ΜΙΑ ΒΙΩΜΑΤΙΚΗ ΑΛΗΘΙΝΗ ΙΣΤΟΡΙΑ

Η ΒΑΦΤΙΣΙΜΙΑ ΜΟΥ…    

Γράφει ο Κωνσταντίνος Καλιμαυκίδης

Θυμήθηκα τώρα, με αφορμή το άρθρο του Κου Σκουντριάνου Πριν 10-15 χρόνια είχα μια γιαγιά πελάτισσα Ιταλίδα χήρα, περίπου 85 χρόνων.

Τα λέγαμε με τα λίγα ιταλικά που καταφέρνω και είχαμε αποκτήσει κάποια οικειότητα. Έμενε μόνη της γιατί είχε χάσει την κόρη της και περνούσε δύσκολα.

Υπέροχος άνθρωπος πάλευε συνέχεια, δεν το έβαζε κάτω παρά την ηλικία της και τα κατάφερνε ακόμα σε όλες τις δουλειές του σπιτιού, αν και δεν καλοέβλεπε.

Πάντα κρατούσε ένα ροζάριο μπλέ<μεγάλο καθολικό κομποσκοίνι > που της έδωσαν κάποιες καθολικές καλόγριες που την βοηθούσαν με διάφορα υλικά μέσα για να περνάει με την ψευτοσύνταξη χηρείας που είχε από τον Έλληνα σύζυγό της.

Σε μία επίσκεψή μου, μου λέει ντρέπομαι αλλά θα σου το πω.

Τα βράδια βλέπω αισχρά οράματα με τον εξαποδό, ρώτησα τις καλόγριες και μου έδωσαν το κομποσκοίνι για να προσεύχομαι

αλλά τίποτα, μήνες τώρα τυραννιέμαι και δεν κοιμάμαι.

Δεν ρωτάς κάποιον δικό σας παπά να δούμε τι θα μας πεί.

Ρώτησα τον εν ζωή τότε πνευματικό μου συνταξιούχο θεολόγο και μου λέει, δύο τινά, ψυχασθένεια ή κάτι άλλο, θα το καταλάβω εγώ αλλά δεν μπορώ να κάνω κάτι η να διαβάσω ευχή γιατί δεν είναι ορθόδοξη.

Το είπα στην γιαγιά και λέει, γιατί δεν είμαι ορθόδοξη είναι το πρόβλημα, εγώ και μουσουλμάνα γίνομαι για να γλυτώσω το μαρτύριο.

 ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΤΗΝ ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΣΤΟ
ΟΙΜΟΣ-ΑΘΗΝΑ