Εγώ λοιπόν καταλαβαινω τον πλούσιο. Τι να το κάνει το δημόσιο νοσοκομείο. Θα πάει ποτέ; Όχι.
Το Γενικό Κρατικό Νίκαιας το έζησα από μέσα το 2015. Όταν καλοκαίρι μετά το ατύχημα με μετέφεραν εκεί. Εικόνα διάλυσης. Χωρίς κλιματισμό να ιδρώνουμε και να στεγνώνουμε στα σεντόνια μας, με μικροπωλητές, να μπαινοβγαίνουν ελεύθερα στα δωμάτια, δείγμα κι αυτό συναλλαγής, εξευτελισμό της ανθρώπινης αξιοπρέπειας μόνο και μόνο επειδή ήταν υπέργηροι ασθενείς, τουαλέτες σε ορθοπεδικό τμήμα που δεν χωρούσε να μπει καροτσάκι κι έπρεπε να πας με ανοιχτή πόρτα και τους ανθρώπους σου να είναι απ’έξω με παραβάν να σε περιμενουν, τη Μέλη να τη στέλνουν σε άλλους ορόφους να ζητιανεψει πεταλούδα γιατί στο ορθοπεδικό είχαν τελειώσει, γάζες… Γάζες να τελειώνουν και να πηγαίνουμε στο φαρμακείο απέναντι να αγοράσουμε μόνοι μας και γιατροί και νοσοκόμοι στα όρια τους από κούραση, μερικοί ήταν κάτι ανάμεσα σε φαντάσματα και ανθρώπους. Πώς να τους ρίξεις φταίξιμο. Κοιτούσα γύρω μου και σκεφτομουν ” όπου φτωχός και η μοίρα του”
Και μετά βγήκε ο Άδωνις να λέει στις κάμερες ότι οι απολύσεις γιατρών έγιναν από εκείνον και να μη του παίρνουμε τη δόξα και η Ξαφά να λέει ότι δεν χρειάζονται δημόσια νοσοκομεία. Μόνο ιδιωτικά.
Και τώρα έξι χρόνια μετά και έναν χρόνο πανδημίας οι ΜΕΘ να τελειώνουν στην Αττική. Και η γιατρός του κρατικού Νίκαιας να ζει ακόμα την ίδια ανέχεια. Την ίδια στιγμή που σκορπίζονται λεφτά για φορτηγάκια της αστυνομίας.
Προτεραιότητες.
Εγώ λοιπόν καταλαβαινω τον πλούσιο. Τι να το κάνει το δημόσιο νοσοκομείο. Θα πάει ποτέ; Όχι.
Τους άλλους δεν καταλαβαίνω. Που ακούνε έναν Γεωργιάδη να τους τρίβει στα μουτρα την αποστολή του. Να εξυπηρετήσει συμφέροντα και πάλι στην κάλπη να του λένε μπράβο Άδωνη. Καλά τα λες άρχοντά μου.
Αδυνατώ.
