Ας πούμε λοιπόν μερικές αντιδημοφιλείς αλήθειες σχετικά με το φαινόμενο, πλατεία.

Κατανοώ, απόλυτα την κούραση όλων μας από τα μέτρα και τη ρουτίνα που επιφέρουν αυτά.

Διότι, παρόλο που βλέπουμε, τον κόσμο στις πλατείες, υπάρχουν πολλοί συμπολίτες μας που μένουν ακόμα στο σπίτι και στερούνται. 

Στερούνται πολλά. 

Κατανοώ, απόλυτα το γεγονός, ότι εμείς οι νέοι ( κατά κύριο λόγο ) θέλουμε να βγούμε.

Θέλουμε να ζήσουμε, να πιούμε ένα ποτό, να ερωτευτούμε, να μιλήσουμε, να γελάσουμε.

Να σταματήσουμε να φυτοζωούμε. 

Κατανοώ, την κόπωση που προκύπτει απ’ τον παραλογισμό ορισμένων αδιανόητων μέτρων.

Στείλε μήνυμα για να βγεις, στείλε μήνυμα να πας για ψώνια με click away, απαγόρευση απ’ τις 21:00 κλπ.

Κατανοώ και την προπαγάνδα που ξεκινά απ’ τα Social Media και τα ΜΜΕ για τα περίφημα κορωνοparty με αλκοόλ και κόσμο.

Ενώ, στα Μ.Μ.Μ υπάρχει σε ώρες αιχμής συγχρωτισμός των πολιτών.

Μπορώ να καταλάβω ακόμα και τον ” δόλο ” της έννοιας covid 19 που εισήγαγε νέους όρους, στην καθημερινότητά μας.

Στην ιατρική, την ψυχολογία, τα εργασιακά, τις κυβερνήσεις, την κοινωνία, την οικονομία.

Αυτό, που δεν μπορώ να κατανοήσω με καμία δύναμη, και κυρίως δεν μπορώ να ανεχτώ, με τίποτα, είναι αυτό το απαράδεκτο θέαμα.