναν καναπέ, και περιμένουν την ελευθερία, να τους δωθεί ως “δώρο”, χωρίς να βοηθούν τον συνάνθρωπο, χωρίς να ζούνε ηθικά. Το πιο κλασικό παράδειγμα οι Εβραίοι οι οποίοι έκαναν σεξουαλικές ανωμαλίες, ενώ ταυτόχρονα λάτρεψαν δαίμονες. Τότε ο Θεός περίμενε να πεθάνει μέχρι και ο τελευταίος Εβραίος που είχε αμαρτήσει ενώπιον του. Μόνον τότε πήγε τους υπόλοιπους που δεν είχαν αμαρτήσει στην γη της επαγγελίας. Ο αληθινός θεός-Δημιουργός, είναι ο θεός του καλού, της δικαιοσύνης, της αγάπης, της τάξης, της ηθικής, για αυτό δεν βοήθησε ποτέ ανά τους αιώνες, τους σάπιους που ζούνε μέσα στην σεξουαλική διαφθορά, την αδικία, την ανομία, την αταξία κλπ. Οι πηγές ζωής του έθνους μας, ήταν και είναι η Ορθοδοξία και η αρχαία Ελληνική παιδεία.
Οι Έλληνες του 1821 και του 1940, δεν είχαν σε καμία περίπτωση την πνευματική αίγλη των Ελλήνων, των Περσικών πολέμων, και των Ελλήνων της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας, καθώς οι περισσότεροι ήταν αγράμματοι και απαίδευτοι. Εν τούτοις γιατί ζούσαν ηθικά-μοναγαμικά, χωρίς σεξουαλικές ανωμαλίες, με πίστη Χριστού, επέτυχαν δύο θρυλικά επιτεύγματα, ενάντια σε κάθε λογική. Την απελευθέρωση του έθνους, το 1821 και το έπος του 1940. Η Ορθοδοξία, τα χρηστά ήθη, και η αρχαία Ελληνική γραμματεία ήταν και είναι, οι πηγές ζωής και επιβιώσεως του Ελληνικού έθνους.
Το παράδειγμα της θυσίας των Ελλήνων της αλώσεως, θα λειτουργήσει ως ένα διαχρονικό παράδειγμα, ηρωισμού για όλους τους Έλληνες, οι οποίοι θα δεχτούν μέσα στις ψυχές τους, την θυσία, εκείνων που χάθηκαν με τον πιο βίαιο τρόπο στο όνομα της Ελλάδας και του κυρίου Σωτήρα και Λυτρωτή ημών, Ιησού.
Όλους τους επόμενους αιώνες εκατομμύρια Έλληνες άνδρες με παραδείγματα τους ήρωες Αυτοκράτορες-Στρατηγούς, Αξιωματικούς, στρατιώτες, πολέμησαν και θυσιάστηκαν για την πατρίδα. Ένας εξ αυτών ήταν και ο Καπετάν Μιχάλης. Ο Καπετάν Μιχάλης ήταν ένας άνδρας που δεν μιλούσε πολύ, δεν έλεγε περιττὰ λόγια, δεν υπερηφανευόταν, δεν τα έβαζε με αδύναμους, δεν έκανε αδικίες. Ακόμη δεν διασκέδαζε σχεδόν καθόλου, μόνον 2 φορές τον χρόνο. Η μοναδική του σκέψη ήταν η απελευθέρωση της Κρήτης. Σε κάθε μάχη έκαναν επιθέσεις πρώτο, και δεν καταδεχόταν να κοιτάξει πίσω του, εάν τον ακολουθούν άνδρες του. Αυτό είναι ένα πανάρχαιο Ελληνικό αξίωμα, το οποίο εφάρμοζαν όλοι οι Έλληνες Αυτοκράτορες, στρατηγοί αξιωματικοί.
Γράφει ο Άγγελος-Ευάγγελος Φ. Γιαννόπουλος
Πάγια αρχή μου είναι ότι όλοι οι λαοί, όλοι οι άνθρωποι, έχουν δικαίωμα να πιστεύουν οπού θέλουν. Όλα αυτά με την απαραίτητη προυπόθεση να μην επιβάλλουν τα πιστεύω τους σε τρίτους, είτε δια της βίας, είτε με πλάγιους τρόπους. Από όλους τους προαναφερόμενους, εξαιρείται, ένα μικρό μέρος βάση των παγκόσμιων Φιλοσοφικών-μαθηματικών σταθερών, μέτρον άριστον και μηδέν άγαν.
Η ελευθερία πίστεως είναι θεόδοτη. Ο ίδιος ο Θεός έδωσε το δικαίωμα στους ανθρώπους, να πιστεύουν, όπου επιθυμούν. Προσωπικά είμαι υπέρ της συνυπάρξεως των λαών και των διαφορετικών θρησκευτικών, πεποιθήσεων, για αυτό στηρίζω, τον μεγάλο Σύριο ηγέτη Ασσάντ, ο οποίος επέτυχε να συνυπάρχουν ειρηνικά, Χριστιανοί και Μουσουλμάνοι.
Αναφέρομαι πάντοτε στους Φοίνικες που από μονοθεϊστές της Π. Διαθήκης και πιστοί των προφητών, εγκατέλειψαν τον Θεό, άλλαξαν και έγιναν εωσφοριστές του δωδεκαθέου. Δεν αναφέρομαι σε όλους τους Φοίνικες.
ΒΙΒΛΙΑ ΣΕ ΗΛΕΚΤΡΟΝΙΚΗ ΜΟΡΦΗ :
ΗΡΟΔΟΤΟΣ, ΠΛΑΤΩΝΑΣ, ΙΣΟΚΡΑΤΗΣ.
ΞΕΝΑ ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ ΚΑΙ ΕΡΓΑΣΙΕΣ,
ΠΕΡΙ ΠΡΟΕΛΕΥΣΩΣ ΤΟΥ ΔΩΔΕΚΑΘΕΟΥ :
Η ΤΡΟΙΑ . ΜΙΑ Ιουδαιοφοινικική αποικία.
http://ofis66.blogspot.com/2017/05/blog-post_9.html
www.greek-language.gr › digitalResources › ancient_greek › library
Ιστορίαι (Ηροδότου) – Βικιθήκη
https://el.wikisource.org › wiki › Ιστορίαι_(Ηροδότου)
ΠΛΑΤΩΝ: Μενέξενος – Η Πύλη για την ελληνική γλώσσα
www.greek-language.gr › ancient_greek › library › browse
ΙΣΟΚΡΑΤΗΣ: Ἑλένης ἐγκώμιον (10) – Η Πύλη για την ελληνική …
www.greek-language.gr › ancient_greek › library › browse
ΙΣΟΚΡΑΤΗΣ: Πανηγυρικός (4) – Η Πύλη για την ελληνική γλώσσα
* Ο ΕΥΡΥΣΘΕΑΣ ΗΤΑΝ ΕΓΓΟΝΟΣ ΤΟΥ ΠΕΛΟΠΑ.
Εκαταίος μεν ουν ο Μιλήσιος περί της Πελοποννήσου φησίν, διότι προ των Ελλήνων ώοκησαν αυτήν βάρβαροι. Σχεδόν δε τι και η σύμπασα Ελλάς κατοικία βαρβάρων υπήρξε το παλαιόν, απ’ αυτών λογιζομένοις των μνημονευομένων. Πέλοπος μεν της Φρυγίας επαγαγομένου λαόν εις την απ’ αυτού κληθείσαν Πελοπόννησον, Δαναού δε εξ Αιγύπτου, Δρυόπων τε και Καυκώνων και Πελασγών και Λελέγων και άλλων τοιούτων κατανειμαμένων τα εντός Ισθμού και τα εκτός δε. Την μεν γαρ Αττικήν οι μετά Ευμόλπου Θραίκες έσχον, της δε Φωκίδος την Δαυλίδα Τηρεύς, την δε Καδμεία οι μετά Κάδμου Φοίνικες, αυτήν δε την Βοιωτίαν Άονες και Τέμμικες και Ύαντες· ως δε Πίνδαρος φησίν, Ην ότε σύας Βοιώτιον έθνος ένεπον. Και από των ονομάτων δε ενίων το βάρβαρον εμφαίνεται· Κέκροψ και Κόδρος και Άικλος και Κόθος και Δρύμας και Κρίνακος. Οι δε Θραικες και Ιλλυριοί και Ηπειρώται και μέχρι νυν εν πλευραίς εισίν· έτι μέντοι μάλλον πρότερον η νυν, όπου γε και της εν τωι παρόντι Ελλάδος αναντιλέκτως ούσης την πολλήν οι βάρβαροι έχουσι, Μακεδονίαν μεν Θραικες και τινά μέρη της Θετταλίας, Ακαρνανίας δε και Αιτωλίας άνω Θεσπρωτοί και Κασσωπαίοι και Αμφιλόχιοι και Μολοττοί και Αθάμανες, Ηπειρωτικά έθνη («Γεωγραφικά», βιβλίο Ζ΄, 1). Τὸ δὲ Ἑλληνικὸν γλώσσῃ μέν, ἐπείτε ἐγένετο, αἰεί κοτε τῇ αὐτῇ διαχρᾶται, ὡς ἐμοὶ καταφαίνεται εἶναι· ἀποσχισθὲν μέντοι ἀπὸ τοῦ Πελασγικοῦ ἐὸν ἀσθενές, ἀπὸ σμικροῦ τεο τὴν ἀρχὴν ὁρμώμενον αὔξηται ἐς πλῆθος τῶν ἐθνέων, Πελασγῶν μάλιστα προσκεχωρηκότων αὐτῷ καὶ ἄλλων ἐθνέων βαρβάρων συχνῶν. πρὸς δὴ ὦν ἔμοιγε δοκέει οὐδέ τὸ Πελασγικὸν ἔθνος, ἐὸν βάρβαρον, οὐδαμὰ μεγάλως αὐξηθῆναι.
Η ελευθερία πίστεως είναι Θεόδοτη. Συνεπώς έχει το δικαίωμα ο κάθε άνθρωπος να πιστεύει όπου επιθυμεί, σε όποια θρησκεία τον εκφράζει. Εν τούτοις κανείς δεν έχει το δικαίωμα, να πλαστογραφεί και να παραποιεί την ιστορία, στα πλαίσια ενός ιδιότυπου θρησκευτικού φανατισμού.
