“ΟΙ ΑΡΒΑΝΙΤΕΣ ΗΤΑΝ ΚΑΙ ΕΙΝΑΙ ΕΛΛΗΝΕΣ”

Τα τελευταία 25 χρόνια έπειτα από την πτώση του Κομμουνιστικού Καθεστώτος στην Αλβανία, έχει επέλθει μία αναζωπύρωση του Αλβανικού Μεγαλοιδεατισμού με την αρωγή κυρίως των ΗΠΑ αλλά και διαφόρων επιστημονικών ιδρυμάτων με ύποπτη χρηματοδότηση (πχ Ίδρυμα Σορος). Στα πλαίσια της ενίσχυσης του Αλβανικού σωβινισμού η οποία εξυπηρετεί συγκεκριμένα γεωπολιτικά συμφέροντα , επιχειρείται   μια εκ νέου συγγραφή της Αλβανικής ιστορίας, η οποία χαρακτηρίζεται από μια υπερπροβολή του (ανύπαρκτου)ιστορικού ρόλου του τεχνητού Αλβανικού Έθνους στην ευρύτερη περιοχή, με σκοπό την ιστορική θεμελίωση εδαφικών διεκδικήσεων σε βάρος των γειτονικών χωρών της Αλβανίας. Από την πολιτική αυτή δεν θα μπορούσε να αποτελέσει εξαίρεση και η Ελλαδα.Τα τελευταία χρόνια έχει αρχίσει να αμφισβητείται έντονα από μεγάλο μέρος της Αλβανικής διανόησης αλλά και επιστήμης η Ελληνικότητα της Ηπείρου(Βόρειου και Νοτίου) αλλά και η διαχρονική παρουσία των Ελλήνων στην περιοχη. Αιχμη του δόρατος της Αλβανικής προπαγάνδας αποτελούν οι εγκαταστάσεις των Αρβανιτών στην Ελλάδα, οι οποίοι εμφανίζονται ως ακραιφνείς Αλβανοί μη έχοντες σχέση με τους Έλληνες. Δυστυχώς οι απόψεις αυτές υποστηρίζονται και από κάποιους Ελληνόφωνους του αυτοαποκαλούμενου προοδευτικού χώρου, είτε σε τηλεοπτικές εκπομπές (1821 του ΣΚΑΙ,) είτε σε “επιστημονικά συνέδρια”(στην Πάντειο πριν από λίγα χρόνια).Με αυτούς συμπλέουν και κάποιοι υπεραγαν φιλοαλβανοί (όπως ο Τ.Μίχας), οποίοι ασχέτως των προθέσεων τους ,προσφέρουν επιχειρήματα στην αλβανική προπαγάνδα. Σκοπός του παρόντος άρθρου είναι να ξεκαθαρίσει ότι οι Αρβανίτες ήταν και είναι Έλληνες και να καταρρίψει τα επιχειρήματα του Αλβανικού σωβινισμού

Αρχική κοιτίδα των Αρβανιτών απετέλεσε η Περιοχή Αρβανον, η οποία βρίσκεται στην σημερινή Κεντρική Αλβανία, δυτικά της Λίμνης Αχρίδας, μεταξύ των ποταμών Mat και Ishmit. H ονομασία Άρβανον δεν πρέπει να συγχέεται με τον όρο Αλβανία ,ο οποίος προέρχεται από την Λατινική λέξη Albus=λευκός και πιθανότατα σχετίζεται με το Αλβανό όρος (albanum Mons)την υψηλότερη κορυφή της περιοχής του Λατίου. Αντίθετα , η λέξη Αρβανον συνδέεται ετυμολογικά με την ρίζα αρ-(απ’ όπου και το Αριος)που υποδηλώνει τον γηγενή ,τον αυτόχθονα κάτοικο της περιοχής. Στην περιοχή αναφέρεται η πόλη Άρβων κατά τον Πολύβιο (2,11) η Αρβών σύμφωνα τον Στέφανο Βυζάντιο, η οποία προσέδωσε στην υπόλοιπη περιοχή αλλά και στους κατοίκους της το όνομα τους.

Κατά την αρχαιότητα η περιοχή του Άρβανου κατοικούνταν από Έλληνες Ηπειρώτες και Ιλλυριούς φύλο πρωτοελληνικό, Πελασγικής καταγωγής(άποψη που υπεστηρίχθη από τους Π. Καρολίδη, Ιακ. Θωμόπουλο αλλά και Π.Κουπιτώρη)το οποίο αποτελούνταν από 20 περίπου διαφορετικά φύλα. Γενάρχης των Ιλλυριών κατά την μυθολογία υπήρξε ο Ιλλυριός, υιός του οικιστή των Θηβών Κάδμου και της Αρμονίας , κόρης του Άρη και της Αφροδίτης, γεγονός το οποίο αναφέρεται από τον Ηρόδοτο (5.3.σελ.137)και τον Απολλώνιο τον Ρόδιο στα Αργοναυτικά.(4,516 σελ.) Η Ελληνικότητα των Ιλλυριών επισημαίνεται και από τους Ησίοδο , Θουκυδίδη και Στράβωνα, πέραν των ιστορικών μαρτυριών, την ελληνικότητα της περιοχής τεκμηριώνουν οι ελληνικές επιγραφές που έχουν ανακαλυφθεί στην σημερινή Αλβανία(αποκαλούμενη και Τοσκαρία) αλλά και οι ανασκαφές της Αγγλικής Αρχαιολογικής Σχολής , που απέδειξαν την ταύτιση των ταφικών εθίμων της περιοχής νοτίως του Ποταμού Γενούσου(Σκούμπη) με την Ηπειρωτική Ελλάδα κατά την Μυκηναϊκή περίοδο.N.Hammond, Annual of British school at Athens, 66, 1971)

Κατά την περίοδο της Ρωμαιοκρατίας διαδοθεί ευρύτατα η λατινική γλώσσα , στην περιοχή της Ηπείρου, γεγονός που θα έχει επίδραση στις τοπικές διαλέκτους. Την ίδια περίοδο αναφέρεται η ύπαρξη Ρωμαίων στρατιωτών από την περιοχή του Λατίου, των αποκαλούμενων Αlbani, προερχομένων ίσως από το Αλβανό Όρος, όποιοι φρουρούσαν την Εγνατία Οδό. Οι Albani δεν θα πρέπει να συγχέονται με τους σύγχρονος Αλβανούς, καθώς υπάρχει μεγάλο χρονικό χάσμα , μεταξύ της αναφοράς του Κλαυδίου Πτολεμαίου (2ος αιώνας μ.Χ.) και της εμφάνισης των Αλβανών κατά τον 11ο αιώνα μ.Χ. Την ίδια περίοδο θα εξαπλωθεί και ο όρος Ιλλυριός σε ολόκληρη την περιοχή της σημερινής Δαλματίας αποδιδόμενη σε βαρβαρικά φύλα, τα οποία ουδεμία σχέση είχαν με τους Ιλλυριούς. Για αυτόν τον λόγο ο Στράβων κάνει λόγο για την Ελληνική και την βάρβαρο Ιλλυρία.

Από τα τέλη του 4ου αιώνα μ.Χ. περιοχή της Ηπείρου θα αποτελέσει τμήμα του Ανατολικού Ρωμαϊκού κράτους .Κατά την διάρκεια της πρωτοχριστιανικής περιόδου (4ος-7ος αιώνας) ,οι αλλεπάλληλες επιδρομές των Γότθων, των Ούννων αλλά και η κάθοδος των Σλαβικών φύλων ανάγκασαν πολλούς Έλληνες της Ηπείρου να καταφύγουν στην περιοχή του Άρβανου και κυρίως στα Αρβανα Όρη αναζητώντας προστασία. Εκτοτε το Αρβανον θα αποτελέσει ένα προπύργιο αντίστασης έναντι του κάθε εισβολέα κατά την Μεσαιωνική περίοδο. Μάλιστα , το Ελληνικό στοιχείο παραμείνει έντονο στην περιοχή παρά τις αντίξοες συνθήκες καθ΄ όλη την διάρκεια της Βυζαντινής περιόδου γεγονός αυτό τονίζεται και από τον διαπρεπή Τσέχο σλαβολόγο Κονσταντίν Γίρετσεκ (K.Jirecek), ο οποίος στην περίφημη Γραμμή Γιρετσεκ εντάσσει την Βόρειο Ήπειρο και την περιοχή της Ιλλυρίας στην ζώνη της “Ελληνικής επίδρασης”

Τον 11ο αιώνα γίνεται και η πρώτη αναφορά στους Αλβανούς αρχικά από τον ιστορικό Μ. Ατταλειάτη, αλλά και την Άννα Κομνηνή (στην Αλεξιάδα), οι οποίοι τους αναφέρουν ως μισθοφόρους του Βυζαντινού στρατηγού Γ, Μανιάκη (όπως τονίζει ο Ατταλειάτης) είτε τους ταυτίζουν με τους Νορμανδούς.(Α. Κομνηνή). Πιο συγκεκριμένα, ο Ατταλειάτης αντιδιαστέλλει τους Αλβανούς με τους Αρβανίτες αναφέροντας τους πρώτους ως μισθοφόρους που προήλθαν από την περιοχή της Σικελίας, ενώ τους Αρβανίτες τους θεωρεί γηγενείς κατοίκους της περιοχής που πολεμούσαν υπό τις διαταγές του Δούκα(Στρατιωτικού διοικητή) του Δυρραχίου.

Η αναφορά του Ατταλειάτη υποδηλώνει πως σε αντίθεση με τους Αρβανίτες, οι Αλβανοί είναι επήλυδες στην περιοχή και πιθανότατα προέρχονται από την Αλβανία του Καυκάσου (σημ. Αζερμπαιτζάν), η οποία μνημονεύεται από τον Κλαύδιο Πτολεμαίο (2ος αιώνας μ.Χ). Ενδείξεις για αυτό αποτελούν η ανθρωπολογική ομοιότητα των σημερινών Αλβανών με τους κατοίκους του Καυκάσου (και οι οποίοι ανήκουν στην Διναρική φυλή) αλλά και οι παραδόσεις συγκεκριμένων Αλβανών που μένουν στην Σερβία στο Κόσοβο οι οποίοι θεωρούν πως προήλθαν από την περιοχή του Καυκάσου την οποία εγκατέλειψαν όταν ένας πρόγονος τους συγκρούστηκε με τον Άραβα χαλίφη Αζετι Ομάρ.(10αιωνας μ.Χ).Μια παραλλαγή του θρύλου αυτού σώζεται και στην Αραβία, εμφανίζοντας τους Αλβανούς ως Άραβες , που εγκατέλειψαν την Αραβική Χερσόνησο. Οι Άραβες απεκάλεσαν αυτό το φύλο Αρναούντ δηλ. Οι διωγμένοι εξ ου και η τουρκική ονομασία των Αλβανών (Αρναούτηδες).

Έπειτα από την Άλωση της Κων/πολης το 1204 από τους Σταυροφόρους, η περιοχή της Ηπείρου περιήλθε στο δεσποτάτο της Ηπείρου, ένα Ανεξάρτητο Ελληνικό Κράτος με έδρα την Άρτα, στο οποίο συμπεριλαμβάνονταν και η περιοχή του Άρβανου. Στα τέλη του 13ου αιώνα οι Δεσπότες της Ηπείρου θα ευνοήσουν την μετακίνηση Αρβανιτών προς την ηπειρωτική Ελλάδα κατά κύριο λόγο στην Θεσσαλία, την Σπειροειδή και την περιοχή της Βοιωτίας. Η μετακίνηση αποσκοπούσε στη θωράκιση των Νοτίων ορίων του Δεσποτάτου της Ηπείρου από τους επίδοξους εισβολείς. Νέες εγκαταστάσεις αρβανιτών θα λάβουν χώρα τον 14ο αιώνα στην Πελοπόννησο, επί του Δεσπότη του Μύστρα Μανουήλ Καντακουζηνού (1341-1355) και του δεσπότη Θεόδωρου Α του Παλαιολόγου ,όταν 10000 Αρβανίτες με τις οικογένειες τους εγκαθίστανται στην Αρκαδία και την Λακωνία. Οι κάθοδοι των Αρβανιτών θα συνεχιστούν και κατά τους δυο επομένους αιώνες (15ο-16ο). Σύμφωνα με του υπολογισμούς του Κωνσταντίνου Μπίρη, μέσα σε 3 αιώνες εγκαταστάθηκαν 81.200 Αρβανίτες στην κυρίως Ελλάδα . Επρόκειτο για αμιγώς Ελληνικούς πληθυσμούς, προεχόμενους κατά κύριο λόγο από το Άρβανον αλλά και την Βόρεια Ήπειρο, που δε διέφεραν σε τίποτε από τους υπόλοιπους Έλληνες τόσο συνειδησιακά όσο και ανθρωπολογικά(όπως απεδείχθη και με τις έρευνες του ανθρωπολόγου Θ. Πίτσιου στους Αρβανίτες της Πελοποννήσου). Μιλούσαν την Αρβανίτικη διάλεκτο που βασιζόταν στην Ελληνική γλώσσα(με πολλά ομηρικά στοιχεία) με κάποιες προσθήκες Λατινικών και Σλάβικων λέξεων αλλά και την δημώδη ελληνική (την κοινή ), την οποία χρησιμοποιούσαν στις επιγραφές των Εκκλησιών αλλά και στα δημοτικά τραγούδια. Αξιοσημείωτο είναι πως αναπροσδιορίζονταν ως Έλληνες και δεν χρησιμοποιούσαν το όρο σκιπετάρος η σκιπτάρ (από την Ενετική λέξη schiopeter που σημαίνει τυφεκιοφόρος και χρησιμοποιείται ως εθνική ονομασία από τους Αλβανούς .Την ελληνικότητα τους τόνιζαν και ξένοι όπως o Γάλλος Philip de Commines αλλά και ο Βενετσιάνος περιηγητής Μαρίνος Βαρβαρίγος, σε αναφορά του στην Γερουσία της Βενετίας του 1481. Σαν Ελληνες πρέπει να αντισταθούμε σε αυτά τα ψέματα γιατί δεν διαφέρει αυτή η προπαγάνδα από την προπαγάνδα τον Σκοπίων που λένε ότι είναι Μακεδόνες. Πρέπει να υπερασπιστούμε την ιστορία μας και να μην την ξεχνάμε, έχουν ένα μεγάλο σχέδιο με αυτή την προπαγάνδα και δεν πρέπει να τους αφήσουμε να το πετύχουν.

ΙΕΡΟ ΤΑΓΜΑ οργάνωση νεολαίας.