Ρε, μήπως έχει δίκιο ο Μαραντζίδης;
Του Δρος. Δημήτρη Ρομποτή*
Ημείς οι κάπως παλαιότεροι, γνωρίζαμε τη Συλβί Βαρτάν (όχι προσωπικώς, καλλιτεχνικώς). Τώρα μάθαμε και τη …Μαβί Βατάν ή Γαλάζια Πατρίδα η οποία όπως και η ταινία 50 Αποχρώσεις του Μπλε υπόσχεται άκρως προκλητικές περιπτύξεις μεταξύ Τουρκίας και Ελλάδος. Το πρόβλημα είναι ότι η γείτων έχει το πάνω χέρι, δηλαδή αποτελεί τον ενεργητικό παράγοντα αυτής της σχέσης με ό,τι αυτό συνεπάγεται στην επικείμενη συνουσία. Διότι περί αυτού πρόκειται, οι Τούρκοι θέλουν να μας πετάξουν τα μάτια έξω και μάλιστα με δική μας συναίνεση μην κατηγορηθούν και ως βιαστές! Η πτωχή πλην τιμία Ελλάς αντιδρά ως η αθώα παιδούλα παλιάς ελληνικής ταινίας, κάνοντας κόνξες μεν, έχοντας όμως αποδεχθεί ουσιαστικά το επερχόμενο για αυτό και οι όποιες κινήσεις της είναι κυρίως λιπαντικού χαρακτήρος προκειμένου να μετριαστή το σοκ της διεισδύσεως. Η χώρα της φαιδράς …Πορτογαλίας δεν είναι πειστική με τον τρόπο που αντιτίθεται στις κατ’εξακολούθησιν απόπειρες βιασμού της. Είναι σαν να κλείνης την πόρτα στον δράστη, αλλά δεν την κλειδώνεις, φωνάζεις μεν “τρέξτε χωριανοί με χαλάνε”, αλλά έχεις και τη μουσική στη διαπασών “Μαρία με τα κίτρινα ποιόν αγαπάς καλύτερα, τον άντρα σου ή τον γείτονα”, αφήνοντας να εννοηθή ότι το ζητάει ο κώλος σου. Οσο κι’αν ακούγεται υπερβολικό, το ελλαδικό πολιτικό προσωπικό θα επιθυμούσε να βρεθή προ αρνητικών τετελεσμένων, όχι για λόγους μειοδοτικούς αλλά γιατί δεν μπορεί να αρθή στο ύψος των περιστάσεων. Η κατάπτωση της τελευταίας δεκαετίας συν οι συνέπειες της πανδημίας που ακόμη δεν έχουν φανεί σε όλο τους το εύρος, έχουν κάνει δεδομένη και αναπόφευκτη τη συνθηκολόγηση. Μέχρι επιχειρήματα έχουμε φτάσει να δίνουμε στους γείτονες, σαν να τους λέμε “γαμήστε μας να τελειώνουμε”! Κυβέρνηση και μείζων αντιπολίτευση δείχνουν να μην ξεχωρίζουν στα λεγόμενα εθνικά θέματα, το μόνο που κάνουν τόσα χρόνια είναι να πασάρουν ο ένας στον άλλον την καυτή πατάτα για να αποποιηθούν οι ίδιοι των άμεσων ευθυνών. Διότι και επί ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να μην είχαμε κορυφαίες εθνικές υποχωρήσεις, η άμυνα ωστόσο αφέθηκε στην τύχη της. Οταν εγκαταλείπης με τέτοιο τρόπο την αποτρεπτική σου δυνατότητα στέλνεις στον επίδοξο βιαστή το ανάλογο μήνυμα, δηλαδή είμααστε ανοιχτοί και σας περιμένουμε.
Για να λέμε και του στραβού …γιαλού το δίκιο, η σημερινή κυβέρνηση έδειξε νεύρο στην αρχή (Εβρος και πρώτη φάση της εισβολής του Ορούτς Ρέις), της έτυχε όμως η πανδημία και γρήγορα παρέλυσε. Κινήθηκε δε με τη διαδικασία του κατεπείγοντος στον χώρο των εξοπλιστικών, όμως αυτά θα έρθουν σε βάθος χρόνου και θα είναι κυρίως για διακοσμητικούς λόγους αφού οι Τούρκοι θα έχουν πάρει ό,τι θέλουν μόνο με “διαπραγματεύσεις” και με τη δική μας συγκατάθεση την οποία επικοινωνιακά θα παρουσιάσωμε και ως επιτυχία μας! Και θα μας έχει στοιχείσει ο κούκος αϊδόνι ως συνήθως. Η Ελλάς είναι μια καταχρεωμένη, κουρασμένη χώρα που δεν δίνει την εντύπωση ότι δεν έχει διάθεση και δύναμη να υπερασπιστή ό,τι είναι δικό της, η γλώσσα του σώματος την προδίδει κι’αυτό ο Τούρκος, αλλά και άλλοι, το εκμεταλλεύεται. Η Ελλάς δεν θέλει να υπερασπίση ή πολύ λιγότερο να διεκδικήση, θέλει να τελειώνη και να ξαναβρή, όπως πιστεύει, την ησυχία της, έχει καταντήσει χώρα άνευ προοπτικής, την ικανοποιεί ο ρόλος της χαρούμενης και ανέμελης ταβερνιάρισας η οποία περιμένει τους πελάτες κάθε καλοκαίρι μήπως και μαζέψει κανένα Ευρώ. Αυτό είναι το υπ’αριθμόν ένα πρόβλημα της Ελλάδος, η αυτοαπαξίωση, η παραίτηση, η ενόχληση με ο,τιδήποτε ταράσσει τους κύκλους της ραστώνης της, η αδυναμία αντίληψης του πραγματικού χώρου και χρόνου και η παραίτηση όχι μόνο από απλή άμυνα, αλλά και δραξίματος των πρωτοφανών ευκαιριών που διανοίγονται. Εκτός από τα χέρια, η Αθήνα φέρεται έτοιμη να σηκώση και τα πόδια ψηλά…
Τελικά, μήπως αντί να κάνωμε κόνξες θα ήταν καλύτερος ένας εκούσιος συμβιβασμός από μέρους μας, προσπαθώντας να κερδίσωμε τα μεγαλύτερα δυνατά ανταλλάγματα; Διότι θα σε αφήσουμε να μας πηδάς κύριε, εσύ τί μας προσφέρεις; Υπάρχει ένα μίνιμουμ που μια εκδιδόμενη λαμβάνει από τον νταβαντζή της. Σπίτι και έγχρωμη τηλεόραση με τηλεχειριστήριο που έλεγε και ο Μπόρατ, δεν μας αρκεί, θέλουμε προστασία, ησυχία, τάξη και ασφάλεια! Ισως νά’χε δίκιο ο Μαραντζίδης που είχε γράψει ότι δεν είναι δα και τόσο κακό πράγμα η φινλανδοποίηση. Ο άνθρωπος και δη ο τρακαδόρος είναι προσαρμοστικό όν, τη βρίσκει και στη φυλακή ακόμα. Η υπερηφάνεια και οι υψηλές βλέψεις είναι για λαούς με ζωντανή ενσυναίσθηση της ιστορίας κι’όχι απλά για περιτύλιγμα στα χαϊμαλιά που πασάρουμε στους καλοκαιρινούς περιηγητές. Ισως τελικά αυτό να έχουμε γίνει, ένας λαός ιστορικώς ξεπερασμένος άρα και expendable, δεν χάθηκε ο κόσμος ακόμη κι’αν εξαφανιστούμε. Τα Μπέρμπερυς Κεϋλάνης δεν θα υποκαταστήσουν ποτέ τα γνήσια που φτιάχνονται στην …Τουρκία! Ισως λοιπόν να χρειάζεται να μιλήσωμε με τον εαυτό μας πρώτα και κύρια, να δούμε τη φάτσα μας στον καθρέφτη και να αποφασίσωμε τί ακριβώς θέλουμε. Οι πολιτικοί μας φαίνεται ότι το έχουν κάνει ερήμην μας. Εμείς που τους ψηφίζουμε πρέπει αντί να τους βρίζουμε μόνο να σκεφτούμε μήπως τελικά μας εκφράζουν…
*Ο Δρ. Δημήτρης Ρομποτής ήταν δημοσιογράφος, έγινε εκδότης και τώρα δηλώνει πολιτικός μηχανικός/οδοντίατρος με ειδίκευση στις …γέφυρες και έδρα τη Νέα Υόρκη. Είναι δε τελειόφοιτος Διδακτορικού, αλλά δεν έχει λάβει πτυχίο για οικονομικούς λόγους, από τη Μεγάλη του Γένους …Χολή!
