ΑΚΟΎΩ, ΜΑΘΑΊΝΩ, ΒΛΈΠΩ, ΓΡΆΦΩ.

Γράφει ο Βαλκανίδης Δήμος εκ Κουφαλίων tamystikatoubaltou.blogspot.

Το παρακάτω κείμενο αναδημοσιεύεται προς διαχρονικό παραδειγματισμό.

Στις 31/10/2017 επισκέφθηκα και συνομίλησα εν τάχει, για λίγα λεπτά της ώρας, με έναν ξεχωριστό και ιδιαίτερο Άνθρωπο του Ελληνισμού, και εν γένει της ευρύτερης περιοχής μας, καθώς δεν συναντάς κάθε μέρα, κάποιον ο οποίος πολέμησε τους Τούρκους στην πρώτη γραμμή του Μετώπου, εν έτη του εμπόλεμου 1974 εις την Ελληνικότατη νήσο Κύπρο μας, κοιτάζοντας τους κατάματα Εθνικά Αξιοπρεπώς Ασυμβίβαστα. Εν αντιθέσει όμως, το τραγικό και θλιβερό της όλης υποθέσεως είναι, καθώς κανείς μα κανείς δεν τον αναγνωρίζει αλγεινώς, τις πολλαπλώς υπηρεσίες που προσέφερε εις την μάνα Πατρίδα Ελλάδα μας. Διότι εμείς οι σύγχρονοι νεοέλληνες, ως κατεξοχήν ανιστόρητος λαός που υπήρξαμε ή στην καλύτερη περίπτωση ημιμαθής, και απαίδευτος ως είθισται, ακραιφνώς κομματικοποιημένος εις το έπακρον του παραλόγου. Εν προκειμένω δεν γνωρίζουμε να διακρίνουμε και εν γένει να σεβαστούμε πρόσωπα και καταστάσεις, λόγω προφανώς ελλειμματικής παιδείας που αποκομίσαμε. Εν μέρει από ένα αμιγώς ιδιοτελέστατο συμφεροντολογικό κομματικό σχολείο που αποφοιτήσαμε, μάλλον περισσότερο προς γραφείο λειτουργούσε, εν ολίγοις της κατεξοχήν αμετροεπής επιλεκτικής προπαγάνδας και μόνο. Ως εκ τούτου έχω την ιδιαίτερη χαρά και τιμή να σας παρουσιάσω τον Βετεράνο Πολέμου της Κύπρου, τον εμφανώς μπαρουτοκαπνισμένο ΕΛΔΥΚΆΡΙΟ Της 103 σειράς, του μάχιμου εν πολλοίς Ηρωικού 2 Λόχου, βρισκόμενος στο λεγόμενο Προμαχώνα του Ηρωικού Στρατοπέδου, με Διοικητή τον Λοχαγό Κωνσταντούλα Ηλία, και διμοιρίτη τον Υπολοχαγό Ιωάννη Κόλλια, τον Κύριο Ζωτάκη Σωτήριο εκ Πέλλας. Εν συνεχεία τραυματισμένος σοβαρά από βλήμα όλμου, ανήμερα της Εορτής της Παναγίας στις 15 του Αυγούστου του 1974, και κακήν κακώς μεταφερόμενος μέσα σε αναρίθμητα καταιγιστικά πυρά, με κατεύθυνση προορισμού προς το νοσοκομείο της Λευκωσίας, στις 12 το μεσημέρι από ένα στρατιωτικό Τζιπ που στην κυριολεξία τα λάστιχα του είχαν σκάσει λόγω των αναρίθμητων οβίδων που έσκαγαν πέριξ του και πήγαινε με της ζάντες. Διότι η ζωή του από εκείνη την στιγμή και μετέπειτα, βρισκότανε σε άμεσο κίνδυνο περαιτέρω ακρωτηριασμού, καθώς από στιγμή σε στιγμή επίκειται το νήμα της ζωής του να έπαυε να δίνει σημεία ζωής και πλεύσης.

Παράλληλα πληροφοριακά σας λέγω ότι, για να μεταφερότανε κάποιος στρατιώτης της ΕΛΔΎΚ, εκτός στρατοπέδου εν ώρα πολέμου παρακαλώ, εις στο νοσοκομείο της Λευκωσίας, με τις υπάρχουσες τραγικές συνθήκες κολάσεως που επικρατούσανε, θα έπρεπε ο ασθενής στρατιώτης, να υπήρξε βαρύτατα τραυματισμένος, δηλαδή η κατάσταση της υγείας τους να υπήρξε μη αναστρέψιμη, με επείγουσα μεταφορά του στο νοσοκομείο. Εν ολίγοις η εκάστοτε ζωή σε περίοδο εμπόλεμης καταστάσεως, θεωρείται πάρα πολύ φτηνή ή μηδαμινή, αμελητέα ποσότητας. Επομένως μόνο σε πολύ άμεσο κίνδυνο απομακρύνονταν, εναργώς όπως και μεταφέρθηκε σε λιπόθυμη κατάσταση, από την υπερβολική αιμορραγία που πλήττονταν όλο του το κορμί, από την δεξιά πλευρά. Επιπροσθέτως αναφερόμαστε στο τραγικό αλλά και ημέτερα προδομένο εμπόλεμο καλοκαίρι του 1974, μόλις 20χρονών τότε, παιδί στην κυριολεξία, ενώ η ζωή του να κρέμεται σε μία κλωστή. Εν αντιθέσει αλλά και να τον περιμένει ακόμη, ώστε να την απολαύσει θέλοντας και μη. Εν τω μεταξύ εκ του διαχρονικού του γίγνεσθαι, επιβιβασμένος στο Αρματαγωγό Λέσβος στις 19 Ιουλίου του 1974, καθώς απολυότανε με την 103 σειρά της ΕΛΔΎΚ, εν συνόλω περίπου 450 συστρατιωτών του, διότι είχε υπηρετήσει ολοκληρώνοντας την θητεία του, επί 12 ολόκληρους μήνες στο νησί της Αφροδίτης, το λεγόμενο καταπράσινο φύλλο ριγμένο στο Πέλαγος κατά τον ποιητή. Εν συνεχεία αυτό που τους παρέλαβε από την Αμμόχωστο, με Προορισμό όχι στο να επαναπατριστούνε κακώς λεγόμενο προφανώς, καθώς και η Κύπρος μας Ελλάδα θεωρείται διαχρονικώς προ πολλού, αλλά μεταφερόμενος εις την Μητροπολιτική χώρα ως απολυόμενοι. Ως εκ τούτου του Ήρωα καπετάνιου Πλωτάρχη, Ελευθερίου Χανδρινού, εκ Κερκύρας ορμώμενος, καθώς μόλις αντιλήφθηκε από το ράδιο του πλοίου, την απόβαση των Τούρκων εισβολέων κατακτητών-καταπατητών, στις 20 Ιουλίου του 1974 εις τα βόρεια του Νησιού της Αφροδίτης, στην ακτή Πέντε Μίλι της πέριξ παραλιακής Πόλεως της Κερύνειας, το γύρισε κατευθείαν και χωρίς καμία απολύτως χρονοτριβεί το πλοίο πίσω, ρώτα αμέσως, προ στο χρέος της τιμής και του καθήκοντος, της Πατρίδας γενικώς, και της Εθνικής αξιοπρεπείας, επειδή πλήττονταν από τον προαιώνιο εχθρό του Ελληνισμού, τους Τούρκους. Διότι πατούσανε αποκρουστικά και βίαζαν κατάφωρα αιματηρά κινούμενοι δια της κατεξοχήν υποανάπτυκτης βαρβαρότητας τους, τα Ελληνικά χώματα της Κερύνειας, εις στις 20 του Ιουλίου του 1974, για να την υπερασπιστούνε.

Εν τω μεταξύ έτσι με την πρώτη ευκαιρία που του δινότανε, τους αποβίβασε με αμιγώς δική του πρωτοβουλία, καθώς όσο και εάν προσπαθούσε μέσω του ασυρμάτου του πλοίου, να επικοινωνήσει με την εμφανώς τρομοκρατημένη στρατιωτική Αθήνα, του δικτάτορα Ταξιάρχου Δημητρίου Ιωαννίδη Διοικητή της ΕΣΑ, δεν επικοινωνούσαν δια των προφανώς φοβικών τους συνδρόμων. Εν τάχει αποβιβάστηκαν οι Στρατιώτες της ΕΛΔΎΚ, σε μικρές πλωτές βάρκες, που είχε άλλωστε επάνω του το πλοίο Λέσβος ως είθισται, με κατεύθυνση προορισμού στο παρακείμενο λιμάνι της Πάφου. Παράλληλα ενώ αυτός από την άλλη, συνέχισε να ασκεί το Εθνικό του Αξιοπρεπές καθήκον εις το ακέραιο, συνεπικουρούμενος μαζί με τον υπεύθυνο τους Αντισυνταγματάρχη Παναγιώτη Σταυρουλόπουλο εκ Καλαβρύτων Ορμώμενος, αλλά και τον Κύπριο Λοχαγό Λούη Ιωαννίδη. Επειδή εκτόξευε με την βοήθεια προφανώς του λιγοστού του πληρώματος, αλλά και εν μέρει των απολυόμενων στρατιωτών της ηρωικής ΕΛΔΎΚ που το επάνδρωναν, εκτοξεύοντας μέχρι και το τελευταίο βλήμα πυροβόλου που του έμεινε επάνω στο θρυλικό πλοίο Λέσβος. Εκ νέου από τις μία το μεσημέρι, μέχρι περίπου της τρεις η ώρα, στις 20 Ιουλίου 1974, και εν γένει επί δύο ολόκληρες ώρες, στο να το πυροβολεί και βάλει ακατάπαυστα, εκτοξεύει από το πλοίο του φωτιά και ατσάλι σιδήρου, προς τους έγκλειστους και πλήρως εξοπλισμένους Τουρκοκύπριους, του θύλακα τους της Πάφου. Εν προκειμένω επάνω από την προκυμαία του Ηρωικού πλοίου, με φυσικό επακόλουθο, στο να καταφέρει να εκπορθήσει τον ενισχυμένο Τουρκοκυπριακό θύλακα της Πάφου, τον λεγόμενο Μούταλο, πέριξ τους Μουσουλμανικού Τζαμιού τους, σηκώνοντας λευκή σημαία υποχώρησης και έτσι σήμερα, η παραλιακή Πόλη της Πάφου, προς τιμήν όλων αυτών των Ηρώων που αναμίχθηκαν, να βρίσκεται σε ελεύθερα Ελληνικά χέρια. Εν αντιθέσει και όχι σαφώς άγονα στείρα, στενότατα καθεστωτικά συντηρητικά, εν γένει εσωστρεφή τοπικιστικά Κυπριακά, δια της μονομερής επιλεκτικής τους κομματικής εσκεμμένης προπαγάνδας της λήθης, των κατεξοχήν σκοπιμοτήτων τους. Καθώς από το τραγικό 1974 και μετέπειτα, του ημέτερα προδομένο πολέμου από όλους και όλα, διότι όλους μας πονάει θέλοντας και μη. Εν μέρει αναλόγως βεβαίως το πόσο ενημερωθήκαμε περί του ακανθώδους προβλήματος του Κυπριακού Ελληνισμού, να έχει καλλιεργηθεί δυστυχώς τεχνηέντως επιμελώς, υποβόσκουσα δολίως επαισχύντως, μίας εμφανέστατης ψευδεπίγραφης τοπικιστικής Κυπριακής Εθνικής συνειδήσεως, λόγω των καθεστωτικών τους ανθενωτικών Μακαριακών Κύκλων, συμπεριφερόμενοι ως είθισται κατά το απόλυτο ιδιοτελέστατο δοκούν, ως είθισται δυστυχώς.

Ως εκ τούτου ενώ μετέπειτα επιβιβάστηκαν σε πρόχειρα λεωφορεία με τις επευφημίες των Ελληνοκυπρίων, καθώς τους έβλεπαν ως σωτήρες απελευθερωτές τους, ορμώμενοι εκ Μητροπολιτικής χώρας της Μάνας Πατρίδας τους, εν γένει της Ελλάδας. Απεναντίας αυτή αλγεινώς, ασχέτως εάν βεβαίως τους συμπεριφέρθηκε ως κάκιστη κακιά χειρίστου είδους, υποτίθεται Δημοκρατική Μητριά, λέγοντας επαισχύντως, πως η Κύπρος είναι μακριά. Άρα από εκείνη την στιγμή και μετέπειτα, θέλοντας και μη, έκλεινε το μάτι στους εχθρικούς και επεκτατικούς, αιμοβόρους Τούρκους καταπατητές του βάρβαρου Αττίλα εισβολέα, και αδιαφορούσε πλήρως για την μετέπειτα τύχη τους, ελέω, του άλλου υποτιθέμενου εθνάρχου και προφανώς προκλητικά προβεβλημένου επιλεκτικώς μονομερώς Κωνσταντίνου Καραμανλή του Πρεσβύτερου, εκ απόμακρων Παρισίων αντιστασιακός. Εν συνεχεία μετεφέρθηκαν οι παλιοί στρατιώτες της Ηρωικής ΕΛΔΎΚ,  περίπου 450 εις τον αριθμό της 103 σειράς, κάτω από καταιγιστικά πυρά της Τουρκικής αεροπορίας ολημερίς, μέσω του όρους Τρόοδος, με κατεύθυνση προορισμού τους το βομβαρδισμένο στρατόπεδο τους, της Ηρωικής ΕΛΔΎΚ πέριξ των προαστίων της πρωτεύουσας Λευκωσίας, καθώς την προηγούμενη ημέρα το είχαν εγκαταλείψει λόγω του τερματισμού της λήξεως της στρατιωτικής τους θητείας. Διότι η Στρατιωτική τότε δικτατορική Ελλάδα, του εμφανώς άφρων και απερίσκεπτου λανθασμένου πέρα έως πέρα πραξικοπήματος, εναντίον του Προέδρου και Αρχιεπισκόπου Μακαρίου του Γ, μέχρι τις 22 Ιουλίου, και μετέπειτα η Δημοκρατική, των παλαιοπολιτικάντηδων καθώς επέστρεψαν ως υποτίθεται σωτήρες, δεν καταδέχθηκαν να στείλουν στους Αιθέρες της Κύπρου ούτε έναν χαρταετό για δείγμα, ώστε να τους υπερασπιστεί και ο νοών νοείτω. Παράλληλα ενώ το βράδι με πλήρη συσκότιση, οι 450 παλιοί Στρατιώτες απολυόμενοι της ΕΛΔΎΚ, ξεκίνησαν τον ανηφορικό τους γολγοθά, σηκώνοντας ο καθένας τους τον δικό του Σταυρό του μαρτυρίου τους, με κατεύθυνση και προορισμό, το βομβαρδισμένο στρατόπεδο τους, της Ηρωικής ΕΛΔΎΚ, που έδρευε λίγο έξω από την Πρωτεύουσα της Κύπρου, σε προάστιο της Λευκωσίας. Επιπροσθέτως φοβούμενοι ώστε να μην εντοπιστούνε από την Τουρκική αεροπορία, που βομβάρδιζε ανηλεώς ακατάπαυστα, ότι κινούνταν στην βόρεια Κύπρο, ιδίως τις στρατιωτικές εγκαταστάσεις,, και φυσικά από τότε αρχίσανε τα βάσανα του, τα μαρτύρια εν πολλοίς, που ακόμη και σήμερα παρόλο το πολλαπλό πέρασμα των 43 χρόνων που παρήλθαν θέλοντας και μη, δεν λένε να τον αφήσουνε στην ησυχία του, δεν έχουνε τέλος. Εν ολίγοις τους βασανίζουνε καταιγιστικώς, διάφορες ποικίλες εύλογες σκέψεις αναρίθμητων ερωτημάτων, και ασφαλώς τα αναρίθμητα γιατί κυριαρχούνε ενδομύχως, το γιατί μας προδώσατε, και δεν μας υποστηρίξατε, εν τέλει, γιατί μας εγκαταλείψατε Έλληνες ολομόναχους, αδιαφορώντας πλήρως για την εν γένει τύχη μας, κυρίως της εκδημοκρατισμένης χώρας;

Η συνομιλία μας με τον Κύριο Σωτήρη Ζωτάκη τον Βετεράνο Ελδυκάριο Πολέμου της Κύπρου, του μαρτυρικού 1974, καθώς υπηρετούσε την Στρατιωτική του θητεία θέλοντας και μη, βλέπετε εκεί τον έταξε, όρισε η Πατρίδα, ώστε να την υπηρετήσει, επειδή και η Κύπρος Ελλάδα θεωρείται, και όχι πέριξ του εγγύτερου σπιτιού του, όπως πάρα πολλοί συμπατριώτες μας το έπραξαν, και νοών νοείτω. Εν γένει όταν θα τον βλέπουν θα πρέπει να ντρέπονται γενικώς, ιδίως οι συνομήλικοι του, που τον κακολόγησαν και συκοφάντησαν βαρέως, με βάση βεβαίως τις συμφεροντολογικές πολιτικές τους ιδιοτελέστατες πεποιθήσεις, των επιλεκτικώς τους σκοπιμοτήτων. Εν τω μεταξύ προσωπικώς εγώ υπηρέτησα 18 μήνες της κλάσεως 99 Β Εσσό στο σώμα του Πεζικού, και επί 9 ολόκληρους μήνες, σε φυλάκιο προκαλύψεως στο ακριτικό Σουφλί, χωρίς να ενοχλήσω ποτέ κανένα κομματικό γραφείο. Εν αντιθέσει βέβαια δεν μπορώ να τον μιμηθώ ούτε στο μικρό του δακτυλάκι, απλώς το αναγράφω εν μέρει, ώστε εάν μπορέσουμε φυσικά λιγάκι, μέσω της σωτήριας αυτοκριτικής μας, να σκεφτούμε ενδομύχως και να συγκρίνουμε εν γένει, το πόσο μικροί και ασήμαντοι θα πρέπει να θεωρούμαστε και νιώθουμε μπροστά του, όταν αυτός μας βλέπει. Καθώς υπήρξε μία φιλική ανταλλαγή ένθεν εκείθεν εκατέρωθεν απόψεων συζητήσεως, διεξήχθη τις πρωινές ώρες στο αναπαυτήριο του, ησυχαστήριο εν πολλοίς, στο απομονωμένο αμπέλι του, το άκρως περιποιημένο αγροτεμάχιο του. Παράλληλα ενώ σε περίοπτη θέση να δεσπόζει και η Ελληνική γαλανόλευκη σημαία μας, το καμάρι μας, ώστε να μας υπενθυμίζει περίλαμπρα εμφανώς, το εκάστοτε διαχρονικό χρέος μας προς αυτήν, συν τοις άλλοις, αλλά και την όλη πατροπαράδοτη καταγωγή μας, την εσαεί πίστη μας, εις τους διαχρονικούς Θεοφώτιστους Πατέρες, προς την Ορθόδοξη Χριστιανική παράδοση μας, της εκδιωγμένης Πατριαρχικής Ρωμαίικης-Βυζαντινής αυτοκρατορίας μας, της Κωνσταντινουπόλεως, την ταυτότητα μας εν πολλοίς. Αφενός μεν αυτός πάντως την τίμησε εις το ακέραιο και με το παραπάνω, υπηρετώντας την πολλαπλώς Εθνικά Αξιοπρεπώς, μέσα στο Μπαρουτοκαπνισμένο εμπόλεμο όρυγμα το της Ηρωικής ΕΛΔΎΚ, του 2 Λόχου, εις τον λεγόμενο Προμαχώνα της Πρώτης Γραμμής του Μετώπου, και έναντι από το εχθρικό Τούρκικο Σύνταγμα, της λεγόμενης αντίστοιχης Τουρδίκ, για την ιστορία τα λέγω. Αφετέρου δε, ώστε να ξέρετε το ποιον άνθρωπό έχουμε δίπλα μας, αλλά και μας κάνει την ιδιαίτερη τιμή της χαράς, να μας ομιλήσει, εκμυστηρευτεί εν πολλοίς την εμπειρία της ζωής του, που αποκόμισε από τον Πόλεμο της Κύπρου το αιματηρό κατακαλόκαιρο του 1974 και όχι από τα κομματικά γραφεία, επειδή οι περισσότεροι συνομήλικοι του συνωστίζονταν πολλαπλώς αήθη, ώστε να βολευτούνε εν πρώτης αυτοί, και μετέπειτα τα παιδιά τους στον κομματικό στρατό τους. Διότι αυτός πολέμησε τους Τούρκους πρόσωπο με πρόσωπο, στην πρώτη γραμμή του Μετώπου, και δεν το παίζει εκ του απόμακρου ασφαλούς κινούμενος Ελληναράς πατριώτης του καναπέ, και εν γένει του πληκτρολογίου, καθώς δεν αντίκρισαν όχι Τούρκο στρατιώτη από κοντά, ώστε να πολεμήσουν ενώπιον ενωπίω, αλλά ούτε και απόμακρο Τούρκικο κράνος. 

Επιπροσθέτως πολεμώντας εις σε αντίξοες εχθρικές καιρικές συνθήκες, των κατεξοχήν ανυπέρβλητων δυσκολιών, αυτό θα πει ΕΛΔΎΚ 1974, άρα όλοι μας θα πρέπει να στεκόμαστε με ιδιαίτερη σεβαστή Προσοχή σε αυτούς τους Στρατιώτες, τους σημερινούς υπερήλικες σεβάσμιους γέροντες, Βετεράνοι Πολέμου εν πολλοίς, και να τους περικλείουμε με ιδιαίτερη ευγνωμοσύνη εσαεί αγάπης, που θα πει Ελληνική Δύναμη Κύπρου. Επειδή δυστυχώς λαός που ξεχνά ως κατεξοχήν αγνώμονας ή αγνοεί εσκεμμένως την εκάστοτε ιστορική του καταγωγή, μνήμη, διαδρομή, πορεία, παρακαταθήκη κληρονομιάς, μεροληπτώντας κατάφωρα, προς όποια πολιτική πλευρά τον βολεύει και ασφαλώς τον εξυπηρετεί και ταιριάζει ως είθισται, τα πολιτικά του συμφέροντα, ικανοποιεί ιδιοτελέστατα επιλεκτικώς μονομερώς, αμιγώς συμφεροντολογικά, είναι καταδικασμένος να την ξαναζήσει. Επομένως δεν μπορεί να έχει υπό καμία έννοια μέλλον, ως κατεξοχήν ανιστόρητος λαός, ή και ημιμαθής στην καλύτερη περίπτωση, και αυτό διότι, είναι δέσμιος των εκάστοτε πολιτικών του επιλογών, αλλά και παθών, όπως επίσης και δεσμεύσεων, καθώς σε προεξέχουσα θέση τοποθετείται η πολιτική-κομματική πελατεία, ταμπέλα της καριέρας, του λεγομένου δούνε και λαβείν, δια του κέρδους, πλήρως εναρμονισμένου και εξαρτώμενου, με το άκρως συμφεροντολογικό τους δοκού. Έτσι ορμώμενος όλων αυτών των αφειδώλευτων παθογενειών που τον συνοδεύουνε, αλλά και κατακλύζουνε, εμφανώς [γαλούχησαν], συμπεριφέρεται κατά αυτόν το εντελώς απαράδεκτο τρόπο, σε πλεονάζουσα θέση η αχαρακτήριστη αγνωμοσύνη, αχαριστία, κυρίως προς τον πλησίον του, της διπλανής πόρτας. Ναι γιατί όχι και τον Ήρωα, εντελώς άγνωστη λέξη στις μέρες μας δυστυχώς, σε περίοδο επίπλαστου και επιδερμικού ευδαιμονισμού, εκδημοκρατισμού, καταναλωτισμού εν πολλοίς, που θυσιάστηκε και πολέμησε για αυτούς, για εμάς, ώστε σήμερα να είναι Ελεύθεροι και ωραίοι, αλλά και απολαμβάνοντας τα όποια, εμφανώς προκλητικά προβεβλημένα τραβώντας τα από τα μαλλιά, αγαθά της δημοκρατίας, όσο μας το επιτρέπουνε βέβαια, οι σημερινές δημοκρατικές αρχές, στο να χρησιμοποιούμε και εκφέρουμε αυτόν τον όρο. Ως εκ τούτου χύνοντας στην κυριολεξία το αίμα τους, έρεε ποτάμι σας πληροφορώ, χωρίς καμία απολύτως αίσθηση υπερβολής αλλά και στείρας μισαλλοδοξίας, αυτοπροβολής, στην περιοχή του Ιπποδρομίου, αλλά και του παρακείμενου διεθνούς αεροδρομίου, μέσα στο Ηρωικό Στρατόπεδο των Υψωμάτων του Κολλοκασίδη στο Εργοστάσιο του Καϊσή της σχολής Γρηγορίου, δια μέσω του Τύμβου της Μακεδονίτισσας, άκρως αντιστασιακό της ΕΛΔΎΚ, λίγο έξω από την Λευκωσία, στην Πρώτη Γραμμή, στον Προμαχώνα της Αντίστασης, απέναντι ακριβώς, από το πλήρως εξοπλισμένο άρτια, των 650 στρατιωτών, σύνταγμα των Τούρκων της Τουρδίκ.

Για την ιστορία όλα αυτά, το είχαμε καταλάβει, εκπορθήσει, το εγκατέλειψαν από τον φόβο τους οι Τούρκοι κακήν κακώς αγρίως, εν μέσω του εμφανούς πανικού τους, την βραδιά στις 19 Ιουλίου, μία μέρα πριν την εισβολή, με τους αμανέδες τους από τα μεγάφωνα να παιανίζουνε στην διαπασών, ώστε να φαίνεται πως υπάρχει μέσα ζωή. Την επομένη όμως στις 20 Ιουλίου του 1974, στην ηρωική μας πρωινή επίθεση, πριν το Τουρκοκυπριακό θύλακα του Κιόνελι, 4 χιλιόμετρα μόλις απόσταση από το Ηρωικό Στρατόπεδο της ΕΛΔΎΚ, και σε πλήρως αποψιλωμένο κάμπο, δίχως κάπου να βρούνε πεδίο κάλυψης ώστε να προστατευθούνε. Εν αντιθέσει όμως, αλλά οι ψευτοδημοκράτες πολιτικάντηδες καριέρας, του Καραμανλή=Αβέρωφ, Γεωργίου Μαύρου, Γλαύκου Κληρίδη, σε περίοδο υποτίθεται Δημοκρατικής εκεχειρίας, των δεσμευμένων κανών των όπλων. Εν προκειμένω από τις 22 Ιουλίου στις 4 το μεσημέρι, τους το παρέδωσαν πίσω οικειοθελώς, με ελαφρά την καρδία, λες και αυτοί πολέμησαν για να το πάρουν, και τους το παρέδωσαν πίσω, με το αιτιολογικό δυστυχώς, ως ένδειξη καλής θελήσεως, με όλες τις επίσημες τιμές των πρωτοκόλλων δια της γραφειοκρατίας, στις 27 Ιουλίου του 1974. Εν μέρει έτσι με αυτήν την αμιγώς προδοτική δημοκρατική τους κίνηση, ξαναέφεραν το επικείμενο αγκάθι, δίπλα και πέριξ στα σπλάχνα της Ηρωικής ΕΛΔΎΚ, στα ανατολικά της, παρόλο που το είχανε ξεριζώσει μια εβδομάδα νωρίτερα, οι ίδιοι οι Ηρωικοί ΕΛΔΥΚΆΡΙΟΙ, επί στρατιωτικού καθεστώτος και ΕΟΚΑ Β, στα πολιτικά πράγματα. Εν τω μεταξύ στο τιτάνιο Τριήμερο αγώνα, των σύγχρονων προδομένων Θερμοπύλων του Ελληνισμού, δια των μόλις και μετά βίας 350 εμφανώς προδομένων Στρατιωτών, μέσα σε αυτούς συγκαταλέγεται και υπήρξε και ο φίλτατος Αξιομνημόνευτος σεβαστός Κύριος Σωτήριος Ζωτάκης, από τις 14 έως τις 16 του Αυγούστου του 1974, του λεγόμενου Αττίλα 2. Εν τω μεταξύ αφήνοντας για πάντα εκεί, στις εσχατιές του Ελληνισμού, τα φρέσκα και δροσερά νιάτα τους, κορμιά τους, επικείμενα όνειρα τους, μέσα σε ένα μπαρουτοκαπνισμένο όρυγμα. Εν δυνάμει κατακερματίζοντας την μελλοντική αρτιμέλεια του σώματος τους, αλλά και της αρρωστημένης, προβληματικής ψυχής τους πλέον από τότε, θέλοντας και μη, λόγω των αναρίθμητων δυσχερειών που αντιμετώπισαν, καταστάσεων, ψυχολογικών δυσκολιών που πέρασαν. Εν προκειμένω χωρίς καμία απολύτως βοήθεια, προστασία προνοίας μέριμνας εκ της μάνας Πατρίδας Ελλάδας, καθώς αυτή τους έστειλε εκεί, δεν πήγαν από μόνοι τους ανεξέλεγκτα, δηλώνοντας ανερυθρίαστα κυνικώς αλγεινώς, οι προβεβλημένοι επιλεκτικώς μονομερώς Πολιτικοί Καριέρας, πως η Κύπρος είναι μακριά. Εν γένει από την επίσημη Δημοκρατική πολιτεία, με 45 βαθμούς υπό σκιά, νηστικοί, άυπνοι, εξουθενωμένοι, βρώμικοι, εγκαταλελειμμένοι και συκοφαντημένοι αγρίως πολλαπλώς εκ των ημέτερων δυνάμεων, προδομένοι εν πολλοίς από όλους και όλα.

Ως εκ τούτου επί ένα ολόκληρο μήνα βρισκόμενοι στο μπαρουτοκαπνισμένο όρυγμα τους, του Ηρωικού εμπόλεμου Στρατοπέδου της ΕΛΔΎΚ, καθώς όταν δοκίμασαν να βγάλουν τις κάλτσες τους μετέπειτα, της χρονοβόρας διαδικασίας, από τα παπούτσια των αρβυλών τους, τους έβγαινε και το δέρμα θέλοντας και μη, όσον αφορά την επιμέρους δυσοσμία, προφανώς υπήρξε ανυπόφορη. Όσο για το λεγόμενο ευχαριστώ, εν αντιθέσει της Δημοκρατικής καθεστωτικής πλήρως βολεμένης, εν μέρει επιλεκτικής συμφέρουσας μεταπολιτευτικής κομματικής πελατείας-πολιτείας, των απείρων προκλητικά προβεβλημένων πολιτικών Εθναρχών και ευπατρίδηδων υποτίθεται, τύπου Καραμανλή, Μακαρίου, Αβέρωφ, Παπανδρέου, Κληρίδη αστεία λόγια. Κανένας έπαινος απολύτως, καμία τιμή και εν γένει Αναγνώριση προσφοράς και ευγνωμοσύνης προς την Πατρίδα μας την Ελλάδα, και συνάμα την θυγατέρα της την Κύπρο, αλλά και σεβασμός προς αυτούς τους γενναίους και εμφανώς θαρραλέους, ατρόμητους, σεβάσμιους Εθνικά Αξιοπρεπώς, Ηρωικούς Ασυμβίβαστους άνδρες, Έλληνες Στρατιώτες, υπερασπιστές του Στρατοπέδου μέχρι τελευταίας κεραίας, ρανίδος του αίματος τους. Εν προκειμένω που τίμησαν εις στο ακέραιο, τον Στρατιωτικό τους όρκο, προς την Πατρίδα, πως θα την υπερασπίζονται, μέχρι τελευταίας ρανίδας του αίματος τους. Επειδή εάν δεν το υπερασπιζόντουσαν αυτοί, σήμερα η Λευκωσία θα ήταν σε Τούρκικά χέρια, αυτό είναι το μόνο σίγουρο και βέβαιο, ενώ η Κυπριακή Δημοκρατία θα περιφερότανε στενότατα έγκλειστα πολλαπλά πέριξ της Λάρνακας και της Λεμεσού, καθώς από τους 350 περίπου υπερασπιστές του, σκοτώθηκαν περίπου 110 στον αριθμό. Εν ολίγοις το 1/3 βρισκόμενοι ενταφιασμένοι ομαδικώς ακαλαίσθητα, εις το παρακείμενο στρατιωτικό Κοιμητήριο της Λακατάμιας, χωρίς καμία απολύτως προφανώς ιδιαίτερη τιμή σεβασμού και ανδραγαθήματος, δια της αυταπαρνήσεως που επέδειξαν να τους συνοδεύει, μόνο που του ανδρειωμένου ο θάνατος, θάνατος δεν λογιέται. Επομένως κλείνω ευλαβικώς το γόνυ, προς την Αθάνατη Αιώνια Ελληνική ψυχή τους, εν μέρει πρέπει και επιβάλλεται όμως να καταγράψω και μία ακόμη θλιβερή μαρτυρία, που διάβασα σε κάποια βιβλία, και προφανώς δεν φέρουν αμφισβήτηση. Εν τω μεταξύ ότι ένας φιλότιμος Ιερέας, με κάποιον πολίτη βοηθό τους, στον χαλασμό της μάχης που γινόταν, τους ενταφίαζε ομαδικώς άρον άρον, στις 17 Αυγούστου με έναν φορτωτή, βρισκόμενοι με κομμένα τα κεφάλια τους, δια των πολλαπλώς οβίδων των σφαιρών που δέχθηκαν, και τυμπανιαίοι. Παράλληλα ενώ κάποιοι άλλοι ήρωες Ελδυκάριοι, λιγοστοί που φορούσαν ξεσκισμένα ρούχα παραλλαγής, οι τσέπες τους ήταν ανοιχτές και σκισμένες, δείγμα ότι τους έκλεψαν τα πορτοφόλια οι Τούρκοι, και μάλιστα κάποιοι εξ αυτών, το πιο φρικιαστικό και τραγικό της όλης υποθέσεως, ήταν πως ακόμη ανάπνεαν πάρα πολύ βαριά τραυματισμένοι, και ενταφιάστηκαν εν βρασμώ ψυχής ζωντανοί, θέλοντας και μη, φρίκη, ντρέπομαι, ντρέπομαι για όσα έγιναν το 1974 και σταματώ δια του αποτροπιασμού.

Εν συνεχεία μετέπειτα του πολέμου, με την ασφαλώς προκλητικά προβεβλημένη δημοκρατία, ήτανε στο να τους συμπεριφερθούνε κατάπτυστα, σκιώδης, εχθρικά εν πολλοίς, κατόπιν του τιτάνιου αγώνα που έδωσαν, ενώ η οδύσσεια τους, στην επιστροφή προς την μητέρα πατρίδα, υπήρξε αποκαρδιωτική. Εν δυνάμει στο να τους αγνοεί κατάφωρα και επιδεικτικά, χρησιμοποιώντας προσβλητικούς, μειοδοτικούς χαρακτηρισμούς του όρου, όπως στο να τους αποκαλεί περιφρονητικά και υποτιμητικά, ως πραξικοπηματίες, αλλά και εν πολλοίς χουντικούς φονιάδες. Εν πρώτης η σημερινή μας σύγχρονή κοινωνία, των εντελώς άκαπνων και αδιάφορων Νεοελλήνων, την επικείμενη αμετροέπεια της, την χρησιμοποιεί κατά κόρον ως είθισται, σε περίοπτη θέση την προάγει, ακολουθώντας τα παραδείγματα των εκλεγμένων πολιτικών της ταγών, που εξέλεξε αφειδώλευτα δια το εντυπωσιακό θεαθήναι. Επιπροσθέτως όπως και προσβάλοντας την ανεπανόρθωτα, από τις πολιτικές τους επιλογές, δήθεν ώστε να την εκπροσωπήσουνε αλλά και υπερασπιστούνε επαξίως, και ασφαλώς κάτω από την γλώσσα της, εργάζεται αλλά και καιροφυλακτεί, και εν ολίγοις βρίσκει πρόσφορο έδαφος, ο άκρατος λαϊκισμός, της λεγομένης καιροσκοπικής γκρίνιας, για την στείρα και συντηρητική άρνηση των πάντων, χωρίς κανένα απολύτως αντίκρισμα αλλά και ουσία μέσω του αποτελέσματος, της κατεξοχήν λύσεως. Με μοναδικό της νούμερο ένα γνώρισμα, αλλά και χαρακτηριστικό της συνοδό, διότι επιζητούσανε εναγωνίως και δια διαφόρους τρόπους, ύπουλους και υπονομευτικούς, στο πως θα καταφέρουνε στο να προβάλουνε αναφανδόν, ώστε να προωθηθεί για πολλοστή φορά παρακαλώ, ένα ασήμαντο αμιγώς συμφεροντολογικό και ιδιοτελέστατο, μίζερο και εν πολλοίς μισαλλόδοξο εγώ. Εν δυνάμει όσον αφορά για την Εθνική μας κυριαρχία, αλλά και το φρόνημα, αξιοπρέπεια κατά πολύς, τα απεμπολήσαμε πλήρως, προσκυνώντας ως γνωστόν την δυτικότροπη άκρως αιρετική προτεσταντική φραγκιά, νοοτροπία εν ολίγοις, μέσω της θεολογίας, με τον επίπλαστο ευδαιμονισμό τους, του προκλητικά προβεβλημένου τους προσωπείου, μέσω του κέρδους, που πρεσβεύει ο θεός χρήμα και προσκύνα και ου το καθεξής. Εν μέρει ο συγκεκριμένος άνθρωπος που αναφερόμαστε, που μου έκανε την τιμή, αλλά και την χαρά, να μου αφιερώσει λίγο από τον πολύτιμο χρόνο του, την τίμησε κατά πολύ και με το παραπάνω, την Ελληνική σημαία μας, την υπερασπίστηκε με το ίδιο του το αίμα, όσο ελάχιστοι στην σύγχρονη εποχή που ζούμε. Αφενός μεν, όταν έλαχε σε αυτόν η αγαστή τύχη, μοίρα, και υπηρετούσε την στρατιωτική του θητεία, ως έφεδρος στρατιώτης, ειδικότητας οπλοπολυβολητής, στον Ηρωικότατο και μάχιμο λόγο τον 2. Αφετέρου δε, τρείς λόχοι απέμειναν μόνο από τους εν συνόλω 6, μέσα στο Ηρωικό Στρατόπεδο ώστε να το υπερασπιστούνε, από τις 14 έως τις 16 Αυγούστου τις μεσημεριανές ώρες, που κατέπεσε θέλοντας και μη.

Τότε που το κατέλαβαν οι πολυάριθμοι και πλήρως εξοπλισμένοι βάρβαροι Τούρκοι, υπήρξε μέσα ως υπερασπιστές τους, ο 2, ο 4, αλλά και εν μέρει κατά το ήμισυ, ο λόχος Διοικήσεως στο Β ύψωμα της Πρώτης Γραμμής του Μετώπου, του μαλακού υπογαστρίου εν πολλοίς, συν με ελάχιστα βαρέα όπλα τον ΠΑΟ να τους συνοδεύουνε, όπως και με κάποια στοιχειώδη υποτυπώδη υποστήριξη στηρίξεως αντιστάσεως, από της 187 Μοίρα του Πυροβολικού. Εν αντιθέσει όμως, καθώς μόλις σταμάτησε τις σωτήριες βολές της, στις 11 η ώρα στις 16 Αυγούστου, να υποστηρίζει τους ηρωικούς Στρατιώτες της ΕΛΔΎΚ, υποτίθεται από έλλειψη βλημάτων, επήλθε και το αναγκαστικό μοιραίο θέλοντας και μη. Της αναγκαστικής υποχωρήσεως οπισθοχωρήσεως και εν γένει εγκαταλείψεως, για το Ηρωικό μάχιμο Στρατόπεδο της μπαρουτοκαπνισμένς ΕΛΔΎΚ, εις στην μαρτυρική μεγαλόνησο, στο καταπράσινο νησί της Αφροδίτης, της Ελληνικότατης Κύπρου μας, κρατώντας τα όπλα τα τιμημένα και τα ιερά. Ως εκ τούτου αυτήν την παιδεία μας [μεταλαμπάδευσε] [εμφύσησε] η εμφανώς μεροληπτική προκλητική ως είθισται δημοκρατική γενιά του πολυτεχνείου, που ως γνωστόν στο πέρασμα της, άφησε στάχτη και μπούρμπερη, καμένη γη εν τέλει. Δεν σας το κρύβω πως με εμφανέστατο δέος θαυμασμού τον αντίκρισα, διότι δεν συναντάς κάθε μέρα ανθρώπους, που τα έβαλαν Εθνικά Αξιοπρεπώς και αντιστάθηκαν στην κυριολεξία με τις λιγοστές τους δυνάμεις, με σθένος και με πάθος, αλλά και με περισσή Εθνική νεανική περηφάνεια αυθορμητισμού, με τις εμφανώς πενιχρές δυνάμεις του, μόνο με τον ατομικό τους απαρχαιωμένο οπλισμό M1 στην καλύτερη των περιπτώσεων ή του παμπάλαιου fn. Εν ολίγοις καλυπτόμενοι μέσα στα ορύγματα τους, σαν τους ποντικούς, τοποθετώντας από επάνω τους κλαδιά δέντρων ή λαμαρίνες στην καλύτερη περίπτωση, ίσως και καταφέρουν και κρυφτούν από την Τουρκική αεροπορία. Εν τω μεταξύ έστω να καλύπτονται κάπως, από τις καιόμενες ακτίνες του καλοκαιριάτικου ηλίου, που εκτόξευαν την ατμόσφαιρα σε θερμοκρασίες υπερβολικές των 45 βαθμών υπό σκιά, και εάν φυσικά έβρισκαν κάτι, από το βομβαρδισμένο στρατόπεδο τους, που κατεδαφίστηκε από τις αναρίθμητες απαγορευμένες βόμβες Ναπάλμ, μέσω του πολέμου του Βιετνάμ, αυτές που ξέμειναν, εκτοξεύοντας τες η Τουρκική αεροπορία, ενώ δεν δίστασαν και τις έριχναν στους Έλληνες στρατιώτες, υπερασπιστές του Στρατοπέδου της Ηρωικής ΕΛΔΎΚ. Επιπροσθέτως να τους συνοδεύουνε ελάχιστα βαριά όπλα, ως αντιστάθμισμα, μόλις στα δάχτυλα του ενός χεριού, Πολυβόλα, ΠΑΟ και όλμους, των Ηρώων ανθυπασπιστών, Βασίλειου Παπαλάμπρου, αλλά και του Κώστα Κέντρα, αμφότεροι και οι δύο, από την ευρύτερη περιοχή της Καστοριάς, αλλά και του Άργους Ορεστικού, ο δε Παπαλάμπρου παλαιότερα πολέμησε και στην Βόρειο Κορέα, το έτος του 1953-55 με το εκστρατευτικό σώμα της ΕΛΛΆΔΑΣ, εκπροσωπώντας επαξίως την πατρίδα μας.

Το απόμακρο βαρύ Πυροβολικό μας, υπήρξε αυτό που κάπως επιβράδυνε επί ένα διήμερο, και αναχαίτιζε στηρίζοντας τους Ηρωικούς Ελδυκάριους, την πορεία των Τούρκων εισβολέων κατακτητών και καταπατητών, δια των αναρίθμητων Μ-48 Τουρκικών Αρμάτων που προήλαυναν προς το Ηρωικό Στρατόπεδο της ΕΛΔΎΚ. Παράλληλα και έτσι καθυστερούσε εν μέρει κάπως, την μετέπειτα προέλαση τους, υπήρξε η Πυροβολαρχία της 187 Μοίρας Πεδινού Πυροβολικού, που όσο τους κάλυπτε επαρκώς, ενίσχυε πολλοίς, μέχρι την 11 ώρα της 16 του Αυγούστου του 1974. Άντεχαν οι λιγοστοί υπερασπιστές Ήρωες Ελδυκάριοι, στον αριθμό κάπου των 350, εναντίον περίπου 7.000 πλήρως εξοπλισμένων Τούρκων καταδρομών, σαν αστακούς, συν την αναρίθμητη αεροπορία τους, αλλά και το πυροβολικό τους δια των πολλαπλώς όλμων που εκτόξευε. Εν κατακλείδι, η πιο άνιση μάχη στην σύγχρονη Ελληνική ιστορία διεξήχθη, η οποία την μεταλαμπαδεύουνε ως Πρότυπο ανδρείας, στις σχολές πολέμου της Αγγλίας, στο πώς να υπερασπίζεται ο εκάστοτε αμυνόμενος το έδαφος σου, εν ολίγοις των λίγων έναντι των πολλών, ακόμη και όταν υπερτερεί ο αντίπαλος παρασάγγας. Δεν θα μπορούσα να αποσιωπήσω ότι και Αγγλικά αεροσκάφη τύπου kampera, βομβάρδιζαν και αυτά ανηλεώς βαναύσως αγρίως ακατάπαυστα, βλέπετε το είχαν βάρος στην συνείδηση τους. Διότι η Ηρωική ΕΟΚΑ του 1955-59, τους διέλυσε την Αποικιοκρατική τους Αυτοκρατορία, δια των αμούστακων Ηρωικών τους ανδραγαθημάτων της αυταπαρνήσεως, ώστε να επέλθει το λεγόμενο ποθούμεενο της πολυπόθητης Ενώσεως της θυγατέρας Κύπρου, με την πάλαι ποτέ Μητέρα Πατρίδα Ελλάδα. Όσον αφορά για την μεταπολιτευτική Ελλάδα, αυτή ως είθισται περί άλλων τυρβάζει, σφυρίζοντας εν τη διαχρονία της, αδιαφορώντας προκλητικά αήθη ακαλαίσθητα, επειδή θα ζημιωνότανε η επίπλαστη επιδερμική της φήμη, της αφειδώλευτης αστραφτερής τους υστεροφημίας. Εν γένει η μάχη συγκαταλεγότανε σε έναν αμυνόμενο Ηρωικό ΕΛΔΥΚΆΡΙΟ, έναντι 22 πανίσχυρων πλήρως εξοπλισμένων Τούρκων επιτιθέμενων εισβολέων, οπλισμένους σαν αστακούς, με την αεροπορία τους να κάνει πάρτι στην κυριολεξία. Καθώς η υποτιθέμενη δημοκρατική Ελλάδα, του η Κύπρος είναι Μακριά, δεν καταδέχθηκε ποτέ της να τους ενισχύσει, ώστε να τους προμηθεύσει, ούτε με έναν χαρταετό για δείγμα, να τον πετάξουνε στον Κυπριακό αιθέρα, για την λεγόμενη τιμή των όπλων. Παράλληλα δίχως κανέναν απολύτως αντίπαλο, έσχιζαν, παραβίαζαν επαίσχυντα, προκλητικά τους αιθέρες του Κυπριακού Ελληνισμού η Τουρκική αεροπορία, επάνω από το εντελώς απροστάτευτο Στρατοπέδου της Ηρωικής ΕΛΔΥΚ, μόνο με τα ελάχιστα αντιαεροπορικά από το έδαφος αμύνονταν, ενώ τα αναρίθμητα άρματα τους, και τα τεθωρακισμένα τους, να προελαύνουνε μπροστά από το αμυνόμενο Ηρωικό στρατόπεδο, συν ότι οι πολλαπλές ολμοβολές τους, να πέφτουνε επάνω τους σαν το χαλάζι.

Αυτός ο άγνωστος Ήρωας, το απαγορευμένο πρότυπο, που μου έκανε εμφανώς την τιμή, να μου πει δύο λόγια και καθαρές σταράτες κουβέντες, ονόματη Ζωτάκης Σωτήριος, με καταγωγή από την παρακείμενη Πέλλα, δεν καταδέχτηκε ποτέ του, σε ολάκερο τον πρόσκαιρο βίο του, να ασχοληθεί με τα αναρίθμητα καρναβάλια, τις γιαουρτομαχίες, τις γιορτές κρασιού και καρπουζιού, σταφυλιού, ρεβυθιού, χορού, παραμυθιού, play mobil, ανθοέκθεση, λουλουδιού πανσελήνου πάρτι και ου το καθεξής. Εν συνεχεία μόνο και μόνο, επειδή σεβότανε το αίμα των Ηρώων συμπολεμιστών του, που άφησαν τα κορμιά τους, την τελευταία τους πνοή, τα δροσερά τους νιάτα των ονείρων, μέσα στο Ηρωικό στρατόπεδο της ΕΛΔΎΚ, και απαριθμούνε σε 110 στον αριθμό, δηλαδή το 1/3 του στρατοπέδου θυσιάστηκε για την υπεράσπιση της Λευκωσίας. Ακόμη δεν προτρέπει την πολιτεία πιεστικά εκβιαστικά δια του εκάστοτε φαιδρού διλλήματος, στο να χρηματοδοτήσει δύο ακόμη σύγχρονα γήπεδα του Τέννις στα Κουφάλια, αξίας 44.700 ευρώ, όπως αναγράφει η πινακίδα στον προϋπολογισμό. Λες και δεν τους έφταναν τα υπόλοιπα 3 που είχανε, χρειαζόντουσαν και εκ νέου άλλα δύο επιπρόσθετα, η υπερβολική πλεονεξία τους σε όλο το μεγαλείο. Παράλληλα όσον αφορά για την ανέγερση του επιβλητικού Ανδριάντος του Γερμανού Καραβαγγέλη 1866-1935, του Πρωτεργάτη του Μακεδονικού Αγώνος 1870-1908, στην πλατεία Μακεδονίας ή Μακεδονομάχων της γενέτειρας μου των Κουφαλίων, στα 100 χρόνια από την απελευθέρωση της Μακεδονίας μας, το 1912-2012, ούτε λόγος να γίνεται, δεν περίσσευαν χρήματα. Εν μέρει φαίνεται το τένις, είναι πιο σημαντικό από έναν Ανδριάντα, που ασφαλώς και θα μας υπενθύμιζε την διαχρονική μας καταγωγή, αλλά και διαδρομή της Ελληνικής μας ταυτότητας. Εν ολίγοις μετά πολλών κόπων και βασάνων ασφαλώς στο να καταφέρω να τον ανακαλύψω, εντοπίσω καλύτερα, μέσω κάποιων κοινών γνωστών, φίλων φυσικά, και αυτό επειδή η σεμνότητα και η ηπιότητα των χαρακτήρων τους, αυτών των Ηρωικών ανδρών, περισσεύει κατά πολύ. Αυτόν τον άνθρωπο της διπλανής μας πόρτας, που το πλήρως κομματικό συμφεροντολογικό βολεμένο, αλλά και εν πολλοίς εξαρτώμενο, και ελεγχόμενο καθεστωτικό μεταπολιτευτικό σύστημα, των λιγούρηδων φαύλων κομματαρχών. Εν προκειμένω μέσω των αναρίθμητων, πλήρως συστημικών πολιτικών ταγών τους, ποικιλώνυμων κομματόσκυλων τοις πάσι, που λυμαίνονται την χώρα μας, εναργέστατα όπως τα κοράκια. Ως εκ τούτου από το κατάμαυρο και προδοτικό ημέτερα κατακαλόκαιρο του 1974, δια μέσω της τρισκατάρατης κομματικής μας εσωστρεφής, πολωτικής εμφυλιοπολεμικής συρράξεως, της κατεξοχήν διχόνοιας, και μη ενωτικής συναινετικής συμπλεύσεως συζεύξεως, δια της αγαστής Ομόνοιας. Εν τω μεταξύ το αμιγώς διεφθαρμένο δια της ακραιφνώς κομματικής τους πελατείας, τον επιθυμεί να τον έχει συνεχώς υποτονικά αδιαφόρως, στην πλήρη απομόνωση, στην προκλητική ανενεργή απάθεια της περιθωριοποίησης, εγκατάλειψης εν τέλει, δια της εκάστοτε υποτέλειας και μη Εθνικής Αξιοπρεπής Υπερβάσεως.

Επιπροσθέτως διότι όλες αυτές τις περίλαμπρες προσωπικότητες, εν μέρει όπως του Άγνωστου Αγωνιστή, Βετεράνου πολέμου την σήμερον, μάχιμου Ήρωα Ελδυκαρίου Κυρίου ΖΩΤΆΚΗ ΣΩΤΉΡΙΟΥ, από την περιοχή της Πέλλας, ηλικία κάπου στα 65. Διότι και καθότι, τότε που σήκωσε αξιοπρεπώς κινούμενος, τα στήθη του τα στιβαρά, στον ιταμό Τούρκο εισβολέα κατακτητή-καταπατητή, και τον κοίταξε αγέρωχα θαρρετά κατάματα, με αποτέλεσμα απότοκου απόρροιας, αυτής του της Εθνικά ωφέλιμης κινήσεως για την Πατρίδα μας την Ελλάδα, καθώς και Κύπρος ΕΛΛΆΔΑ είναι για μας, ενώ σήμερα η Λευκωσία όλη δεν κατέχεται εξολοκλήρου από τους Τούρκους. Παράλληλα ούτε και το παρακείμενο διεθνές αεροδρόμιο, με φυσικό επακόλουθο να αποτραπούνε όσο γίνεται περισσότεροι βιασμοί και αιματηρές δολοφονίες εν ψυχρώ των επαχθών ληστειών, συν τοις άλλης, πολλοί λιγότεροι άμαχοι Αγνοούμενοι-Αγνοημένοι Αιχμάλωτοι Πολέμου, εκδιοκώμενοι αιματηρά αγρίως βαναύσως κακήν κακώς βάρβαρα, από τις πατρογονικές τους εστίες, εξαιτίας της Ηρωικότατης και στέρεας, καθολικότατης αντιστάσεως, της Ηρωικότατης ΕΛΔΎΚ, μέρος του οποίου, υπήρξε και ο Κύριος ΖΩΤΆΚΗΣ ΣΩΤΉΡΙΟΣ, ορμώμενος εκ Πέλλας. Εν τω μεταξύ αλλά ως είθισται, περνάει απαρατήρητος και άσημος εν πολλοίς, γιατί κανείς ποτέ του, συνδικαλιστής υποτίθεται εκπαιδευτικός εγγράμματος μορφωμένος  της κακιάς ώρας, δεν καταδέχθηκε, δεν φιλοτιμήθηκε, να ασχοληθεί με αυτούς που έταξαν στην ζωή τους, να φυλάξουν τις σύγχρονες ασφαλώς, προδομένες Θερμοπύλες του απόμακρου Ελληνισμού. Επομένως δεν συμφέρει στο καθεστωτικό σύστημα, των προκλητικά προβεβλημένων μονομερώς ως είθισται ταγών τους και των φαύλων, να τον προβάλει, προωθήσει, έτσι η εύκολη λύση για αυτούς είναι μία και μοναδική, και ως μονόδρομο την προβάλουνε. Καθώς τους αποκρύπτουνε περιτέχνως επιμελώς, ποικιλοτρόπως, εμφανώς μεθοδευμένα, σκόπιμα κάτω από το χαλί των άκρως ιδιοτελέστατων πολιτικών τους σκοπιμοτήτων, αλλά και ιδεολογικών τους αρρωστημένων παρωχημένων πεποιθήσεων, του λεγομένου τους αλλά και εν πολλοίς χειροπιαστού δούνε και λαβείν, ή συμπεριφερόμενοι ως γνωστών, κατά το καθεστωτικό τους δοκούν. Εν κατακλείδι ο συγκεκριμένος Ήρωας κατ εμέ, αλλά και βαρύτατα τραυματίας πολέμου, πληγώθηκε πλαγιομετωπικά, από βλήμα όλμου, μέσα στο μπαρουτοκαπνισμένο όρυγμα του, στις 12 το μεσημέρι τις 15 Αυγούστου του 1974, ανήμερα της περίλαμπρης Εορτής της Μεγαλόχαρης, της Κοίμησης της Θεοτόκου, της Παναγιάς μας, το λεγόμενο κατά τον ευπατρίδη Φώτη Κόντογλου το Πάσχα του καλοκαιριού. Άλλωστε οι υπερασπιστές της ΕΛΔΎΚ, όπως αναφέρουνε στα απομνημονεύματά τους, αντλούσανε περίσσευμά δυνάμεως, από τις καμπάνες των Εκκλησιών, όταν ήτανε μέσα στα μπαρουτοκαπνισμένα ορύγματα τους, που τις άκουγαν να παιανίζουνε περίλαμπρα, από τα ελεύθερα τμήματα του Κυπριακού Ελληνισμού, του Νότου και έπαιρναν περίσσια αυτοπεποίθηση, όταν υπερασπιζότανε την Πατρίδα μας την Ελλάδα.

Επειδή Κύπρος και Ελλάδα είναι ένα και το αυτό, αλλά και ασχέτως αυτού του ρητού, μόνο και μόνο που ήτανε μέσα στο μαχητικό Στρατόπεδο της ΕΛΔΎΚ, εν ολίγοις της Ελληνικής Δύναμης Κύπρου, αυτό και από μόνο του αρκεί, και περικλείει ιδιαίτερη τιμή και ανδρεία δια του σεβασμού, νομίζω πως τα λέει και όλα, για αυτό και θα έπρεπε να του περικλείουνε πρέπουσες τιμές. Απευθυνόμενος σε κάποιους κακόπιστους συμφεροντολόγους εν πολλοίς, υπερασπιστών του αμετροεπή, ακραιφνώς τοπικιστή Μακαρίου, της λεγομένης ανεξαρτησίας τους, αυτοδιάθεσης του, μέσω των αμιγώς ιδιοτελέστατων συνθηκών της Ζυρίχης-Λοζάνης, που εν μέρει, υπήρξε η παντοτινή ταφόπλακα της Ενώσεως της θυγατέρας Κύπρου, μετά της μητρός Ελλάδας αναφέρομαι. Υπήρξε ένας από τους λιγοστούς 350 περίπου υπερασπιστές του μαχητικού και εν ολίγοις Ηρωικού Στρατοπέδου της ΕΛΔΥΚ, στην αιματοβαμμένη Κύπρο μας, το τριήμερο του χαλασμού, των σύγχρονων προδομένων Θερμοπύλων, όταν και έπεσε κατόπιν από κατάφωρης προδοσίας το Στρατόπεδο, στις 16/8/1976 στις 4 το μεσημέρι. Επομένως αυτοί οι λίγοι Ήρωες που μας απέμειναν ακόμη, σε αυτόν εδώ τον εντελώς άνυδρο αλλά και άνανδρο τόπο από Εθνικές Προσωπικότητες, θα πρέπει να τους προσέχουμε ως κόρη οφθαλμού, και να μην τους περιφρονούμε επιδεικτικώς, λόγω και τις ελλειμματικής λειψανδρίας που μας διακατέχει σε όλους τους τομείς και κλάδους της χώρας μας. Επιεικώς δώσαμε τους ασήμαντους αξίας, τους τιποτένιους, καθώς βρίσκονται στην επιφάνεια επιπλέοντας οι φελλοί και οι ακαθαρσίες συνεχώς, απεναντίας τους ανθρώπους που πολέμησαν για του Χριστού την Πίστη την Αγία και της Πατρίδας την Ελευθερία, τους έχουμε στην προκλητική απομόνωση, στο περιθώριο, και στην εγκατάλειψη γενικώς, ώστε να μην φαίνονται, να μην κοινωνικοποιούνται αλλά και δραστηριοποιούνται, για να μην ξυπνούνε τις αδρανούσες αμιγώς κοιμισμένες μας, και ασφαλώς ράθυμες βολεμένες καθεστωτικές πολιτικές συνειδήσεις μας. Εν κατακλείδι ως δια μαγείας το μεταπολιτευτικό καθεστώς των φαύλων του μορφώματος, μας τους απέκρυψαν σκοπίμως και εμφανώς μεροληπτικώς, ώστε να πάψουμε εμείς οι νεότεροι να έχουνε Πρότυπα ένθεης Ανδρείας και Αυτοθυσίας, να μας ενθυμίζουνε τον δρόμο του καθήκοντος, της τιμής και της Εθνικής αξιοπρεπείας, χρέους, αρετής, αντίστασης δια της τόλμης, με τις οποίες αυτές λαμπερές και εμβληματικές προσωπικότητες, άνετα θα μπορούσε επάνω της, να χτιστεί μία κοινωνίας Εθνικής περηφάνειας, αλλά και αλληλεγγύης. Επιτέλους βρήκα και έναν Άνδρα με Α κεφαλαίο, και όχι κομματόσκυλο, να συνομιλήσω με ένα σύγχρονο εν αντιθέσει όμως άγνωστο ήρωα του Ελληνισμού, τον οποίο δεν σας το κρύβω πως τον έψαχνα εναγωνίως, ναι πολύ καλά διαβάζετε, και στην εποχή μας, ξέμειναν κάποιοι επιζώντας, όπως η χελώνα καρέτα, καρέτα, από τον προδομένο πόλεμο της Κύπρο, το κατακαλόκαιρο του 1974. Υστερόγραφο θα επιθυμούσα να εκφράσω τα πιο θερμά μου ολόψυχα ειλικρινή συλλυπητήρια, προς τις οικογένειες και των δύο ακόμη αμφότερων τοπικών Ελδυκαρίων, καθώς υπήρξαν και αυτοί υπερασπιστές της Νήσου Κύπρου, από τον Τούρκο βάρβαρο εισβολέα καταπατητή κατακτητή, υπηρετώντας την Στρατιωτική τους θητεία, στην εμπόλεμη Κύπρο το 1974, συστρατιώτες με τον Κύριο Ζωτάκη Σωτήριο από την Πέλλα, και δυστυχώς προσφάτως, μας άφησαν ώστε να ταξιδέψουν στην γειτονιά των ουράνιων αγγέλων, της Άνω Ιερουσαλήμ ως κατεξοχήν Ουρανοπολίτες, τον αείμνηστο Γιώργο Ηλιάδη από το χωριό της Πέλλας, και τον επίσης αείμνηστο από το παρακείμενο χωριό της Νέας Πέλλας, τον Κυριάκο Μόσχαρο αιωνίας τους η μνήμη.

Πέτα την ανθρωπιά σου και από τον αφέντη πιάσου και όταν σε φτύσει αυτός να κάθεσαι σκυφτός και θα έχεις τα πρωτεία στην σάπια πολιτεία-κοινωνία.

 Λέμε δυνατά αυτά που οι άλλοι ψιθυρίζουν.

Αν λαχταράς την λευτεριά σε ξένους μην ελπίζεις πάρτην ο ίδιος εάν μπορείς αλλιώς δεν την αξίζεις.

Ο λάτρης της Ελληνικής ιστορίας ο Βαλκανίδης Δήμος εκ Κουφαλίων tamystikatoubaltou.blogspot.