Η ΧΡΗΣΗ ΤΟΥ ΟΙΝΟΥ ΣΤΗΝ ΑΡΧΑΙΑ ΕΛΛΑΔΑ.

Οι Αρχαίοι Γιατροί χρησιμοποιούσαν το κρασί ως αντισηπτικό και θεραπευτικό μέσο εναντίον πολλών ασθενειών. 

Χρησιμοποιούσαν τον Οίνο, όχι το κρασί, ως αντισηπτικό.

Η διαφορά μεταξύ κρασιού & οίνου είναι, ότι το κρασί προέρχε

ται από την ανάμειξη του με το νερό.   

<<ΔΟΣ ΜΟΙ ΚΡΑΣΙΝ ΟΙΝΟΥ>>, δηλαδή <<ΔΩΣΕ ΜΟΥ ΚΡΑΣΙ ΑΝΑΚΑΤΕΜΕΝΟ ΜΕ ΝΕΡΟ>>. Η λέξη οίνος υπονοεί τον άκρατο οίνο, δηλαδή ανόθευτο κρασί.

Στην αρχαιότητα αραίωναν τον οίνο και όλοι νομίζαμε μέχρι και πριν από 20 χρόνια, ότι το έκαναν, για να μην μεθύσουν.

Σήμερα όμως αντιλαμβανόμαστε, ότι ο λόγος ήταν άλλος χάρις στον Καναδό γιατρό Μίλερ, ο οποίος μας απέδειξε ότι εάν ανακατέψει ένα μέρος κρασιού με 9 μέρη νερού, τότε σκοτώνει τα κολοβακτηρίδια, την σαρμονέλα του τύφου και το δονάκιο της χολέρας.

Όλοι νομίζαμε, ότι το αλκοόλ, που έχει μέσα, δρούσε ως αντισηπτικό, αλλά όταν νερώσετε ένα κρασί που έχει 15% αλκοόλ, θα μας μείνει το 1,5 % αυτού του αλκοόλ.

Δεν είναι λοιπόν το αλκοόλ, όπως απέδειξε ο Καναδός επιστήμων που βοηθάει, αλλά είναι πολυφαινόλες, οι οποίες υπάρχουν μέσα στα κρασιά, τόσο στα λευκά κυρίως όμως στο κόκκινο κρασί.  

Ως εκ τούτου οι φίλοι, που καλούσαν τότε στο σπίτι, δεν κινδύνευαν να πάθουν διαρροές.

Το λάδι και το κρασί χρησιμοποιήθηκαν και από τον Ιπποκράτη αλλά και από τους μεταγενέστερους. Τοποθετούνταν πάνω στην πληγή του τραύματος και μέσα έριχναν κρασί και στον επίδεσμο, ώστε πάλι οι πολυφαινόλες να δράσουν ως αντισηπτικό.

Για τον πυρετό χρησιμοποιούσαν τον λευκό οίνο, διότι είναι πολύ πιο ελαφρύς, πολύ πιο εύπεπτος από τον ερυθρό, είναι δροσερός, προσφέρει περισσότερες θερμίδες και η μεγάλη δόση του δημιουργεί πολύ λιγότερη τάση για εμετό και η λέξη νερό άλλωστε προέρχεται από το <<ΝΕΑΡΟΝ ΥΔΩΡ>>, δηλαδή το φρέσκο ύδωρ <<ΔΟΣ ΜΟΙ ΝΕΑΡΟΝ ΥΔΩΡ>>.