Ο ΗΡΩΑΣ ΘΕΟΔΩΡΟΣ ΚΟΛΟΚΟΤΡΩΝΗΣ
Ἐκοιμήθει διά νά παραμείνη ἄγρυπνος φρουρός τῆς ἐλευθερίας μας.
Ἐμεῖς οἰ Ἕλληνες
τόν εὐχαριστοῦμεν, τόν εὺγνωμονοῦμεν.
Αἰωνία ἡ μνήμη του.
Ἡ 04/02/1843 ἔπρεπεν νά ἐορτάζομεν μίαν διπλήν ἑορτήν. Α) νά εἶχεν κηρυχθῇ ἡμερα πένθους ἀπό τήν Ἑλληνικήν Πολιτείαν καί μεσίστιοι νά κυματίζουν αἱ Ἑλληνικαί σημαῖαι εἰς τόν Ἐλεύθερον γαλάζιον οὐρανόν τῆς ἀγαπημένης μας Ἑλλάδος. Ἀλλά συγχρόνως ἠ ἠμέρα αὐτή νά εἶναι ἀφιερωμένη καί εἰς ὅλους τούς Ἥρωας τοῦ 1821. Ἐλευθερίαν πού εἰς αὐτούς τήν ὀφείλομεν. Β) Ἡ ἡμέρα αὐτή νά εἶναι καί ἡμέρα χαρᾶς, διότι ἀναγεννήθη τό Ἑλληνικόν Ἔθνος.
Ἀλλά φεῦ, ἀλλά ἀλοίμονον, αὐτός ὁ Ἥρωας ἐλησμονήθη. Οὐδεμία ἀναφορᾶ ἐγένετο ἀπό τήν ἐπἰσημον πολιτείαν εἰς τόν Ἥρωα Κολοκοτρώνην. Ἀλλά φυσιολογικόν εἶναι νά μήν γίνεται οὐδεμία ἀναφορά, ἀπό ἀσημάντους ἀλλά καί ἀνθέλληνας, ὅπως εἶναι ὁ Μητσοτάκης. Φυσιολογικόν δέ εἶναι τά ἀριστεροκιναιδοκρατούμενα ΜΜΕ νά ἀδιαφορήσουν διά τόν Κολοκοτρώνην.
Αὐτός ὁ ἀγγράματος, ὡς ἀπόγονος Σοφῶν Ἑλλήνων, τήν 08/10/1838, ἐκαμεν μίαν Σοφήν ὁμιλίαν εἰς τούς μαθητάς τοῦ τότε Βασιλικοῦ Γυμνασίου, ἀπό τήν ἔδραν τῆς Δημοκρατίας, τήν Πνύκα. Ὅταν ἀρχίζει τήν ὀμιλίαν του λέγει: «Εἰς τὸν τόπο τοῦτο, ὁποὺ ἐγὼ πατῶ σήμερα, ἐπατοῦσαν καὶ ἐδημηγοροῦσαν τὸν παλαιὸ καιρὸ ἄνδρες σοφοί, καὶ ἄνδρες μὲ τοὺς ὁποίους δὲν εἶμαι ἄξιος νὰ συγκριθῶ καὶ οὔτε νὰ φθάσω τὰ ἴχνη των. Σᾶς λέγω μόνον πὼς ἦταν σοφοί, καὶ ἀπὸ ἐδῶ ἐπῆραν καὶ ἐδανείσθησαν τὰ ἄλλα ἔθνη τὴν σοφίαν των».
Θά πάρωμεν μερικά ἀποσπάσματα ἀπό αὐτήν τήν ὁμιλίαν.
« Παιδιά μου, Ἐμᾶς μὴ μᾶς τηρᾶτε πλέον. Τὸ ἔργο μας καὶ ὁ καιρός μας ἐπέρασε. Καὶ αἱ ἡμέραι τῆς γενεᾶς, ἡ ὁποία σας ἄνοιξε τὸ δρόμο, θέλουν μετ᾿ ὀλίγον περάσει. Τὴν ἡμέρα τῆς ζωῆς μας θέλει διαδεχθῆ ἡ νύκτα τοῦ θανάτου μας, καθὼς τὴν ἡμέραν τῶν Ἁγίων Ἀσωμάτων θέλει διαδεχθῆ ἡ νύκτα καὶ ἡ αὐριανὴ ἡμέρα. Εἰς ἐσᾶς μένει νὰ ἰσάσετε καὶ νὰ στολίσετε τὸν τόπο, ὁποὺ ἡμεῖς ἐλευθερώσαμε· καί, διὰ νὰ γίνῃ τοῦτο, πρέπει νὰ ἔχετε ὡς θεμέλια της πολιτείας τὴν ὁμόνοια, τὴν θρησκεία, τὴν καλλιέργεια τοῦ θρόνου καὶ τὴν φρόνιμον ἐλευθερία
Τί Μεγαλόπνοος σκέψις :ὁμόνοια, θρησκεία, φρόνιμον ἐλευθερία, φρόνιμον ἐλευθερία…., Αὐτό τό ἀπόσπασμα ἀπό τήν ὀμιλίαν του ἔπρεπε νά ἦτο γραμμένον μέ χρυσά γράμματα καί ἀνηρτημένον εἰς ὅλας τάς αἰθούσας τῶν σχολείων. Καί ἀντί νά ἰσάσωμεν καί νά στολίσωμεν τήν Ἐλλάσα μας, τήν κανταντήσαμεν ἕνα βοθρόλακον καί καταφύγιον τοῦ κάθε ἰμπεριαλστή λαθροεισβολέα.
«ἀλλὰ ὡς μία βροχὴ ἔπεσε εἰς ὅλους μας ἡ ἐπιθυμία τῆς ἐλευθερίας μας, καὶ ὅλοι, καὶ ὁ κλῆρος μας καὶ οἱ προεστοὶ καὶ οἱ καπεταναῖοι καὶ οἱ πεπαιδευμένοι καὶ οἱ ἔμποροι, μικροὶ καὶ μεγάλοι, ὅλοι ἐσυμφωνήσαμε εἰς αὐτὸ τὸ σκοπὸ καὶ ἐκάμαμε τὴν Ἐπανάσταση».
«Καὶ μερικοὶ μὴν ὑποφέροντες τὴν τυραννίαν τοῦ Τούρκου καὶ βλέποντας τὲς δόξες καὶ τὲς ἡδονὲς ὁποὺ ἀνελάμβαναν αὐτοί, ἄφηναν τὴν πίστη τους καὶ ἐγίνοντο Μουσουλμάνοι». Μιλόντας σέ μαθητάς ἔπρεπε νά εἶναι κόσμιος, ὁ δέ Καραϊσκάκης πού ἦτο ἀθυρόστομος θά ἔλεγεν: μερικές τσοῦλες, μερικές σκῦλες προτίμησαν τάς ἡδονάς εἰς τό χαρέμι μέ τόν βάρβαρον, ἀπόλιτιστον τύραννον. Μία ἀπό δαύτες ἦταν καί ἡ Φροσύνη, ἡ ὁποία ἐγκαταλείπει τόν ἄνδρα της καί τά παιδιά της γιά νά πάει νά μαρκαληθῆ εἰς τό χαρέμι μέ τόν γιό τοῦ Ἀλή Πασά. Τήν γουστάριζε καί ὁ Πασάς ἀλλά στό τέλος τήν ἔπνιξε εἰς τήν λίμνη μέ μερικές ἄλλες τσοῦλες τοῦ χαρεμιοῦ. Ἐάν αὐτό τό τσουλί ἔκανεν παιδιά ἀπό αὐτήν τήν διασταύρωσιν δέν θά προέκυπτεν Τερατογένεσις, δέν θά κουβαλοῦσαν τό Τούρκικο D.N.A, δέν θά ἤσαν Τουρκομπάσταρδοι; δέν θά ἤσαν ὑποπροϊόντα κτηνοβασίας; δέν θά ἤσαν μουσουλμανολάτρες. Ἡ Ἐπανάστασις δέν ὀλοκληρώθηκεν.
