Θέλω να ανήκω στη χώρα μου, και να αγωνίζομαι για την ελευθερία της, και όχι απλά για την αλλαγή του αφεντικού της

 Θέλω να ανήκω σε μια χώρα όπου το τωρινό της παρόν θα είναι σημαντικότερο από το ιστορικό της παρελθόν, γιατί το δικό μου το παρόν θα αποτελέσει την ιστορία των επόμενων γενεών και οφείλω αυτό να είναι βροντερό, καθαρό και εμπνευστικό.

Θέλω να ανήκω σε μια χώρα όπου αυτό που σήμερα κάνει θα είναι παράδειγμα για μίμηση στο μέλλον, γιατί οι πρόγονοί μου κάνανε το καθήκον το δικό τους και το θέμα μου είναι τι θα λένε οι απόγονοί μου για το δικό μου το μερτικό.

Θέλω να έχω το κεφάλι μου ψηλά και την περπατησιά μου σταθερή σαν βγαίνω στο δρόμο, και όχι να αισθάνομαι δακτυλοδεικτούμενος σαν να είμαι εγώ η αιτία που έχει γραφτεί όλος ο ποινικός κώδικας, απλά και μόνο γιατί γεννήθηκα σε αυτόν τον τόπο.

Θέλω επιτέλους να τραβήξω τα μάτια μου από ένα ιστορικό παρελθόν, αληθινό μεν, αλλά παρελθόν δε, και να δω τι και πως θα ενεργήσω για να δημιουργήσω ένα υπερήφανο μέλλον για όλους αυτούς που επέρχονται μετά από εμένα.

Θέλω να τιμάω τους προγόνους μου, όχι όμως επειδή αναφέρομαι υπερφίαλα και καμαρωτά σε αυτούς, αλλά γιατί με βαραίνει υπέρογκα στους ώμους μου η κληρονομιά τους και νοιώθω ντροπή ακόμα και να ψελλίζω τα ονόματά τους.

Θέλω να ανήκω στη χώρα μου, και να αγωνίζομαι για την ελευθερία της, και όχι απλά για την αλλαγή του αφεντικού της το οποίο κιόλας μου υποδεικνύει θρασύτατα το πόσο φυσιολογικό είναι να είμαι σκλάβος του και πόσο το χρειάζομαι γιατί αυτό θα με σώσει από τα στραβά μου.

Θέλω να ανήκω στη χώρα μου, σε τούτο δω το μικρό το μέρος που το λούζει το φως και το βρέχει από παντού η θάλασσα έχοντας τον Όλυμπο στην κεφαλή και χορεύοντας πεντοζάλι με τα πόδια, καθώς ατενίζω την Ακρόπολη από των Δελφών τα μέρη.

Θέλω τη χώρα μου, όχι γιατί ιστορικά μου ανήκει, μα γιατί αρματωμένος με τα κουμπούρια μου από τους οχτρούς μου θα την υπερασπίσω, καθώς ως φαίνεται ποτέ τους δεν έπαψαν να τη λιμπίζονται στο χέρι να τη βάλουν.

Θέλω τη χώρα μου, όχι μόνο γιατί γεννήθηκα σε αυτήν, μα γιατί έχει γίνει φανερό πως τη ρωμιοσύνη δεν την έχουμε κλάψει αρκετά ως πρέπει, είτε λεγόμενοι Γραικοί, είτε Ρωμιοί, είτε Έλληνες, καθώς η ομόνοια δυστυχώς δεν είναι του χαρακτήρα μας, αλλά απλά μια πλατεία που όλο αλλάζει και αυτή μορφή.

loading...