Απ’ ό,τι φαίνεται η δημοκρατία και απειλείται και εκβιάζεται
Ενώ απειλείται η εθνική κυριαρχία και τα δικαιώματα της χώρας, που μαζί με τις εθνικές αναμένεται εξαιτίας των μέτρων για την καταπολέμηση της πανδημίας αναμένεται να βιώσει και μια από τις μεγαλύτερες οικονομικές προκλήσεις στην ιστορία της, στη δημοσιότητα έχουν επικρατήσει η υπόθεση ενός κατηγορούμενου ως παιδεραστή και η απεργία πείνας ενός καταδικασμένου κατά συρροή δολοφόνου και τρομοκράτη..
Αυτό δείχνει δυο πράγματα. Αφενός την και ιδεολογική κατάρρευση της αριστεράς και αφετέρου, με την ανοχή ή και «βόλεμα» της κεντροδεξιάς, την επικράτηση κάθε φορά της αριστερής ατζέντας. Έχουμε πραγματικά καταλάβει με τι κάθε φορά συμβιβαζόμαστε, σε τι κατάντια μας έχει οδηγήσει αυτό αλλά και τι κινδύνους εγκυμονεί;
Για τον κατηγορούμενο ως παιδεραστή, Λιγνάδη, δεν χρειαζόταν καμία δημόσια τοποθέτηση της Υπουργού Πολιτισμού πολλώ μάλλον της κυβέρνησης. Δεν υποστηρίζω ότι ο εν λόγω κατηγορούμενος δεν έπραξε αυτά τα ειδεχθή εγκλήματα, αλλά το Σύνταγμα μας υπερασπίζεται για όλους το τεκμήριο της αθωότητας. Από τη στιγμή που η πολιτική προϊστάμενος του τον απέπεμψε από τη θέση του Καλλιτεχνικού Διευθυντή του Εθνικού Θεάτρου, ως όφειλε, ας αφήσουμε την δικαιοσύνη να κάνει την δουλειά της. Δεν υπήρχε και δεν υπάρχει κανένας λόγος απολογίας!
Ο Κουφοντίνας, όμως, δεν είναι μόνο καταδικασμένος τρομοκράτης και κατά συρροή δολοφόνος… δεν είναι μόνο εχθρός και πολέμιος της αστικής δημοκρατίας και κράτους δικαίου… δεν είναι μόνο ένας καταδικασμένος κατά συρροή δολοφόνος που δεν έκανε καμία απολύτως δήλωση μετάνοιας… μέσα από τον προσηλυτισμό που έκανε τα χρόνια της στρατολόγησης νέων τρομοκρατών και που καθώς φαίνεται συνεχίζει να κάνει και μέσα από την φυλακή, είναι και ηθικός αυτουργός για τα σημερινά τάγματα εφόδου της επαναστατικής αριστεράς.
Ενώ για το πρώτο «κτήνος», που δεν έχει όμως ακόμα καταδικαστεί, είμαστε γαλαντόμοι στα σχόλια μας, για το δεύτερο φοβούμαστε να πούμε ότι, από τη στιγμή που η δικαιοσύνη απεφάνθη για την τιμωρία του, είναι κάτι που δεν μας αφορά το αν επιθυμεί ό ίδιος να τερματίσει τη ζωή του τη στιγμή μάλιστα που η πολιτεία κάνει τα πάντα για να τον κρατήσει στη ζωή, μήπως και μας λογοκρίνει ο αριστερός φασισμός. Η ελληνική κυβέρνηση δεν οφείλει να συζητήσει κάτι πάνω σε αυτό και γνώμη μου είναι ότι θα έπρεπε να απέχει από οποιαδήποτε τέτοιου τύπου συζήτηση.
Αν είναι να συμβιβαστούμε με αυτό ας δούμε τελικά με τι συμβιβαζόμαστε. Η αριστερή ιδεολογία θεμελιώνεται στο φόβο των υποστηρικτών της να παραδεχτούν πως η ευθύνη για τις ηθικές τους αποφάσεις είναι εξ ολοκλήρου δική τους και δεν μπορεί να μετατοπιστεί σε κανέναν άλλο· ούτε στη φύση, ούτε στην κοινωνία, ούτε στην ιστορία. Βάση της ηθικής των αριστερών είναι η αρχή του Λένιν: «Ηθικό είναι ότι εξυπηρετεί το κόμμα». Αυτή η ηθική θεωρία προσπαθεί να βρει κάποιον ή ίσως κάποιο επιχείρημα για να αποσπάσει από πάνω τους το βάρος της ευθύνης. Αλλά δεν μπορούν να απαλλαγούν από αυτή. Οποιαδήποτε αυθεντία και αν δεχτούν, είναι εκείνοι αυτοί που την αποδέχονται. Εξαπατούν μόνο τον εαυτό τους αν δεν συνειδητοποιούν αυτό το απλό γεγονός.
Τα θρασύδειλα, όπως και κάθε άλλο άλλωστε, τάγματα εφόδου της επαναστατικής αριστεράς ασκούν καθημερινά βία μεταφέροντας την ευθύνη των πράξεων τους στην κοινωνία, στο κράτος, στην φύση και στην ιστορία. Εναντιώνονται στην «άδικη» κοινωνία, υπερασπίζονται τον εκλεκτό, του δικού τους «θεού», προλετάριο – με βάση τον αριστερό ιστορικισμό, οι «προλετάριοι» (οι δίκαιοι) θα θριαμβεύσουν και οι «αστοί», οι άδικοι θα τιμωρηθούν – και όλα αυτά στο όνομα ενός βιολογικού νατουραλισμού που παραπέμπει μόνο σε μια κατάσταση ζώου παρά φυσική μορφή πολιτισμού – η αταξική κοινωνία κατά τον κομμουνιστικό μύθο για τον «Κήπο της Εδέμ».
Πρέπει να αντιληφθούμε ότι η πλειοψηφία των υποστηρικτών της αριστεράς δεν έχει οδηγηθεί εκεί από αίτια οικονομικά, αλλά ψυχολογικά, συναισθηματικά. Η προσχώρηση στον κομμουνισμό είναι μια διέξοδος από ατομικές και ομαδικές νευρώσεις. Είναι μια φυγή για όσους φοβούνται να είναι μόνοι τους ανεξάρτητα άτομα, μονάδες υπεύθυνες για τις πράξεις τους με συνεχή διλήμματα εκλογής. Γενικώς η ένταξη στην επανάσταση είναι ένα καταφύγιο για τα κοινωνικώς ατακτοποίητα και απροσάρμοστα άτομα ασχέτως επαγγέλματος και οικονομικής κατάστασης.
Ο αριστερός φασισμός αποτυπώνεται με τον καλύτερο τρόπο από τον Καρλ Πόπερ στο Η ανοιχτή κοινωνία και οι εχθροί της / Τόμος Α. Ο Πόπερ συγκεκριμένα αναφέρει ότι: «Ο ρατσισμός υποκαθιστά στη θέση του εκλεκτού λαού την εκλεκτή φυλή επιλεγμένη να λειτουργήσει ως όργανο του πεπρωμένου, με έσχατο προορισμό της να κληρονομήσει τη γη. Η ιστορική φιλοσοφία του Μαρξ υποκαθιστά στη θέση του εκλεκτού λαού την εκλεκτή τάξη, το όργανο για τη δημιουργία της αταξικής κοινωνίας και, συγχρόνως, την τάξη που είναι προορισμένη να κληρονομήσει τη γη».
Συνεχίζοντας την ανάλυση του καταλήγει στο εξής: «Και οι δυο θεωρίες βασίζουν τις προβλέψεις τους σε μια ερμηνεία της ιστορίας που οδηγεί στην ανακάλυψη ενός νόμου ανάπτυξης της. Στην περίπτωση του ρατσισμού, αυτός εκλαμβάνεται ως ένα είδος φυσικού νόμου· η βιολογική υπεροχή του αίματος υπέροχη του αίματος της εκλεκτής φυλής εξηγεί την πορεία της ιστορίας, περασμένης, τωρινής και μελλοντικής· αυτή δεν είναι τίποτα άλλο παρά αγώνας των φυλών για κυριαρχία. Στην περίπτωση της φιλοσοφίας της ιστορίας του Marx, ο νόμος είναι οικονομικός· όλη η ιστορία πρέπει να ερμηνευθεί ως ένας αγώνας τάξεων για οικονομική υπεροχή».
Και για να το πετύχουν αυτό, όπως και κάθε άλλος φασίστας, δεν απευθύνονται σε ελεύθερους, μορφωμένους και καλλιεργημένους πολίτες, σε ανθρώπους με δική τους κρίση, σε κοινό με υπεύθυνες αντιδράσεις. Απευθύνονται σε μεγάλα πλήθη αγραμμάτων, σε άξεστους όχλους με ενστικτώδεις αντιδράσεις που τις καθοδηγεί όχι το λογικό αλλά το ορμέμφυτο και το συναίσθημα. Απαγορεύουν τον ορθολογισμό και απευθύνονται στα ένστικτα των μαζών. Με αυτό τον φασισμό τα χρόνια της μεταπολίτευσης συμβιβαζόμαστε. Αυτούς που προσηλυτίζουν και στρατολογούν για τα μελλοντικά τάγματα εφόδου και τρομοκράτες.
Και εδώ έρχεται η σημερινή μας κατάντια. Η ελληνική κεντροδεξιά δείχνει χαμένη και ενοχική να σταθεί απέναντι στον παραπάνω φασισμό αλλά κυρίως ανισόρροπη. Και αυτό γιατί όπως γράφει ο Καραγάτσης στο Γιούγκερμαν, «Εκείνο που λείπει, σ’ εμάς τους Έλληνες, είναι λίγη πρακτικότητα και λίγη ποίηση στην καθημερινή ζωή μας, τα δυο κατ’ αντίθετα, που γεννούν την ισορροπία. Είμαστε ολότελα πεζοί και φαντασιόπληκτοι συνάμα. Πεζοί στις φαντασίες μας και φαντασιόπληκτοι στις δουλειές μας».
Και έτσι καταντήσαμε να φτάσουμε σε αυτό που πάντα μου λέει, όποτε η κουβέντα πάει στην αριστερά, αγαπημένος φίλος μου, στο ότι από την πολύ «προοδευτικότητα» μάθαμε να ανεχόμαστε τα πάντα, να θεωρούμε το ανήθικο ως «πρωτοποριακό», την ασχήμια ως «αισθητική άποψη», την παραβατικότητα ως «φιλελεύθερη αντίληψη», το άνοιγμα των συνόρων σε κυκλώματα δουλεμπορίας ως «ανθρωπιά», την ανεκτικότητα προς το έγκλημα ως «επιείκεια», την υποκρισία ως «ηθική», και την αναλγησία ως «ηθικό πλεονέκτημα».
Πέραν αυτής της κατάντιας η οποιαδήποτε μορφή στήριξης δολοφόνων και τρομοκρατών προσβάλει την μνήμη των πραγματικών αγωνιστών. Όταν αναγνωρίζεις σε έναν στυγνό δολοφόνο, τρομοκράτη και πολέμιο της αστικής δημοκρατίας, μαζί με τα τάγματα εφόδου το δικαίωμα να συνεχίσουν με κάθε τρόπο να την εκβιάζουν και να την απειλούν τότε δεν προσβάλεις μόνο τον θεσμό αλλά και όλους αυτούς που αγωνίστηκαν, που βασανίστηκαν και που έχασαν την ζωή τους για την αστική δημοκρατία και ελευθερία. Και όταν αποφασίζεις να μπεις σε διάλογο με όλους τους υποστηρικτές τρομοκρατών και δολοφόνων έμμεσα και εσύ προσβάλεις την μνήμη των πραγματικών εκείνων αγωνιστών.
Για το γεγονός ότι την ώρα που το “Τσεσμέ” κόβει βόλτες στο Αιγαίο και ετοιμάζεται να βγει ο μισός τουρκικός πολεμικός στόλος αλλά και είναι αβέβαιο ακόμη και μετά από ένα έτος lock down το πότε θα βγούμε από την πανδημία και τι πραγματικά θα αφήσει πίσω της, εμείς δεν συζητάμε καθόλου. Ασχολούμαστε μόνο με το βίο και την πολιτεία του Λιγνάδη και την απεργία πείνας του Κουφοντίνα. Απ’ ό,τι φαίνεται, μαζί με την χώρα, η δημοκρατία και απειλείται και εκβιάζεται.
