“Δειλοί, μοιραίοι κι άβουλοι αντάμα προσμένουν ίσως κάποιο θάμα…”

Στις 7 Νοεμβρίου 2020, με το δεύτερο κύμα να ξεκινάει την κορύφωσή του, η κυβέρνηση Μητσοτάκη έβαλε την χώρα σε λοκντάουν με στόχο να προστατεύσει το Εθνικό Σύστημα Υγείας από την κατάρρευση. 

Από τότε η χώρα έχει παραμείνει επί 150 συνεχόμενες ημέρες σε καταστολή. Η οικονομία ανενεργή επί πέντε μήνες. Οι μικρομεσαίες επιχειρήσεις έχουν γονατίσει και σήμερα ο Πρωθυπουργός είπε ότι η εστίαση θα ανοίξει μετά το Πάσχα, δηλαδή θα έχει συμπληρώσει επτά μήνες χωρίς ούτε μία μέρα δουλειάς. 

Από τότε οι πολίτες της χώρας περιορίζονται στα σπίτια τους. Παιδιά έχουν στερηθεί το άγγιγμα των γονιών τους. Το δικαίωμα στην μάθηση και το παιχνίδι με τους φίλους τους. Παπούδες και γιαγιάδες την αγκαλιά των εγγονιών τους. Άνθρωποι την συναναστροφή άλλων ανθρώπων. 

Το χειρότερο, όμως, είναι πως παρά τα αστυνομικά μέτρα, παρά την οικονομική ασφυξία, παρά τον καταναγκαστικό εγκλεισμό, το ΕΣΥ έχει καταρρεύσει. Κάθε μέρα πλέον άνθρωποι διασωληνώνονται εκτός των ΜΕΘ και μόνο αν πεθάνει κάποιος μπορεί να βρεθεί κρεβάτι σε εντατική. Οι γιατροί αναγκάζονται να κάνουν επιλογή ασθενών. 

Και την ίδια ώρα η κυβέρνηση επιχειρεί να αλλάξει την ατζέντα με πυροτεχνήματα. Πότε ξεθάβοντας την υπόθεση της Marfin, πότε μοιράζοντας καθρεφτάκια στους ιθαγενείς για το Ταμείο Ανάκαμψης, πότε αναμοχλεύοντας τα πολιτικά πάθη με εξεταστικές επιτροπές, πότε εγκαινιάζοντας (από τον Μάρτιο!) την τουριστική περίοδο.  

Ποτέ άλλοτε κυβέρνηση δεν εμφάνισε τέτοια συμπτώματα ανικανότητας. Και είναι βέβαιο πως αν δεν είχε την απόλυτη στήριξη των οικονομικών, πνευματικών, μιντιακών και πολιτικών ελίτ θα είχε ήδη πέσει με κρότο.