Θα σας πω και την δικιά μου ιστορία ..

… ήμουν 15 χρόνων, 2 φίλοι οδηγούσαν παράνομα με το μηχανάκι και τους χτύπησε αμάξι, ο ένας έσπασε τα πόδια του, ο άλλος χτύπησε άσχημα στο κεφάλι έμεινε στην εντατική 40 μέρες μα τελικά πέθανε, τον έναν με τα πόδια τον επισκεπτομουν συνέχεια στο νοσοκομείο και μετά που βγήκε πήγαινα σπίτι του ήταν με τις πατεριτσες, έτσι ένα πρωί πήγα για την καθιερωμένη επίσκεψη πάλι σπίτι του μου άνοιξε ο αδερφός του με τα μάτια πρησμένα, μπαίνω μέσα και βλέπω άλλους 4 φίλους να κοιμούνται στο ίδιο κρεβάτι με τον φίλο μου που είχε σπασμένα πόδια, λέω τι κάνετε όλοι εσείς εδώ? Μου λένε εδώ, την βγάλαμε όλη νύχτα γιατί φοβόμασταν, λέω τι φοβόσασταν? Και μου εξηγούν.. (να σημειώσω εδώ ότι το άλλο παιδί 16 χρόνων χαροπαλευε στην εντατική ακόμα δεν είχαν περάσει οι 40 μέρες) εκεί λέει που καθόμασταν και χαζογελαγαμε ξαφνικά ακούμε βήματα από μέσα χωρίς να υπάρχει κανείς άλλος και μετά από δευτερόλεπτα εμφανίζεται στην πόρτα του δωματίου το μαύρο παλτό (το οποίο ήταν κρεμασμένο στον καλόγερο του σαλονιού) μόνο του και σήκωσε το δεξί μανίκι ψηλά χωρίς να υπάρχει χέρι….  Η πρώτη αντίδραση, γέλασα λέω δεν πάτε καλά δεν τους πίστεψα. Μου λένε δεν μας βλέπεις πως είμαστε? Αυπνοι 5 ατομα στο κρεββάτι λες να σε κοροιδευουμε? Ε μετά τους ψιλό πίστεψα αλλά επειδή δεν το έζησα εγώ δεν φοβόμουν, την επόμενη το βράδυ ήμασταν πάλι όλοι εκεί και βλέπαμε τηλεόραση κάνοντας παρέα στον τραυματία, εκεί που καθόμουν ακούω ξαφνικά δυνατά βήματα από μέσα κοιτάζομε με έναν φίλο λέμε ταυτόχρονα τα άκουσες? Και πεταγομαστε όλοι έξω από το δωμάτιο πηγαίνοντας προς στο σαλόνι.. Εκεί αντίκρισαμε το παλτό κρεμασμένο πάνω στο σύνθετο και άρχισε το σύνθετο ξαφνικά να τρέμει δυνατά χωρίς να κάνει σεισμό… Περιττό να πω ότι έκανα 1 μήνα να κοιμηθώ ξανά βράδυ, μην τα πολυλογω τέτοια φαινόμενα συνεχίστηκαν μέχρι που πέθανε το παιδί στην εντατική…