Η νομισματική πολιτική της FED

 Είναι ξεκάθαρο πως οι μεγάλες κεντρικές τράπεζες συνεκτικών χωρών και περιοχών, όπως οι Η.Π.Α., η Κίνα και η Ιαπωνία, είναι σε θέση να ελέγξουν την Οικονομία – ακόμη και σε δύσκολες εποχές, όπως αναμφίβολα η σημερινή, διαθέτοντας τα κατάλληλα εργαλεία. Το γεγονός αυτό όμως δεν ισχύει για την Ευρωζώνη, όπου δεν είναι δυνατόν να έχει αποτέλεσμα μία κοινή νομισματική πολιτική, χωρίς καν την ύπαρξη μίας αντίστοιχης δημοσιονομικής – με αποτέλεσμα να επιδεινώνονται οι ήδη υπάρχουσες αποκλίσεις μεταξύ των κρατών της. 

Όσο ευρωπαϊστής και αν είναι λοιπόν κανείς, δεν μπορεί να μη βλέπει πως έτσι αυξάνονται οι φυγόκεντρες δυνάμεις στο εσωτερικό της – ενώ η προσπάθεια αντίδρασης με προγράμματα του τύπου Next Generation EU, ύψους 750 δις €, με εξειδικευμένες και πολύ πιο αυστηρές προϋποθέσεις, κάτι που δρομολογείται επί πλέον σήμερα με τα ΕΣΠΑ και με την Κοινή Αγροτική Πολιτική, δεν πρόκειται να έχουν αποτέλεσμα. Εάν δεν βρεθεί λοιπόν άλλος τρόπος, η νομισματική ένωση είναι καταδικασμένη να αποτύχει – όπως ήταν άλλωστε αναμενόμενο μετά την πρώτη κρίση της το 2010, όπου φαινόταν πως δεν θα μπορούσε να επιβιώσει από την επόμενη που θα ακολουθούσε νομοτελειακά, από όποια αιτία και αν πυροδοτούταν. 

Είναι άλλωστε δεδομένο πως η Γερμανία προετοιμάζει ήδη την έξοδο της, εάν δεν υποταχθούν όλα τα άλλα κράτη στις εντολές της – ενώ όσους Draghi και αν στρατολογήσει η Ιταλία (η Γερμανία ουσιαστικά τον διόρισε), δεν θα μπορέσει να αποφύγει ένα ανάλογο με την Ελλάδα PSI, χάνοντας αντίστοιχα την εθνική της κυριαρχία. Αργά ή γρήγορα δε θα ακολουθήσουν οι άλλες χώρες, όπως η Γαλλία και η Ισπανία – είτε με αυτήν την κρίση, είτε με την επόμενη.

Βασίλης Βιλιάρδος

loading...