Και σε όλους εμάς, που μένουμε ακόμα εδώ, απομένει το δίλλημα, το αιώνιο δίλλημα. Να υποκύψουμε ή να αντισταθούμε,

 Κάθε μέρα που περνούσε,  μας αφαιρούσαν και ένα κομμάτι της αξιοπρέπειας, του αυτοσεβασμού που έχουμε (που οφείλουμε να έχουμε) σαν λαός πολύπαθος, λαός κατατρεγμένος, αλλά και λαός ένδοξος, υπερήφανος, λαός ποτισμένος με τη λέξη «φιλότιμο», λέξη που δεν υπάρχει σε κανένα άλλο λεξιλόγιο, πέραν του ελληνικού.

Το μόνο που γινόταν αντιληπτό ήταν μια μικρή ενόχληση, μια δυσφορία, το γεγονός ότι πλέον η κυβέρνηση της χώρας ελεγχόταν από ξένα κέντρα. Κάποιοι είπαν ότι αυτό γινόταν, έτσι κι αλλιώς, τόσα χρόνια. 

Κάποιοι άλλοι, είπαν ότι ίσως αυτή ήταν η λύση, γιατί τόσα χρόνια που μας κυβερνούσαν οι ίδιοι άνθρωποι, οι μπλε και πράσινοι κόκκοι που υποτίθεται θα καθάριζαν (βιολογικά και ακίνδυνα) τους «λεκέδες» της μεταπολίτευσης, κατάντησαν και οι ίδιοι… λεκέδες!

Κάποιοι τρίτοι, είπαν τους πρώτους κυνικούς και τους δεύτερους δοσίλογους, και η κουβέντα,  συνεχίστηκε χωρίς κανένα αποτέλεσμα.

Το μόνο υπαρκτό αποτέλεσμα, ύστερα από  χρόνια , είναι ότι χάθηκε το χαμόγελο από τα χείλη μας, ότι οι ΕΛΛΗΝΕΣ φτάνουν στα όρια τους, προκειμένου να επιβιώσουν, ότι οικογένειες ολόκληρες παίρνουν το δρόμο της ξενιτιάς, ακριβώς όπως είχαν κάνει οι πατεράδες τους την δεκαετία του 60.

Και σε όλους εμάς, που μένουμε ακόμα εδώ, απομένει το δίλλημα, το αιώνιο δίλλημα.

 Να υποκύψουμε ή να αντισταθούμε, 

να αφήσουμε να μας στερήσουν 

τα δικαιώματα μας ή να τα απαιτήσουμε, 

να χάσουμε το χαμόγελο μας

 ή να τους χαμογελάμε ειρωνικά, 

να γίνουμε υποτελείς ή να μείνουμε υπερήφανοι;

Θεωρώ τα παραπάνω ερωτήματα ρητορικά, μια και η ιστορία μας, από τα αρχαία χρόνια μέχρι τα νεότερα, μας έχει διδάξει ότι η ελληνική ψυχή είναι μια περήφανη ψυχή