Είναι πάγια η τακτική του Κούγια. Πάγια.

Με προσβλητικούς και ρατσιστικούς χαρακτηρισμούς θέλει να πετύχει κάτι σημαντικό για τον εντολέα του. Να αποτρέψει αλλά θύματα από το να μιλήσουν, να φτάσουν στην πόρτα του εισαγγελέα. Είναι σαν τα παιδιά αυτά να έχουν βρει το απίστευτο θάρρος που χρειάζεται για να ανοίξουν την πόρτα του σπιτιού τους και να περπατήσουν προς τη δικαιοσύνη και αυτός να κρύβεται στα στενά και να “ρίχνει” λάσπη στα παπούτσια τους. Για να κολλήσουν. Για να ξανασκεφτούν την κατεύθυνση που έχουν πάρει. Δεν είναι τυχαίο ούτε το “επαγγελματίες ομοφυλόφιλοι”, ούτε τίποτα. Ξέρει τι κάνει. Είναι πανέξυπνος. Και όλος ο ντόρος που προκαλεί είναι μελετημένος. Δημιουργεί μια στάμπα που θα προσπαθήσει να πλήξει την αξιοπιστία των καταγγελιών. Που θα φοβίσει τις επόμενες. Που, κυρίως, θα φοβίσει τα επόμενα παιδιά. Αυτό θέλει. Γιατί ξέρει. Ότι είναι ένας αγώνας των παιδιών αυτών απέναντι στον Λιγνάδη. Και μόνο. Δεν έσυρε τον Λιγνάδη πίσω από τα κάγκελα κανένα Υπουργείο, καμία Υπουργός, κανένας συνάδελφός του που ήξερε. Τον έσυραν παιδιά με κρυμμένα επίθετα που τράβηξαν κουρτίνες πολύ πιο βαριές από τους ώμους τους. Πολύ πιο ψηλές από το ύψος τους. Για να δει η πλατεία ότι το ΘΕΑΤΡΟ που διαδραματίζεται μπροστά στα μάτια της εκτός από ΕΘΝΙΚΟ είναι και βρώμικο.

Με τα παιδιά λοιπόν. Και μόνο.