Μπροστά στο Κολωνάκι που έκανε τα “κατσικάδικα” το σημερινό Κολωνάκι

Τα ανάκτορα ήταν κάποτε να πάνε στην περιοχή της Ομόνοιας και πολλοί έσπευσαν να εκμεταλλευτούν την μελλοντική λάμψη του πολλά υποσχόμενου “Χεζολίθαρου” που όμως έχασε την ευκαιρία και τελικά έγινε Μεταξουργείο. Ό,τι δεν κατάφερε το Μεταξουργείο το πέτυχε το Κολωνάκι. Ένας απλός ασήμαντος αμφιθεατρικός οικισμός γεμάτος βοσκοτόπια και κατσίκες στον άδεντρο τότε Λυκαβηττό που οι αθηναίοι αποκαλούσαν Κατσικάδικα. Η γειτνίαση με τα ανάκτορα και η ανέγερση από την Βασίλισσα Όλγα του Ευαγγελισμού άλλαξαν ολόκληρη την κοσμοθεωρία της περιοχής.

  Η Βασιλίσσης Σοφίας γέμισε με υπέροχα μέγαρα, χτίζεται ο Άγιος Διονύσιος, η αστική τάξη μετακόμισε εκεί και τα υπόλοιπα είναι ιστορία . Τα νεοκλασικά διαδέχτηκαν αριστοκρατικές πολυκατοικίες και το Κολωνάκι εξελίχτηκε και παραμένει η πιο αριστοκρατική συνοικία της Αθήνας. Το άλλο κολωνάκι πάλι στην πλατεία Κολωνακίου – Φιλικής εταιρείας που κάποτε έστεκε στην αδριάνεια δεξαμενή, δεν ήταν το μόνο που υπήρχε στην περιοχή και σε όλη την Αθήνα αλλά από τα ελάχιστα που σώζονται μέχρι σήμερα (άλλο ένα μεγαλύτερο στο Κουκάκι). Συνδεδεμένο με μια ιδιόρρυθμη βαιτυλολατρεία που έμελλε να κρατήσει για χιλιετίες λειτουργούσε αποτρεπτικά μπροστά σε κάθε πανδημία και θανατικό. Πομπές, τελετουργικές θυσίες βοδιών που σέρνονταν με άροτρα, οι επακόλουθες ταφές τους και το κολωνάκι σαν σήμα. Οι εσοχές στο σώμα της κολώνας  χρησίμευαν για την τοποθέτηση κλωστών από ρούχα των αρρώστων. Όπως δηλαδή και στον Άγιο Ιωάννη στην Κολώνα που πριν γίνει Άγιος Ιωάννης εκεί είχε την θέση του ο Ασκληπιός και ο Τόξαρις. Τα κολωνάκια δεν λατρεύονται πια αλλά στέκουν σαν τοτέμ να θυμίζουν άλλο ένα κομμάτι της τεράστιας ιστορίας της Αθήνας.