“Το νομοσχέδιο που θα μας κάνει σκλάβους της Τουρκίας/Γερμανίας”
Ο αγωγός IGB και η μονάδα FSRU της Αλεξανδρούπολης θα τροφοδοτούν με LNG την Βουλγαρία και τα Βαλκάνια. Έχει μήκος εκατόν ογδόντα δύο χιλιόμετρα, ξεκινάει από την Κομοτηνή και θα καταλήγει στη Στάρα Ζαγόρα της Βουλγαρίας.
Εντός της ελληνικής επικράτειας, θα βρίσκονται περίπου τριάντα ένα χιλιόμετρα, δηλαδή μόνο το 17%. Το ποσοστό έχει σημασία, επειδή με βάση αυτό θα υπολογίζονται τα κέρδη και τα φορολογικά έσοδα για το ελληνικό δημόσιο.
Το συνολικό κόστος κατασκευής και λειτουργίας του αγωγού IGB θα φτάσει στα 240 εκατομμύρια ευρώ. Είμαστε επιφυλακτικοί ως προς την οικονομική επιτυχία, αφού το LNG είναι ακριβότερο από το φυσικό αέριο των αγωγών.
Όσον αφορά τώρα τη γεωπολιτική παράμετρο ο αγωγός και το FSRU εντάσσονται στα γεωπολιτικά παιχνίδια της μετάβασης στο φυσικό αέριο μετά την αντικατάσταση του λιγνίτη. Εκτός από τα κοιτάσματα, η διαμάχη γίνεται για τους αγωγούς μεταφοράς τους, κάτι που είναι εξίσου σημαντικό.
Τα τελευταία χρόνια με τις αναταραχές στην Ουκρανία υπάρχουν προβλήματα στη ροή φυσικού αερίου της Ρωσίας προς την Ευρώπη, κάτι που μπορεί να αλλάξει μετά το τέλος του Nord Stream 2 που δεν θέλουν οι Ηνωμένες Πολιτείες επιβάλλοντας κυρώσεις, καθώς επίσης του ΤurkStream που διέρχεται από την Τουρκία.
Εάν συμβεί, τότε η Γερμανία θα ελέγχει τη ροή προς τον Βορρά της Ευρώπης, ειδικά εάν υπάρξουν κυρώσεις στη Λευκορωσία (τίποτα δεν είναι τυχαίο), από την οποία διέρχεται ο μοναδικός ηπειρωτικός αγωγός εκτός Ουκρανίας, αποτελώντας έναν μεγάλο ενεργειακό κόμβο.
Η Γερμανία σε συνδυασμό με την Τουρκία, που στην ουσία είναι σύμμαχος και αποικία της, θα μπορεί να παρέχει φυσικό αέριο από το Αζερμπαϊτζάν είτε μέσω του TAP είτε από το TANAP, ελέγχοντας τότε ολόκληρη την αγορά φυσικού αερίου της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Υπάρχει το πρόβλημα της Λιβύης που είναι έντονο λόγω της εμφύλιας διαμάχης με την εμπλοκή της Τουρκίας. Η Λιβύη τροφοδοτεί την Ιταλία, η οποία Ιταλία είναι λογικό να θυσιάσει την παροχή της Ελλάδας έναντι των εμπορικών συναλλαγών της με την Τουρκία.
Το ίδιο συμβαίνει με την Ισπανία και με το Μαρόκο το οποίο αντιμετωπίζει θέματα ΑΟΖ και μεταναστευτικό στα Κανάρια.
Το ενδιαφέρον της Τουρκίας είναι μεγάλο, για να εμποδίσει τον EastMed αλλά και για τα κοιτάσματα.
Δεν συμφωνούμε με το νομοσχέδιο θεωρώντας πως στο σχέδιο νόμου υπάρχει μια αποικιοκρατική λογική
Στο άρθρο 5 το κράτος μας θα έπρεπε να έχει το δικαίωμα να ελέγχει την προέλευση και τα συμφέροντα του φυσικού αερίου που θα περνάει από τον αγωγό, οπότε να το επιτρέπει ή όχι αν είναι εχθρικής χώρας.
Στο άρθρο 6 περιορίζεται με απαράδεκτο τρόπο η άσκηση της εθνικής μας κυριαρχίας εντός της ίδιας μας της επικράτειας. Οι υποχρεώσεις μας είναι δυσανάλογες των ωφελειών μας, ενώ δεν υπάρχει πρόβλεψη για το τι θα συμβεί σε περίπτωση πολέμου.
Στο άρθρο 7 δεν συμφωνούμε με το ότι η διαχείριση θα γίνεται από τη Βουλγαρία, ενώ η μόνιμη εγκατάσταση θα είναι στην Ελλάδα.
Στο άρθρο 8 ο πόλεμος αναγνωρίζεται ως λόγος ανωτέρας βίας υπέρ των επενδυτών, ενώ το κράτος υποχρεώνεται να άρει την ανωτέρα βία διαφορετικά θα πρέπει να δαπανήσει κεφάλαια για να το κάνει. Έτσι όμως, δεν λειτουργεί ένα κυρίαρχο κράτος, αλλά ένας υπηρέτης των επενδυτών.
Στο άρθρο 9 αναφέρονται ευθύνες, αλλά δεν διαπιστώνεται πουθενά το κέρδος του κράτους από την επένδυση.
Το άρθρο 11 είναι υπερβολικά δεσμευτικό για καταγγελία σε ότι αφορά την ιδιότητα ενός κυρίαρχου κράτους.
Σε σχέση με το καταστατικό στο Φόρουμ Φυσικού Αερίου Ανατολικής Μεσογείου, το EMGF, η πρότασή μας εδώ ήταν να συμπεριληφθεί ο Λίβανος, μια χώρα με ελληνορθόδοξη κοινότητα που μαστίζεται από αντιπαλότητες και κινδυνεύει σοβαρά από την Τουρκία.
Σχετικά με τον IGB, θεωρούμε πως δίνουμε τα πάντα στους Αμερικανούς όπως και στους Γερμανούς, χωρίς κανένα αντάλλαγμα.
