Να τραβάς συνεχώς το δρόμο τον ανηφορικό, αυτό άφησε παραγγελιά ο δημιουργός μας.

Να τιμάς τις πέτρες που συναντάς και σε πληγιάζουν, γιατί τούτες είναι που κάνουν δυνατά τα ποδάρια σου! Μην γυρνάς αλλού το βλέμμα σου. Να το καθυστερήσεις μπορείς, να το αποφύγεις όμως δεν γίνεται. Είναι ο δράκος σου εκεί πάνω στην κορφή που σε προσμένει.

Ναι, έχεις συνάψει δεσμό με τη μοίρα σου. Μην κοιτάς να το ξεγελάσεις! Κανείς δεν ξεγελά το δημιουργό του όσο και αν το κολακεύεται! Μικρός είσαι και μικρός είμαι, και ο δράκος εκεί μας περιμένει.

Ζέψου τα άρματά σου λοιπόν και πάμε της μια ώρα αρχύτερα για να τελειώνει αυτή η κωμωδία. Πολύ βάσταξε δε λογάς; Ή σαν θαρρείς πως εκλιπαρώντας θα σε λυπηθεί;

Σύρε μωρέ κατά πάνω του! Ότι είναι να γενεί, θα γενεί! Το γράψαμε το συμβόλαιο με τη γέννησή μας! Αίμα έσταζε η μήτρα της μάνας μας, και αίμα βγάναν από το στόμα μας σαν μας ξέβγαλε η άμοιρη στο κόσμο τούτο. Πως το δράκο θα τον φάμε υπογράψαμε, εκεί με το πρώτο μας το κλάμα, για να σταθούμε απάνου στην κορφή, αρματωμένοι, λαβωμένοι και περήφανοι.

Και με τη γνώση των σοφών προγόνων μας, που χιλιετίες ολόκληρες συρρικνώθηκαν μέσα στη στιγμή μας, για να ξαναζήσουν τα έπη τα δικά τους μέσα από τα κατορθώματα τα δικά μας. Αιώνια είναι η σοφία, και γλυκοψιθυρίζει με το θρόισμα του αγέρα απάνου στις κορφές του κόσμου για όσους έχουν αυτιά για να ακούσουν.

Τραβάτε λεβέντες και λεβέντισσες τις κορφές σας για να βρείτε, λέει σε αυτούς που νογάνε. Το δράκο σας θα τον βρείτε εκεί, οι λογαριασμοί σας έτσι θα ρυθμιστούνε. Άρματα να χετε πολλά, θα σας χρειαστούνε. Πίσω από του δράκου την κορφή, στα βάθη των ουρανών, μια σκύλα μάνα που τον καρτερεί, πάλι γεννά τον απόγονό του.

Τίμα την ανηφόρα σαν την βρεις! Είναι δρόμος δοξαστικός. Δεν έχει σημασία με πόσους δράκους θα αναμετρηθείς! Ούτε τις κορφάδες που θα πατήσεις. Μα στη καρδιά που θρέφεις για τη διαδρομή, ετούτο είναι που στο τέλος θα μετρήσει.

loading...