ΠΑΡΑΚΜΗ ΚΑΙ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ





Ο ΠΑΡΑΤΗΡΗΤΗΣ  ΓΡΑΦΕΙ – 

Ὅλοι οἱ Ἕλληνες λέγουσιν, πλήν τῶν στελεχῶν τῆς κυβερνήσεως, ὅτι μέ τό χιόνι κατέρευσεν ἡ κυβέρνησις Μητσοτάκη, διότι δέν ἀνταποκρίθηκεν μέ ἀποτελεσματικότητα εἰς τήν ἔλευσιν τοῦ χιονιά, παρ’ ὅτι ἄπαντες ἤσαν ἐνημερωμένοι ἀπό τούς μετεωρολόγους διά τήν βαρύτητα τῆς ἐλεύσεως του. Σύσσωμος ἠ ἀντιπολίτευσις κατηγορεῖ τήν Κυβέρνησιν διά ἀνικανότητα. Μά οὐδείς ὅμως ἀπό τήν ἀντιπολίτευσιν ἐνημέρωσεν τήν κυβέρνησιν ὄτι εἶναι ἀνάγκη νά κοποῦν τά δένδρα, διότι ἀλλέως θά βυθισθῆ ἡ Πατρίς μας εἰς τό σκοτάδι. Οὕτως ἀνίκανη εἶναι καί ἡ ἀντιπολίτευσις. Ἐπίσης οἱ Δήμαρχοι κατηγοροῦν τήν ΔΕΔΔΗΕ, ἡ ΔΕΔΔΗΕ κατηγορεῖ τό Δασαρχεῖον, τό Δασαρχεῖον κατηγορεῖ τούς Δημάρχους, ἡ Περιφέρεια κατηγορεῖ ΔΕΔΔΗΕ καί Δασαρχεῖον, καί οἱ Πολῖται κατηγοροῦν τού πάντας. Μέγα νοητικόν σφάλμα καί ὡς ἐκ τούτου παντελής ἔλειψις ΚΡΙΤΙΚΗΣ ἐπεξεργασίας, διά τό τίς πταίει; Ἡ ἀλήθεια εἶναι μία καί εἶναι μοναδική. Δέν κατέρευσεν ὁ Μητσοτάκης. Πρωτίστως ἔχομεν καταρεύσει ἐμεῖς ὡς ἄτομα, ὡς ὀντότητες, ὡς προσωπικότητες καί κατ’ἐπέκτασιν εἰς τό σύνολον ὡς λαός.

Μία ἐρώτησις πού τίθεται εἶναι, πότε ἄρχισεν ἡ κατάρευσις; Ἀπάντησις, ἡ κατάρευσις ἄρχισεν ἀπό τήν περίοδον πού ἀπό ἄνθρωποι πού ἤμασταν μεταλλαχθήκαμεν εἰς «ὄντα(ζῶα) δίποδα καί ἄπτερα», Πλάτων. Ἐπίσης ὁ Πλάτων εἰς τό ἔργον ΚΡΑΤΥΛΟΣ διά στόματος Σωκράτους ὀρίζει τήν σημασίαν τῆς λέξεως ἄνθρωπος: «Σωκράτης: λοιπόν, σημαίνει τοῦτο τό ὄνομα ἄνθρωπος, ὅτι τά μέν ἄλλα θηρία(τά ζῶα) καί ἔξ αὐτῶν ὅσα βλέπουν, τίποτε δέν παρατηροῦν, τίποτε δέν ἀναλογίζονται καί τίποτε δέν ἐξετάζουν μέ προσοχή(ἐρευνοῦν), ὁ δέ ἄνθρωπος συγχρόνως καί βλέπει, τοῦτο δέ εἶναι, τό ἔχω δεῖ, καί παρατηρεῖ μέ προσοχή καί λογίζεται αὐτό τό ὁποῖον ἔχει ἰδεῖ. Ἀπ΄ ἐδῶ καί εἰς τό ἐξῆς, ἀπό ὅλα τά θηρία(τά ζῶα) ὁ ἄνθρωπος ὀρθῶς ὠνομάσθη ἄνθρωπος, διότι ἔχει τήν ἰκανότητα νά διακρίνη μέ τόν νοῦν αὐτά τά ὁποία ἔχει δεῖ».

Καί ὁ ἄλλος ὀγκόλιθος τῆς σκέψεως Ἀριστοτέλης λέγει:

«λόγον δὲ μόνον ἄνθρωπος ἔχει τῶν ζῴων· ὁ δὲ λόγος ἐπὶ τῷ δηλοῦν ἐστι τὸ συμφέρον καὶ τὸ βλαβερόν, ὥστε καὶ τὸ δίκαιον καὶ τὸ ἄδικον· τοῦτο γὰρ πρὸς τὰ ἄλλα ζῷα τοῖς ἀνθρώποις ἴδιον, τὸ μόνον ἀγαθοῦ καὶ κακοῦ καὶ δικαίου καὶ ἀδίκου καὶ τῶν ἄλλων αἴσθησιν ἔχειν». Ἀριστοτέλους «ΠΟΛΙΤΙΚΑ»1253a

Δηλ. ἀπό ὅλα τά ζῶα λόγον ἔχει μόνον ὁ ἄνθρωπος· ὁ δέ λόγος ὑπάρχει διά νά δηλώνεται τό ἐπωφελές ἀπό τό βλαβερόν ἐπομένως καί τό δίκαιον καί τό ἄδικον· τοῦτο δέ εἶναι ἕνα ἰδιαίτερον χαρακτηριστικόν τοῦ ἀνθρώπου ἐν συγκρίσει μέ τά ἄλλα ζῷα, μόνον αὐτός ἔχει τήν αἴσθησιν τοῦ ἀγαθοῦ καὶ κακοῦ τοῦ δικαίου καὶ ἀδίκου.

Τίθεται ἕνα ἐρώτημα ἀπό πότε ἐμεῖς οἱ Ἕλληνες, ὄντες ἄνθρωποι μέ λόγον, μεταλλαχθήκαμεν εἰς «ὄντα(ζῶα) δίποδα καί ἄπτερα», ὥστε νά μήν δυνάμεθα νά διακρίνωμεν τό δίκαιον ἀπό τό ἄδικον, τό ἀγαθόν ἀπό τό κακόν, τό ὡραῖον ἀπό τό ἄσχημον, τήν ἀνδρείαν ἀπό τήν δειλίαν, τό βλαβερόν ἀπό τό ἐπωφελές, τήν ἀρετήν ἀπό τήν διαστροφήν κ.λ.π. Ἀπό πότε πάσχομεν ἀπό νοητικήν τύφλωσιν ὥστε νά μήν ἔχωμεν τήν ἰκανότητα νά παρατηροῦμεν, νά ἐρευνῶμεν, νά συλλογιζόμεθα, νά κρίνωμεν, νά συγκρίνωμεν. Ἀπότέλεσμα τούτου εἶναι νά ὀδηγηθῶμεν εἰς τήν παρακμήν καί τήν καταστροφήν. Ὡς παρακμήν δυνάμεθα νά ὀρίσωμεν, τήν ἀποσύνθεσιν τοῦ ἐγώ μας, τήν διάβρωσιν τοῦ εἶναι μας, τήν ἀπώλειαν ἀγάπης διά τόν ἑαυτόν μας. Καί ὅταν δέν ἀγαπᾶς τόν ἑαυτόν σου, πολλά κακά ἔπονται.

Καί ἡ παρακμή ἄρχισεν ἀπό τό καταραμένον ἔτος 1974 ὅτε καί ἐκαθιερώθη ἡ λεγομένη ἀλλά ἀνύπαρκτος δημοτικιά. Τότε ὑπῆρξεν μία σύμπλευσις, κακόβουλων, ἡμιμαθῶν, ἀγραμμάτων ἀλλά καί ἀνθελλλήνων τῆς ἀριστερᾶς, οἱ ὁποῖοι ἐπεβλήθησαν ἐπί τῆς λεγομένης Ἐθνικοφρόνου παρατάξεως, ἡ ὁποία ἦτο στυλοβάτης τῶν ἙλληνοΧριστιανικῶν παραδόσεων. Τότε ἔχομεν τήν ἀντικατάστασιν τῆς γραμματικῆς ἀξιοτίμου Κου Κου Τζαρτζάνου, μέ αὐτήν ἑνός τριανταφυλίδη. Μέ αὐτήν κουρεύτικαν καί κλαδεύτικαν πολλά ἀπό τήν γλῶσαν τῶν σοφῶν προγόνων μας. Κλάδεψαν τά πνεύματα, κούρεψαν τούς τόνους, δολοφόνησαν τάς κλίσεις, στραγγάλισαν τάς καταλήξεις.

Ἡ παρακμή ἄρχισεν, ὅταν ἀποποιηθήκαμεν τῶν λέξεων Κύριος καί Κυρία καί τάς ἀντικαταστήσαμεν μέ τάς λέξεις σύντροφος, συντρόφισσα. Κύριος σημαίνει ἄτομον μέ δυναμισμόν. μέ πρωτοβουλίαν, μέ ἰκανότητας, μέ ἠθικήν καί ἀρετάς. Σύντροφος σημαίνει ἄτομον ἀδύνατον, ἀσθενές πού ἔχει ἀνάγκην καί κάποιον ἄλλον διά νά στηριχθῇ, χρειάζεται μίαν βακτηρίαν(μπαστούνι) διά νά αἰσθάνεται ἀσφαλής, καί ἐν προκειμένῳ τό εὐρῆκεν εἰς τό κράτος καί τόν κρατικισμόν..

Ἡ παρακμή ἄρχισεν ὅταν ἀποποιηθήκαμεν τήν Δημοκρατίαν καί τήν ἀντικαταστήσαμεν μέ ἀνθρωποταπεινωτικάς θεωρίας, τόν σοσιαλισμόν καί κομουνισμόν. Καί ὁ Πλάτων εἰς τήν «ΠΟΛΙΤΕΙΑΝ» του ἀναφερόμενος εἰς τά πολιτεύματα γράφει δια τήν δημοκρατίαν ὅτι εἶναι: «καλλίστη αὕτη τῶν πολιτειῶν εἶναι· ὥσπερ ἱμάτιον ποικίλον πᾶσιν ἄνθεσι πεποικιλμένον, οὕτω καὶ αὕτη πᾶσιν ἤθεσιν πεποικιλμένη καλλίστη ἂν φαίνοιτο». Ἡ Δημοκρατία φαίνεται νά εἶναι ἡ καλλίστη τῶν ἄλλων πολιτευμάτων· εἶναι ὅπως ἕνα φόρεμα ποικιλόχρωμον καί κεντημένον μέ ποικιλλόχρωμα ἄνθη, οὕτως καί αὕτη θά φαίνεται καλλίστη καί χρωματισμένη ἀπό κάθε εἴδους χαρακτήρα. «Οὐκοῦν πρῶτον μὲν δὴ ἐλεύθεροι, καὶ ἐλευθερίας ἡ πόλις μεστὴ καὶ παρρησίας γίγνεται, καὶ ἐξουσία ἐν αὐτῇ ποιεῖν ὅτι τις βούλεται;». Εἰς τήν Δημοκρατίαν ὅλοι εἶναι ἐλεύθεροι, καί ἡ πόλις εἶναι μεστή ἀπό ἐλευθερίαν καί παρρησίαν, καί εἰς αὐτήν ὁ καθείς πράττει ὅτι ἐπιθυμεῖ;». Νά προσθέσωμεν ὅτι Σωκράτης καί Πλάτων ἤσαν ὑπέρμαχοι τῆς διοικήσεως τῆν πολιτείας ἀπό τούς ἀρίστους διά τήν εὐημερίαν τῶν πολιτῶν. Δ’ὅ καί προσθετει ὅτι τά ποικηλόχρωμα ἀρέσουν εἰς τάς γυναίκας καί παιδιά, οὕτως καί αὐτή κρίνεται καλλίστη ἀπό τούς πολλούς» «ὥσπερ οἱ παῖδές τε καὶ αἱ γυναῖκες τὰ ποικίλα θεώμενοι, καλλίστην ἂν πολλοὶ κρίνειαν».

Κύριοι ἐκφρασταί τοῦ σοσιαλισμοῦ καί κομουνισμοῦ καί μέ πλειοψηφίαν εἰς τήν Ἑλληνικήν κοινωνίαν εἰς τό πρόσφατον παρελθόν ἦτο τό Κ.Κ.Ε καί ΠΑΣΟΚ. Κύριον ἰδεολογικόν ὑπόβαθρον εἶχον, ὅτι εἶναι ΜΑΖΙΚΑ ΚΙΝΗΜΑΤΑ. Δηλ. οἱ ψηψοφόροι αὐτῶν τῶν κομμάτων, αὐτοβούλως ἀποδέχθησαν νά ἀπωλέσουν τήν ἰδιοπροσωπίαν τους, τό ἐγώ τους, τήν ταυτότηταν τους, τό εἶναι τους, τό Κύριος καί Κυρία καί μεταλλάχθησαν εἰς συντρόφους καί ΜΑΖΑΝΘΡΩΠΟΥΣ. Ἐπιπλέον πλημμύρισεν ἡ ψυχή τους ἀπό μῖσος καί φθόνον πρός τούς ἐπιτυχημένους, καί οὔτως ἐπῆλθεν ἡ ἀπόλυτος αὐτοκαταστροφή των. Τό φυσιολογικόν εἶναι νά θαυμάζης τήν ἐπιτυχίαν τοῦ ἄλλου, καί νά προσπαθήσης νά τόν ξεπεράσης.

Μία ἐξέχουσα προσωπικότης τῶν γραμμάτων καί τοῦ Ἀκαδημαϊκοῦ χώρου καί συγγραφεύς ἀρκετῶν βιβλίων, εἶναι ὁ Ἀείμνηστος Καθηγητής τῆς Θεολογικῆς Σχολῆς Κος Κος Παπαπέτρου Κωνσταντῖνος. Εἰς ἑνα βιβλίον του ἡ <ἰδιοτροπία> γράφει: «ἡ μᾶζα τό ἀγόμενον καί φερόμενον ἐκεῖνον πλῆθος τῶν ἀνωνύμων ἤ τῶν δῆθεν σπουδαίων πού πολλάκις γίνεται αἰτία διά τήν δημιουργίαν ὀλοκληρωτικῶν καθεστώτων».«Ἡ μάζα ἐκλέγει τόν ἀρχηγόν της συμφῶνος μέ τάς ἐπιθυμίας της, ἀλλά διαμορφοῦται συγχρόνως καί ἀπό τάς ἐπιθυμίας τοῦ ἀρχηγοῦ της».

Ἡ Ἀήθης (κοινωνιολογία) χρησιμοποιεῖ τήν μάζαν ὡς ἕναν σκῦλον. Ἡ μάζα εἴτε εἶναι ἕνας, εἴτε χίλιοι, εἴτε ἑκατό χιλιάδες, εἴτε ἕνα ἑκατομμύριον, εἴτε ἑκατό ἑκατομμύρια, κ.τ.λ, ἡ ἀήθης κοινωνιολογία σέ βλέπει ὡς ἕναν σκῦλο, χρησιμοποιεῖ δισυλλάβους φράσεις πού σέ κολακεύουν, ὡς: < ὁ λαός στήν ἐξουσία>, <ἐδῶ καί τώρα>, <τό ποτάμι δέν γυρίζει πίσω> κ.τ.λ. Ὅπως ὁ σκῦλος ἀντιλαμβάνεται δισυλλάβους φράσεις, οὕτως καί ἡ μάζα ἀντιλαμβάνεται καί ὑπακούει εἰς δισυλλάβους φράσεις. Καί ἐπειδή δέν πιστεύεις εἰς τάς ἰκανότητας τοῦ ἑαυτοῦ σου διά νά σταδιοδρομήσης εἰς τόν ἐλεύθερον στῖβον, ἐπεδίωξες νά ἔχῃς ἕνα ἀποκούμπι, μίαν βακτηρίαν, καί αὐτό εἶναι τό κράτος μέ τόν διορισμόν εἰς τό δημόσιον. Καί οὕτως ἐδημιουργήθη τό τάγμα τῶν πρασινοφρουρῶν, καί ἔτσι ἔφτιαξεν ὁ Ἀντρέας ἕνα ὁλοκληρωτικόν καθεστώς. Καί γέμισεν ὁ Ἀντρέας τό δημόσιον μέ πρασινοφρουρούς. Ὁπότε φυσιολογικόν εἶναι νά φωνάζης: <Ἀντρέα ζεῖς, ἐσύ μᾶς ὁδηγεῖς>. Καί ἀς ὁδήγησεν μέ τά δανεικά ὁ Ἀντρέας τήν Ἑλλάδα εἰς πτώχευσιν, αὐτό οὐδεπόποτε σέ ἀπασχόλησεν. Δέν σέ ἀπασχόλησεν, ὅτι τά δανεικά τοῦ Ἀντρέα, θά τά πληρώσουν τά παιδιά σου, τά ἐγγόνια σου.

Ἡ παρακμή ἄρχισεν, ὅταν ἀπό ἀνικανότητα, διά νά ἐπιβιώσης ἐσύ ὁ ἴδιος, ἤ διά νά ἀγοράσης τό κολούρι τοῦ παιδιού σου, χωρίς νά ἔχῃς ντροπή τό ἀγοράζεις ἀπό τό ἐνοίκιον τοῦ λαθροεισβολέα. Πλήρης ἀνικανότητα. Ἠ κοιινωνία ὅμως τραβάει μπροστά μέ ἰκανούς.

Ἡ παρακμή ἄρχισεν ὅταν ὡς ὅλοι διαπιστώνουν ὅτι ἔχομεν τήν πλέον ἀνήθικην, τήν πλέον χυδαία, τήν πλέον διεφθαρμένην, τηλεόρασιν παγκοσμίως. Ἀλλά ἐσύ παρά ταύτα κάθεσαι μέ τόν ἀνήλικον παιδί σου νά βλέπεις αὐτόν τόν κατήφορον καί τάς Τουρκοσειράς. Καί δέν ἔκαμες οὔτε ἕνα τηλέφωνον ἀπό τήν πολυθρόνα σου, διά νά τούς πεῖς, ἐπί τέλους φθάνει μέ τήν χυδαιότηταν.

Αὐτοί οἱ τηλεοπτικοί σταθμοί μᾶς ἔχουν ὑπνωτίσει, εἰς τρόπον ὥστε νά μᾶς ἔχουν ἀδρανοποιήση τό ἀρχέγονον ἔνστικτον αὐτοσυντηρήσεως τῶν Ἑλλήνων, δ’ ὅ καί ὑποστήκαμεν τήν νοητικήν τύφλωσιν, καί δέν βλέπομεν τό κακόν πού ἔρχεται. Τό ἀδρανοποίησαν, μά ἐμεῖς ὀφείλομεν πάλιν νά τό ἐνεργοποιήσωμεν, διορθώνοντας τά λάθη μας, καί νά ποῦμεν πάλι πῶς εἶμαι ὑπερήφανος πού εἶμαι Ἕλληνας.

loading...