Είπαμε να μην μιλάμε αλλά όχι και έτσι βρε παιδιά.

Δηλαδή να φανταστούμε την Κική, τον Γιώργο, τον Πάνο, την Κατερίνα και άλλα εκατοντάδες παιδιά στην περιοχή, 2, 3, 4, 5 ετών που μπορεί να πήγαν φέτος πρώτη φορά ή δεύτερη χρονιά παιδικό προνήπια ή νηπιαγωγείο. Κάνανε προσαρμογή – πάντα χωρίς γονείς “υποχρεωτικά” μάλιστα φέτος, απότομα χωρίς σταδιακή απουσία μητέρας – τον Σεπτέμβριο, κάτσανε σπίτι 10 μέρες καραντίνα τον Οκτώβριο γιατί υπήρχε κρούσμα στο περιβάλλον του σχολείου, ξαναέκαναν προσαρμογή, ξαναέκλεισαν τον Νοέμβριο, ξαναβγήκαν από τα σπίτια τους τον Ιανουάριο έκαναν και άλλη προσαρμογή, και εκεί που έχουν κανένα μήνα που μπήκαν σε μια σειρά, έρχεται το σημερινό απόγευμα και ξαφνικά αύριο δεν πάνε! Εκατοντάδες μανάδες να προσπαθούν να εξηγήσουν απόψε στη Μαρία την Αναστασία τον Δημήτρη και άλλα μικρά παιδιά γιατί πήγαν σήμερα σχολείο αλλά αύριο ξαφνικά δεν θα πάνε και για τις επόμενες 15 μέρες. Η επιτομή του προγραμματισμού, της γνώσης παιδικής ψυχολογίας. Κι εγώ συνεχίζω να εξετάζω κάθε μέρα παιδιά που πήραν 4, 5, 6, 10 κιλά το τελευταίο εξάμηνο.

Απόφαση 7 το απόγευμα να κλείσουν τα σχολεία τους την επομένη το πρωί. Επιτυχία, καμία έλλειψη πανικού, πλήρης σχεδιασμός. Η Κική, ο Γιώργος, ο Πάνος, η Κατερίνα θα έχουν πολλά και θαυμαστά να θυμούνται από την παιδική τους ηλικία με τις αποφάσεις σας