25η Μαρτίου 1821: 200 Χρόνια τετρακάθαρος εθνικισμός!
Νικόλαος Τζιόπας –
«…Η θεία δικαιοσύνη ας εξαντλήσει επάνω εις την κεφαλήν μου όλους τους κεραυνούς της, το όνομά μου να είναι εις αποστροφήν, και το υποκείμενόν μου το αντικείμενον της κατάρας και του αναθέματος των Ομογενών μου…»
(Απόσπασμα από την ακροτελεύτια παράγραφο του όρκου της Φιλικής Εταιρίας)
Όσο πλησιάζουμε προς την μεγάλη επέτειο της 25ης Μαρτίου 1821, διαπιστώνεται όλο και περισσότερη κινητικότητα του ελληνικού λαού που αφορά στις εκδηλώσεις τιμής και μνήμης της κορυφαίας επετείου του έθνους, ειδικώς εφέτος που η εθνική επανάσταση συμπληρώνει τα 200 χρόνια της. Αν και η… ηλικία αυτή είναι κάπως αυθαίρετη, αφού, στην ουσία, ο ελληνισμός έζησε 4 αιώνες αδούλωτος και επαναστάσεις πραγματοποίησε πολλές, από την πρώτη μέρα της Άλωσης της Πόλης μας.
Εκπληκτικό είναι το γεγονός, ότι ένα πλήθος από άτομα είτε μεμονωμένα, είτε μέσω ομάδων, συλλόγων και νομικών προσώπων, πραγματοποιεί σειρά εκδόσεων ποιημάτων, ημερολογίων, βιβλίων, λευκωμάτων, έργων ζωγραφικής, «γκράφιτι» και μουσικής αλλά και εκδηλώσεων ώστε να τιμηθεί καταλλήλως και με την μεγαλοπρέπεια που του πρέπει, το 1821. Ένας ολόκληρος λαός, εντός και εκτός Ελλάδας, ενωμένος, σε μια εποχή που ο διχασμός βρίσκει πρόσφορο έδαφος, έχει ταυτιστεί πλήρως με την ιδέα της απόλυτης γιορτής!
Κι από την άλλη, ένα οργανωμένο κράτος που οφείλει την ύπαρξή του σε αυτήν ακριβώς την επέτειο, συστήνει μια επιτροπή που υποτίθεται ότι θα είναι υπεύθυνη για τον επίσημο εορτασμό της επετείου. Κι από εκεί και πέρα το σχεδόν… τίποτα!
Εκτός από ορισμένες χλιαρές και πολιτικά κατευθυνόμενες πρωτοβουλίες, αρκεί κάποιος να παρακολουθήσει καθημερινά τον τύπο και την τηλεόραση και θα αντιληφθεί αμέσως την υποβάθμιση της ιστορικής χρονιάς από την εν λόγω επιτροπή. Αξιοσημείωτο είναι το γεγονός ότι ο ελληνικός λαός ασχολήθηκε μαζί της μόνο για να την κατακρίνει:
Ειδικώς σε δύο κραυγαλαίες περιπτώσεις, όπου η περιβόητη επιτροπή προκάλεσε καρ΄αρχήν με το σήμα που επέλεξε για να αυτοπροσδιοριστεί (απουσία του σταυρού από το λάβαρο που υποτίθεται ότι απεικονίζει την ελληνική σημαία) και μιας αφίσας όπου παρουσιάζει λίγο- πολύ, έναν αφρικανό καλαθοσφαιριστή που πολιτογραφήθηκε Έλληνας, ως συνέχεια του Κολοκοτρώνη(!).
Ο ελληνικός λαός εξέλαβε, δικαίως, τις δύο αυτές ενέργειες της εν λόγω επιτροπής (και κατά συνέπεια του ελληνικού κράτους) ως εξευτελισμό της ιδέας του έθνους αφού χτυπά απευθείας δύο από τους πυλώνες του: Την θρησκεία και την καταγωγική συνέχεια.
Κι αφού το κράτος δεν αντιλαμβάνεται τι ακριβώς γιορτάζουμε, ο ελληνικός λαός στηριζόμενος στην ιδιωτική πρωτοβουλία (κάτι πρέπει να διδαχθούμε από αυτό), δείχνει τον δρόμο παίρνοντας την κατάσταση στα χέρια του.
Με έναν Πρωθυπουργό που κύριο στόχος του είναι να πολεμήσει τον «Νατιβισμό», δηλαδή τον εθνικισμό και τον πατριωτισμό και μια Πρόεδρο της Δημοκρατίας η οποία σέρνει πίσω της όλα τα αντεθνικά και αντιπατριωτικά συμπλέγματα που χαρακτηρίζουν την διεθνιστική ιδεολογική της προέλευση, σίγουρα ο ελληνικός λαός δεν περιμένει και κάτι καλύτερο. Ας είναι, από ότι φαίνεται μια χαρά τα καταφέρνει και μόνος του. Ίσως μάλιστα διάδοχες πολιτικές καταστάσεις διδαχθούν κάτι από αυτό και «στρίψουν το καράβι» προς τα εκεί που πρέπει ώστε να μην βρίσκονται σε αναντιστοιχία με το έθνος (όπως μας έχει συνηθίσει τα τελευταία χρόνια το πολιτικό σύστημα).
Η Εκκλησία, τέλος, η οποία έβγαλε έναν Παπαφλέσσα κι έναν Αθανάσιο Διάκο, αναλώνεται στο να «προστατέψει» τους πιστούς από τον ιό, καταργώντας, στην ουσία, το Μυστήριο της Θείας Κοινωνίας. Καταργώντας δηλαδή τον εαυτό της!
Νομίζω ότι αν θέλει να διατηρήσει την συνοχή της με το Χριστεπώνυμο πλήθος και να τιμήσει την επανάσταση του 1821 θα πρέπει να κινήσει ΑΜΕΣΑ της διαδικασίες αγιοποίησης του Παπαφλέσσα και του Αθανασίου Διάκου! Αυτό θα είναι μια τεράστια προσφορά αλλά και μια εκπληρωμένη οφειλή προς το έθνος.
Μέσα σε αυτό το πλαίσιο, αλλοιώνεται πλήρως και επίσημα το νόημα της ελληνικής επανάστασης. Διότι ανεπίσημα, έχουν γίνει πολλές ανεπιτυχείς προσπάθειες να αλλοιωθεί. Είτε από καθηγητές συγκεκριμένης ιδεολογικής κατεύθυνσης είτε από κόμματα και από μερίδα του τύπου, επιχειρήθηκε πολλές φορές στο παρελθόν ο αποπροσανατολισμός και η αλλοίωση του νοήματος και του σκοπού της επανάστασης του 1821.
Ένα νόημα, που γίνεται εύκολα κατανοητό, αρκεί να καταφύγει κάποιος στους αυθεντικούς πρωταγωνιστές της ιστορίας:
Από το «Γένος και του Χριστού την Πίστη την Αγία» του Κολοκοτρώνη, ως το «Μα την Πατρίδα» του Μακρυγιάννη και το «Μάχου υπέρ πίστεως και Πατρίδος» του ηγέτη της Φιλικής Εταιρίας Υψηλάντη!
Από τους φτωχούς ψαράδες του Αιγαίου μέχρι την Μπουμπουλίνα και την Μαντώ Μαυρογένους.
Από τους βοσκούς των Μακεδονικών, Ηπειρώτικων και Θεσσαλικών βουνών, των Αγράφων και του Μωριά, μέχρι τον Εμμανουήλ Παππά, τον Γεωργάκη Ολύμπιο, τον Πετρόμπεη Μαυρομιχάλη, τον Παλαιών Πατρών Γερμανό, τον Λάμπρο Τζαβέλα.
Από την Κύπρο και την Κρήτη ως τα βουνά της Βορείου Ηπείρου.
Από την έδρα της Φιλικής Εταιρίας στην Βασιλεύουσα ως σημείο αναφοράς αφού κύριος σκοπός της ήταν η απελευθέρωσή της.
Κι όλα αυτά, με έναν και μοναδικό συνδετικό κρίκο: Το έθνος, δηλαδή την καταγωγική συνέχεια, τα κοινά ήθη, την κοινή θρησκεία. Αν αυτός δεν είναι τετρακάθαρος εθνικισμός, τότε τι είναι;
Μας το λένε, μας το φωνάζουν μέσα από τα θαυμαστά τους έργα 200 χρόνια τώρα! Είναι κρίμα αυτήν την «γλώσσα» με την οποία μας το λένε, να μην (θέλει να) την αντιλαμβάνεται η επίσημη πολιτεία. Καλείται ο ελληνικός λαός να της κάνει την «μετάφραση»…
