24 Απριλίου 1821, έναν μόλις μήνα μετά το ξέσπασμα της επανάστασης, οι Τούρκοι σούβλισαν τον Έλληνα αγωνιστή, Αθανάσιο Διάκο.

«Για ιδές καιρό που διάλεξε ο χάρος να με πάρει τώρα π’ ανθίζουν τα κλαδιά και βγάζει η γης χορτάρι», φέρεται να ήταν τα τελευταία λόγια του Έλληνα οπλαρχηγού που ήταν ένας από τους πρωτεργάτες της επανάστασης.

Μια ημέρα πριν, ο Διάκος πολεμούσε στη μάχη της Αλαμάνας μαζί με 500 άνδρες απέναντι στις δυνάμεις του Ομέρ Βρυώνη. Υπερασπίζονταν τη γέφυρα της Αλαμάνας και είχε οχυρωθεί στη Δαμάστα. Η επίθεση των Τούρκων ήταν σφοδρή με αποτέλεσμα οι Έλληνες να υποχωρήσουν. Ο Διάκος παρέμεινε στο πεδίο της μάχης και παρά τις εκκλήσεις των συμπολεμιστών του, αρνήθηκε να υποχωρήσει. Πολεμούσε μαζί με 10 άντρες εναντίον των χιλιάδων Οθωμανών, με αποτέλεσμα να τραυματιστεί από εχθρικό βόλι.

Τη στιγμή εκείνη, οι πυροβολισμοί σταμάτησαν και οι Έλληνες που είχαν κλειστεί σε ένα χάνι άνοιξαν την πόρτα για να δουν τη συμβαίνει. Ο Διάκος τους φώναξε να επιστρέψουν στο χάνι λέγοντας: “Δέκα χιλιάδες με κρατούν”.

Είχε πληγωθεί στον δεξί ώμο και συνελήφθη από Αλβανούς, οι οποίοι τον μετέφεραν στη Λαμία σε ένα υπόγειο κτιρίου. Οι Οθωμανοί του ζήτησαν να προσκυνήσει, όμως ο Διάκος αρνήθηκε. Η απάντηση του ήταν η εξής:

«Εγώ Γραικός γεννήθηκα, Γραικός θελ’ να πεθάνω».

Ο Ομέρ Βρυώνης δεν ήθελε να τον σκοτώσει όμως ο Χαλήλμπεης, έπεισε τον Κιοσέ Μεχμέτ, ο οποίος ήταν ανώτερος του Ομέρ Βρυώνη,  να τον τιμωρήσει παραδειγματικά. 

Τον μετέφεραν σε μια μάντρα και του ζήτησαν να μεταφέρει τον πάσσαλο με τον οποίο θα τον παλούκωναν. Μάλιστα, μόλις κατάλαβε τις προθέσεις τους φώναξε στους Αλβανούς φρουρούς του: “Δεν βρίσκεται από σας εδώ κανένα παλικάρι να με σκοτώσει με πιστόλι να με γλιτώσει από τους χαλντούπηδες;” Ωστόσο, κανένας δεν τον γλίτωσε από το μαρτύριό του. 

Τον εκτέλεσαν με τη μέθοδο του ανασκολοπισμού, η οποία χρησιμοποιείτο από την Οθωμανική Αυτοκρατορία για τη θανάτωση των Ελλήνων, των Σέρβων και των Βούλγαρων.

Σκοπός των Τούρκων ήταν να καμφθεί το ηθικό των Ελλήνων. Ωστόσο, ο βασαναστικός θάνατος του Διάκου προκάλεσε τα αντίθετα συναισθήματα στους υπόδουλος Έλληνες και εμψύχωσε τους αγωνιστές, οι οποίοι αγωνίστηκαν ηρωικά τα για την ελευθερία.