ΘΑ ΜΠΟΡΟΥΣΑΜΕ ΑΡΑΓΕ ΝΑ ΚΟΙΤΑΞΟΥΜΕ ΚΑΤΑΜΑΤΑ ΤΟΥΣ ΠΡΟΓΟΝΟΥΣ ΜΑΣ ΑΝ ΤΟΥΣ ΣΥΝΑΝΤΟΥΣΑΜΕ;

ΤΟ ΖΩΝΤΑΝΟ ΟΝΕΙΡΟ 

 Γράφει ο Δημήτρης Αβραμίδης

Τους είδα, τους ονειρεύτηκα σε έναν τόπο ρημαγμένο περπατούσα και αντίκρισα τον Λεωνίδα και πίσω του οι 300.

Κατάλαβα αμέσως ότι δεν ήταν οι πολεμιστές του, αλλά 

ήταν Έλληνες που τίμησαν τη Μάνα μας.

Ο Αχιλλέας, ο Σωκράτης, ο Αριστοτέλης, ο Πλάτωνας, ο Αλέξανδρος, ο Κολοκοτρώνης κι άλλοι πολλοί…

Όλοι τους μαζεμένοι σε μια χούφτα, μια αγκαλιά.

Η ιστορία μας στημένη μπροστά μου κι εγώ τους κοίταγα.

Όλοι τους σκυθρωποί, αμίλητοι, κάποιοι θυμωμένοι, άλλοι δακρυσμένοι και κάποιοι πέταγαν ένα χαμόγελο για κάποια δευτερόλεπτα κ μετά πίσω στο θυμό τους.

Τους πλησίασα…ρώτησα τον Λεωνίδα τι κάνουν..

Δε μου απάντησε, παρά με κοίταξε με ένα βλέμμα θυμωμένο σα να με μισούσε!

Προχώρησα και ρώτησα τον Πλάτωνα…δε μου μίλησε ούτε αυτός,  με κοίταξε απορημένος, με χτύπησε ελαφρά στη πλάτη και γύρισε το κεφάλι απ’ την άλλη.

Πλησίασα τον Κολοκοτρώνη …πριν καν το ρωτήσω, δάκρυσε και μου χάιδεψε το κεφάλι.

Ένιωθα χαμένος.

Είχα μπροστά μου όλους όσους αγαπώ, εκτιμώ και νιώθω περήφανος εξ αιτίας τους, αλλά ένιωθα ότι κάτι τους χρωστώ και δεν έπρεπε να είμαι εκεί τώρα.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΤΗΝ ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΣΤΟ ΟΙΜΟΣ-ΑΘΗΝΑ