Ούτε Πατριδογνωσία ήξερε, ούτε άθλους του Ηρακλή, ούτε το «σε μια ρόγα από σταφύλι τσιριτρί, τσιριτρό
H πρώτη δημοτικού… από τις χειρότερες αναμνήσεις μου, όπου απότομα η ζωή μου έπαψε να είναι κατανοητή και εύκολη, και εκεί αποδείχτηκα και σκράπας. Είχα όμως τη γιαγιά μου την Ελένη, που την είχα μέχρι τα 10 μου, κι αυτή στα 93 της. Μου είχε καρφωθεί πως ήταν υπερβολικά γριά, υπερβολικά αρχαία για να έχει μυαλό και για να ξέρει το οτιδήποτε…πόσο μάλλον πρόσθεση πρώτης δημοτικού.
Οπότε κάθε μέρα γυρνώντας από το σχολείο της έκανα διδασκαλία σε ότι είχα μόλις μάθει… γιαγιά πόσο κάνει 8 συν 8; Μήπως 15 μου έλεγε πολύ σοβαρή και ανήσυχη… πόσο με απασχολούσε που δεν ήξερε τίποτα πέρα από το ένα κι ένα κάνουν δύο, κι έβλεπα και τη στενοχώρια της,.
Να χρησιμοποιείς τα δάχτυλά σου της έλεγα, και της έδειχνα πώς… ούτε Πατριδογνωσία ήξερε, ούτε άθλους του Ηρακλή, ούτε το «σε μια ρόγα από σταφύλι τσιριτρί, τσιριτρό».
Κάθε μέρα πίστευα ότι την «ξεστράβωνα» κι άμα τέλειωνα εγώ το μάθημά της, με αληθινή ευγνωμοσύνη στα ματάκια της τα χιλιοζάρωτα, με άρχιζε στις ευχές… τις οποίες τις κόλλαγε τη μια μετά την άλλη σαν σιδηροδρομικά βαγόνια… αλάβωτά σου ωριόπλουμη, χρυσά να’ν τα κρικέλια σου, κι άστρα να σ’ ακλουθούνε …και κατόπιν έβγαζε στραγάλια, σταφίδες, καβρουμάδες (παξιμάδια)…από κάτι τσέπες που τις έβλεπα με δέος σαν παντοπωλείο…
Και κάπως έτσι άντεξα την πρώτη τάξη… και όταν στο τέλος πήρα εφτά (αυστηρή δασκάλα η κ. Φανή) και απογοητευμένη πολύ της δείχνω το ενδεικτικό, μου λέει… παιδάκι μου, τι εφτά, εγώ δεν ξέρω κανένα εφτά, έλα να τηγανίσουμε πατάτες… γενικά η γιαγιά μου πίστευε πολύ στις τηγανητές πατάτες, στις σταφίδες και τα στραγάλια, Άλλωστε από δίπλα της δεν έφευγε κανείς αστραγάλωτος και ασταφίδωτος…αφίλευτος ποτέ.
Σήμερα δεν μου αρέσουν πια οι σταφίδες και τα στραγάλια. Προτιμώ σοκολάτες με γέμιση νουγκά… Όμως τι δεν θα δινα για μια στιγμή να μου φαίνονταν οι σοκολάτες νουγκά τόσο νόστιμες όσο σαν παιδί μου φαίνονταν οι σταφίδες.
Μερικές φορές μου λείπει απέραντα η γιαγιά μου Ελένη, θα ήθελα μόνο μια φορά, μία φορά, και μόνο για μια στιγμή, να μπορούσα να την είχα ξανά μπροστά μου, να πιάσω την υφή της ποδιάς της, να δω την ολόισια χωρίστρα της, να ξαναμπώ στην ευλογία της…πόσο θα ήθελα να της πω πως τότε δεν ήξερα πόσο πολύ, πόσο πολύ την αγαπούσα, και πόσο πιο πολύ θα την αγαπούσα πολύ αργότερα… που θα καταλάβαινα.
Η γιαγιά μου η Ελένη, ειδική θεραπεύτρια και παιδαγωγός, απόφοιτη του Δημοτικού Βάμου, επαρχίας Αποκορώνου.
