Σοκ: 600 κρυφά τζαμιά λειτουργούν παράνομα στην Ελλάδα! Οι Μουσουλμάνοι κληρικοί που μπαινοβγαίνουν ανενόχλητοι στη χώρα μας και οι θρησκευτικές οργανώσεις
Μια εντυπωσιακή αποκάλυψη που αφορά τους τόπους λατρείας των μουσουλμάνων που ζουν στην Ελλάδα, κάνει μέσα από το βιβλίο του ένας απόστρατος ναύαρχος του Πολεμικού Ναυτικού.
Αφορά τον αριθμό, τον τρόπο λειτουργίας τους, τον τόπο που βρίσκονται και τα γεωγραφικά διαμερίσματα της χώρας, όπου προσέρχονται οι πιστοί να προσευχηθούν.
Μετά από ερεύνα και προσεκτική συγκέντρωση στοιχείων ο υποναύαρχος ε.α Βασίλης Πολίτης, έγραψε το βιβλίο «Ισλαμικό Τέμενος στην Αθήνα», που θα κυκλοφορήσει σε λίγες μέρες από τον εκδοτικό οίκο «Ινφογνώμων».
Στις σελίδες του υπάρχουν πολλά ιστορικά στοιχεία, όπως για παράδειγμα ότι μέχρι το τέλος του Β Παγκοσμίου Πολέμου στην Ελλάδα ζούσαν περίπου 4.000 μουσουλμάνοι, οι οποίοι τελούσαν απρόσκοπτα τα θρησκευτικά τους καθήκοντα σε ειδικά διαρρυθμισμένες αίθουσες μέσα στις πρεσβείες τους η σε ξενοδοχεία.
Στις μέρες μας με την έκρηξη των προσφυγικών ροών, τα γνωστά η άγνωστα τζάμια, ξεπερνούν τα 600!
ΤΑ ΣΤΟΙΧΕΙΑ ΤΟΥ ΒΙΒΛΙΟΥ
«Σύμφωνα με πληροφορίες των αρχών ασφαλείας της χώρας –αναφέρεται στο βιβλίο-και σε δημοσιογραφικές έρευνες που έχουν γίνει κατά καιρούς, σήμερα στην ευρύτερη περιοχή της πρωτεύουσας και της περιφέρειας Αττικής υπάρχουν γύρω στα 40 οργανωμένα τζαμιά (αραβικά και ασιατικά) και 120 περίπου μικρότεροι χώροι που προσφέρονται για καθημερινή προσευχή και λατρεία σε όλους τους μουσουλμάνους μετανάστες.
Σύμφωνα με τον δημοσιογράφο και συγγραφέα Μάνο Ηλιάδη, στην ευρύτερη περιφέρεια Αττικής και σε όλο τον υπόλοιπο Ελλαδικό χώρο πλην Θράκης, υπάρχουν δύο ενεργά τζαμιά στη Θήβα, ένα στα Οινόφυτα, δύο στη Χαλκίδα, ένα στη Σκάλα Ωρωπού, ένα στον Μαραθώνα, ένα στην Κόρινθο, τρία στο Ηράκλειο, ένα στον Άγιο Νικόλαο Κρήτης, ένα στη Ρόδο, ένα στην Κω.
Όλοι οι παραπάνω χώροι λέγεται ότι συντηρούνται από εράνους που γίνονται μεταξύ των μελών της κάθε κοινότητας, από την Ένωση Μουσουλμάνων Ελλάδος καθώς και από άλλους συνδέσμους και θρησκευτικές οργανώσεις, τόσο της χώρας όσο και του εξωτερικού.
Σε αυτά τα τζαμιά και τους χώρους μουσουλμανικής λατρείας, έρχονται να προστεθούν και τα νόμιμα και παράνομα τζαμιά της Δυτικής Θράκης, που συνολικά ίσως ξεπερνούν τα 235 και κατανέμονται ως εξής: 131 στη Ροδόπη, 83 στην Ξάνθη και 21 στον νομό Έβρου 63.
Επομένως, ο συνολικός αριθμός τζαμιών και χώρων μουσουλμανικής λατρείας στην επικράτεια είναι γύρω στα 600, με ποσοστιαία αναλογία ένα τζαμί ανά 400 μουσουλμάνους, η οποία είναι αρκετά υψηλή, αν σκεφτούμε ότι στην Τουρκία είναι ένα τζαμί ανά 876 κατοίκους και στη Σαουδική Αραβία ένα τζαμί ανά 1.000 περίπου κατοίκους.
Βέβαια, ακόμα και ο αφελέστερος Έλληνας πολίτης θα δυσκολευόταν να πιστέψει ότι τα χρήματα συντήρησης για τα τζαμιά της Αθήνας προέρχονται από τα μέλη της κοινότητας, τους φτωχούς Μπαγκλαντεσιανούς που δουλεύουν στα φανάρια ή τους Πακιστανούς που κάνουν οποιαδήποτε χειρωνακτική εργασία για να επιβιώσουν ή ότι οι φτωχές αυτές κοινότητες μεταναστών, μπορούν να διατηρούν καλοστημένη ιστοσελίδα στην οποία αναφέρουν τα πάντα για τα εν λειτουργία τζαμιά καθώς και όλα τα νέα της ισλαμικής κοινότητας στην Ελλάδα.
Είναι αξιοπερίεργο ότι, ενώ η κυβέρνηση θεωρεί όλα τα παραπάνω τζαμιά παράνομα και ευελπιστεί ότι θα κλείσουν μόλις λειτουργήσει το νέο νόμιμο τζαμί, τα περισσότερα είναι δηλωμένα και γνωστά στα κατά τόπους αστυνομικά τμήματα, ενώ πολλά από αυτά διατηρούν και ΑΦΜ στις κατά τόπους οικονομικές εφορίες.
Δεν υπάρχει, δε, καμία αμφιβολία ότι, αντί να κλείσουν, θα αυξηθούν και μάλιστα με τις ευλογίες του Κράτους.
Σύμφωνα με δημοσιογραφικές πληροφορίες, έξι ως οκτώ από τους οργανωμένους χώρους λατρείας στην Αθήνα συντηρούνται από την κοινότητα των Πακιστανών, δέκα από την κοινότητα των Μπαγκλαντεσιανών και άλλοι δέκα από την κοινότητα των Αράβων, στους οποίους, όμως, μπορούν να συγκεντρώνονται, τουλάχιστον φαινομενικά και πάντα κατά τα λεγόμενα των διαχειριστών τους, και μουσουλμάνοι ανεξαρτήτως εθνικής ταυτότητας και προέλευσης.
Το πιο οργανωμένο τζαμί που υπάρχει σήμερα στην Αττική είναι στο Μοσχάτο, το οποίο συντηρείται με χρήματα που δώρισε Σαουδάραβας επιχειρηματίας η δε διαχείριση και λειτουργία του γίνεται από το Ελληνο-Αραβικό Μορφωτικό Κέντρο.
Σε δημοσίευμά της, τον Φεβρουάριο του 2010, η δημοσιογράφος Μαρία Αντωνιάδου αναφέρει ότι «οι χώροι λατρείας δεν είναι κοινοί και εν πολλοίς σχετίζονται με την καταγωγή των μουσουλμάνων.
Όπως φαίνεται στο διαδίκτυο, στην Αθήνα μεταξύ άλλων υπάρχουν 12 αραβικά τζαμιά, τέσσερα ασιατικά και δέκα μπανγκλαντεσιανά.»
Από τότε, βέβαια, κάποια πράγματα έχουν αλλάξει.
ΟΙ ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΟΙ ΛΕΙΤΟΥΡΓΟΙ
Ο αριθμός των μουσουλμάνων ιμάμηδων που αντιστοιχούν στα τζαμιά της Αθήνας, επί του παρόντος φαίνεται να μην ξεπερνά τους 40, χωρίς όμως να υπολογίζονται οι επισκέπτες ιμάμηδες/ιεροδιδάσκαλοι, που κάθε χρόνο πολλαπλασιάζονται, με την ανοχή του επίσημου Κράτους.
Υπενθυμίζουμε ότι, σύμφωνα με τον νόμο 1672/1939, για να επιτραπεί στη χώρα μας η είσοδος αλλοδαπού θρησκευτικού λειτουργού κάθε θρησκείας ή δόγματος, εκτός από την περίπτωση Ελληνορθόδοξων, απαιτείται ειδική άδεια από τον υπουργό Παιδείας και Θρησκευμάτων καθώς και από τον υπουργό Εξωτερικών.
Μολονότι ο νόμος αυτός έχει ατονήσει, είναι προφανές ότι οι περισσότεροι μουσουλμάνοι κληρικοί έρχονται δίχως να δηλώσουν την πραγματική τους ιδιότητα και ασκούν παράνομα στη χώρα τα ιεροδιδασκαλικά τους καθήκοντα, στα διάφορα νόμιμα ή παράνομα τζαμιά.
Πρέπει, βέβαια, να σημειωθεί ότι οι ιμάμηδες αυτοί, καθώς και οι πράξεις τους, δεν αναγνωρίζονται από την Ελληνική Πολιτεία, κάτι που φυσικά δεν ισχύει για τους ιμάμηδες της Δυτικής Θράκης.
Στην πράξη, πάντως, κάθε κοινότητα μουσουλμάνων διαθέτει και τον δικό της ιμάμη.
Είναι και αυτός μετανάστης (και αυτός παράνομος, όπως και οι υπόλοιποι), που έχει τελειώσει κάποια ιερατική σχολή στη χώρα του ή θεωρείται από την υπόλοιπη κοινότητα ότι έχει γνώσεις πάνω στο Κοράνι ή τη Σούνα και ότι μπορεί να διδάξει σε επίπεδο κατώτερου θρησκευτικού λειτουργού.
Ορίζεται από την κοινότητα των μουσουλμάνων, πάντα σε συνεννόηση με την εκάστοτε πρεσβεία της χώρας από την οποία προέρχεται.
Πληρώνεται είτε απευθείας από κάποιον σύνδεσμο ή με έρανο μεταξύ των μελών της κοινότητας, ενώ υπάρχει και οικονομική ενίσχυση από τις διπλωματικές αποστολές μουσουλμανικών κρατών στην Αθήνα.»
ΤΙ ΓΙΝΟΤΑΝ ΣΤΟ ΠΑΡΕΛΘΟΝ
Ας ανατρέξουμε όμως στο παρελθόν για να δούμε πώς εξυπηρετούνταν τόσα χρόνια οι θρησκευτικές ανάγκες των μουσουλμάνων που ζούσαν στην Αθήνα, πριν από την αθρόα και ανεξέλεγκτη είσοδο των λαθρομεταναστών το 1991 και έκτοτε.
Ο γράφων το βιβλίο ναύαρχος Β. Πολίτης αναφέρει χαρακτηριστικά.
«Συναντήσαμε ένα υψηλόβαθμο στέλεχος της μουσουλμανικής κοινότητας της Αθήνας στο σπίτι του στα νότια προάστια.
Είναι Αιγύπτιος στην καταγωγή και διαμένει και δραστηριοποιείται επιχειρηματικά στην Ελλάδα τα τελευταία 55 χρόνια.
Μιλά άπταιστα Ελληνικά και δουλεύει σε μεγάλη ναυτιλιακή εταιρεία, η οποία ανήκει σε Σύρο υπήκοο.
Για ευνόητους λόγους μας ζήτησε να διατηρήσουμε την ανωνυμία του.
Μεταφέρουμε τη συνομιλία μας:
«Ξέρεις, μέχρι να πέσει ο Γκορμπατσώφ και να ανοίξουν τα σύνορα μεταξύ Ευρώπης, Ασίας και Αφρικής, ύστερα από πιέσεις των Αμερικανών και τη μαζική μετακίνηση πληθυσμών από τη μία ήπειρο στην άλλη, υπήρχαν λίγοι μουσουλμάνοι μόνιμοι κάτοικοι στην Αθήνα και ο καθένας μας βρισκόταν εδώ για διαφορετικούς λόγους.
Όλοι εμείς λοιπόν, όποτε θέλαμε να γιορτάσουμε το Ραμαζάνι ή να προσευχηθούμε, μαζευόμαστε είτε στις πρεσβείες μας που είχαν πάντα ένα ειδικά διαμορφωμένο χώρο, είτε στα ξενοδοχεία Caravel και President -που ακόμη και σήμερα έχουν ειδική αίθουσα κάθε Παρασκευή- ή τέλος, στο Λιβυκό σχολείο που υπάρχει από το 1980 στο Ψυχικό και που επίσης κάθε Παρασκευή γίνεται τζαμί για όλους τους Άραβες μουσουλμάνους.
Ποτέ δεν είχαμε κανένα πρόβλημα ούτε αντιμετωπίσαμε έλλειψη χώρου για θρησκευτική λατρεία.
Αντίθετα, στους παραπάνω χώρους, μας δινόταν κάθε Παρασκευή η ευκαιρία να συναντήσουμε συμπατριώτες μας, να αναπτύξουμε κοινωνικές σχέσεις με τα μέλη των διπλωματικών αντιπροσωπειών μας από τις πρεσβείες μας, να ακούσουμε νέα από την πατρίδα, να δούμε τα παιδιά μας ή συγγενείς που είχαν έρθει να σπουδάσουν στην Αθήνα από τη Λιβύη, την Τυνησία και την Αίγυπτο σε ελληνικές στρατιωτικές σχολές και ελληνικά πανεπιστήμια και γενικότερα, να κρατήσουμε μια επαφή τόσο με το Ισλάμ, όσο και με την πατρίδα.
Όλα γίνονταν ειρηνικά, χωρίς φασαρίες ή εξτρεμισμούς.
Σαν μουσουλμάνος ειλικρινά χαίρομαι που θα κατασκευαστεί ένα νέο τζαμί στην Αθήνα, όμως σαν μόνιμος κάτοικος της Αθήνας φοβάμαι ότι αυτό ίσως δημιουργήσει κάποια προβλήματα , μεταξύ των διάφορων κοινοτήτων του νέου μεταναστευτικού Ισλάμ (Πακιστανοί, Μπαγκλαντεσιανοί, Νιγηριανοί κ.λπ.), για το ποιος θα έχει τον έλεγχο του τζαμιού.».
